cheap thrills

Mistpaw was sinds de ontmoeting niet meer langs Riverclan gebied gekomen. Ze was stiekem wel benieuwd hoe het met Fairfaith was, hoe het met haar ging. Die eerste ontmoeting was gezellig geweest. Mistpaw keek rustig heen en weer en liep door naar de fourtrees. Het was een plek waar de clans vaak bij een kwamen. Alleen nu leek het rustig. De koude wind blies door haar vacht heen terwijl ook de zon langzaam doorbrak. Het beetje zonlicht waar ze in stond was heerlijk warm zo in het koude weer. De grijze poes liep door, richting de highrocks. Het was een beste reis, maar ze moest dit afleggen. Toen ze er was keek ze een aantal keer om zich heen. Er was niemand, gelukkig. Snel verdween ze de grot in en keek ze naar de moonstone. Zou ze Starclan om hulp kunnen vragen in deze moeilijke tijd? Toen ze net wou gaan liggen om haar neus tegen de steen te drukken, hoorde ze iemand binnenstappen..

- eerste post is voor Fair!

Butterstar's woorden waren duidelijk geweest, maar nog steeds was de goedkeuring van StarClan nodig. Na de felicitaties ontvangen te hebben was ze dan ook meteen naar Honeyscent gestapt voor reiskruiden. De kruiden hadden bitter gesmaakt, maar zouden haar honger wegnemen en haar de benodigde kracht geven voor de reis naar de maansteen. Op een of andere manier leken ze ook haar nerveusheid wat te verminderen, maar dat kon ook gewoon tussen haar oren zitten.
Na een lange tijd te hebben gewandeld, gelukkig zonder enig gevaar tegen te komen, was ze eindelijk aangekomen bij de moedermuil. De donkere gang voor haar deed haar even slikken, maar ze moest wel. Gelukkig was ze klein, dus door de gangen kruipen was geen enkel probleem. Zo af en toe schaafde ze haar flanken aan de zijkanten van de smalle gangen, maar daar beet ze doorheen. Eindelijk zag ze het licht dat de maansteen en een deel van de gangen verlichtte. Enkel nog het hoekje om, en..
De gevlekte poes sprong omhoog van de schrik en stootte daarbij haar hoofd. Er was nog een andere kat, eentje die haar redelijk bekend voorkwam.. "Mistpaw?" fluisterde ze. "Ben jij dat?" Oh, StarClan. Dit was een last van haar schouders. Mistpaw zal haar van alles kunnen vertellen en uitleggen.

Mistpaw spitste haar oren toen ze iemand hoorde kruipen door de gangen. Ze draaide zich meteen om en keek naar de ingang, of in haar geval de uitgang. "Mistpaw?" hoorde ze toen opeens. Dat was een bekende stem. "Ben jij dat?" het was Fairfaith! De poes die ze had ontmoet bij de rivier een tijd geleden. "Fair! Hoe is het?" wacht.. dit was de moonstone. Wat deed Fair hier? Tenzij.. "Waarom ben je hier dan?" was meteen haar volgende vraag. Het zou toch nooit kunnen dat Fairfaith hier kwam voor Medicine cat business? Dat kon niet. Er zou toch niks ergs gebeurd zijn in Riverclan?

Wowie, het was echt Mistpaw! "Ja, prima! Met jou ook alles oké?" spinde ze enthousiast. Wat een toeval. Het was echt een enorme opluchting voor de kleine RiverClan poes. Nu kon ze al haar vragen kwijt. "Je mag één keer raden." antwoordde met een kleine knipoog. Ze vroeg zich af of Mist dit al gezien had in een van haar dromen met StarClan. Ze klonk zo overtuigend op hun vorige ontmoeting.

Mistpaw was verrast om Fair hier te zien. Maar ze Was ergens ook blij. Ze kon wel raden waarom ze hier was. Kist was zo blij. "Ja, prima! Met jou ook alles oké?" Mistpaw knikte uitbundig. "Alles gaat goed!" zei ze tegen Fairfaith. Rustig keek ze rond. Fair vroeg haar te raden. Mistpaw lachte, ze wist allang wat er gaande was. "Ik ben zo blij voor je! Je gaat Starclan voor het eerst ontmoeten?" vroeg ze toen, het was altijd spannend de eerste keer. Al vond Mistpaw het altijd nog wel spannend.

De gevlekte poes was blij om te horen dat alles goed ging. Bij hun eerste ontmoeting had de ThunderClanner er een beetje bedroefd uitgezien, maar hopelijk had hij haar verdriet een beetje weg kunnen nemen. Ze hadden immers wel gelachen saampjes. "Ik ben zo blij voor je! Je gaat Starclan voor het eerst ontmoeten?" Fair knikte spinnend en deed een stapje naar voren om haar nieuwe vriendin een kopje te geven van blijdschap, en een teken van dank. "Ik ben best nerveus.. Denk je dat StarClan me goed keurt?" Ze hield best wat leugens verborgen, en nu was ze ook nog eens vrienden met een niet-Clangenoot.

Ze kreeg een kopje van haar vriendin en Mistpaw zwaaide enthousiast met haar dikke staart. "Ik ben best nerveus.. Denk je dat StarClan me goed keurt?" Een glimlach klom op haar gezicht. "Denken? Ik weet het zeker!" zei ze tegen haar. "Je hebt vast wel is gehoord over de maansteen? Dit is hem dus in het echt!" vertelde ze en keek naar de grote steen die iets verderop stond. "Je gaat erbij liggen, maakt het jezelf gemakkelijk en dan druk je je neus ertegen aan. De rest gaat vanzelf." het was niet zo moeilijk. "En ik blij hier, voor als er iets gebeurd." zei ze toen op geruststellende toon. Het kon best spannend zijn de eerste keer. Mistpaw had het ook moeilijk gevonden.

De ontmoeting met Mistpaw was goed voor haar geweest. De ThunderClan poes was zeer motiverend, iets wat ze zelf wel kon gebruiken. "Dankjewel," spinde ze zachtjes. "Je hebt vast wel is gehoord over de maansteen? Dit is hem dus in het echt!" Fair's ogen gleden over de verlichtte steen in het midden van de kamer in de moedermuil. Zelfs zo naast de maansteen was er een zekere kracht te voelen. De kracht van alle katten die samen joegen tussen de sterren. "Je gaat erbij liggen, maakt het jezelf gemakkelijk en dan druk je je neus ertegen aan. De rest gaat vanzelf." Haar blik schoot terug naar Mistpaw. "I-ik, ik weet het niet hoor.." mompelde ze een beetje nerveus. "En ik blij hier, voor als er iets gebeurd." Die woorden stelde haar al wat meer gerust. Voorzichtig deed ze een stapje naar voren, naar de steen toe. "Hoe moet ik beginnen? Moet ik nu gewoon gaan liggen, of eerst nog wat zeggen..?"