Seven and up

Hij liep rustig door het territorium heen. Of nou ja. Rustig? Niet bepaald. Hij rende een prooi achterna die hem te vroeg al had gespot. Met zijn lange poten zette hij grote passen om zo snel mogelijk bij de prooi te komen. Verdomme. Hij zou het krijgen, al was het het laatste wat hij zou doen. ... al bleef dat niet lang in stand omdat hij struikelde over zijn eigen poten, waardoor hij even wankelend rende en wat gleed. Hij kwam hijgend tot stilstand, de prooi voor zijn ogen verdween. Natuurlijk deed hij dat. Wat had hij anders verwacht? Naja... hij was best goed in jagen. Alleen nu... tja... hij wist niet wat er aan de hand was. Het lukte hem gewoon opeens niet meer en dat frustreerde hem. Voor al nu er weer meer prooien in het gebied kwamen. Sigh... hij ging zitten, zijn zintuigen op scherp. Hij kwam eigenlijk alleen maar in het kamp als het moest en om prooien op de prooistapel te leggen. Zelfs zijn nest rook bijna niet meer naar hem omdat hij zowat niet meer sliep daar... sigh.

Het duurde niet lang voordat een geur zijn neus binnen drong. Duidelijk ThunderClan, een geur die hij niet al te goed herkende. Hij mengde zich niet veel in de Clan. Waarom zou hij? Als hij dat deed strooide hij alleen maar verderf... Want tja... Het litteken dat iedereen zag was sowieso al niet al te mooi, dat stond gewoon niet en daarbij... De meeste katten die al lang in de Clan zaten wisten wat er met Bluestar was gebeurd. En nog steeds vond hij dat zijn schuld. Hij keek even op en knipperde even... Oh... Qua uiterlijk kende hij deze kleine wel. Dit was een kitten van Silverstar, of niet dan? Hoe heet ie... uh... Runepaw? Nee... Het was niet Runepaw... Squirrelpaw? Nee, wacht, dat was een poes, dus dat kon ook niet... Dustpaw! Dat was het. Natuurlijk was het Dustpaw. Hij kende zijn mede-clangenoten wel... ongeveer... uhm. "Gaat het een beetje, Jaytail?" klonk er even van de jonge kater af, waardoor Jaytail even rustig naar de jonge apprentice glimlachte. "Ja hoor, geen zorgen." sprak hij rustig. Dat was het laatste wat hij wilde, zijn clangenoten ongerust om hem maken. "Ik baalde gewoon even dat ik een prooi heb laten ontsnappen..." Het was niet gelogen, maar het was ook niet helemaal waar. Maar hé, zolang het de ander geruststelde was het goed, toch?

De jongere kater was hem overduidelijk aan het bekijken; niet dat hij er een groot probleem mee had hoor, maar het gaf hem gewoon... een onzeker gevoel. Alsof hij hem in zijn hoofd aan het afkraken was. Hij had immers net een prooi laten schieten, niet waar? "Weet je dat zeker?" klonk er van de apprentice af, waardoor Jaytail even knipperde... uh? Hij knikte even rustig... Yeah... alles was goed. Ongeveer. "Ach, zelfs de besten laten eens in de zoveel tijd een prooi ontsnappen, dat geeft niet." klonk er terwijl de schouders van de seal point iets omhoog gingen, waardoor hij even knipperde. Nou... eigenlijk had hij er al meerdere laten schieten... maar het was wel aardig van de apprentice dat hij hem probeerde op te vrolijken. Één prooi ontsnappen vond hij zelf ook niet erg... maar meerdere op een dag werd gewoon frustrerend. Was hij dan toch niet zo goed in jagen als hij dacht dat hij was? "Hoe gaat het verder met je?" klonk er even van Dustpaw af, waardoor hij even op keek met zijn groene ogen. Uh? Hij? "Uh, goed... Yeah... Het gaat goed.." sprak hij even terwijl hij knikte met zijn hoofd. "Met jou ook, Dustpaw?" Hij hoopte zo hard dat hij die naam goed had, anders wilde hij echt de grond in zakken en niet meer naar boven komen, echt waar.

De kater leek te begrijpen dat hij het een niet al te fijn onderwerp vond... Wat hij zelf wel fijn vond. Hij vond het ook geen fijn onderwerp om over te praten, totaal niet zelfs. "Met mij gaat alles prima, mijn vader is weer terug thuis, de clan is weer zoals het hoort.." Aha... Yeah... Dat was ook een vreselijke periode. Hij zat zoveel in de knoop met zichzelf, vooral met alles voor gaande in zijn leven, dat hij zelfs op het punt stond om over te stappen op BloodClan omdat hij gewoon zo... zo onzeker was. Hij wist niet of hij goed genoeg was voor de Clan. Als Snowdrop er niet geweest was dan... Dan was hij nu niet meer in de ThunderClan, dat kon hij iedereen verzekeren. "Waar heb je dat litteken eigenlijk van?" De duivelse vraag. Nog erger dan de vraag ervoor. De herinnering er aan deed al zoveel pijn. Ook al verzekerde iedereen hem dat het niet zijn fout was, waarom... Waarom voelde het dan toch zo? "Sorry, ik heb het me altijd afgevraagd." Hij bleef maar rustig glimlachen. Hij richtte even een blik op zijn litteken en slikte even. "Van een hond gekregen toen ik apprentice was." sprak hij rustig tegen de jonge apprentice. "Ik was tegen de bevelen van Firestar, toen der tijd Fireheart, en Bluestar het kamp uit gegaan.. Aangevallen door een hond.." hij slikte even. "En toen de hond door mijn bloedspoor naar het kamp geleid." sprak hij even zacht, waarna hij even naar de apprentice keek en rustig glimlachte. Yeah... Het was niet het fijnste verhaal. Vooral als je wist wat erna kwam... Fireheart en Littlepaw waren toen gestorven... En Bluestar had haar laatste twee leven opgeofferd om het leven van hen te redden. Niemand had hem ooit haar dood verweten, maar hij zelf wist wel beter. Zonder hem was de hond er nooit gekomen en had Bluestar langer geleefd, niet waar? Zo zag hij het wel en niemand had het omgepraat bij hem... Zelfs Little niet... Snow niet... Niemand was het hem echt omgepraat. Waarschijnlijk was het gewoon iets wat hij altijd bij zich zou dragen. En dat litteken zou hem helpen te onthouden... Sigh...

Het was duidelijk dat de jonge kater erg geïnteresseerd was in zijn litteken, zoals de meeste kittens... en apprentices. En soms de jonge warriors. Jeetje wat was hij oud eigenlijk. De tijd was echt voorbij gevlogen... Het leek nog als gisteren dat hij nog in de kitten den sliep bij zijn pleegmoeder... Kijk hem nu.. Hij was zo groot geworden en.. Tja... anders? Natuurlijk was hij anders, hij had dingen meegemaakt en daar uit was hij zo geworden. "Oef, dat moet vast veel pijn hebben gedaan. Die honden hebben gigantische tanden." klonk er even van de seal point af, waardoor Jay even slikte en zelf, net zoals de ander, naar zijn litteken keek. Ja, pijn had het zeker weten gedaan. Hij knikte daarom even rustig. Ook al herinnerde hij zich niet heel erg veel meer van het incident, maar dat kwam omdat hij snel daarna in shock was van wat er was gebeurd. Hij ontmoette de blauwe ogen van de kleine, waardoor hij even slikte. "En hey, de hond zal vast en zeker ook op een andere manier in het kamp zijn gekomen, jouw bloed zal niet de enige reden zijn geweest.." Eh... Hij knipperde even en keek even weg. Yeah.. Misschien... Heel misschien... Hij slikte even en krulde zijn staart wat meer rond zich. Het was gewoon... moeilijk.. "Maar het ziet er best stoer uit, als ik dat mag zeggen." Eh? Hij keek even op en knipperde, stoer? Dat litteken? Hij grinnikte even zachtjes en keek er naar. "Ja.. Misschien wel." sprak hij even met een zachte glimlach. Al was hij groot en stevig gebouwd... Jay had zeker een hart van goud. En eigenlijk was hij best een softie. Niet voor andere Clans natuurlijk, nee, in tegen deel. Hij had een hart dat echt bij de ThunderClan hoorde. Hij was niet bang om andere katten van andere Clans te vermoorden als het moest. Maar zijn eigen clangenoten zou hij nooit kunnen vermoorden, nooit. "Bluestar is die avond gestorven." sprak hij rustig tegen de apprentice, waarna hij even omhoog keek. "Ze offerde haar laatste twee levens op voor Littlewish, toen nog Littlepaw, en Fireheart." Hij slikte even en sloot zijn ogen. "Die waren in het gevecht overleden tegen de hond." sprak hij rustig, waarna hij naar de ander keek en zacht glimlachte. "En dat is het hele verhaal aan dat litteken." Niets meer... Niets minder. Door die hond was Bluestar overleden en die hond had hij het kamp in geleid.

Een glimlach op de lippen van de jonge kater. Was het grappig? Stelde het verhaal de jonge kater gerust? Was het entertainend? Het was geen leuk verhaal, begrijp hem maar goed. De storm niet vergetende natuurlijk. Dat maakte alles zoveel enger. Nog steeds vroeg hij het zichzelf, waarom was hij toen uit het kamp gegaan? Naja... Hij bedoelde het goed... De prooistapel was kleiner geworden en hij had gewoon... Wat willen vangen zodat er meer katten gevoed konden worden. Hij had het echt goed bedoeld... "We kunnen op zijn minst zeggen dat Bluestar een waardige dood heeft gehad, een eervolle ook" Eh... Hij knipperde even. Hij had nog zoveel betere doden kunnen verzinnen voor haar... Haar clan verdedigende... Hij had niet de persoon mogen zijn die ervoor had gezorgd dat ze stierf. Hij had zelfs nog een paar keer met haar gepraat en... Het was echt een geweldige poes... Hij had zoveel naar haar opgekeken... Het was zijn.. tja... idool? Zo zou je haar kunnen noemen ja... Niet alleen dat, maar... tja... Het was gewoon een gigantische klap toen hij hoorde wat er gebeurd was. Zijn moed zonk toen echt zowat naar zijn poten. Hij wist niet meer hoe hij de clan moest zien... Hoe hij de clan onder ogen moest komen... Want tja... Hij had de regel verbroken. Hij had het bevel genegeerd... En daardoor was ze dood. Karma, zou je zeggen? "Maar goed, ik vind het litteken nog steeds stoer uitzien." Hij grinnikte even zacht en keek naar de apprentice. "Bedankt." sprak hij glimlachend. "Ik ben een soort magneet voor honden." sprak hij even zacht lachend terwijl hij zijn poot op hief, waardoor er drie andere littekens zichtbaar werden. "Dit was toen ik een warrior was, enkele moons geleden. Vlakbij de twoleg place"

De kater ging van zijn littekens terug naar zijn gezicht, waar Jay hem zacht glimlachend op wachtte -soort van dan-. "Ze vinden je vast heel leuk," klonk er zacht grinnikend van de kater af, waardoor Jay even grinnikte. "Zou het?" sprak hij met een glimlachje. "Misschien ruik je wel lekker," Eh? Lekker ruiken? Hij lachte even zachtjes, deze apprentice kon wel een glimlachje op zijn gezicht toveren hoor. "Je ruikt inderdaad lekker, maar ik zou niet zeggen dat ik je daardoor wil opeten of zo. Honden zijn raar." Oh... Nou... Hij grinnikte even. "Ben ik blij dat ik lekker ruik." sprak hij even met een glimlach tegen de kater, waarna hij even de blik van de kater weer volgde naar zijn kleinere littekens. "Komt dat van zijn klauwen of van zijn tanden?" Eh? Hij keek even naar zijn poot en toen weer naar de kater. "Ik weet het eigenlijk niet precies." sprak hij met een onhandige glimlach tegen de kater. Het was allemaal zo snel gegaan, zoals de meesten dat zouden zeggen. Het was nu nog steeds een soort waas... "Maar, het zal ook wel niet gek zijn. Ik weet er grotendeels niks meer van. Zonder Snowdrop was ik er waarschijnlijk niet eens meer." sprak hij even glimlachend. Yeah... Snowdrop had hem naar het kamp gebracht zodat hij verzorgd kon worden door de medicine cat... Zonder haar en Swiftheart zou hij hier echt niet meer hebben gezeten.