I need someone

Vanaf een afstandje, zo in de holst van de nacht, zou je bijna denken dat het figuur dat het kamp binnen kwam lopen een Warrior was die uit jagen was geweest. Of een lid van een patrouille die eerder of later dan de rest was aangekomen. Misschien wel iemand die nu de tijd was vergeten en een lange trip terug naar huis had gemaakt, om nu niks lievers te doen dan te gaan liggen en slapen. Maar Ace viel niet onder deze categorieën. Met zware stappen en op zijn gezicht nog sporen van opgedroogde tranen liep hij langs de huidige wacht. Ze hadden zijn geur herkent, en hoewel ze zich af zouden vragen waarom hij zonder kruiden terug was gekomen leek het niet de moeite te zijn om te vragen. Hij zuchtte, en keek even rond de bekende plek. Wat nu? Hij wist dat hij nooit meer slaap zou vatten voor hij zijn hart had gelucht bij iemand. Van nature wou hij dit doen bij Tallshadow, maar Ace wist meteen dat hij het niet over zijn hart zou krijgen de ander wakker te maken met zijn problemen. Al helemaal niet omdat hij al genoeg had meegemaakt met zijn liefdesleven. Hij keek naar de Warrior den. Sinclaw of Foxfire misschien? Beiden vertrouwde hij genoeg. Maar toen hij begon te lopen liep hij niet naar de Warriors, maar bracht hij zijn lichaam richting de Leaders den. Eenmaal ervoor sprak hij op, zijn stem klonk vermoeid maar zonder twijfel. "Innerstar? Ik heb je hulp nodig" Innerstar, van alle katten. Het was waar dat hij de kat tot zekere zinnen vreesde, dat hij het er slecht mee kon vinden. "Maar niet als clanleader. Gewoon.. Gewoon als iemand die ik vertrouw" De woorden verbaasde hem zelf ook, terwijl hij wachtte tot hij binnen mocht komen. Maar het was waar. Want hoewel vrijwel iedere interactie met de zwarte kattin negatief was geweest, vertrouwde hij haar de waarheid te spreken en hem oprecht te kunnen helpen.

{ Voor Innertsar, vervolg op dit topic, enkel joinen met toestemming.

Bij de woorden van zijn leader haalde hij nog een keer diep adem om zijn moed te verzamelen, en liep toen naar binnen. Zijn zware houding was niet veranderd toen hij eenmaal diens blauwe ogen zag. Het was duidelijk aan hem te zien hoe hij zichzelf voelde. Hij nam plaats voor Innerstar, voor de verandering eens zonder de klap alsof hij een aardbeving wou maken. Zijn groene ogen bleven voor een kort moment op de grond hangen voor hij pas de kracht had omhoog te kijken. Praten leek ineens een grote moeite, toch klonk hij vrij rustig, misschien wat hol en mismoedig, maar duidelijk anders dan normaal. “Ik weet eens waar ik moet beginnen” Hij keek omhoog, een tik om naar de hemel te kijken die hij een tijdje had, al kon hij natuurlijk niks meer zien dan de bovenkant van de den. “Ik had afgesproken met Mistpaw, de medicine cat apprentice van Thunderclan, bij Fourtrees. We zijn goede vrienden, we wisselen vaak kruiden of gaan ze samen zoeken als we elkaar toevallig tegenkwamen. Ik zoek haar vaak op tijdens gatherings om bij te praten, en toen Bloodclan Thunderclan over had genomen heb ik haar getroost. Ook toen Shadowclan ziekte had hielp ze me door me te geven wat ik ook nodig had. Wat ik wil zeggen, we zijn door best veel dingen samen geweest” Hij wou duidelijk de situatie schetsen voor Innerstar, zodat ze kon weten hoe persoonlijk dit lag. “Maar toen we bij Fourtrees waren begon ze te huilen en zei… ze zei dat ze van me hielt, meer dan vrienden. We hebben het erover gehad en gezegd dat we elkaar dan niet meer moeten zien, voor de clans.” Zijn blik ging onderzoeken naar die van de oudere kattin. Hij hoopte zo dat ze dit kon begrijpen. Mist was zijn steun en toevelaat geweest voor heel zijn Medicine cat-schap. Met niemand anders hij zo over zijn problemen kunnen praten dan met haar. Natuurlijk had hij hier vrienden en andere rangen die het probleem snapte, maar ze zouden hem nooit kunnen helpen met kruiden, geneestechnieken… of gewoon te begrijpen hoe moeilijk en eenzaam het soms was. “Ik zit gewoon vast Innerstar, ik kon niet eens zeggen of hetgeen wat ik voel vriendschap is of meer. Ik had er nog nooit zo over nagedacht” Hierna liet hij de stilte vallen, in de hoop dat de ander het nu even over kon nemen voor hij zijn houding verloor. Het zei eigenlijk al genoeg dat hij zoiets zei tegen Inner, iets dat hij een paar moons hiervoor nooit zou hebben gedaan.

Wat onrustig wachtte hij op de reactie van de ander na zijn woorden. Zeker, hij was zenuwachtig zijn gevoelens zo open en bloot op tafel te gooien. Hij was een zeer open kat, naar iedereen toe, maar hij had alsnog de neiging om zoals velen dingen voor zichzelf te houden. Hij propte het gewoon makkelijk op. Maar nu, nu had hij het idee dat hij er goed aan deed om het te zeggen voor hij de kans kreeg er teveel over na te denken. Toen hij zijn naam hoorde keek hij op vanuit zijn gedachtes naar de gitszwarte kattin. Ze was opgestaan en begonnen met rondlopen, het maakte hem onrustig, zelfs al bleef hij op zijn plek zitten. Afwachtend volgde hij haar met zijn ogen, waarna ze begon met spreken. Het eerste was meteen iets dat hem hard raakte. Hij kon Starclan niet afkeren, hij was afhankelijk van die connectie. En zijn rang die hij eerst zo had gehaat, het was iets wat hij nu graag deed. Hij hielt ervan om andere te helpen en bezig te zijn met de planten. Het gewoon rondzoeken en wel goed zijn in iets. Het maakte zijn keuzes allemaal niet makkelijker. Al hielp het werkelijk dat de ander begrip voor hem had en alles op een rijtje zette. De kater bleef voor nu stil, aanvoelend dat er meer kwam. "Kijk gewoon goed naar wat jij wilt, Acefray, en neem daarbij alle consequenties, alle mogelijkheden, alles in je op, De warrior code, de code van de medicine cats, de regels van Shadowclan... en kijk goed naar de toekomst. In welke realistische en mogelijke toekomst ben jij het gelukkigst?" Hij deed wat er van hem gevraagd werd, al wist hij dat hij er meer naar moest kijken dan alleen hier. Het was duidelijk dat als hij voor Mistpaw ging hij problemen zou hebben met de clan. Hij betwijfelde dat hij erin zou kunnen blijven. Het brak immers zo veel regels waar de clans om draaide. Rogue leven dan, alleen met de Thunderclanner als ze zou besluiten mee te gaan. Voor hunzelf zorgen en alleen staan. Ze zouden best kunnen overleven, hij kon jagen en vechten, Mistpaw was slim en ze hadden beiden genoeg verstand van kruiden en planten. Maar of hij gelukkig zou zijn? Hij kende geen leven zonder de clan, hij zou zich geen raad weten als hij niet terug zou kunnen naar zijn vrienden en den. Nee, vannacht zou hij niet slapen, dat was zeker. Waarschijnlijk ging hij de hele nacht hieraan denken, de opties. Innerstar ging weer verder, en zei dat ze wel contact moesten houden, alleen meer zoals andere clanleden het ook zouden doen. Hij knikte langzaam, deels opgelucht dat hij niet definitief afscheid hoefde te nemen. "Praat met haar, luister naar je gevoel en je verstand. Wat voor beslissing je ook maakt, neem alles goed in je op, Acefray." Zou zijn gevoel en verstand wel de goede beslissing kunnen maken? Tot nu leek dit steeds voor problemen te zorgen als hij ernaar luisterde. Hij wou dat een keuze was waarin iedereen gelukkig kon zijn, maar hij begon langzamer hand te realiseren dat deze niet bestond. Het laatste was een verzoek vanaf haar leiders kant. Ze wou dat hij eerlijk en open bleef, en dat zij hetzelfde zou doen. Ace zag er de waarheid in, ze hoorde meer en beter samen te kunnen werken.. Meer te doen dan alleen samen te komen als er iets mis was of wanneer er iemand doodbloedde in het kamp. Zijn blik was dankbaar toen hij die van de ander ontmoette. “Ik beloof eerlijk te zijn en hier goed over na te denken, over wat je hebt gezegd. Want hoewel het soms anders lijkt, en ik wel degelijk veel om Mist geef, denk ik niet dat ik de clan de rug toe kan keren. Ik hou van een Medicine cat zijn, en mijn contact met Starclan..” Hij dacht even aan Arcanewish en zijn zoon, beiden in Starclan, maar gekomen om hem te bezoeken. De grijze kater zuchtte even diep. Maar hun zou hij uiteindelijk weer zien, en Mistpaw.. Hierna nam echter zijn gevoelige kant weer de leiding en stond hij op, om zijn snuit dankbaar tegen de schouder van Innerstar aan te duwen, een knuffel maar met iets meer respect. Dat was zijn bedoeling in ieder geval. “Bedankt Innerstar, ik weet niet wat ik zonder je woorden had moeten doen” Hij gunde haar een droevige lach. De kater besloot in zichzelf om vaker langs te komen, en de volgende keer eens met goed nieuws als hij de kans zou krijgen. Hopelijk eerder iets in de richting van; hey Inner mijn prioriteiten staan nu helemaal op hun plek en vanaf nu ben ik een perfecte clankat. Of op z’n minst niet; Hey, sorry, ik heb besloten mijn leven in een romeo en juliet soort manier te gaan leven, alleen zonder het doodgaan als ik de kans krijg. Hij moest maar afwachten en doen wat de ander had gezegd. Alle consequenties bekijken.