∇ Water [Training]

Vannacht had ze amper kunnen slapen. Deels omdat ze behoorlijk veel zin had in de training, deels omdat ze in het kamp geslapen had dat ze zo haatte. Vaker wel dan niet zonderde ze zich af en verborg ze zich in het struikje dat ze voor zichzelf had uitgekozen in het Rogue territorium. Het was eigenlijk de enige plek waar ze zich thuis begon te voelen. Het was echt haar plekje geworden, bedekt met haar eigen geur. De struiken waren ideaal om haar lichaam te verhullen terwijl ze sliep. Ze beschermden haar tegen de wind en de regen maar lieten s'ochtends wel enkele zonnestralen door waarvan ze dan kon genieten. Ze had haar plekje bedekt met blaadjes en bloemen die ze mooi vond. Met leuke hebbedingetjes die ze had gevonden en die ze eigenlijk niet begreep. Rare tweebeenmaterialen. Het was duidelijk aan haar gezicht af te lezen dat ze in een goed humeur was; al helemaal omdat de Steppingstones nu zichtbaar waren. Haar mentor vroeg of ze er al zin in had. Met glinsterende ogen keek ze hem aan. "Ja!" was haar oprechte antwoord. Het water glinsterde op prachtige wijze in het zonlicht en O leefde helemaal op.

O kon zich niet voorstellen dat ze ooit ergens zoveel zin in had gehad. En ze kon zich ook niet voorstellen dat ze zin had in training, van een Bloodclanner nog wel. Toch stond ze hier nu te springen, zowel figuurlijk als letterlijk. Ze keek haar ogen uit, de prachtige groene bomen die de rivier leken te omhelzen. Het rustig kabbelende water dat net niet diep genoeg was zodat de gladde stenen waren blootgelegd. Daarbij was het ook nog eens prachtig weer en O voelde hoe ze opleefde. Zodra ze de Steppingstones zagen, wilde ze er eigenlijk op de rivier afrennen, erin duiken en nergens meer aan denken. Toch wist ze zich in te houden en voegde zich rustig bij haar mentor. Hij vroeg of ze ervaring had, praktisch of observatief. O schudde vervolgens met haar kop. "Nou, ik heb het nooit geprobeerd. Maar ik heb wel eens Riverclankatten zien zwemmen," antwoordde ze. Ze kwam wel vaker bij de rivier, keek haar ogen uit terwijl andere katten aan het zwemmen waren. Terwijl ze gingen vissen en samen gewoon rond hingen. Ze leken de tijd van hun leven te hebben. Toch was ze nooit op hen afgestapt, ze zou toch alleen maar in de problemen geraken.

Ze vroeg zich af of ze iets kon leren, puur door iemand anders het te zien doen. Ze had de houding van de Riverclankatten wel redelijk kunnen zien, maar natuurlijk had ze geen enkel idee wat er onder de waterspiegel gebeurde. Hoe ze peddelden met hun poten, wat ze deden met hun staart. Ze hoopte dan ook dat ze die kennis vandaag van Hellhound kon vergaren. Al leek hij niet echt het soort kater dat voor de lol ging zwemmen. De zwart-witte kattin keek rustig toe terwijl Hellhound zijn eerste poot in het water zette. Vervolgens vertelde hij haar om goed op te letten, wat ze vervolgens ook deed. Ze grinnikte wel even, het was wel duidelijk dat Hellhound niet echt dol was op zwemmen. Hij slaakte dan ook een geïrriteerde zucht toen hij het water in gleed. Ze keek goed naar wat hij met zijn poten deed en had er wel vertrouwen in dat ze het zelf na kon doen. Vervolgens kwam Hellhound weer aan wal. Door die dikke vacht verwachtte Ophelia dat hij ineens een stuk kleiner zou lijken, maar dat viel behoorlijk mee. Ook zonder de vacht was Hellhound een massieve kater, één waar je geen ruzie mee wilde. O kon haar enthousiasme amper bedwingen en trappelde toen ook op het water af. De kattin haalde haar poten snel door het water, de redelijke kou leek haar niet te deren. Het voelde apart. Haar lichaam leek gewichtloos maar haar vacht leek tien keer zo zwaar. De poes begon haar poten door het water te halen, de beweging was te doen, maar het was toch wel wat zwaarder dan ze had gedacht. Het kostte haar veel moeite om haar kop boven water te houden. Hijgend en puffend kwam ze aan de rand van de rivier aan. "Ik moet even oefenen, denk ik," miauwde ze toen, zwaar ademend. Zo kon ze in ieder geval haar uithoudingsvermogen trainen.

Het leek een onmogelijke taak om de glimlach van haar gezicht te vegen. Ze had het behoorlijk naar haar zin, al zou Hellhound waarschijnlijk niet zo dol zijn op zwemmen. Het geluk straalde van de zwart-witte kattin af. Haar hart leek in haar borstkas te hameren en ze was toch wel een beetje duizelig van de grote hoeveelheid moeite dat zwemmen haar kostte, maar het was het allemaal waard. Ze moest gewoon een beter uithoudingsvermogen krijgen en dan zou ze zo lang en zo veel kunnen zwemmen als ze maar wilde. Ze keek naar Hellhound, die ondanks zijn doorweekte vacht nog steeds gigantisch was. Van O zelf was echter niets meer over. Haar natte vacht legde haar magere, zwakke lichaampje bloot. Ze was klein, dun en vel over been. Zonder haar vacht was ze wel een keer zo klein als normaal. Maar op dit moment deerde het haar niet zoveel, ze wilde gewoon graag horen wat Hellhound te zeggen had. Door haar neus ademen en niet tegen het water vechten, dus. De poes knikte standvastig, dat kon ze wel! Ze volgde Hellhound naar de oever en de rode kater zelf zwom naar één van de stenen. Hij wilde haar boven water houden zodat ze haar techniek kon oefenen. De kattin waagde zich wederom weer in het water en peddelde naar de steen, afwachtend op de tanden in haar nekvel.

Het water was behoorlijk koud, maar ergens was het een aangenaam en vooral welkom gevoel. Alsof ze haar identiteit zo weg kon laten spoelen met de sterke stroom van het water. Ze was allang blij dat de geur van de Bloodclan niet meer zo erg aan haar hing wanneer ze een tijdje in het water had gezeten. Ze voelde zich een heel ander iemand. Het was gewoon heerlijk gewichtloos wanneer het water haar droeg. Alsof ze van alle kanten vast werd gehouden door iemand. Nu trappelde ze in het water en al gauw voelde ze de tanden van haar mentor in haar nekvel. Ineens was het zwemmen een stuk minder zwaar, waarop ze haar slagen begon te oefenen. Eerst waren deze overhaast en gespannen geweest, nu werden het grote, rustige slagen. Ze merkte al hoe het makkelijker en makkelijker begon te gaan. Een trotse glimlach vormde zich op haar gezicht en ze begon zachtjes te lachen. Ze was gewoon zo blij dat ze iets geleerd had. Dat ze vanaf nu kon zwemmen, zelf! De rode kater gaf aan dat ze het moest zeggen wanneer ze te moe werd, maar ze barstte van de energie. "Zo gaat het goed!" bracht ze relatief luid uit, ze had nog steeds een redelijk zachte stem. Ze bleef de grote slagen maken en ergens wilde ze op dit moment gewoon met de stroom mee zwemmen en nooit meer terug komen.

De stroom leek haar mee te willen sleuren en ergens vond ze dat absoluut niet erg. De rivier ging een richting in waarin ze zelf ook graag mee was gegaan, maar haar plaats was hier. Ze moest bij de Elite blijven, zien te overleven. Het was een lastige taak, maar beter dan het alternatief. Er waren wellicht katten die het hadden overleefd om de Elite te verlaten, maar O wist dat zij nooit één van die katten zou zijn. Ze was niet snel genoeg, niet sterk genoeg. Had geen contacten die haar zouden kunnen helpen om van de aardbodem te verdwijnen. En haar moeder zou niet rusten voor ze terug was, levend of dood. Misschien was het maar beter om aan de bodem van de rivier te liggen, daar zou niemand haar vinden. Haar mentor gebood haar om de steen weer op te komen en dat was precies wat ze deed. Het ging wat moeizaam nu ze drie keer zo zwaar was en daarbij ook nog behoorlijk glibberig. Via haar nekvel werd ze wat meegetrokken, waardoor ze de steen uiteindelijk wel opkwam. Ze schudde zich wat uit en de spetters belandden overal. Haar borstkas ging wat sneller op en neer, ze had niet door gehad hoe vermoeiend het zwemmen was. Ze keek de kater aan, deze keer met een lichte angst in haar blik. Ze wist wel wat er komen ging.

Ze was zich er eigenlijk niet helemaal bewust van hoe verzopen ze eruit zag, maar het deerde haar niet zoveel op dit moment. Toen Hellhound haar rustig uitlegde dat ze nog niet zouden gaan vechten, voelde ze zich weer enorm opgelucht. Het was geen geheim dat ze enorm tegen die trainingen opkeek, dat ze niemand pijn wilde doen en dat ze ook niet wilde weten hoe dat moest. Maar toch moest ze het gaan doen en ergens was ze blij dat Hellhound het met haar zou gaan oefenen. Ieder ander had haar kunnen drillen tot ze erbij neerviel, haar kunnen opdragen om te sparren tegen andere katten of haar zelfs iemand anders laten doden als de tijd daar was. Ze slikte bij die gedachte, want ooit moest ook zij zoiets doen. Doden was een keuze, kiezen tussen jezelf of iemand anders en O wist niet of ze de keuze voor zichzelf kon maken. Haar ogen leken groter te worden toen Hellhound vroeg of ze ooit kopje onder was geweest. "Nee... Kan dat?" vroeg ze, geen idee hebbend dat dat iets was dat mogelijk was. Kopje onder? Kon je dan wel ademen? En voor hoelang? Het was spannend, maar ze keek ernaar uit.

Er waaide een licht briesje over de Steppingstones, iets waar O's lichaam niet bepaald tegen bestand was. Ze was vel over been, waardoor de wind haar alleen nog maar deerde, en het feit dat ze doorweekt was, hielp ook niet echt. De jonge kattin begon te rillen, onbewust. Normaal had ze haar redelijk dikke vacht om haar warm te houden, maar zonder vacht stelde ze eigenlijk niet zoveel voor. Toen de kater haar vraag met een knik beantwoordde, dwaalden haar ogen even weer naar het stromende beekje. Ze had geen idee hoe het zou zijn om met haar kop onder water te gaan, maar ze wilde het wel proberen. Haar adem inhouden, dat kon ze toch wel? Ze nam alvast een klein hapje adem en begon de seconden te tellen voordat haar longen haar forceerden om weer opnieuw in te ademen. Ze keek vervolgens toe hoe Hellhound het deed, en de rosse kater leek het een stuk langer vol te kunnen houden. Nu was O's conditie ook niet zo goed als die van Hellhound, maar daar kon ze altijd nog aan werken. O ging naast hem liggen, nam dezelfde positie aan en stak haar kop vervolgens ook onder water. Ze hield haar adem stug in en opende snel haar ogen. In het heldere water zag ze snel de grote hoeveelheid aan kiezelsteentjes en de kleine plantjes die mee bewogen op het ritme van het water voordat ze haar kop gehaast terug trok. "Wow!" ademde ze uit. Ze schudde met haar kop en knipperde een aantal keer met haar ogen. "Dat was zo mooi," miauwde ze met een zachte glimlach op haar gezicht. Het leek een hele andere wereld, een wereld waar ze wel een deel van uit wilde maken.

Enkele seconden staarde ze nog het heldere water in. Hier en daar zwommen minuscule visjes die meegevoerd werden door de stroom, maar ze leken al gauw voor haar ogen te verdwijnen. Ze vroeg zich af of ze ooit een vis zou kunnen vangen, hoe zoiets smaakte. Ze wist dat alleen de Riverclan vis at, dat alleen zij in de rivier mochten jagen. Daarbij wist ze ook dat de Elite dat soort regels aan haar laars lapte, maar zelf zou ze niet tegen de regels van de Clankatten in durven te gaan. Nu ging ze af en toe wel ongevraagd Clanterritorium op, maar zodra ze weg werd gestuurd, ging ze ook meteen. Wederom keerde ze zich naar haar mentor toen deze begon te praten en ze knikte aandachtig. Veel zwemmen en oefenen was iets dat ze vanaf nu sowieso van plan was. Nu ze de basis kende, was de rest nog een kwestie van herhaling. Ze krabbelde even bedenkelijk overeind. "Is het hier wel veilig om in mijn eentje te oefenen?" vroeg ze op haar gebruikelijke, zachte toon. Ze kon wel in haar eentje gaan proberen te zwemmen, maar als ze bezoek kreeg van Riverclanners, had ze toch echt een probleem. Toch wilde ze niets liever dan zo nu en dan alleen een duik nemen.

Vol verwachting keek ze haar mentor aan, maar ze had ergens al een gevoel over wat het antwoord zou gaan worden. Ergens was er voor haar altijd dat verlangen om geaccepteerd te worden, door iedereen. Vooral door de Clankatten, maar die hadden er absoluut geen moeite mee om haar af te wijzen, weg te sturen en zelfs aan te vallen. Eigenlijk wilde ze gewoon begrepen worden, ze wilde vrienden maken. Maar iedereen in de Elite was anders dan zij, of zij was gewoon anders dan iedereen. De rode kater gaf aan dat het niet verstandig zou zijn, en O knikte ietwat teleurgesteld. Het was niet veilig voor haar, ze begreep het wel. Ze was niet welkom op deze gronden en ergens deed dat haar behoorlijk veel pijn. Er kwam weer een waterig glimlachje op haar gezicht toen Hellhound vertelde dat er andere alternatieven waren om te oefenen, als ze eenmaal wat meer ervaring op had gedaan. "Kun je me daar een keer heenbrengen?" vroeg ze met glinsterende oogjes. Ze had eindelijk iets gevonden dat ze een beetje leuk vond, dat ze er ineens zoveel tijd aan wilde besteden, was toch niet zo gek?