∇ Water [Training]

Ze had al honderd keer bedacht hoe ze de Clankatten kon vertellen dat ze anders was dan de rest. Dat ze niemand pijn wilde doen, dat ze alleen in de Elite zat omdat ze daar geboren was, maar ergens wist ze wel dat het volkomen nutteloos was. Ze zouden niet naar haar willen luisteren vanwege haar afkomst. En hoe kon ze hen dat kwalijk nemen? Ze kwam uit een groep van leugenaars, moordenaars, manipulatieve katten en eigenlijk al het gespuis dat dit gebied te bieden had. In ieder ander's positie had ze zichzelf waarschijnlijk ook niet het voordeel van de twijfel gegeven. Hellhound gaf aan dat ze op de terugweg de verschillende beekjes en plassen te gaan passeren en O glimlachte warmpjes naar haar mentor. "Dat beloof ik," zei ze zachtjes maar plechtig. Ze was allang blij dat hij haar hiermee wilde helpen, dat hij haar een soort van support gaf. Ze was blij dat ze hem als mentor had, ondanks hun verschillen leek hij haar nog enigszins te begrijpen. En dat was goud waard.

Het was wel van haar gezicht af te lezen hoe blij ze was. Eigenlijk kon ze zich niet herinneren dat ze ooit zoveel plezier had gehad. Als kitten moest ze het grootste deel van haar tijd slijten in die nare boerderij, samen met een moeder die haar niet wilde en siblings die haar niet begrepen. Het was niet bepaald een stimulerende omgeving geweest, maar er was toch iets van geworden. Wat haar nog het meest verbaasde, was hoe anders al haar siblings waren geworden. Nyra was gehoorzaam, Pyre was net een kopie van Zira, Muta was ergens wel vriendelijk maar onderging flink wat verandering de laatste tijd. Op dit moment leken het meer vreemden voor haar. Ze werd uit haar gedachten gehaald door haar mentor, die haar vroeg of ze wilde oefenen met zwemmen of met haar adem inhouden. "Zwemmen!" flapte ze er bijna meteen uit. Ze wilde eigenlijk dolgraag weer het water in, wetend dat ze nog wel even moest oefenen voor ze op zichzelf kon gaan zwemmen. Op dit moment bestond ze meer uit vacht dan wat dan ook, dus haar lichaampje was nog iets te fragiel om al dat gewicht te kunnen dragen. Daarvoor was nog wat krachttraining nodig. Ze ging weer aan de rand van de steen staan, wachtend op een sein van Hellhound.

O keek toe hoe Hellhound aan de rand van de steen ging staan, klaar om haar op te vangen waar nodig. Zonder aarzelen plonsde ze in de rivier. Haar vacht, die zijn best deed op te drogen, was meteen alweer doordrenkt, maar erg vond ze het niet. Het was meteen alsof ze een heel ander iemand was; een vrij iemand. Er kwam een glimlach op haar gezicht, ze was blij zo. Dankbaar voor Hellhound, nooit had ze gedacht dat een kat van de Elite haar zo had kunnen begrijpen. Zo zijn best had kunnen doen, voor háár. Ze trappelde met haar poten, zoals ze nu al beter door kreeg. Het duurde niet lang voordat haar poten alweer moe werden van het gewicht van het water. Ze zou nooit kunnen zwemmen als ze niet sterker zou worden. Vermoeid keek ze naar Hellhound voor hulp. Ze had wat spiermassa nodig, of ze nou wilde of niet.

- Hij is echt kort, sorry ;w;  

Gelukkig zag de kater haar sein en al snel voelde ze hoe zijn tanden in haar nekvel gezet werden. Het zwemmen werd ineens weer een stuk minder zwaar en de kattin bleef met een glimlach op haar gezicht door peddelen. Waarschijnlijk was het redelijk zwaar voor Hellhound om haar lichaam plus al het water dat het vast hield omhoog te houden met niets anders dan zijn kaken, maar daar dacht ze nu niet echt aan. Hij instrueerde haar om haar slag nog even te oefenen, wat ze met gemak deed. Ze voelde zich een watervogel, ze voelde zich thuis. Wat op zich een raar iets was voor een kat, maar toch. Ze haalde haar poten opnieuw en opnieuw door het water en elke slag leek sterker dan de andere. Ze begon het door te krijgen, tot haar grote geluk. De stroom leek haar hele lichaam te masseren, het vuil van haar pootkussentjes af te schuren. Het was een geweldig gevoel, alsof ze opnieuw geboren werd. "Volgens mij gaat het goed zo!" bracht ze triomfantelijk uit. In haar kop maakte ze een notitie om de kater te bedanken voor de zwemlessen. Misschien dat ze hem een keer een verse prooi zou brengen, hij had het in ieder geval verdiend.

Ergens irriteerde haar dat alles waar ze wel goed in was zo ontzettend nutteloos gevonden werd door de Elite. Zwemmen vond ze heerlijk, ze bleek het ook nog redelijk te kunnen, maar wie had zoiets nou nodig? Op Riverclanners na dan. Jagen vond ze ook leuk om te doen, ze kon er ook redelijk wat van, maar alsnog moest ze leren om te vechten. Moest ze een hond of kittypet doden en hun halsband af nemen. Waarom konden ze haar niet gewoon laten gaan? Ze hoorde hier niet en iedereen kon het zien. Ze bleef echter zorgeloos door peddelen, realiseerde zich iets later dat dit voor Hellhound behoorlijk vermoeiend moest zijn. De kater vroeg haar eruit te komen, waarop ze weer op de steen klom. Ze schudde zich even uit, zonder het volume van haar vacht was ze maar een fractie van haar grootte. "Dat was leuk," zei ze zachtjes, met een oprechte glimlach op haar gezicht. "Dankjewel." De woorden drukten niet bepaald uit hoe dankbaar ze Hellhound was voor zijn begrip, maar het was een begin.

- Geen probleem hoor! c:

Hellhound vroeg of ze terug naar de kant zou komen, waarop ze knikte. Ze werkte zichzelf richting de oever, waar ze zich uit schudde. Heel veel hielp het echter niet: haar vacht zat alsnog bomvol met water. Waarschijnlijk zou het nog wel even duren voordat ze volledig opgedroogd was, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Misschien zou er iemand naar haar toe komen om te vragen waarom ze zo kletsnat was, maar ze verwachtte het niet. Het grootste deel van de tijd was ze praktisch onzichtbaar, gelukkig. Ze vond het maar niks in het kamp en had eigenlijk ook geen zin om terug te gaan, maar er was niet echt een andere mogelijkheid. Het was haar thuis en Claw zou vast boos worden als ze te vaak weg was. "Laten we maar gaan," miauwde de zwart-witte Young One, haar kop wat laag. Ze zette alvast een langzame pas in richting het kamp.

O vervloekte iedere keer dat ze weer terug moest naar dat godvergeten kamp. Haar trainingen met Hellhound waren een soort van hele korte vakanties, en telkens als ze weer terug moest naar het kamp, voelde ze datzelfde verdriet opnieuw. Ze haatte die plek, ze haatte de sfeer en ze vreesde het grootste deel van de katten daar. Haar moeder, haar vader, Claw, Brat... Er waren genoeg katten te vinden voor wie ze bang was. Meestal verschool ze zich in de Young One's Tower, in de hoop dat niemand haar zou vinden, behalve Hellhound dan. Toen de kater naast haar kwam lopen, wist ze echter een kleine glimlach op haar gezicht te zetten. Ze voelde zich veilig bij hem, iets wat best vreemd was voor een kat met de naam 'Hellhound'. Haar glimlach werd nog groter toen ze de rest van de dag mocht doen wat ze wil. Dat betekende dat ze vast wel even buiten het kamp mocht gaan. Vrolijk zwaaide ze met haar staart, terwijl ze richting huis wandelde.

- Topic uit? Zou je het topic naar Bitterpaw willen PB'en, dan zie ik het eerder :'D -