Zo mooi, zo mooi

Verveling. Dat stond intussen altijd boven haar kop. Alles was zo saai geworden sinds Claw weg was. En ze miste Claw en de rest van Bloodclan. Ze miste de sterke en geweldige katten. Dit zachte leven beviel haar gewoon niet en zorgde er voor dat ze zich verveelde en teveel ging na denken over het leven, haar moeder, iedereen. En dat was te pijnlijk dus moest ze iets hebben om haar gedachten op af te schuiven. Actie en spanning. Gewoon omdat gevoel te ervaren wat haar zorgeloos maakte. Daarom verliet Whifflepaw het kamp. Ze vermeed Rowanflight een beetje, want eigenlijk wou ze niet met hem trainen omdat ze dat vervelend vond. Ze trainde wel met anderen, wat haar alsnog sterker en beter maakte. Al was ze daar nog lang niet. Ze was nog geen moon apprentice. "Whifflepaw!" Klonk er toen. Zoals gebruikelijk werd ze streng en hard aangesproken. "Wat?" Reageerde Whifflepaw bot en brutaal. "Niet zo'n toon tegen mij aanslaan, jonkie," siste de warrior. "De elders hebben vers mos nodig, dat mag jij wel gaan zoeken en naar het kamp brengen," sprak de warrior vervolgens, waarna het duidelijk was dat deze geen tegenspraak duldde en vervolgens zijn rug naar haar toekeerde en daarna weg begon te lopen. "Okeee," bromde ze. Het kamp uit gaan in haar eentje vond ze nooit een probleem. De warrior zei echter wel dat ze een ander mee moest nemen, maar ze deed net alsof ze dat dus niet gehoord had.
Toen Whifflepaw het kamp verlaten had versnelde ze al snel haar tempo. Ze kon eerst wel even een leuk rondje lopen voor ze echt opzoek ging naar mos. Helemaal door had Whifflepaw het niet, maar haar poten begonnen haar te leiden naar de Thunderpath. De thunderpath was de grens met Shadowclan territorium. Toen ze doorhad waar haar poten haar naar toe brachten ging ze iets langzamer lopen. De laatste keer dat ze bij Thunderpath was geweest had ze Claw gezien en had Firedance haar gered van de dood. Toch had ze een hekel aan Firedance, want ondanks dat ze haar gered had, leek de rode kattin haar niet te begrijpen. Dat kwetste haar, maar liet ze niet merken. Haar andere zus, Mistpaw, was iets begripvoller, maar ook zij leek geen begrip te hebben. Zij kon alleen maar brabbelen over haar moeder en hoe ze van het pad raakte en hoe slecht dat was en wist zij het allemaal. Haar andere siblings had ze nauwelijks nog contact mee. Ook haar vader zag ze nauwelijks nog.
Oké. Het leven was haar gewoon te saai zo en Shadowclan gebied wekte teveel nieuwsgierigheid bij haar op. Zonder aarzelen, of uit te kijken stak ze de Thunderpath over. Ze rende en werd daarna al snel omringd door een hele andere geur. Deze herkende ze van de rondleiding door Thunderclan territorium, want ze hadden zo ook bijna alle grenzen gehad. Nee, de grens met Twolegplace mocht ze maar niet zien. Vreselijk. Ze had nu wel zo'n vermoeden waar het wezen kon. Diep in gedachten over Bloodclan en de twolegplace grens liep ze door het territorium van Shadowclan. Misschien kwam ze die Shadowclanner wel tegen waarmee Tallpaw trainde. Dat zou pas grappig zijn.

OOC: Eerst een Shadowclanner boven de 11 moons, daarna open!

De warrior trippelde door het territorium, haar snuit wat open zodat ze alle geuren mooi kon opvangen. Plotseling rook ze iets waardoor ze meteen stilstond, ietwat ineengedoken. Haar groene ogen bestudeerden haar omgeving. Ze rook Thunderclan, en dichtbij. Ze snoof de lucht nog eens op en kwam tot de constatering dat het er maar ééntje was, en geen hele patrouille. Dat was toch al een opluchting. Winddancer sloot haar snuitje en vernauwde haar ogen, voorzichtig vooruit stappend. Waar was die Thunderclanner die het aandurfde om op Shadowclan gebied te komen? De grote poes had geroken dat het een beetje van links kwam, dus ze focuste zich op die richting, al hield ze ook de rest van haar omgeving in het oog - zoals Tallshadow haar geleerd had toen ze nog apprentice was. De geur was niet oud en werd zelfs sterke; ze moest nu toch echt in de buurt komen. de jonge warrior keek nog een keer om zich heen, en nu zag ze een witte vacht door de dennebomen. De jonge poes leek diep in gedachten en deed geen moeite om stil te zijn. Aan haar grootte te zien moest het of nog een apprentice zijn, of een heel kleine warrior. Waarschijnlijk het eerste, aangezien de witte poes er niet te oud uit zag. Winddancer versnelde haar pas en liep recht op de Thunderclanner af, haar tanden ontbloot in een grom. Ze tolereerde geen Thunderclanner - of katten van welk andere clan dan ook - op Shadowclan gebied, en ze wist dat Innerstar dat ook niet deed. De grote tabby kwam door de bomen en stopte op een klein afstandje van de apprentice; niet zo ver dat ze zou kunnen wegrennen, maar ver genoeg zodat ze haar niet zou kunnen verassen door op haar te springen. Niet dat Winddancer niet zou kunnen winnen van een gevecht met zo'n jonge apprentice (nu ze nog dichterbij was zag ze pas dat deze poes waarschijnlijk maar net apprentice was), maar ze wou geen risico's nemen. Dat had ze al eerder gedaan, zelfs met iemand van haar eigen clan, en het had haar alleen maar haar litteken opgeleverd. "Wat doe jij hier?", vroeg de jonge warrior aan de Thunderclanner, niet meteen de jonge kattin afblaffend maar ook alles behalve vriendelijk.

Ze bleef diep in gedachten rond lopen en het boeide haar totaal niet dat ze niet meer op Thunderclan territorium was. Rustig liep Whifflepaw door tot ze ineens een sterkere Shadowclan geur rook. Even bleef ze stil staan en dacht ze na. Nee, het boeide haar gewoonweg niet. En ja hoor, toen verscheen er een best wel grote poes. Whifflepaw bleef nuchter stilstaan en zwaaide nonchalant met haar staart. "Wat doe jij hier?" Vroeg de Shadowclan poes aan haar. Whifflepaw krulde haar mondhoek op. Ja, eigenlijk was ze best wel heel erg nerveus en ook bang. Maar ze besloot er een spel van te maken, want de kick hiervan deed haar goed. "Ik ben aan het bespioneren, kijken wel deel van jullie territorium het slechts beveiligd is om dit aan die Silverstar door te kunnen geven en zo het stuk territorium te veroveren ofzo," zei ze nuchter. "Nee, ik loop hier rond omdat het kan en ja, ik weet dat jullie daar problemen mee hebben, daarom zal ik het niet vragen," vervolgde ze hartstikke brutaal en totaal niet boeiend.

De grote poes rolde met haar ogen bij het eerste antwoord van de apprentice en gromde lichtjes bij de brutale toon van het tweede. "Wil je dood ofzo?", vroeg Winddancer eerst, al was dat niet zo zeer wat ze wou zeggen, gewoon wat ze als eerste dacht. De jonge poes had nooit een geweldig goede filter gehad tussen haar brein en haar mond, en dat bleek nu. "Wat is je naam, apprentice?" Haar toon was nog steeds vijandig, maar misschien ook wat nieuwsgierig. Ze zou dit melden aan Innerstar, en als zij het nodig vond kon ze Thunderclan eens gaan ondervragen over de brutale toon van hun apprentices - die blijkbaar ook de grenzen niet meer kenden.

Winddancer vroeg of ze dood wou en Whifflepaw haalde haar schouders daarbij op. "Neuhh, niet per se," zei ze luchtig. Ze zette ook gewaagd een paar passen naar voren. "Alles is mij een beetje te saai en vele zijn mij iets te dom," bromde ze brutaal terwijl ze de poes recht aankeek. Toen werd er naar haar naam gevraagd, waarbij ze haar lip op tilde en met haar staart zwaaide. "Luridpaw," loog ze. Luridpaw zou ze wel leuker gevonden hebben, het paste op verschillende vlakken. Fel, geelbruin, dus zowel haar uiterlijk als haar karakter. Daarbij klonk het niet zo zoet en lief zoals haar voorvoegsel. Waaien. Dan had ze beter Stormpaw kunnen heten, dat was acceptabeler geweest. Maar goed, haar moeder was nou éénmaal een zacht poesje geweest en had waarschijnlijk gedacht dat haar jongen daar perfect bij zouden passen. Grappig hoor, want haar broertje, Lionpaw, was nou ook niet de zachtste, even als Scornpaw.

De warrior vernauwde haar ogen toen de apprentice dichterbij stapte, maar zelf bewoog ze niet. Ze stond nog steeds klaar om te springen, als het moet, al zag haar stand er misschien redelijk relaxt uit. Luridpaw, antwoordde de lichtgekleurde poes als antwoord, en Winddancer knikte. Wist zij veel dat dat niet haar echte naam was. Ze vond het een tikkeltje een rare naam, misschien, maar wat kon haar dat schelen. Thunderclanners waren raar op meerdere vlakken. "Ik raad je aan om ons gebied nu te verlaten, Luridpaw.", zei de grote poes, haar ogen nog steeds vernauwd en haar toon nog steeds vijandig. Ze raakte geïrriteerd van deze brutale poes, en dat was bij niemand een goed teken.

De Shadowclan poes was helemaal niet blij met Whifflepaw op haar territorium, maar wat kon haar dat schelen? Ja, ze was een tikkeltje bang, maar ze kickte er op en dit was niet saai. Al begon het nu wel een heel klein beetje te vervelen. Daarom hoopte ze dat haar antwoord op het bevel van de Shadowclan poes voor wat meer actie kon zorgen. "Euhm," begon ze. Ze knipperde even met haar ogen en lachte toe. "Nope!" En nu grijnsde ze terwijl ze met haar pluizige staart zwaaide. Wat was het uiterlijk van Whifflepaw verraderlijk in verhouding met haar karakter. Ze hoopte op een spelletje weg jagen. Dat de Shadowclan poes haar zou aanvallen en Whifflepaw zou gaan rennen en dat de Shadowclan poes haar zou blijven opjagen tot ze het Thunderpath overgestoken zou hebben. Dat zou pas leuk zijn. Even wat actie. Straf in Thunderclan kamp zou ze misschien wel krijgen, zeker omdat ze er niet stil over ging doen. Ze zou juist doodleuk gaan vertellen over haar dagje in Shadowclan territorium.

De grote tabby ontblootte haar tanden weer en spande nu zichtbaar haar spieren op, wat haar er gevaarlijk deed uitzien. Iemand die haar niet kende zou nooit kunnen raden wat voor zacht innerlijk er onder haar afschrikwekkende (nu ja, als ze boos was toch) uiterlijk zat. Het linkerdeel van haar gezicht was wat gevoellozer dan het rechterdeel dankzij het litteken dat ze daar had en haar mond was altijd nét iets minder breed open daar. Haar bladgroene ogen keken nu boos. "Laat ik dit opnieuw vragen. Ga. Van. Shadowclan. Gebied. Af.", snauwde Winddancer tegen Luridpaw, elk woord van de laatste zin gevolgd door een stap naar voren tot ze boven de lichtgekleurde apprentice uittorende, maar een enkele pas van haar vandaan. Als het nodig was zou ze haar volgen tot aan de rand van hun territorium, om zeker te zijn dat Luridpaw eroverheen was, en de grote warrior zou niet aarzelen om haar een bewijs te geven van haar 'verblijf' hier in Shadowclan.

Oeh, het spelletje begon nu toch echt gevaarlijk te worden. De Shadowclan poes zette een dreigende houding op waarbij al haar spieren zichtbaar waren en haar ogen stonden gevaarlijk boos. Whifflepaw merkte dat ze wat banger begon te worden en deed toch maar een stapje naar achteren, maar toen besefte ze iets. Clankatten doden niet, in tegenstelling tot Bloodclan tot wie Whifflepaw met een aantal moons zou behoren. Winddancer stelde toen de vraag opnieuw, snauwend en duidelijk. Whifflepaw's oren gingen een stukje naar achteren, maar ze hield haar grijns op haar gelaat vast, al werd deze iets minder duidelijk. "Waarom? Je vormt toch geen bedreiging. Clankatten doden niet," grinnikte ze, al trilde haar stem een beetje en werd haar houding iets minder echt en meer geacteerd.

Ze merkte dat de jonge kattin bang werd van haar, en hoewel het niet in haar karakter lag forceerde de warrior een glimlach op haar snuitje. Ze wou niet aanvallen, maar ze moest Luridpaw wel van Shadowclan gebied krijgen - en misschien kon ze haar bang genoeg krijgen dat ze dat vanzelf deed. En anders, er was altijd plan B. "Doden misschien niet.", antwoordde Winddancer grauwend, weer een stapje dichterbij stappend. Kom op, apprentice, ga gewoon terug naar je eigen clan zodat ik je bloed niet aan mijn poten moet hebben..

Ja, die Shadowclan warrior was beangstigend. Maar ze besefte wel dat Shadowclan nog altijd minder eng zou zijn dan Bloodclan. Daarom mocht ze nu niet bang zijn, dus slikte ze een keer goed en probeerde zich te vermannen. Toen deze poes begon te dreigen met dat ze niet zou doden, maar het wel er op leek dat ze haar zou aanvallen, verwonden, of iets in die trant, merkte ze dat ze wel degelijk angst voelde. "Maar wel ernstig verwonen, zeker? Ach, dat overleef ik wel," zei ze nuchter, maar haar stem trilde en dat verraadde haar angst. Ze stak haar nagels in de grond. Misschien moest ze het gevecht aan gaan, ze kende wel een paar trucjes en van het echte werk leerde je. Ze leerde nauwelijks van die slappe trainingen in de clan zelf.

De grote tabby vernauwde haar groene ogen. De trilling in de stem van de lichtgekleurde apprentice verraadde haar; ze kon ze angst erin horen, net zoals ze die kon ruiken. het kwam in walmen van de jonge poes, en het maakte dat Winddancer zich zo schuldig voelde - maar Luridpaw moest echt haar lesje leren, als ze zo ongehoorzaam was. Het was wel duidelijk dat Thunderclan er niet bijster veel aan deed om hun leerlingen het belang van de warriorcode te leren, anders dan in Shadowclan; er was niets belangrijkers hier. Winddancer grauwde en spande haar achterpoten aan, waarna ze sprong en probeerde om op de rug van de veel kleinere poes te belanden.

(Woah, sorry van de late reactie!)

Whifflepaw spande haar spieren, klaar voor de aanval van Winddancer, maar ze was te laat. Whifflepaw werd onderuit gehaald door de sprong van de warrior en klapte op de grond. Oké, geen goed idee. Whifflepaw wurmde zich los. "Oké, oké! Ik ga al!" Grauwde ze. Ze moest gewoon weg zien te komen. Whifflepaw begon te rennen, terug naar de grens met Thunderclan, om vervolgens voor een lange tijd niet meer terug te komen.

OOC: Topic uit.

Luridpaw worstelde zich onder haar uit en grauwde dat ze wel zou vertrekken. Winddancer volgde haar toch, omdat ze niet geloofde dat de lichtgekleurde poes zo snel zou opgeven en dat ze zich echt aan haar woord zou houden. Desondanks zag de tabby haar inderdaad naar de grens gaan, en ze stopte vlak voor ze zelf ook Thunderpath zou oversteken. Die had ze vast bang genoeg gemaakt dat die niet meer terug zou komen, of in ieder geval niet voor een lange tijd. Even probeerde de warrior op adem te komen, het silhouet van de jonge poes nakijkend tot die tussen de bomen verdween, waarna ze terug omkeerde om verder te doen wat ze aan het doen was voor de jonge apprentice haar onderbrak.

Topic done!