How do you think of me? {HAZELPAW}

Whifflepaw snikte. Ze huilde. Ze kon het niet meer tegen houden. Sinds de training met Rowanflight was ze gebroken. Haar standpunten waren niet veranderd, haar verlangen om weg te gaan waren nu nog groter geworden. Maar ze was nog niet welkom in Bloodclan omdat ze te fragiel was en het hoe dan ook haar dood zou worden. Het zou nu nog een nutteloze set zijn. Ze moest sterker worden en trainen, maar ze voelde zich zwakker dan ooit te voren. Daarom huilde ze, omdat ze zwak was, niet gelukkig en gesloopt. Haar pleegmoeder ontweek ze, omdat ze geen verdere banden meer wou opdoen. Het enige wat ze wou was sterker worden en het gene wat ze hier lief had, loslaten. Ze wou verder kunnen.

OOC: Hazelpaw eerste post.

Terwijl Hazelpaw zijn neusje in de lucht had gestoken om de prooigeuren opnieuw op te snuiven - hij had nu al twee andere prooien gevangen, en een derde was altijd welkom - werd hij uit zijn concentratie gehaald door een licht snikkend geluid. Zijn ogen vergrootten zich iets toen hij ook de geur van zijn trainingsmaatje, Whifflepaw, rook. Een bezorgde frons kwam op zijn gezicht te staan. Zou er iets met haar aan de hand zijn? Hij wist dat ze het niet makkelijk had, al was de precieze reden hem niet helemaal duidelijk, hij kon niet begrijpen dat ze zo graag wilde dat de BloodClan nog bij hen was. Zijn ogen gleden langs de bomen heen, tot deze bij één grote bleven hangen. Hier zag hij haar zitten, en zijn frons werd enkel dieper. Ze zag er zo gebroken uit, dat het hem liet schrikken. Wat kon er zo erg zijn, dat ze er zo doorheen zat? Hij twijfelde geen moment en liet zijn jacht voor wat het was, om vervolgens naar haar toe te gaan. "Whifflepaw?" miauwde hij voorzichtig. Hoewel ze nu al een tijdje zijn trainingsmaatje was, kende hij haar nog niet zo goed. Hij had geen idee hoe ze zou reageren op hem als hij haar zo zag.

Schokkerig haalde ze adem. Als Claw haar nu zou zien zou hij waarschijnlijk niet eens meer energie in haar willen steken. Dat was een reden waarom ze zich nu probeerde te vermannen. "Whifflepaw?" Klonk er plots en de stem was bekend. Het was Hazelpaw, de gene die ook getraind werd door Rowanflight. Aan hem had ze niet per se een hekel. Hun eerste training hadden ze prima kunnen samenwerken en gemeen had hij niet gedaan. "Nu zie jij ook wat voor zwakke lafbek ik ben," bromde ze, waarna ze zich naar hem om draaide, haar gezicht betraand en gebroken. Het boeide haar niet meer. Vandaag kon het haar allemaal even niks schelen. Niemand begreep haar en niemand zou haar ooit begrijpen. Iedereen keurde haar af op wat zij vond en dacht. En zij keurde hun af omdat ze het niet eens probeerde te begrijpen. Behalve haar moeder, die keurde haar niet af en keek langs haar meningen heen.

Hoe ze haar woorden uitsprak en hoe ze deed bewees juist het tegendeel van wat ze zei. Waarom vond ze dat ze zwak was, als ze zichzelf nu nog sterk wist te huilen, ook al had ze de controle over haar lichaam verloren? Hij schudde kort verbaasd met zijn kop en liep toen wat dichter bij, al bleef hij netjes uit de mogelijke privacy zone die ze zou willen hebben. "Je bent helemaal niet zwak." miauwde hij, zijn stem ook een beetje verbaasd. Hij vond het - hoewel het recht tegen zijn mening in ging - knap dat ze bij haar eigen standpunten bleef, en hoewel ze ongelijk had, vond hij haar niet zwak. Dan zou ze allang opgegeven hebben met wat ze nu ook aan het volhouden was. Hij ging zitten en keek wat ongemakkelijk naar zijn poten, niet goed wetend wat nu te doen. Hij voelde zich sowieso altijd wat ongemakkelijk rondom poezen. Hij snapte echt niet wat sommige tom-cats van zijn leeftijd nou zo stoer vonden aan omgaan met meisjes, want hij vond het alleen maar awkward.

Het boeide haar echt even niet, maar ze had op het moment geen beter iemand kunnen wensen die haar nu zou vinden. Hazelpaw leek vrij neutraal tegen over haar te staan en haar niet per se te beoordelen op haar gedachtegang. Hij zei tegen haar dat ze helemaal niet zwak was, waarop Whifflepaw verbaasd naar de kater op keek, met grote, betraande, blauwe ogen. "Hoe kun je dat zeggen?" Reageerde ze. Ze hield er niet van als katten dingen zeiden, puur om de ander goed te willen laten voelen. Dat was liegen, iemand blij maken met een verrotte muis, gewoon niet eerlijk. Ze mocht Hazelpaw op zich wel, hij was een prima iemand om samen mee te trainen en lang de domste niet. Maar ze wist ook dat Hazelpaw het helemaal niet met haar eens was, al merkte ze wel dat hij haar er niet op afwees. Hazelpaw was iemand die ze zelfs kon vragen om samen iets mee te gaan doen.

Het perplexde hem hoe verzekerd ze van haar eigen zwakte was. Het deed hem doen afvragen of ze daarom misschien de BloodClan zo geweldig vond; voelde ze zich daar sterker? "Hoe ik dat kan zeggen? Je gaat recht tegen iedereen in, natuurlijk ben je sterk. " miauwen hij en gaf haar een knikje. Ja, hoewel ze wat anders dacht dan hem, betekende dat niet dat ze zijn respect niet verdient had. In tegendeel; het omgekeerde was waar. Ze was immers goed in haar trainingen, ook al deed ze niet vaak op haar best mee. Rowanflight dwarsbomen was belangrijk voor haar, leek hem, aangezien de twee een grote hekel aan elkaar hadden. Hijzelf mocht zowel zijn mentor als haar, en probeerde er maar een beetje buiten te staan. Wat soms nog moeilijk bleek te zijn, aangezien Rowanflight hem er af en toe in betrok.

Het was wel zo, door Bloodclan getraind worden liet haar sterker voelen. In Thunderclan zelf voelde ze zich zwak en onderdrukt, daarbij was ze gewoon van mening dat Clan gewoontes zwak waren. Waarom jagen voor anderen als je goed voor jezelf jagen kon? Er stierven katten aan honger, of werden ziek, puur omdat ze hun gevangen prooi deelde! Dat kon toch niet? Maar goed. De woorden van Hazelpaw zorgde er voor dat ze zich toch wat minder wanhopig voelde. Het was gewoon veel en soms kwamen de moeilijke emoties naar boven waar ze niks mee te maken wilde hebben. Dat Hazelpaw haar nu zo moed insprak en haar een feit op bord gaf, maakte dat ze haar rug rechtte en hem aankeek met een scheef glimlachje en weer een sprankje van de oude Whifflepaw... de Whifflepaw die eigenlijk niet zo geliefd was. "Bedankt," zei ze toen. "Waarom zeg je dát eigenlijk? Walg jij er niet van dat ik Bloodclan beter vind dat de andere clans?" Vroeg ze. Waarom beurde Hazelpaw haar op?

Het deed hem goed dat hij haar had weten op te beuren. Haar vraag deed hem doen nadenken, want om heel eerlijk te zijn, wist hij ook niet precies waarom hij deed wat hij deed. Het antwoord was simpel, maar niet één waar hij zelf aan dacht: hij had een goed en rechtvaardig hart, en wist dat iedereen zijn redenen had in het leven om te doen wat hij of zij deed. Echter kon hij dit niet beantwoordden, omdat die zelfkennis nog te diep voor hem weggestopt lag; hij wist enkel dat het niet goed voelde om haar buiten te sluiten. "Weet ik niet," antwoordde hij daarom ook wat simpeltjes. "Ik ben het in ieder geval niet met je eens, maar jij bent het ook niet met mij eens, en jij scheldt mijn huid ook niet vol." vervolgde hij toen maar, aangezien hij zich verplicht voelde om toch iets van een antwoord te geven, in plaat van vaag te blijven. Hij kon zien dat Whifflepaw er moeite mee had, dat hij een vorm van affectie richting haar liet zien, en als hij haar niet ongeveer vertelde wat er omging in zijn kop, zou ze er misschien veel te veel over na gaan denken. Dat was voor haar niet fijn, wist hij. Overthinking was iets wat hij als jonge apprentice ontzettend veel gedaan had, en hij gunde het niemand. Het was ontzettend vermoeiend.

Hazelpaw zelf wist het niet. Whifflepaw vernauwde haar ogen, maar zei er verder niks van. Prima, de kater was dom, wist niet waarom hij iets deed, maar dat zal allemaal wel. Whifflepaw zelf was de slimste ook niet, al wist ze wel waarom ze deed wat ze deed. De volgende woorden van Hazelpaw waren echter wel logisch. "Fair enough," zei ze daarom ook. "Be... eh, bedankt, in ieder geval," zei ze. Whifflepaw was een kat met verschillende gewoontes. De beschaafde en sociale gewoontes van een clan kat en de felle, gevaarlijke gewoontes was Bloodclan. Nu paste ze haar aangeleerde Thunderclan gewoontes toe door iemand te bedankten voor zijn goedheid. Whifflepaw kreeg er koppijn van wanneer ze weer een keuze maakte om iets goeds te doen. Een bedankje geven was al heel wat. Om nog maar te vergeten dat ze het nu al twee keer gezegd had, de eerste keer was spontaner en automatischer gegaan dan de tweede keer. "Wat eh, vind jij eigenlijk van de, eh, Thunderclan gewoontes?" besloot ze toen te vragen. Ze was wel benieuwd en gezien ze nog steeds in een dilemma zat, had ze dit soort gesprekjes nodig.

Ze bedankte hem, maar met zijn stomme kop had hij niet door dat het haar moeite kostte. Vandaar dat hij haar enkel een knikje gaf, één die niet vergezeld was met een bemoedigend glimlachje, die er wel geweest zou zijn als hij geweten had dat iemand bedanken niet een vanzelfsprekend iets was voor haar. Toen Whiffle hem vroeg wat hij vond van de ThunderClan gewoontes, gleden zijn ogen wat hoger, wat aantoonde dat hij nadacht. Heel precies weten wat hij van alles vond, deed hij niet. Hij accepteerde waar hij leefde, iets wat zoveel beter was dan wat hij eerder meegemaakt had. "Ik vind het prima," miauwde hij en trok kort met zijn neusje. "Maar sommige dingen mogen wel anders van mij. Ik vind dat we anders moeten trainen, bijvoorbeeld.." het laatste murmelde hij meer; hij was niet volledig zeker van zijn zaak, en wist ook niet helemaal hoe hij het dan onder woorden brengen moest.