Don't care about the borders

De zwarte poes was er voor even rustig op uit getrokken. Ze liet haar blik over het open gebied voor haar glijden, maar negeerde het al snel en vervolgde haar pad weer. Lethe hield zich niet aan de grenzen die de clans hadden gelegd en ze negeerde dan ook de markeringen die ze dichtbij rook. Haar blik werd namelijk getrokken door een klein lichaampje dat zich niet al te ver bij haar vandaan bewoog. Snel sloop ze naar het muisje toe en maakte het af met een snelle beet naar de nek. Het diertje spartelde nauwelijks voor het uiteindelijk stil uit haar bek bundelde. In ieder geval had ze nu wat prooi weten te vinden, echter rook ze de markeringen nu aan de andere kant van haar dan waar ze net was, dat moest betekenen dat ze een grens over was gegaan. Als ze het goed had moest ze nu in Windclanterritorium zijn, ook al boeide haar dat niet zeer veel, het was tenslotte allemaal gebied waar ze prooi kon vangen. Ze draaide zich dan ook om met een zwiep van haar staart om het muisje mee terug te nemen, maar hield halt toen een verse geur van een andere kat haar kant uit kwam.

[Eerste post Crowfur]

Met een snelle sprint rende Crowfur achter het konijn aan. Het konijn ging hem deze keer niet ontsnappen! Misschien kon hij zijn dochtertje zelfs een klein beetje laten proeven. Een glimlach kwam om zijn lippen spelen bij de gedachte aan zijn prachtige dochtertje, maar hij wilde er niet al te veel over nadenken. Dadelijk zou hij afgeleid raken en zou hij het konijn als nog niet hebben. Het konijn rende voor hem uit, maar Crowfur wist met de juiste snelheid algauw een gelijke tred te houden en het duurde slechts enkele seconden alvorens Crowfur zijn achterpoten tegen de grond afzette en door de lucht vloog. Met uitgestrekte nagels kwam hij op het konijn terecht en hield deze stevig tegen de grond aangedrukt waarna hij het met één beet in de nek doodde. Tevreden zijnde over het feit dat hij het konijn had weten te vangen groef hij een klein kuiltje en gooide het dode beest daar in. Hij groef het kuiltje weer dicht en opende zijn bek met de bedoeling om nieuwe prooigeuren in te drinken, maar in plaats daarvan rook hij een scherpe BloodClan geur. Zijn vacht werd twee keer zo dik en Crowfur rende in de richting van waar hij de BloodClan geur rook, maar het duurde niet lang of hij had de bron al gevonden. Hoe durfde ze! Nog op hun territory jagen ook. Met een grauw versnelde Crowfur zijn pas en sprong vervolgens tegen de she-cat aan zodat ze over de grond rolden. Met een waarschuwende beet in haar schouder hoopte hij ervoor te zorgen dat ze haar prooi los zou laten en daarna probeerde hij haar strak tegen de grond te drukken. ‘Zo zo, wat hebben we hier?’ spuugde hij naar haar toe. ‘Je weet dat op je op WindClan territory jaagt, vuile BloodClanner? Laat die prooi onmiddellijk gaan en maak dat je wegkomt uit ons territory.'

De geur vertelde haar dat de kat dichtbij was en ergens was ze dan ook niet heel verbaasd op het moment dat ze iemand tegen haar aan voelde springen. Ze liet zich voor een moment meerollen, maar hield de muis nog stijf tussen haar kaken. Ze was niet zomaar van plan om de prooi te laten gaan en al helemaal niet aan één van de clankatten. Ze liet zichzelf echter niet tegen de grond duwen en zette zich dan ook met haar poten af tegen de kater om hem van haar af te krijgen. Haar nagels had ze al uitgeklapt. Ze keek vrij rustig naar de andere kater terwijl deze verscheidene woorden naar haar uitspuugde. "Hm, ik heb deze prooi eerlijk gevonden en gevangen, dus ik denk niet dat ik het zomaar kan achterlaten." Zei ze in een neutrale rustige stem. Ze was niet eentje om zichzelf boos of gefrustreerd te maken over iets. Ze was sowieso niet eentje die veel voelde bij wat ze zelf deed of wat anderen deden. "En voor het verdwijnen van je territorium, dat was ik al van plan tot je op me sprong." Ze hield de kater in de gaten voor wat hij mogelijk zou doen, het was in ieder geval al duidelijk voor haar dat ze zou moeten vechten. Dat was als ze tenminste op de vorige reactie van de kater afging. Met een blik die niet veel prijsgaf aan de kater keek ze hem aan, proberend erachter te komen wat hij van plan was te doen.

Terwijl hij wachtte op haar antwoord schatte hij de she-cat in. Ze was ouder dan hem en had waarschijnlijk qua vechten ook meer ervaring dan hem, maar dat wilde niet zeggen dat hij haar liet gaan. Niet nu ze WindClan prooi had gestolen. Ze mocht gerust de border verlaten, maar dan bleef de prooi bij hun en werd het niet meegenomen door haar. Ze had een eigen territory waar ze kon gaan jagen. Bovendien zou hij tot de laatste druppel bloed dat vloeide in zijn lijf vechten om WindClan te verdedigen en ervoor te zorgen dat zijn dochtertje in een veilige omgeving kon opgroeien. Aan de andere kant had ze er niet veel aan als haar vader zou sterven en hij wilde haar onwijs graag zien opgroeien. Hij kon echter nog altijd een hulpkreet laten varen als het hem te veel werd. Hij wist zeker dat er binnenkort een border voorbij zou komen die hem zou kunnen helpen, maar tot die tijd ging hij de BloodClanner ervan weerhouden dat ze hun prooi zou stelen. De kater ontblootte zijn tanden dreigend terwijl ze sprak en schudde zijn kopje. ‘Geen denken aan,’ zei hij met klem. ‘Die prooi is van WindClan en dat blijft hij ook. Als je zo nodig op voedsel wilt jagen, moet je maar ergens anders heengaan.’ Boos zijnde keek de zwarte kater de BloodClanner aan met zijn blauwe ogen. ‘Ik zal je even de Warrior Code uitleggen,’ zei hij alsof hij het tegen een kitten van één moon oud was. ‘Je jaagt niet op ander Clangebied. Dat wordt namelijk stelen genoemd. Alle prooi die gevangen wordt op onze territory door iemand die niet afkomstig is van WindClan is prooi dat gestolen wordt.’ Hij kwam dichterbij en sloeg in de richting van haar bek zodat ze hopelijk de prooi zou laten vallen. ‘Dat wilt dus zeggen dat je mijn territory moet verlaten zonder de prooi die je gevangen hebt. Zo niet dan wordt het vechten. Aan jou de keus.’

Lethe hield een neutrale blik, terwijl ze naar de kater keek en naar zijn woorden luisterde. Echter haakte ze af toen de kater begon over de Warrior Code die de clans zo goed probeerden na te leven. Echter gold het voor haar niet en ze zag er dan ook het nut niet van in om ernaar te luisteren. Het was niet alsof ze niet wilde vechten, maar als het kon wilde ze het ergens ook wel vermijden. Ze was echter ook weer niet van plan om de prooi op te geven, ook al was het gevangen op gebied van één van de clans. Ze vernauwde haar ogen lichtjes toen ze kater naar haar uithaalde, maar dit had ze eerlijk gezegd verwacht en ze nam dan ook een aantal stappen achteruit om de afstand tussen haar en de kater te houden. "De warrior code waar je zo over spreekt, is niet eentje waar wij ons aan houden." Sprak ze vrij rustig. Er was tenslotte geen reden om boos te worden en grijnzen deed ze toch vrijwel nooit. Soms zagen ze haar weleens voor emotieloos aan en dat was misschien ergens wel waar. Ze was gewoon niet iemand die zich makkelijk liet leiden door haar emoties. Wat bij de kater tegenover haar wel het geval leek.

Crowfur had het idee dat de she-cat tegenover hem haar prooi niet al te snel ging opgeven. Dat was dan jammer voor haar, want hij wilde die prooi graag hebben voor WindClan. Het was waar dat zij de prooi gevangen had, maar zij was niet de rechtmatige eigenaar. Ze had hem namelijk gevangen binnen zijn territory en hoewel BloodClan weigerde om zich te houden aan de warrior code, moest hij zich daar wél aan houden. Dat wilde zeggen dat hij haar niet alleen moest verjagen van zijn territory, maar ook de prooi in beslag moest nemen die zij had gevangen. Iedereen die hun territory betrad en er zomaar prooi stal wanneer ze het maar wilden werd genadeloos bestraft. Het zou een hels gevecht worden als hij tegen haar zou moeten vechten omdat ze ouder en ook meer ervaren dan hem leek, maar hij had het er wel voor over. Hij had toen hij warrior werd immers gezworen dat hij de Clan met zijn leven zou beschermen en dat hij de warrior code in ere zou houden. Het feit dat deze she-cat ouder was en meer ervaring dan hem had ging hem er niet van weerhouden om haar een lesje te leren. ‘Kan me niet schelen,’ bromde hij bits. ‘Wij moeten ons er wel aan houden en om die reden kan ik je niet laten gaan met die prooi.’ Begreep ze het nu nog niet? Of wílde ze het gewoon niet begrijpen? BloodClan kennende was het waarschijnlijk het laatste. Ze dachten dat ze zo stoer waren, dat ze alles mochten die wat hun hartje maar begeerde. Crowfur’s vacht ging overeind staan. Ondanks zijn kleine gestalte leek hij nu wel groter en hij ontblootte zijn tanden dreigend. ‘Laatste waarschuwing,’ snauwde hij. ‘Of je geeft die prooi nu af of ik zorg ervoor dat je die prooi afgeeft.'

Het leek er niet op dat de kater haar makkelijk zou laten gaan met de prooi die ze had gevangen, maar opgeven was iets dat ze ook niet van plan was, daar kon ze niet mee aan komen zetten. Als ze dit goed deed moest ze hieruit weg kunnen komen met prooi zonder al te veel schade op te lopen, maar dat was volledig afhankelijk van hoe de kater zou zijn. Ze hield de muis dan ook stevig tussen haar kaken voor ze zich lichtjes omdraaide om het een stukje achter haar te gooien. Zo zou ze in ieder geval haar lichaam tussen de prooi en de windclanner houden. Ze vernauwde haar ogen lichtjes en wachtte op wat hij zou gaan doen. Hij had het tenslotte een laatste waarschuwing genoemd, dus nu was het zien of hij het ook waar zou gaan maken of dat hij voor de prooi zou gaan die ze net een stukje achter haar had gegooid, maar dan zou ze zich ook niet meer inhouden.

Typisch weer zo’n stomme BloodClanner om niet naar de waarschuwingen te luisteren die hij gaf en gewoon haar eigen zin te doen. Hij gaf een nijdige zwiep met zijn staart terwijl hij naar de she-cat keek die zich opeens omdraaide. Zijn klauwen schoten uit hun hulzen en hij wilde zich al afzetten, maar ze gooide de prooi achter zich. Crowfur nam dit aan als een duidelijke hint dat ze binnen de kortste keren niet zou oprotten. Hij schatte haar in als een waardige tegenstander, maar niet eentje die onverslaanbaar was. Hij was minder dan tien moons jonger dan haar, dus normaal gezien moest hij haar wel een goed gevecht kunnen geven. Hij ontblootte zijn tanden dreigend en schraapte met zijn klauwen over de grond. Het rapporteren aan Frostfaith en Everstar kwam later wel, eerst deze she-cat een lesje leren. ‘Oké, ik zie dat je je keuze gemaakt hebt. Jouw probleem.’ En zonder waarschuwing schoot hij naar voren en klauwde in de richting van haar gezicht. Vermoedend dat ze nu naar onderen zou duiken om te ontwijken sloeg hij met zijn nagel in die richting zodat hij haar hopelijk een goede kras kon geven. De prooi was nu niet eens meer zo belangrijk. Nee, het ging hem er nu om dat hij haar een lesje zou leren die ze niet snel zou vergeten.

Lethe wachtte geduldig op de reactie van de kater en toen deze naar haar toe kwam zette ze zich schrap. Een klauw kwam in de richting van haar gezicht, maar voor deze haar kon bereiken spande ze haar spieren aan en maakte ze een sprong over de kater heen. Bukken was namelijk hoogstwaarschijnlijk iets wat de kater had verwacht, dus had ze het tegenovergestelde gedaan deze keer. Ze draaide zich daarna snel om en probeerde haar kaken om de staart van de kater te klemmen, waarna ze er een ruk aan zou geven als het was gelukt.

De klauw naar haar gezicht was mis. Gruwelijk mis zelfs, want plotseling sprong ze over hem heen en klemde ze haar kaken om zijn staart. Crowfur liet een kreet ontsnappen toen hij pijn door zijn staart voelde gaan. Het werd al helemaal erg toen de she-cat besloot om er ook nog eens een ruk aan te geven. Even dacht hij dat hij zijn staart zou verliezen door haar, maar gelukkig bleef hij er nog aan zitten. De pijn was echter minder en met een ruk draaide de zwarte tom zich om. Snelheid zat hier nu wel in zijn voordeel; het feit dat hij een WindClanner was droeg daar wel bij aan. Bovendien wist hij dat hij één van de betere konijnenjagers was, dus eigenlijk moest hij haar gewoon voorstellen als een vervelend konijn. Eerst deed hij een schijnbeweging met zijn klauw naar haar oog zodat ze hem in een reflex los zou laten waarna hij een uitval naar haar keel deed. Niet om haar te doden, maar om haar een pijnlijke en angstaanjagende waarschuwing te geven. Als het een Clan cat was geweest had hij natuurlijk wel anders en meer eervol gevochten, maar deze beesten verdienden gewoon de dood naar zijn idee.