Drought

Met zijn mosballetje in zijn bek liep hij richting de rivier van Riverclan. Het was nog verder geweest dan hij dacht, maar uiteindelijk kon hij het ruisen van de rivier horen. Zijn hart begon sneller te kloppen bij de gedachte aan een verfrissende slok water. Hij had al te lang niks gedronken, vooral dankzij de droogte die nu in het gebied heerste. Zijn pas versnelde zodra hij het water zag. Toen hij de oever bereikte, legde hij zijn most naast zich neer. Dat kon wel wachten. Nu moest hij eerst zelf eens gaan drinken. Opgelucht begon hij het koude water op te lepelen en de donkere kater sloot zijn ogen uit tevredenheid. Het smaakte zoveel beter als je het een tijd niet had gehad. Met een vaag glimlachje trok hij zijn kop weer terug toen hij verzadigd was. De glimlach verdween echter weer snel toen hij de geur van de Elite rook.

- Shallow eerst -

Het water was behoorlijk koud geweest, en had een rilling over zijn ruggengraat doen laten trekken. Toch was hij blij met het beetje vocht dat hij zojuist had binnengekregen. De droogte was voor niemand echt nuttig geweest, en om helemaal hierheen te moeten lopen om iets te kunnen drinken, was ontzettend vermoeiend. Toch was hij al lang blij met het feit dat hij de toch nog kon maken. Er waren katten die volledig afhankelijk waren van anderen, iets dat hem maar vreselijk leek. Hij draaide zich vervolgens om, zoekend naar de bron van de Elite-geur die hij had opgepikt. Hopelijk was het geen gigantische, gestoorde kat die hem binnen vijf seconden in elkaar zou rammen. Was dat niet hoe het stereotype Bloodclanner eruit moest zien?  Tegen zijn verwachtingen in, zag hij alleen een grijzige kat van zijn leeftijd. Heel erg intimiderend was ze niet. "Hallo," groette hij de kattin terug. "Heel eng ben je niet voor een Bloodclanner," merkte hij rustig op, terwijl hij zijn omgeving in de gaten hield voor meer van dat gespuis.

Voor zover hij wist, was dit de eerste keer dat hij een lid van de beruchte Elite zag. Hij had zich er toch heel wat anders bij voorgesteld, maar klagen deed hij zeker niet. Toch bleef hij ietwat achterdochtig. Het kon nog altijd zo'n rare kat wezen die volledig over haar toeren ging wanneer je ook maar één verkeerd woordje zei. Ze waren onvoorspelbaar, die Bloodclanners. De zwarte bengaal ging maar zitten voor het gemak, voor het geval dit nog een lang gesprek zou worden. Ergens hoopte hij van niet, maar toch, hij was in ieder geval comfortabel. Toen de poes haar mond open trok, leek ze nog minder intimiderend. Ze begon stamelend over hoe ze het gevoel had een beetje uit de boot te vallen. Ze wilde geen katten pijn doen, zoals de rest van haar 'clan' wel wilde. Charpaw trok even zijn 'wenkbrauw' omhoog, een lichtelijk vragende blik in zijn ogen. "Dus je dacht dat het meest verstandige idee was om bij de meest bloeddorstige groep in dit gebied te gaan?" miauwde de kater onderzoekend. Het was een beetje een raar verhaal; ze wilde niemand pijn doen, maar was vrijwillig bij de Elite gegaan? Hij knikte even toen de kattin zich voorstelde als Shallow. "Ik ben Charpaw," antwoordde hij. Normaal was hij vrij kortaf tegen buitenstaanders, maar deze begaf zich niet dichtbij zijn territorium, dus hield hij het gesprek luchtig.

Ondanks het feit dat haar voorkomen hem niet echt alarmeerde, hield hij haar wel scherp in de gaten. Mocht ze een verkeerde beweging maken, dan was hij zo snel mogelijk uit de weg. Hij keek rustig toe terwijl ze zijn beweging spiegelde en ook ging zitten. Haar staart gaf weg hoe blij ze was, al wist hij nog niet helemaal waarom. De zwarte bengaal luisterde aandachtig naar haar verhaal. In eerste instantie had ze dus helemaal niet geweten wat het inhield om bij de Bloodclan te zitten. Wauw, over domme fouten gesproken. De kater draaide zijn staart even om zijn poten heen. "Wat was je voor de Elite? Rogue, kittypet?" vroeg hij toen. Als rogue kon hij het misschien nog begrijpen: met een groep was overleven makkelijker dan in je eentje. De grijze kattin vroeg of hij in Shadowclan zat, waarop hij even knikte. "Yep," was zijn simpele antwoord. Heel moeilijk was het niet om de kenmerkende geur van het gebied op te sporen.

Het antwoord van de grijze tabby kwam behoorlijk zelf. Ze gaf aan een rogue te zijn geweest voordat ze zich bij de Elite aan had gesloten. Ze vertelde dat ze alles zelf had moeten doen, waarop de kater even rustig knikte. Dat was ook lastig. Nu wilde het wel, maar mocht hij ooit oud of ziek worden, dan lag het aan de clan om hem op te vangen. Rogues hadden zoiets niet, iets dat misschien best een enge gedachte kon zijn. Niemand zou voor je zorgen als je het zelf niet meer kon. Wat dat betreft, was de kater blij dat hij in een clan was geboren. "Zelfs als kitten?" miauwde hij, ietwat in ongeloof. Hij kon zich niet voorstellen dat een kitten van vier maanden of iets dergelijks al volledig zelfstandig kon leven. En waarom had ze dat gemoeten? Waren haar ouders overleden? Was ze achtergelaten? De poes had al wel geraden dat hij een Shadowclankat was geweest, iets dat niet bepaald moeilijk was natuurlijk. "Ken je al andere Shadowclanners?" vroeg hij toen, wel benieuwd wie ze nog meer tegen het lijf gelopen zou zijn.

Zijn vraag werd met een knik beantwoord, waarop hij lichtelijk zijn 'wenkbrauw' omhoog trok. Verbaasd dat ze vanaf zo'n jonge leeftijd al in haar eentje was geweest. Ergens vond hij het zielig voor haar, alleen zijn was niet bepaald leuk. Hij had geen enkel idee hoe het was, hij was constant omringd door tientallen katten. Dat was wat het betekende om in een clan te zitten. Hoewel je je ook prima alleen kon voelen, zelfs wanneer je omringd was door anderen. Hij had het gevoel dat de kattin zijn medelijden toch niet wilde, dus hield hij dat netjes voor zich. Hij luisterde aandachtig naar haar verhaal over haar eerste ontmoeting met een Shadowclanner. Heel specifiek was het niet, geen naam, geen uiterlijk. "Tja, we zijn inderdaad nogal beschermend wat ons territorium betreft," miauwde de kater. Hij had waarschijnlijk hetzelfde gedaan als er een Bloodclanner op zijn gebied stond. "Hoe is het eigenlijk in de Elite?" vroeg de kater toen. Hij had maar een vaag beeld van de groep katten: een stel bloeddorstige idioten dat constant tegen elkaar liep te vechten. Al had hij wel een vage indruk dat dat vast niet waar was.  

Ineens gleed er een golf van vermoeidheid door hem heen. De kater geeuwde even, realiseerde zich nu pas hoe vermoeid hij was. Het jagen, het patrouilleren, het constant helemaal naar hier moeten lopen om ook maar iets te kunnen drinken. Heel veel tijd om uit te rusten had hij niet, en het begon zo langzamerhand zijn tol te eisen. Hij vond het behoorlijk sympathiek van de clans dat ze ervoor gekozen hadden om voor de jongeren, ouderen en zwakkeren te zorgen, maar wanneer de omstandigheden zo nadelig werden dat zelfs de sterkste katten moeite hadden om voor hunzelf te zorgen, dan was er toch echt een probleem. Hij luisterde aandachtig naar wat de grijze tabby zei, zelf leek ze behoorlijk geamuseerd door de naam van de Bloodclan. Wat haar betrof, klopte het standaard beeld van de Elite niet echt, althans, wat de Young Ones betrof. De kater knikte even. "Vrienden?" herhaalde de kater, lichtelijk geamuseerd. "Zijn er meer katten zoals jij?" Hij doelde natuurlijk op katten die redelijk goedaardig waren. Die niet iedere vreemde aan stukken wilde scheuren.

De poes knikte enthousiast op zijn retorische vraag. Blijkbaar vond zij de associatie niet zo heel raar. Misschien was de Elite dan toch heel anders dan hij zich in eerste instantie had voorgesteld. Hij zette even een scheven grijns op zijn gezicht toen de poes een grapje maken. Veel van haar vrienden wisten dus niet dat ze daadwerkelijk vrienden waren. Dat klonk niet bepaald veelbelovend, maar oké. Het was ook niet alsof de kater zelf een arsenaal aan goede contacten had, dus wat dat betreft, kon hij de poes voor hem niets verwijten. Op zijn volgende vraag haalde de poes haar schouders op, blijkbaar moest ze erover nadenken. Ze vertelde dat de meeste Young One's en kits wel vriendelijk waren, wat eigenlijk wel te verwachten was. Had iemand ooit een kwaadaardige kitten gezien? Zoiets leek niet echt te bestaan. "Misschien is de Elite nog niet zo erg als iedereen zegt," merkte de kater op, meer gericht op zichzelf dan op Shallow. Shallow. De zwarte bengaal fronste even, de grijze poes droeg nou niet bepaald de meest... vriendelijke naam. "Shallow, wie heeft je die naam gegeven?" vroeg de kater toen, niet echt verwachtend dat hij een antwoord zou krijgen. Het was niet meer dan logisch dat ze haar verleden niet kwijt wilde aan een vreemde.  

De kater liet zijn spieren even ontspannen, om één of andere reden had hij zichzelf ervan overtuigd dat hij veilig was bij Shallow. Dat hij haar tot op zekere hoogte kon vertrouwen. Nou ja, misschien was vertrouwen een te groot woord. Hij was ervan overtuigd dat ze niets kwaads in de zin had, en dat was voor nu goed genoeg voor hem. Hij tilde zijn 'wenkbrauwen' omhoog toen de poes beweerde dat de meeste leden van de Elite best aardig waren. Hij wilde zijn mening over de clan wel ietwat bij sleutelen, maar om nou echt te geloven dat het een voornamelijk vriendelijke clan was? Het bewijs sprak Shallow gewoonweg tegen. "Ik vond ze niet zo aardig toen ze probeerden om een deel van ons gebied over te nemen," miauwde de kater met een frons. Toentertijd was hij nog maar een kitten geweest, wat het alleen nog maar enger voor hem had gemaakt. Gelukkig hadden ze alweer terug wat van hun was geweest. Het antwoord op waar de poes haar naam vandaan kwam, was een behoorlijk apart verhaal. Ze had de naam in haar hoofd horen galmen, dus had ze besloten dat het de hare was. Vervolgens vroeg ze naar zijn naam, waar deze vandaan kwam. De kater haalde nonchalant zijn schouders op. "Lekker origineel: van mijn moeder," luidde zijn antwoord. Het leek hem maar raar om niet te weten wie je ouders waren.

De grijze kattin keek hem even verbaasd aan, alsof ze geen enkel idee had waar hij het over had. Hijzelf wist het echter nog goed, de dag dat de Elite aan hun grenzen stond en de Burnt Sycamore van hen afnam. Het was een donkere dag geweest die de meeste Shadowclanners zich nog goed konden herinneren. Shallow bood haar excuses aan, en ergens voelde hij zich nu slecht. Hoe kon het haar schuld ook zijn? Zij zat toentertijd niet eens bij de Elite, dus het was allesbehalve haar schuld. Nee, Claw had het gedaan, samen met die gestoorde Commander van hem. Gelukkig had ook die zo onderhand het loodje gelegd. De poes glimlachte nog, al wist hij dat dit niet oprecht was. "Sorry, het is jouw schuld ook helemaal niet," zei de kater, die vervolgens even naar de grond keek. Deze poes leek het behoorlijk goed te bedoelen, dus wilde hij zijn best doen om het ook voor haar niet te verpesten. De poes vroeg of hij altijd al Charpaw had geheten, waarop de kater haar verbaasd aankeek. Blijkbaar was ze nog niet helemaal up-to-date met het namensysteem van de clans. "Ik ben geboren als Charkit, Charpaw is mijn leerlingennaam. Als ik Warrior wordt, krijg ik mijn echte naam," miauwde de kater. Ergens was het best een vreemde traditie, want wie had er nou echt behoefte aan drie verschillende namen?