{Gevecht Windclan x Shadowclan} Not our place anymore

Intussen had Innerstar een wond opgelopen in haar gezicht, waar bloed op uit welde. Daarbij had de Shadowclan leider Everstar de kans gegeven dit nog vriendelijk af te handelen, maar dit leek niet te gebeuren. Dan maar vechten. Innerstar was zich er van bewust dat dit een risico volle actie was, gezien Shadowclan helemaal niet op hun sterkst was. Maar ze was bereid dit risico te nemen voor de trots van haar clan. Innerstar had een poging gedaan om Everstar op de grond te krijgen, door naar haar toe te springen. Dit was mislukt, want Everstar had haar aanval ontweken. Bij de volgende aanval had ze een frontale aanval verwacht, wat Innerstar verkeerd ingeschat had, waardoor nu haar zij open gehaald werd. Ze gromde kwaad. Innerstar voorkwam echter om van haar stuk gebracht te worden, dus draaide ze zich snel om en hoopte zo nog een eens goed en hard in de staart van Everstar te bijten. Al dit lukte, hoopte ze hiermee de Windclan leider af te leiden en zo alsnog een poging te doen door naar haar toe te springen, om haar vervolgens naar de grond te werken.

OOC: Nath zelf hier, gezien ik toch tijd had om te posten (:

Tevreden zijnde – en met een sterk gevoel van triomf – zag Fernpaw toe hoe de kater op de grond viel. Ze had het voor elkaar gekregen om hem op de grond te laten vallen! Een oudere Apprentice! Ze mocht echter niet te lang genieten van deze kleine overwinning. Dadelijk zou ze het overzicht verliezen en fouten maken, maar het feit dat ze hem had gevloerd was wel leuk moest ze eerlijk toegeven. De aanval op de zijkant van zijn kopje lukte ook en ze zag een lange kras naar zijn wang gaan. Ze moest toegeven dat ze het wel fijn vond om de kater op zijn plaats te zitten en dat het goed voelde om haar Clan op deze wijze te kunnen dienen. Ze wist dat vriendschappen buiten de Clans niet werkten en dat maakte dit haar streng duidelijk, maar toch kon ze niet tegenhouden dat ze dacht dat ze dit beter vond dan dat ze tegen Pantherpaw of Aspenpaw van RiverClan moest vechten. Ze waren echter in oorlog met WindClan, maar dat kon ook snel weer veranderen. De kater haalde uit naar haar rechterkant en hoewel Fernpaw kon voorkomen dat haar oog net niet doormidden gespleten werd, kon ze niet voorkomen dat de aanval tegen haar wang kwam. Nu waren ze beiden aan hun wangen aan het bloeden. Terwijl Fernpaw nadacht over wat ze had geleerd van Seversnake cirkelde ze lichtelijk om Tomtitpaw heen. Ze had inmiddels in de gaten dat hij met links aanviel, dus daar moest ze gebruik van maken. Ze dook naar de zijkant in een schijnbeweging om een uitval te doen naar zijn flank, maar koos dan op het laatste moment toch zijn linkerkant en viel uit naar zijn voorpoot. Ze wilde haar kaken er omheen klemmen en hard bijten zodat hij met links voorlopig even niet meer kon aanvallen. Maar dan moest deze aanval wel lukken.

Het bijten in de staart van Everstar was gelukt, wat maakte dat de Windclan leidster gromde van pijn. Everstar deed toen een poging om uit te halen naar haar nek, maar Innerstar liet los om de aanval te ontwijken. Ze liet het er echter niet bij. Innnerstar wist half de aanval naar haar flank te ontwijken, waar Everstar haar al eerder had geraakt en mikte haar gespierde, zwarte lichaam op die van Everstar, in de hoop haar zo een harde, zijwaartse klap te geven, om vervolgens te happen naar de schouder van de leidster, in de hoop deze ook goed te verwonden.

De klap tegen haar kin maakte haar duizelig en zorgde er voor dat haar tong begon te bloeden. Het bloed sijpelde over haar lippen heen terwijl ze Everstar met vernauwde ogen aan keek toen deze sprak. Vervolgens gleed haar blik naar Tallshadow en daarna naar de andere Shadowclanners. Ze gingen dit verliezen. "Stop!" Schreeuwde ze in het algemeen waarna ze zich weer tot Everstar richtte. "Prima, jij wint, voor nu," siste ze. "Je hebt de badgerset weer terug, maar blijf over je schouder kijken, Everstar, Shadowclan is nog niet klaar met jullie," grauwde ze, waarna ze haar patrouille mee wenkte. Ze keerde Everstar de rug toe en ging naar Tallshadow toe. "Neem de patrouille mee naar het kamp, ik blijf nog even in de buurt, ik volg jullie zo," fluisterde ze naar haar deputy, geen tegenspraak duldend.

HET GEVECHT IS AFGELOPEN!

Hoewel ze een sterke kattin was, was ze zeker niet fit, en dat kon ze voelen ook. Het ergerde haar dat de kater haar keer op keer wist te raken, en dat zij eigenlijk niks langs zijn verdediging wist te krijgen. De kater was snel, en wist steeds haar aanvallen te ontwijken, gezien ze flink verslapt was ondertussen. De eerste paar aanvallen die haar geraakt hadden hadden hun tol genomen. Hard hijgend keek ze om zich heen, waarbij ze tegelijkertijd een aanval naar haar kop - die overigens door verschillende krassen al flink wat bloedde, net zoals haar rechtervoorpoot en flank - ontweek. Ze zag dat Tallshadow ook om zich heen keek, en kort kruisten hun blikken elkaar. Vlak daarna hoorde ze Innerstars roep, dat het gevecht afgelopen was. Met een ruk keek Waspsting op. Gingen ze dit gebied afgeven? Haar oren gleden in haar nek, maar ze snapte de beslissing van de zwarte kattin. Dus klapte ze haar nagels terug haar hulzen in, en schoot ze nog een laatste vuile blik naar de kater tegen wie ze gevochten had, Stallionheart. Vervolgens sleepte ze zich naar Innerstar. Nu het gevecht voorbij was en de adrenaline begon te zakken, voelde ze pas echt hoe uitgeput ze was. Bovendien werkte haar pijnlijke voorpoot hier zeker niet aan mee. Ze verhoorde de laatste woorden van de kattin, en fronste kort. Innerstar wilde hier alleen achterblijven? Maar waarom? Kort zocht Waspsting haar blik op. Innerstar was immers haar enigste vriendin; straks zouden de WindClanners nog iets onverwachts doen, en dan zou ze er alleen voor staan.

Tag: Stallionheart, Innerstar

Winddancer schrok op toen haar leader riep om te stoppen. Dat deed ze dan ook, al was het met tegenzin, en nog steeds grauwend naar haar tegenstander maakte ze zich los van haar en zette ze een stap achteruit. Bloed welde op uit verschillende krasjes, maar al bij al had ze het nog redelijk goed. Ze was uitgeput, mentaal en fysiek, maar voor de rest ging het eigenlijk niet eens zo slecht met haar. Ze vond het raar dat Innerstar zo snel leek op te geven, maar stelde er geen vragen bij. Ergens was ze misschien wel blij, als ze zo rondkeek op haar clangenoten. Ze hadden dit nooit kunnen winnen, en misschien was het beter om nu te stoppen zodat er levens gespaard bleven.