Where've you been? What'd you do?

Ergens moest ze toegeven dat het haar wat ontgaan was. Na de geboorte van de kittens was ze wat moe geweest en had ze veel geslapen. Daarna was ze vooral gefocust geweest op de kittens en als Lurkingshade niet langs was geweest, had ze gedacht dat hij gewoon een drukke dag had gehad. Maar dat hij niet was komen opdagen had drie dagen lang achter elkaar geduurd. Toen was haar bekend geworden dat Lurkingshade verdwenen was en toen was hij weer terug. Ergens was Roughflower boos. Waarom haar nu juist die stress geven? Juist nu ze sterk moest zijn voor haar kittens? Om maar niet te vergeten dat ze slechter zag. Maar boos zijn op Lurkingshade wilde ze niet, dus deed ze niet. Tijdens haar loopje van de nurser naar de medicine cat den botste ze tegen een andere kat aan. Die had ze niet gezien. Ze zei sorry en haastte zich door naar de medicine cat den. Ze struikelde bijna, maar het ging goed en ze kwam de medicine cat den binnen. "Lurkingshade?" Miauwde ze vragend, zoekend naar haar partner. Alles zag ze nu in een wittige waas, ze zag dus nog slechter. Eerst was alles gewoon wazig geweest, maar nu was er een waas ontstaan over die wazigheid heen. Maar nu wilde ze gewoon weten wat er met Lurkingshade was en wat er was gebeurt.

Lurkingshade eerst

"Lurkingshade?" Hij bewoog even zijn oortje en keek op, om Rough bij de ingang van de med cat den te zien. Hij lag in het nest van Ace, die hem had gezegd dat hij even moest gaan kijken voor kruiden. Hij moest hier blijven tot ie terug was, anders... Werd hij vast aan zijn staart terug gesleurd. Het nest van de Med Cat was groot, groter dan eender ander nest in de warrior's den. Maar als het eenmaal opgevuld was met de pluisbal, was er nog maar weinig ruimte voor hem over. Maar goed, overdag had hij zo goed als dit voor hem alleen. Dus dat was goed. "Rough..." zei hij kalm, een schorre stem. Hij schraapte even zijn keel en kwam overeind, waarna hij even een stapje dichter zette, maar toch nog wel op afstand bleef. "Ik ben een beetje ziek," zei hij even waarna hij zachtjes kuchte om zijn stem wat beter te krijgen. "Het spijt me dat ik niet zoveel bij de kits ben geweest... Ik wil jou en hen niet ziek maken," zei hij rustig... Was het ergens goed dat ze hem nu niet kon zien? Of niet goed kon zien? Hoe zijn lijfje zwaar was afgevallen in enkele dagen tijd en hij zijn ogen wat waren ingezakt van de vermoeidheid, die ondanks alle slaap niet weg wilde. Ja, het was zwaar.

De stem van Lurkingshade was schor en bezorgd vernauwde ze haar slechtziende ogen. Vervolgens legde Lurkingshade uit wat er was, hij was ziek en het speet hem dat hij niet zoveel bij de kittens was geweest en hij wilde haar niet ziek maken. Ze glimlachte waterig. "Wat heb je, Lurking?" vroeg ze bezorgd. Haar ogen werden even waterig en de angst om haar partner ook nog te verliezen was groot. Maar het was vast niet heel erg, toch? Ze ging hem niet kwijt raken, toch? Nee, dat kon niet en mocht niet gebeuren. Haar oma verliezen was al erg genoeg geweest. Starclan kon het haar, haar kittens en de clan niet aan doen om ook nog eens Lurkingshade weg te nemen.