Counting stars (Amberhunt)

Haar longen leken onaangenaam samengeknepen tegen haar borstkas. Met haar ogen dicht zat Pearblossom naast de warriorsden, de met vorst gevulde nachtlucht inademend en uitademend in een langzaam tempo. Ze was weer benauwd, ze was weer misselijk en dank Starclan dat het niet jeukte deze keer. Blijkbaar had ze weer iets verkeerds gegeten, iets verkeerds aangeraakt of iets ingeademd. De medicine cat had haar al een keer uitgelegd dat ze ergens niet tegen kon. Maar ze had nog nooit uit kunnen sluiten wat het was en of het meerdere dingen waren. Ze mocht de Starclan danken dat het niet dodelijk was, want anders hadden alle clanleiders samen niet genoeg levens om haar in leven te houden. Haar lichte blauwe ogen openden zich weer waarna ze naar de lucht staarde, nog steeds in een zeer ritmisch tempo inademend. Ze voelde zichzelf branden onder haar pels, haar stress liet haar zich koortsig voelen.

Amberhunt kwam rusteloos het Warrior's den uit. Hij verwachtte niet ook maar iemand te vinden, maar tot zijn verbazing zag hij naast het den Pearblossom zitten. Wat deed die nou hier buiten? Hij liep langzaam naar haar toe en ging naast haar zitten "Hey, waarom zit je hier? Vroeg de rode tabby vriendelijk. Hij wilde het liefst met iedereen een goede band opbouwen en een gesprek voeren was de beste methode om dat te doen, hij had wel iets gehoord over een alergie van Pearblossom maar hij wist het niet zeker.

Counting stars (Amberhunt) 6e2468efeaa6705c8d4aba7494634950_1

:☩:

Een zacht geritsel liet haar haar oren spitsen en haar ogen weer even openen. Ze had gehoopt dat iedereen al sliep. Maar die mazzel had de poes niet. Ze legde haar vlamgekleurde oren iets naar achteren terwijl het geritsel dichterbij kwam en een warrior haar kant op kwam. Amberhunt kwam de den uit. "Hey, waarom zit je hier?" vroeg de kater op een vriendelijke toon. Toch voelde Pear er weinig voor om het uit te leggen. Een krampachtige glimlach verscheen op haar lippen terwijl ze niet probeerde het rustige ritme van ademhalen te onderbreken. "Ach.. Gewoon zitten, de nachtlucht in me op nemen." Het was niet eens gelogen.

Pearblossom dwong nogal een krampachtige glimlach op haar gezicht. "Ach.. Gewoon zitten, de nachtlucht in me op nemen." Miauwde ze toen. Amber knikte rustig en hij keek naar de maan die weerspiegelde in zijn amberkleurige ogen. Zo zaten ze voor een paar minuten voordat Amberhunt opmerkte dat Pearblossom's ademhaling niet helemaal gelijk was. "Dus het is waar" Murmelde hij terwijl hij nog steeds naar boven keek "Je hebt echt een allergie." Miauwde hij rustig, De rode kater was er van overtuigd dat hij gelijk was.

:☩:

Het was even stil. Een heerlijke, rustige stilte waar Pear van genoot. Misschien ging haar clangenoot daarna weer doen wat hij wilde doen en haar met rust laten. Maar dat mocht niet zo zijn. Hij doorbrak de stilte met een murmeling alsof hij een ontdekking had gedaan. "Dus het is waar. Je hebt echt een allergie." Pearblossom legde haar oren wat platter en een geïrriteerde trek verscheen rond haar mond. "Dat is nou niet echt een groot geheim hoor," mompelde ze, "je hoeft niet te doen alsof het een grote ontdekking is." Met al haar allergie aanvallen en haar dagen in de medicine cat den, leek het haar dat zelfs de jongste kittens het al hadden meegekregen. Maar goed, deze kat leek haar al wel een speciaal geval. Kamparrest en dergelijke.