Pilot [OPEN]

Controle. Dat was alles wat het poesje nu voelde. Controle over al haar spieren en zintuigen, en het gevoel van macht over de situatie die zich op het moment voordeed. Muisstil bewoog ze zich voort, langzaam maar soepel. Ze deed alles zoals ze had geleerd: de wind stond goed, ze hield zich klein, ze wachtte geduldig op het goede moment. Haar ogen waren gefocust op haar prooi: een dikke haas, die een rustig leventje had in dit seizoen. Ze wist dat hazen eigenlijk nog te moeilijk waren om te vangen voor haar, maar toen ze het beest had opgemerkt móest ze het gewoon proberen. Zo koppig was Hopepaw wel. Dus ze sloop. Steeds een beetje dichterbij. Haar staart zwiepte geruisloos en gecontroleerd langzaam heen en weer, en voetje voor voetje naderde ze haar prooi. Het hoge gras verschafte een goede dekking, zeker in combinatie met haar licht rosse vacht, waardoor ze bijna één werd met haar omgeving. Het moment was bijna daar. Het vergde al haar doorzettingsvermogen om niet meteen op de haas te springen, maar ze wist zich in te houden. Nog even... Met een plotselinge beweging sprong ze tevoorschijn. Ze zette zich zo stevig mogelijk af, en sprong op de haas. Deze was meteen gealarmeerd, en net voordat de poes op hem zou landde, sprintte hij weg. Hope zette gelijk de achtervolging in - hij zou haar niet ontkomen. Maar eigenlijk was het al gedaan. Die haas was nog altijd te snel voor haar, en na een tijdje gaf ze het hijgend op. Een tikkeltje balend sjokte ze verder. Stomme haas ook.
Na een tijdje kwam ze aan bij het kleine meertje van het territorium, en ze zuchtte opgelucht. Net wat ze nodig had. Al dat rennen en jagen in de hete zon was best vermoeiend. Ze trippelde naar het water, en boog zich voorover om vervolgens met haar roze tongetje bescheiden wat water op te nemen. Heerlijk, een beetje verkoeling zo.

[OPEN VOOR IEDEREEN]

Het koele water was heerlijk op zon warme dag. Het riet ruiste zachtjes in de wind, en genietend dronk Hopepaw verder. Tor haar rust plotseling door een raar geluid werd verstoord. Meteen spitste ze haar oortjes, en zat ze klaar om weg te rennen. Wat was dat? Aliens? Zombies? Riverclanners?! Angstig keek ze over haar schouder, waar ze tot haar opluchting Routpaw zag staan, met een bek vol mos. Dat verklaarde het geluid. Ze haalde opgelucht adem, en lachte vriendelijk naar de Medicine Cat Apprentice. "H-hey" Stamelde, bij wijze van een verbetering. "Hoi" Antwoordde ze vriendelijk. Ze nam de poes, die iet veel ouder was dan zijzelf, even goed in zich op. Hoe zou het zijn om medicine cat apprentice te zijn? Het moest vastt en zeker zwaar zijn. Iedereen keek tenslotte naar je, en verwachtte zo veel van je. Maar het had vast ook goede kanten. Zijzelf was vervangbaar: er waren genoeg Apprentices en genoeg Warriors in de clan. Niemand had haar specifiek nodig. Bij Routpaw was dat natuurlijk wel anders. "Kom er lekker bij zitten." Opperde ze vriendelijk. "Het water is heerlijk." Voegde ze er grijnzend aan toe.