{Innerstar's Death} Hide & Seek

Wolfpaw was met de rest van de meute meegelopen, hij liep strak naar Waspsting, zoals haar instructie was. Hij moest luisteren, want anders moest hij terug. Hij wilde niet terug gestuurd worden want hij moest Innerstar vinden, hij had een taak. Wolfpaw liet zijn ogen zo veel mogelijk rond gaan, zoekend naar de zwarte poes. Maar het werd donker en zwart met zwart mengt zo goed dat hij soms niet meer kon zien wat wat was. "Gaan we haar vinden?" had hij ook meerdere keren gevraagd. Soms kreeg hij antwoord, soms niet. Hij voelde zich eigenlijk meer een hopeloze kit dan een apprentice. Een blok aan het been van Waspsting.
Wolfpaw zijn haren gingen recht overeind staan toen ze een ijselijke gil hoorde. Zij blik ging naar Waspsting, die een sprint in zette na enkele seconden. Wolfpaw volgde, hij wist dat hij dichtbij haar moest blijven. Maar zijn adem stopte even toen ze de plaatst delict vonden. Meerdere katten waren hier al en Wolfpaw bleef op afstand staan, terwijl Waspsting dichterbij kwam. Verschillende geuren drongen zijn neus in, verschillende katten spraken door elkaar maar in zijn hoofd was alles stil en leeg. Hij keek in de verte, zag daar een staart op het nattige zand liggen. Hij wist dat die staart bij Innerstar hoorde, maar hij wilde niet geloven dat de rest van haar lichaam daar onder zat, onder het zand. Dat kon toch niet? Katten konden toch niet opgegeten worden door de grond? Wolfpaw had niet eens door dat terwijl dit allemaal door zijn hoofd schoot de tranen over zijn wangen biggelde. Pas nu hij het doorhad snikte hij, veegde zijn tranen af die meteen weer vervangen werden voor nieuwe. "Het lijkt erop dat ze verdronken is in de modder." zijn waterige blik ging naar Winddancer. Die bij Roughflower stond. Roughflower had hij eerder ontmoet, samen met Tallshadow. Die was hier nu ook. Hij liet zijn blik naar de tabby kater gaan die nu orders uit stond te delen aan iedereen. Wolfpaw stond op en liep naar Tallshadow toe. Met zijn natte tranen-hoofd ging hij tegen de kater aan zitten, verstopte zijn gezicht in hem. Hij wou niet meer zien of horen dat Innerstar dood was. Hij wou gewoon helemaal niks meer.

Tag: Tallshadow

het hele gedoe die toen volgde liet de kater even opkijken. Het leek erop dat de grijze kater het niet eens was met wat Tall in gedachten had en even keek de gevlekte kat op zijn beurt instemmend naar de warrior. Had gelijk als hij zijn partner wilde helpen, daarbij kende Thorn haar het beste right? Hij was niet zo van het sociale maar als je partner met iemand was wist je op zijn minst hoe je moest omgaan met iemand. Met andere woorden was Thorn de beste optie geweest hier, misschien samen met Wind. Het bleek echter allemaal niet waar te zijn voor meneer star to be. ‘Laat me je helpen,’ Klonk er waardoor hij even haar nekvel loste en kalm keek naar de kater. ‘Het is immers mijn partner.’ Hij zuchtte even en knikte enkel naar hem, nog steeds een lichte blik die zei dat hij snapte dat wat er was. Het was niet raar, het was enkel normaal. En voor iemand die weinig over emoties en dergelijke wist, was dat veel. Tall moest toch de social guy zijn? Hij deed het grandioos verkeerd nu. Hij hoorde de roepen al. Protest zou komen als dit zijn beleid was. Het zou hem niks verbazen als hij voorop liep dan. ‘Probeer Sinclaw zo goed mogelijk over mijn rug te leggen. Ze verdient het niet om zo over de grond gesleept te worden. Dadelijk doe je haar nog pijn ook.’ Klonk er en even zuchtte Lurk zachtjes. "Dat weet ik, daarom wachtte ik ook," op wat? Verandering in het plan van de ander. Hij neeg zijn kop enkele centimeters naar de grond toe om het nekvel van de kattin vast te nemen en te doen wat Thornfang aan hem vroeg. Maar mister leader leek andere plannen te hebben... Zijn bek was enkele centimeters geopend toen zijn stem, een stem die hij in feite niet meer wilde horen, weerklonk. "Thornfang," Klonk er enkel van hem af. "Het is heel galant van je om je partner te willen helpen, je bent echter zoals ik al zei, hier nodig. Lurkingshade is geen sterke kat, maar hoeft haar enkel een paar meter te verplaatsen, we zullen echter het lichaam van Inner uit drijfzand moeten trekken, waar wel degelijk kracht bij vereist is," Hm? Hij kon ook perfect inner uit die blubber krijgen. Hij had spieren, hij was snel en evenwichtig... Daarbij was het niet slimmer geweest hem te sturen voor een oproep? Hij was immers sneller dan Acorndust en als het asap moest gebeuren dan- Oh wait nee want Acorn zou deputy worden. Waarom dacht hij zo? Omdat Lurkingshade zo was. En iedereen die er protest mee had, die kon het zuigen voor hem. Hij was verandering zat en dat zou hij laten weerklinken in zijn woorden... Zodra zijn mond zou open gaan voor de ander zou hij ze niet meer sluiten. Een stroom van dingen die de ander niet zou willen horen en die ogen zouden openen voor alles dat fout werd gedaan. Was het dan zo ingewikkeld? Voor hem niet. Voor hem was het pad  recht... maar je kon altijd zig-zag gaan, als je een kind was, zoals hem. "Ik weet zeker dat Lurking met zijn goede brein Sin verder ook nog veilig weet te houden, als het puur om verplaatsen ging had ik Winddancer wel gevraagd," goed brein. Hij snoof even en neeg zijn kop even en begon verder te werken met Sin de heuvel op te trekken.
En toen sloot hij alle stemmen uit. Geen geluid meer. En hij wilde al zeker niet meer hem zien. Niet meer.
Zijn vage gedachten, zijn simpele manier van zaken en zijn idealistische beeld, het was allemaal maar een sprookje. eentje die nooit zou uitkomen. zag het dan in, dat de wereld zo gemeen was. Dat Innerstar was verdronken in de aarde waar we elke dag op wandelen en Shrewstar? Wolftail? Thrushdive? Dood aan de dieren, die hetzelfde vlees en bloed hadden zoals zij. Verslonden aan van alles. Het sprookje die zei enkel hadden was verzwolgt in bloed en tranen. En drama? Die zou er altijd bijkomen. Er was geen happy ending. Niet voor de clans, niet voor hun. Iedereen ging eens dood, of je nu negen keer de kans had of niet. Iedereen ging dood en er zou altijd pijn zijn en altijd... Verdomme... Alles ging goed ja. Goed om dat te zeggen Wind. Maar zijn woorden waren weer de waarheid geweest en iedereen die had ontkent op dat moment, was nu aan het janken dat het geen naam had... En het enigste dat hij wilde zeggen was eigenlijk; "ik zei het toch,"

Vervolg voor mensen die lurk moeten helpen + mimi met sin *klik*

Het antwoord van Winddancer zorgde er voor dat Roughflower even stil ging staan en naar de donkere wolken in de lucht keek, voor haar was het één grote grijze vlakte, voor anderen natuurlijk allemaal verschillende wolken. Regenen zou het niet meer, maar toch was de lucht donker. Ze slaakte een zucht en snelde haar pas terug naar Winddancer. "Verdronken in de modder..." herhaalde ze de woorden van Winddancer zacht. "De almachtige, grote Shadowclan leider, gerespecteerd en gefreesd, de kat die Shadowclan heeft gered samen met Shrewstar... verdronken in het moeras..." ze schudde vol ongeloof nog een keer met haar kop en merkte hoe ze kwaad begon te worden. Maar ze moest zich rustig houden, zich vermannen voor haar kitten in haar buik en dus liep ze de rest van de tijd stil, zij aan zij met Winddancer, terug naar het kamp, terwijl de beste vriendinnen troost uit elkaar aanwezigheid haalde.

Roughflower topic uit.
Bunny, je mag reageren op het rouwtopic.

Roughflower snelde terug naar haar en Winddancer kon zien dat ze het moeilijk had. Het was ook niet makkelijk voor haar, om haar vriendin zo te zien. Ze luisterde naar de woorden van de tabby maar reageerde er niet echt op. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Twee kleindochters van twee grote leiders, die nu allebei in Starclan rustten. Ze had het idee dat ze haar hier wel in kon steunen, zoals Roughflower haar had gesteund lang geleden toen Shrewstar stierf. De rest van de weg legden ze in stilte af, allebei hun gedachten bij Innerstar waarschijnlijk. Om haar te herdenken - iets dat ze allemaal geblokkeerd hadden terwijl ze vermist was, want niemand wou toegeven dat ze dood kon zijn. Niemand had gedacht dat ze hun leider dood terug zouden vinden - en dan nog op zo'n manier.

-Winddancer is ook het topic uit, ik post zo in het rouwtopic.

De kattin keek richting Tallshadow, die de touwen in handen nam. Het ergerde haar dat hij deed alsof hij leider was; maar, besefte ze pijnlijk, dat was onofficieel ook al zo. Ze rechtte haar rug toen ook zij een taak kreeg, en knikte hem toe. Kort gleed haar blik naar Lurkingshade, en ze vernauwde afkeurend haar ogen. De kater moest zijn personal vendetta's aan de kant zetten, en doen wat hem opgedragen werd. Echter zei ze er niets over, hield zich stil aangezien ze wist dat ze haar stem op het moment niet sterk kon houden. Ze richtte zich op haar taak; het zoeken naar takken - ontzettend simpel, maar toch zo ook ontzettend moeilijk. Want zij, Thornfang en Tallshadow hadden de moeilijkste taak. Zij zouden haar lichaam als eerste zien, vervormd en slap - of onderhand al stijf? Dat hing er vanaf hoe lang ze hier al lag - en dat zou zoveel pijn doen. Haar hart voelde verscheurt, en ze wist dat als ze zich niet in werk stortte, ze zou neerbreken. Dus keek ze om zich heen, lichtelijk in paniek, wat niet goed te zien was. Enkel haar versnelde bewegingen toonde aan dat ze niet zo op haar gemak was als ze de anderen wilde laten geloven. Haar blik viel op een grote tak, die half afgebroken aan een boom hing. Ze liep ernaar toe, haar poten voorzichtig neerzettend zodat ze niet per ongeluk ergens in weg zakken zou. Één keer belandde haar poot op een gevaarlijk stuk grond, maar ze wist deze snel genoeg weg te trekken en binnen een halve minuut was ze bij de tak. Ze sloeg haar nagels uit de grond in, zodat ze flink kracht kon zetten. Haar kaken klemden zich om de tak heen, en na een aantal keer hard rukken wist ze hem los te krijgen. Het was een redelijk dikke tak, en gevaarlijk lang; ze moest opletten dat ze anderen niet raken zou met het ding. Ze liep ermee terug, opnieuw op die voorzichtige manier van lopen, en keek richting Tallshadow. Vervolgens gleed haar blik naar de zwarte staart, alsof ze met magnetische kracht hiernaar toe getrokken werd. God.

Het beviel haar niet hoe Thornfang de leiding haast over leek te nemen. Hij was het laagste in rang van hen alledrie; Tallshadow was de deputy, en zij was een flink aantal moons ouder. Echter was dit niet het moment om er wat van te zeggen. Haar ogen vernauwden zich toen hij haar een bevel gaf, maar ook nu hield ze haar kaken op elkaar geklemd. Ze legde haar tak nauwkeurig neer, zodat hij precies naast Innerstar terecht kwam te liggen, en voorzichtig zette ze er een stap op. Het boog wat naar beneden, maar verder leek het haar gewicht te kunnen houden. Wasp schuifelde stap voor stap verder, zodat ze niet per ongeluk toch nog doorzakken zou, en toen ze aankwam bij Innerstar was Thornfang al aan de staart aan het rukken. StarClan. Tallshadow kwam toen aan met de dunnere tak, en duwde deze na veel wrikken onder het lichaam van Innerstar. Een brok vormde zich in Wasp haar keel. Langzaam maar zeker kregen ze het lichaam eruit; zodra haar pels zichtbaar was, greep ze deze vast, om de andere twee te helpen. Zij had immers aan de kant gestaan waar niks meer van Innerstar zichtbaar geweest was, en Thornfang aan de kant waar haar staart uitgestoken had. Na een flink aantal krachtige trekken wisten ze haar uit het moeras te krijgen. De verandering in gewicht was gevaarlijk, en Wasp moest zichzelf goed vastklemmen aan de stok waar ze op stond wilde ze niet ook het drijfzand invallen. Samen trokken ze haar terug de vastere grond op, en hier rustten ze kort uit van hun inspanningen. Haar blauwe ogen stonden pijnlijk, getekend met het verdriet dat zich binnenin haar had genesteld. Toen begon Thornfang met praten, dat ze Innerstar nu op zijn rug moesten slingeren zodat hij haar kon dragen richting het kamp. Het liefst had zij deze taak op haar genomen, en het irriteerde haar dan ook dat hij het eerder voorstelde, maar ze had geen goede reden om het hem niet te laten doen. Het was immers zijn moeder, en hij was sterker, al niet veel. Dus knikte ze en kwam ze overeind, om vervolgens richting Tallshadow te kijken. "Ga naast haar liggen," beval ze Thornfang, gezien deze nog te ver van zijn moeder af lag, dit zou enkel extra moeite kosten.