Prisoner

I'm a criminal
Don't you tell on me

De grond kraakte zacht onder het gewicht van zijn poten. Het had gevroren vannacht, wat liet merken dat leaf-bare steeds dichterbij kwam. Het zou niet lang meer duren totdat er aangeduid zou worden dat het zo ver was. Ondanks de kou en het vriezen, was er echter nog geen druppel regen gevallen, wat het kraken verklaarde. Het gras was droog, en knapte hierdoor snel. Het geluid deed zijn oortjes onbewust doen spitsen. Lion's groene ogen gleden door het kamp; het was rustig, stil zelfs. Er waren maar enkele katten wakker, en geen één van hen had blijkbaar de behoefte om een gesprek te beginnen met de anderen. Hij snapte het best, deze katten waren immers alleen wakker om hun taken vroeg af te ronden en dan was een gezellig praatje niet het beste idee om dit op het gewenste tempo te doen. Gekraak naast hem deed hem zijn blik afwenden van de twee katten die op dit moment ook wakker waren, en zag dat er een kattin de warriors den uitliep. Tinglepace, wist hij. Kortgeleden nog Tinglepaw. Hij had redelijk bij haar in de buurt geslapen, en ze hadden dan ook verschillende keren al wat woorden gewisseld. Hij glimlachte naar haar; hoewel hij altijd liever voor een charmante grijns ging, wist hij dat dit bij haar niet gepast was. Ze zou er misschien zelfs van schrikken. Ze was een bange kattin, wist hij. Breekbaar zelfs. Precies zoals hij ervan hield, want die katten waren zo makkelijk. Hij zette een aantal passen richting de mooie kattin toe, en siste zachtjes naar haar om haar aandacht te trekken. "Psst!" klonk het zachtjes van hem af, zodat hij de katten die nog sliepen niet wekken zou. Vervolgens liep hij dichter naar haar toe. "Tingle," begroette hij haar toen hij eenmaal dichtbij genoeg was dat ze zijn fluister zou horen. Hij glimlachte opnieuw naar haar.
- Tinglepace

Ze hadden elkaar niet meer gesproken sinds dat ze warrior geworden was, wat ook niet al te lang geleden was. Lion was hier niet al te blij mee; als hij het vertrouwen van iemand gewonnen had, wilde hij diegene niet zomaar laten gaan, of hun band laten verzwakken. Het was zonde van zijn harde werk. Bovendien vond hij haar stem fijn. Ze was stiller en slimmer dan de meesten, wat haar interessant maakte. "Hoe gaat het?" fluisterde hij haar toe - hoewel ze nu naast elkaar zaten, was het het beste om toch nog te blijven fluisteren zodat hij het risico niet zou lopen anderen te wekken.