Throw me in the deep and watch me drown, this is what I live for

Een vastberaden, kille blik stond in haar ogen. Op zijn minst iedere moon zocht ze hem op, en het werd hoog tijd om dit opnieuw te doen. Er was veel gebeurd, veel dat hij moest weten. Ze voelde zich verplicht verslag aan hem uit te doen, hij had haar immers alles geleerd, haar gemaakt tot wat ze nu was. Dat dit geen positief ding was, had ze niet door. Het was moeilijk te bepalen waar haar loyaliteiten werkelijk lagen. Of dit bij haar moeder of haar opa was. Ze had zeker een sterkere emotionele band met haar mentor, maar haar bloedband met haar moeder was groter. Wat ze deed was verraad, dat wist ze. Maar als ze dit niet deed, maakte haar dat dan ook geen verrader? Ze had alles in haar leven te danken aan hem. Zonder hem was ze niks. Haar blik gleed omhoog richting de sterren, richting haar voorouders. Wat zouden die zeggen over haar acties? Het was ontzettend moeilijk voor haar om het goede van het slechte te scheiden. Kort sloot ze haar ogen, en een trillerige adem verliet haar bek. Toen ze haar ogen opende, waren deze opnieuw vol vastberadenheid. De maan scheen neer op haar, en ze wist dat wat ze deed het juiste was. Haar moeder zou hier vroeger of later ook achter komen. Criedwolves wilde het beste voor hen, voor RiverClan. Net als haar. Zij wilde wat hij wilde, zij ging waar hij ging, zij deed wat hij deed. Zij was hem.

- Luvon

Het was hun maandelijkse afspraak. Raar eigenlijk, dat het zo moest gebeuren. Waar was de tijd dat hij genoeg vertrouwd werd dat iedereen hem haar gewoon liet trainen? Waarom moest het nu zo stiekem gebeuren? Alles wat ze wouden was het beste voor hun clan - voor haar clan eigenlijk. Voor de clan van zijn dochter, de clan die misschien ooit van zijn kleindochter zou zijn. Als het van hem zou afhangen, tenminste. Luvon nam voor deze ene dag meestal weer de naam Criedwolves aan, omdat dat de naam was waarmee zij hem altijd aansprak. Hij zag haar al zitten, in het maanlicht, haar ogen vastberaden. Zijn rosse vacht leek lichter in het zilveren licht, haar lichtgekleurde vacht leek bijna te gloeien. Met een knikje begroette hij Roseburn, zijn uitdrukking niet zo zeer nors maar eerder vastberaden en kalm. In zijn ogen scheen een glimmer van trots. De kater werd oud, maar zijn klauwen reikten verder dan men nog zou denken.

Pootstappen deden haar doen opkijken. Haar opa kwam aangelopen, en ze knikte even rustig terug naar hem. Ze rees op, als teken van respect voor hem. Kort drukte ze haar neus tegen zijn schouder, waarna ze zich terugtrok en hem strak in de ogen aankeek. "Criedwolves," begon ze, haar stem uiterst serieus. Het was duidelijk dat ze iets heel belangrijks te melden had. "De regen heeft alle Clans getroffen. RiverClan is overspoelt, WindClan is overspoelt, een modderstroom heeft ShadowClan in zijn klauwen en ThunderClan is verzwolgen in een brand." Kort sloeg ze met haar klauwen in de drassige grond onder zich. "Moeder heeft besloten dat het het beste is om weg te trekken. Dit is unaniem besloten met de andere Clanleiders, maar de Clanleden hebben er geen zeg in. We vertrekken morgen bij zonsopgang." Roseburn had er geen moeite mee om het gebied achter zich te laten. Criedwolves achterlaten was echter een heel ander verhaal. Hij zou met hen moeten meetrekken, maar hoe zou hij dit voor elkaar krijgen zonder dat hij gezien werd? Bovendien werd hij oud, het was niet iets wat ze kon negeren. Maar achterblijven kon hij niet doen.