I like trees

Onwennig liep Crowcall tussen de enorme bomen. Ze was de open velden gewend en je zo dus verwachten dat ze meer tijd door zou brengen op de paarse heuvels, maar ze had het toch wel interessant gevonden om hier te komen, juist omdat de omgeving voor haar zo onbekend was. Thuis had haar vader in zo'n bos gewoond. Dat de bomen hier groter waren, merkte Crowcall nauwelijks op. Voor haar leek iedere boom gigantisch. Dangerdance zou zich hier misschien wel thuis gevoeld hebben. Als oud-SkyClanner kon hij vast goed klimmen. Nieuwsgierig snuffelde Crowcall wat rond. De geuren hier waren anders dan ze van thuis gewend was, maar het waren in ieder geval de geuren van de natuur, en niet die stinkende tweebenen. Eigenlijk was het hier best vredig, nu de zon zo scheen en de bladeren van de bomen een mooi patroon van licht en schaduw op de grond wierpen... Plotseling klonk er een stem uit de lucht en Crowcall schrok zich een hoedje. Waar kwam dat nu vandaan? Het leek wel alsof StarClan opeens was beginnen te praten! Met grote ogen keek ze omhoog en zag daar een andere zwarte kat op een tak zitten. Natuurlijk, wat dom dat ze dat niet meteen had beseft. "Eh, hallo", miauwde ze met een schaapachtige glimlach omhoog. "Ik ben het niet gewend dat stemmen ook van boven kunnen komen", legde ze haar schrik uit. Voor een ThunderClanner was het vast een stuk normaler om plots vanuit de hoogte aangesproken te worden.

De poes in de boom lachte en Crowcall grijnsde een beetje ongemakkelijk terug. Ze was blij dat de poes even later naar beneden klom, want ze zou nog kramp in haar nek krijgen als ze steeds omhoog moest kijken. Eenmaal beneden stelde de poes zich netjes voor, wat Crowcall de inruk gaf dat ze ondanks haar geintjes best aardig kon zijn. Een beetje zoals Tallshadow misschien. Eerst schrok ze zich dood, daarna werden ze de beste vrienden. Het kon best werken. "Crowcall", miauwde ze terug, met een glimlach op haar gezicht. Over de schrik was ze al wel heen. Ze keek even langst de poes heen naar de boom. "Het lijkt me gaaf om te kunnen klimmen", mijmerde ze. Je kon de wereld dan van zo'n ander perspectief bekijken. Nu hadden ze in hun oude territorium ook wel de Outlook Rock gehad, maar dat was één plek, en verder was alles plat. Moest je je voorstellen dat je overal waar je liep zonder moeite een hogere verdieping kon beklimmen om alles eens van boven te bekijken!

Swallowflight bevestigde Crowcalls vermoedens: klimmen was schijnbaar erg leuk. Crowcall keek omhoog. Om vanaf zo'n plek omlaag te kunnen kijken... Het leek haar ook wel een beetje eng. Als zij in zo'n boom terecht zou komen, zou het haar vast net zo gaan duizelen als wanneer ze langs de rand van het ravijn in hun oude territorium naar beneden keek. Crowcall knikte bij de vraag die haar gesteld werd. "Inderdaad, wij hadden vooral gras en heide", miauwde ze, met enige heimwee terugdenkend aan haar oude gebied. Ze miste het toch wel. Hier was ook wel een soortgelijk gebied met veel lage begroeiing, maar ze miste de vertrouwdheid van het oude territorium. Ze miste de paden en routes door de heide, ze miste de konijnenholen die ze altijd precies wist te vinden, ze miste het lange gras waarin ze als jonge apprentice vaak verdwaald was, maar waar ze door later goed haar weg had kunnen vinden. Het kalme, kleine meertje, de kreekjes en de beekjes, de Outlook Rock die als een groots monument boven de heuvels uitstak... Maar de grenzen, die miste ze niet. De oorlogen miste ze niet. In haar oude territorium hadden ze altijd opgesloten gezeten in het hokje van hun clan, en nu waren ze vrij. Alleen al het feit dat ze hier zonder zorgen met Swallowflight kon praten toonde aan dat ze er wel degelijk op vooruit gegaan waren. Ze keek naar de hoge stam van de boom. Nu was alles mogelijk. Haar blik gleed naar Swallowflight en ze keek haar met een onzekere glimlach aan. "Zou je... mij misschien willen leren klimmen?" vroeg ze voorzichtig.

Ze grijnsde vrolijk toen Swallowflight toestemde. Ze was even bang geweest dat de poes hun clanverschillen in de weg zou laten staan, maar gelukkig zag zij ook in dat dat nu niet meer uitmaakte. "Dankje", miauwde Crow. "Misschien kan ik jou dan later op konijnen leren jagen?" Veel interessantere vaardigheden dan dat had ze niet om te delen, maar ze vond het zelf altijd wel leuk om op volle snelheid achter een konijn aan te hollen, zeker als je hem uiteindelijk in wist te halen. Dat gaf pas echte voldoening. Misschien kon ze dat ook aan de ander laten zien, om toch iets terug te kunnen geven. Ze keek naar de boom. "Dus... hoe begin je?"

Ze kon natuurlijk niet meteen de boom in, eerst moest ze een uitleg aanhoren. Ze luisterde aandachtig en besloot dat het allemaal vrij logisch klonk, al wist ze niet zeker of ze het zelf ook had kunnen bedenken. Ze knikte. "Evenwicht, nagels", herhaalde ze met een glimlachje om te laten weten dat ze de uitleg had gevolgd. Ze had geen idee of ze een goed evenwichtsgevoel had. Ze redde het tot nu toe redelijk in dit gebied, ook op de meer rotsige routes, dus het leek haar dat het met haar evenwicht niet al te dramatisch gesteld was. Ze keek afwachtend naar Swallowflight. Wat moest ze nog meer weten?

Crowcall knikte langzaam terwijl Swallowflight de beginselen van het klimmen aan haar uitlegde. Sterke poten, nou die had ze wel, van al dat rennen. En hé, had ze niet ook SkyClanbloed door haar aderen stromen? Ze moest wel een geboren klimmer zijn! Voor de helft, tenminste. Hopelijk was de helft genoeg. Gezien haar geringe formaat schatte Crowcall in dat de meeste bomen haar wel zouden kunnen dragen, maar ze besloot meteen dat ze geen risico's zou nemen. Ze zou alleen de dikste takken kiezen. En daarmee was de uitleg voorbij en ging de praktijk beginnen. Crowcall slikte toen ze de ThunderClanner zonder enige moeite tegen een stam aan zag springen. De poes deed haar nog het meest aan een spin denken, of een vlieg, of iets anders dat moeiteloos op verticale oppervlakken kon zitten. Hoe moest zij dat voor elkaar krijgen. Crowcall keek naar de bomen om zich heen. Dus... nu was het haar beurt, nietwaar? Een aanloop, een sprong, en dan... maar zien hoe ze zich vasthield. Nagels, niet vergeten. Nagels. En evenwicht. Niet de nagels vergeten. "Goed", zei ze en ze lachte nerveus. Even keek ze afwachtend naar Swallowflight in de hoop dat die nog een laatste advies voor haar had, toen richtte ze haar blik op een boom die zo dik was dat hij zelfs onder Tallshadows gewicht onmogelijk een millimeter zou buigen. "Daar gaan we dan", mompelde ze voor zich uit. Ze nam een aanloop, en sprong.

Met een klap raakte ze de stam van de boom - misschien had ze zich iets te hard afgezet - en ze viel een paar centimeter omlaag voordat haar nagels zich vast wisten te haken aan de oneffenheden in de schors. Zodra ze eenmaal grip had op de bast, verroerde ze geen vin meer, bang dat de eerste beweging haar naar beneden zou doen tuimelen. "En nu?" piepte ze. Ze was nog nooit zo hoog geweest. Niet dat ze erg hoog was, haar staart kon de grond bijna raken, maar ze kreeg nu al hoogtevrees. Na enig aarzelen durfde ze het aan om over haar schouder naar Swallowflight te kijken, met een bange uitdrukking in haar ogen en een zenuwachtige grijns om haar mond. Want hé, ze zat hier wel in een boom! Dat was cool! En eng. Maar ook cool!

De dichtstbijzijnde tak opzoeken. Crowcall keek omhoog en kreeg de indruk dat ze ergens in de uitleg een stap of twee had gemist. Want, ehm, zij hing hier ergens verkrampt aan de onderkant van een stam, en de laagsthangende tak was nog wel een eindje van haar verwijderd. Ze keek weer naar Swallowflight, net op tijd om te zien hoe die zonder enige moeite omhoog roetsjte. Het leek net alsof ze rende... maar dan verticaal. Hoe zorgde ze ervoor dat ze niet achterover naar beneden duikelde? Crowcall haakte heel voorzichtig een van haar voorpoten los en plaatste hem zo snel als ze kon een eindje hoger op de stam. Opgelucht haalde ze adem toen ze zich met haar nagels vast wist te grijpen en haar gewicht weer aan allevier haar poten hing. Voorzichtig plaatste ze haar andere voorpoot naast de eerste. Oké, en dan nu de achterpoten, stapje voor stapje... Ze had niet het idee dat ze erg opschoot. "Doe ik het goed zo of is er een betere manier?" vroeg ze wat onzeker aan haar 'mentor'. Want bij Swallowflight had het er toch heel wat handiger uitgezien. Niet alsof ze het zo pootje voor pootje deed. Dus wat deed zij precies? "Wat is je geheim?" vroeg ze met een klein lachje. Want dit moest toch makkelijker kunnen...

Oké, blijkbaar was dit toch echt de bedoeling en was er geen geheim recept voor boomklimmen. Hoe Crowcall ooit van dit moeizame geploeter naar Swallowflights moeiteloze vlucht omhoog moest komen? Ze had geen idee. Blijkbaar zou ze met genoeg oefening ook ooit dat niveau moeten bereiken. Ze haalde diep adem en waagde nog een stap omhoog, poot voor poot, totdat allevier haar poten weer een klein stukje hoger op de bast stonden. En zo op naar de volgende stap. Haar poten begonnen al gauw pijn te doen van het hangen aan haar nagels, maar ze merkte dat ze haar voorpoten iets ontlastte als ze dichter tegen de stam aangedrukt bleef, omdat haar gewicht dan meer op haar achterpoten kwam, die sterker waren. Erg snel ging het allemaal niet, en Crowcall moest even glimlachen om de ironie. Als zogenaamd snelle WindClanner moest ze het in deze richting toch afleggen tegen een ThunderClanner.
Zo klom ze verder, stukje bij beetje steeds iets dichterbij de tak die ze in het vizier had, terwijl haar hart klopte in haar keel. Ze had nog nooit vrijwillig zoiets engs gedaan. Ze zou het bijna gewoon opgeven, maar ze bleef zich indenken hoe fantastisch het zou zijn als ze dit uiteindelijk zou kunnen.
En daar was de tak! StarClanzijdank! Al had Crowcall het idee dat ze niemand anders hoefde te bedankten dan Swallowflight en zichzelf. Het was niet alsof StarClan haar omhoog had getild. Dat zou nog eens wat zijn! Maar... hoe kwam ze nu van de stam op de tak? Ze had zich er met een zijwaarste beweging ongeveer boven gepositioneerd, maar het enige wat ze nu kon bedenken was achterwaarts de tak op stappen, en dat idee klonk haar niet echt heel aantrekkelijk in de oren. "Eh... Swallowflight, hoe kom ik op de tak?" riep ze vragend naar de klimleraar.

Crowcalls lerares leek te besluiten dat het geen zin had om vanuit de andere boom instructies te roepen en kwam naar haar toe. Met dezelfde verbazingwekkende souplesse waarmee ze net in de andere boom geklommen was, klauterde ze nu in die van Crowcall omhoog. Deze wachtte geduldig af, al begonnen haar poten behoorlijk vermoeid te raken. Ze had een goede conditie van al het rennen, maar in een boom hangen was toch weer een heel andere bezigheid en vereiste een hoop energie van haar. Als ze maar niet zou vallen... Ze negeerde de twijfel in Swallowflights stem zo goed en kwaad als het ging en volgde haar instructies gauw op. Omlaag klimmen bleek tot haar verbazing enger te zijn dan omhoog, omdat ze niet goed kon zien waar ze heen ging, maar ze zette zich eroverheen en klom wat omlaag tot ze dichtbij de tak was, waarna ze een vragende blik op de klimlerares wierp.

Er viel even een korte stilte, maar toen ging Swallowflight verder met haar uitleg. Daarna viel er weer even een stilte, terwijl Crowcall haar levenskeuzes overdacht. Ze keek naar de tak. Goed. Oké. Ze ging dit doen. Eerst maar eens die eerste achterpoot, oef, waarom was die tak zo wankel, dit stond toch niet stevig, o StarClan, waar ben ik mee bezig, waar ben ik mee bezig, dit wordt niets misschien moet ik die poot maar gewoon weer terughalen en naar beneden klimmen nee, ik ga dit doen dit is leuk dit is cool ik heb hiervoor gekozen nu ga ik het doen ook. En daar ging de eerste voorpoot. Een voorpoot en een achterpoot op de tak, en een voorpoot en een achterpoot aan de stam. Het voelde aan als een soort spagaat. Niet bijster comfortabel. Het was maar goed dat ze haar nagels zo diep in de bast begraven had, anders was ze nu echt naar beneden gekukeld. Maar wat nu? Draaien? Hoe draaien? Ze stond muurvast! Ze durfde niet nog een poot van de stam af te halen, maar ze kon nu ook niet meer terug. En onder haar duizelde de diepte. Met grote ogen keek ze naar Swallow. "Help?" piepte ze gespannen.