Aftermath

De bloedsporen waren nog te vinden als je goed zocht. De klauwsporen op de bomen zouden nog wel een langere tijd zichtbaar blijven. Wat ooit het enige punt was waar de clans in vrede samenkwamen zag er nu uit als een waar slachtveld. Dat het gevecht op deze heilige plek had moeten plaatsvinden had haar haast pure ironie geleken. Ze liep hier al een tijdje rond, langs de grenzen van de vier verschillende clans. Hier en daar had ze al wat kruiden verzameld, ze was in de ochtend langs Shadowclan gebied gegaan. Ze was zojuist terug gekomen van Riverclan gebied. Voor alles wat ze zocht hoefde ze meestal niet meer dan een paar passen de grens over. Veel katten was ze er nog niet tegengekomen. De Bloodclan was enorm verzwakt dus was op het moment niet het grootste gevaar. De andere katten waren vooral bezig met de heropbouw van hun kampen. Rousebell legde de Riverclan kruiden op het hoopje dat ze tegen een boom aan de Thunderclan kant had gemaakt. Nu alleen nog de kruiden die ze uit het Windclan gebied moest halen. Snel ging ze haar lijstje af in haar kop voor ze richting het heide gebied begon te lopen. Haar neus pikte echter een net iets andere geur op dan de kruiden die ze zocht. Ze had amper poot gezet in het Windclan gebied of er was al een Windclanner in haar buurt. Inmiddels kende ze een vrij groot deel van alle clans wel dus eens kijken of ze deze kat ook kende. Het nadeel was alleen wel dat ze de ander amper rook vanwege nadelige wind. Ze kon niet vooraf bepalen wie dit was. "Halloooo?" besloot ze maar vriendelijk te roepen.

[Eerste post voor Routpaw]

Eerder waren de Fourtrees een plaats geweest om zich terug te trekken voor haar, ze kwam daar graag om rust te vinden en zich net één stapje dichter bij Starclan te voelen. Nu het vol lag met opgedroogd bloed en plukken vacht was de rust en kalmte daar nu ver te zoeken. Het deed haar pijn de plek in zo'n staat te zien, dus in plaats van daar tot rust te komen had ze besloten een korte wandeling langs de grens te maken. Daar groeide toch nog wel wat kruiden die zij en Lizardpath konden gebruiken, al was hun voorraad dankzij Newleaf gelukkig aardig op grote. Toch, hoewel de warmte terug in de wereld begon te sijpelen, leken de gebieden hier koud en kil. Het was een raar idee dat dit thuis van haar een niemandsland was geweest, dat er rogues in haar den hadden geslapen. De poes stapte wat somber door, enkele goudsbloempjes tussen haar kaken geklemd. "Halloooo?" haar oren spitsten zich meteen en de poes legde haar bloemetjes acuut neer. Na de herkomst van de stem te hebben vastgesteld verdween haar somberheid als sneeuw voor de zon. "Rousepaw!" Riep ze uit, waarna ze op de andere poes afstormde en ietwat onbegonnen maar vol vreugde haar neusje tegen de ander aandrukte. "Hey! Hoe is het! Ik heb je al zo lang niet meer gezien!" dat was nog wel het lastigste van hier weer terug zijn; ze was zo close geworden met Rousepaw, Jayflame en andere clankatten dat het lastig was ze weer zo weinig te zien. Ze hield zielsveel van haar vriendin en was dan ook meer dan blij weer een kans te krijgen met haar bij te praten. De poes had immers nog geen idee van haar nieuwe naam.

"Rousepaw!" riep een stem een stukje verderop. Een hele bekende stem. De zilvertabby ging rechtopstaan en draaide enthousiast wat met haar oren. In een kwestie van seconden stond er een andere kattin voor haar. De neus van de ander drukte al tegen de hare aan voor ze ook maar kon knipperen. Zij was enthousiast maar Routpaw was zeker nóg enthousiaster. "Hey! Hoe is het! Ik heb je al zo lang niet meer gezien!" Rousebell grinnikte en sloeg een keer vrolijk met haar staart. Met een gigantische grijns op haar kop zette ze een stapje achteruit. "Wie is Rousepaw? Ik ben Rousepaw niet hoor," sprak ze waarna haar grijns nog groter werd. Nu waren er twee opties. Of Rout zou het door hebben of ze zou denken dat de kattin voor haar geheugenverlies had. Want eigenlijk, als ze over haar woorden nadacht, klonk dat ook wel zo. Toch besloot ze verder niets te zeggen, ze wilde eerst dit kwijt.

De andere poes sloeg één keer vrolijk met haar staart, dat was begroeting genoeg voor Routpaw. Haar ogen glommen vrolijk, waarna ze ging zitten en haar vriendin aankeek. Ietwat onbegrijpend zag ze toe hoe deze een stapje achteruit deed. "Wie is Rousepaw? Ik ben Rousepaw niet hoor," Even volledig in verwarring gebracht keek de jonge poes naar haar vriendin. Je weet wel die ene meme van die vrouw met allerlei wiskunde dingen om zich heen? Ja, zo'n gezicht trok de jonge poes ongeveer, totdat het kwartje eindelijk viel. "Oh!" riep ze enthousiast uit. De poes was al een stukje ouder dan haar, en zijzelf was al oud voor het -paw achtervoegsel. Dus er was maar een optie. "Gefeliciteerd Rouse," sprak ze warm. "Oh! oh! Laat me je naam raden," even dacht ze diep na. "Rousesound? Rouseleaf? Rouse... star?"ze gniffelde zachtjes.


You know... this one

De verbazing en verwarring op Routpaw's gezicht waren geweldig. Rousebell moest enorm haar best doen om niet in lachen uit te barsten. Zulke gezichten konden haar eigenlijk altijd wel laten lachen. Gewoon, zonder reden zelf. "Oh!" De enthousiasme waarmee Routpaw het uitsprak liet merken dat ze door had wat er werd bedoeld. "Gefeliciteerd Rouse," sprak de tabby warm. Rousebell liet een zacht gesnor horen om te uiten hoe vrolijk ze op dit moment was. "Oh! oh! Laat me je naam raden," begon Routpaw vrolijk. Geduldig wachtte de zilvertabby af tot de ander klaar was met denken. "Rousesound? Rouseleaf? Rouse... star?" Okay door dat laatste hield ze de lach toch echt niet meer binnen. Zodra ze even naar wat lucht had gehapt keek ze de ander met lachoogjes aan. "Dacht je nou echt - al was het maar voor een seconde - dat iemand zou denken dat ik een geschikte Leader zou zijn? Oh en wil je verder raden of zal ik het zeggen?"

Ze deelde de vrolijkheid van de andere poes. Rousepaw had een speciaal plekje in haar hart, al wist ze niet precies waarom. Haar vrolijke karakter en humoristische karakter maar toch dat verstand dat ze wel had, ergens. Anders had ze nooit zo'n kundige medicine cat kunnen worden als ze was. De poes moest ook nog eens heel hard lachen om haar grapje. Routpaw gniffelde mee en keek olijk toe hoe Rousepaw haast tranen in haar ogen kreeg. "Dacht je nou echt - al was het maar voor een seconde - dat iemand zou denken dat ik een geschikte Leader zou zijn? Oh en wil je verder raden of zal ik het zeggen?" zogenaamd beledigd keek ze haar opnieuw aan. "Ja! Ik zou je een goede leader vinden. Rousepawstar, medicine leader van Thunderclan," ze grinnikte opnieuw en moest nu dan toch echt wel nadenken over die naam. "Oké, laatste poging, anders weet ik het echt niet meer; Rousechime?

Er kwam een blik van haar vriendin die er een soort van beledigd uitzag. "Ja! Ik zou je een goede leader vinden. Rousepawstar, medicine leader van Thunderclan," grinnikte de bruine tabby. Rousebell begon opnieuw te lachen. 'Rousepawstar', wat was dat nou weer voor een naam. "Oké, laatste poging, anders weet ik het echt niet meer; Rousechime?" De zilvertabby schudde een keer met haar kop. Het klonk wel leuk eigenlijk en ergens zat het ook wel in de buurt, maar het was het toch nét niet. "Rousebell," grijnsde de kattin vol trots. Ze hield echt van haar nieuwe naam. Toch bleef het wel een beetje vreemd. Ze had immers ruim veertien moons met het achtervoegsel -paw rondgelopen. Dat ook omdat ze bijna op de leeftijd was geweest waarin de meeste warrior zouden worden toen ze haar rang had gekregen. Niet dat ze het erg vond. Ze zou een vreselijke warrior zijn geweest en waarschijnlijk zou haar band met Routpaw ook niet beter zijn dan dat het nu was.

De poes schudde haar kop opnieuw maar verkondigde toen wel eindelijk haar nieuwe naam. "Rousebell," vertelde haar vriendin trots, met een brede grijns op haar gelaat. Routpaw haar groene ogen fonkelden van blijdschap voor haar vriendin. "Shoot, zo dichtbij!" Chime, bell.. Het maakte beide geluid.  Het kwam in de buurt, iniedergeval. Routpaw lachte zachtjes en wreef haar kop langs de wang van de poes. "Gefeliciteerd Rousebell, je hebt het zo erg verdiend," en dat meende ze echt. Haar vriendin was een harde werker en dat mocht de hele wereld weten ook. Routpaw nam opnieuw wat afstand en ging zitten, het zichzelf gemakkelijk makend op het zachte gras onder hun pootjes. Ze was blij haar vriendin weer te zien, maar ergens deed het haar ook pijn dat ze niet meer naast elkaar konden slapen, dat ze geen ontbijtjes meer met haar kon delen.. En met Jayflame. De jonge poes slikte en zette de gedachte van de kater uit haar kop. "Ik ben blij weer thuis te zijn hier maar... Ik mis je best wel," gaf ze toe aan de ander..

"Shoot, zo dichtbij!" sprak de kattin met sprankelende ogen. "Gefeliciteerd Rousebell, je hebt het zo erg verdiend," zei haar vriendin met een zacht lachje. De twee wreven even met hun wangen tegen elkaar uit blijdschap. De bruine tabby besloot even wat afstand te nemen en te gaan zitten. Rousebell volgde het voorbeeld en nam ook plaats. Haar staart bleef echter vrolijk over de grond zwaaien. "Ik ben blij weer thuis te zijn hier maar... Ik mis je best wel," begon Routpaw plotseling op een wat serieuzere toon. Er ontsnapte een zucht uit de bek van de zilvertabby voor ze een bevestigend knikje gaf. "Het is fijn om thuis te zijn inderdaad. Daarentegen betekend het ook dat je alle vrienden uit andere clans bijna nooit meer ziet. Zal zeker weer wennen worden," verzuchtte Rousebell. Ze miste Routpaw ook heel erg, samen met een aantal anderen. Het was zo stom dat ze nu weer als vier clans leefde in plaats van als een grote. Waarschijnlijk was het nadeliger en alles maar het was vooral een questie van het hebben van te veel trots.

Routpaw was iemand die veel waarde hechten aan haar vrienden en ook contact houden. Ze deed niets liever dan naast de katten waar ze van hield in slaap vallen, regelmatig een maaltijd te delen en ze simpelweg vaak te zien. Daarom ook vond ze het zo lastig ver weg te zijn van Rousebell, op wie ze dol was. De ander leek dat gevoel ook wel een beetje te delen. "Het is fijn om thuis te zijn inderdaad. Daarentegen betekend het ook dat je alle vrienden uit andere clans bijna nooit meer ziet. Zal zeker weer wennen worden,"verzuchtte de poes. Routpaw knikte inderdaad. "Precies! Misschien moet je maar gewoon naar Windclan komen. Hele dag door konijnen eten klinkt zo slecht nog niet, toch?" grapte ze vriendelijk tegen de grijze tabby. Toen moest ze echter wel iets weg slikken. "Hoe, eh, hoe is het met Jayflame..?" vroeg ze zo nonchalant mogelijk. Ze had Rousebell nooit verteld over wat er tussen hun speelde, laat staan over het feit dat Jayflame het zo abrupt had afgekapt.

Haar vriendin gaf een knikje, ze leken het wat dit betrof duidelijk met elkaar eens te zijn. "Precies! Misschien moet je maar gewoon naar Windclan komen. Hele dag door konijnen eten klinkt zo slecht nog niet, toch?" Rousebell grinnikte om het voorstel. Daar had ze nog niet aan gedacht. "Ja maar al dat gras en het gebrek aan bomen en ik denk dat m'n clan het daar niet mee eens gaat zijn." Er zou behoorlijk wat protest komen als ze zou zeggen dat ze naar Windclan zou verhuisen. Waarschijnlijk van beide clans zelfs. "Hoe, eh, hoe is het met Jayflame..?" vroeg Routpaw haar vervolgens. Het verwarde haar een beetje waar deze vraag nou eigenlijk vandaan was gekomen. "Ik zie hem de laatste tijd bijna nooit meer, altijd druk met warrior taken." Ze haalde haar schouders een keertje op. Ze had hem al een paar dagen niet meer gesproken en de afgelopen paar moons nooit echt heel lang.

De poes grinnikte. "Ja maar al dat gras en het gebrek aan bomen en ik denk dat m'n clan het daar niet mee eens gaat zijn." nu was het haar beurt weer te gniffelen. Ach, daar zat wat in. Zij was gewend aan de open velden, de vrijheid dat die boden. Tussen de bomen voelde ze zich nog kleiner, een beetje opgesloten zelfs. Goed, het was maar net waar je gewend aan was. "Wat mij betreft ben je altijd welkom, al is het maar voor een theekransje,"sprak vriendelijk. Oceanbreeze zou dat vast niet erg vinden, toch? Rousebell was hartstikke beleefd, vond zij dan. Vervolgens vroeg Routpaw zogenaamd achteloos over Jayflame. "Ik zie hem de laatste tijd bijna nooit meer, altijd druk met warrior taken." ze haalde haar schouders op. Routpaw trok kort met haar oor, zou hij haar ook verstoten? Starclan, ze wist dat het fout was, maar ze wilde zo graag met hem praten. Misschien nog één keer haar kop op zijn schouder laten rusten. "Oh, ehm, dat is vervelend. Hij zal het wel druk hebben, ik heb hem ook een tijdje niet gesproken.." ze keek wat afwezig weg "Zou je, ehm, zou je hem de groeten willen doen, van mij?"

"Wat mij betreft ben je altijd welkom, al is het maar voor een theekransje," reageerde Routpaw. De zilvertabby kon het niet laten om even te grinniken. De vorige keer dat ze in het Windclan kamp was geweest, was alles niet zo heel vrolijk gegaan. Ze hadden een lichte preek ontvangen van Everstar - wie inmiddels Evergreen heette - omdat ze door Oceanbreeze gevonden waren op Windclan gebied. Het was een van de weinige Leaders geweest die een echte indruk op haar had achtergelaten. De andere leken simpelweg... wat milder? "Oh, ehm, dat is vervelend. Hij zal het wel druk hebben, ik heb hem ook een tijdje niet gesproken.." sprak Routpaw waarna ze haar blik afwende. "Zou je, ehm, zou je hem de groeten willen doen, van mij?" Rousebell gaf een knikje. "Zal ik doen." Een kleine zucht verliet haar bek terwijl ze om zich heen keek. "Hoe gaat het met Windclan?"

Het kleine knikje van de poes stelde haar gerust."Zal ik doen." de poes zuchtte kort en Routpaw voelde zich schuldig dat ze over Jayflame was begonnen.”Bedankt Rouse,” Laat ook maar het was.. Het was niet belangrijk. "Hoe gaat het met Windclan?" een glimlachje kroop over haar gelaat. “Hoezo, ben je gestuurd als spion?” ze stak kort plagend haar tong uit maar meende haar woorden duidelijk niet. “In principe gaat het goed, er is genoeg prooi en er zijn genoeg kruiden alleen... Er blijven maar ongelukken gebeuren,” de poes zuchtte en dacht terug aan het aantal doden dat maar bleef stijgen. Ze zouden hier veilig moeten zijn, veiliger dan in de bergen, waarom werden er dan alsnog zoveel lijken het kamp in gedragen?


[telefoon postje!]

”Bedankt Rouse,” sprak Routpaw nog. De zilvertabby gaf nog een klein knikje na. “Hoezo, ben je gestuurd als spion?” vroeg de Windclanner met een grijnsje en uitgestoken tong. Rousebell trok wat uitdagend een wenkbrauw op. “In principe gaat het goed, er is genoeg prooi en er zijn genoeg kruiden alleen... Er blijven maar ongelukken gebeuren,” zuchtte Routpaw. Dat klonk ook niet al te mooi als ze eerlijk moest zeggen. Het leek er nog al zwaar aan toe te gaan in de meeste clans. "Als ik spion zou zijn, zou ik beter even weer in jullie kamp langs kunnen komen," grinnikte Rousebell zachtjes om toch het gesprek weer op een wat lichter pad te brengen. Ze was op het moment alles behalve in de stemming voor van die zware gesprekken. Waarschijnlijk zou dat geen van beide al te veel goed doen.

"Als ik spion zou zijn, zou ik beter even weer in jullie kamp langs kunnen komen," grinnikte de poes. Ook Routpaw kon het niet laten om kort te lachen, bllij dat de ander niet bleef dwellen op het slechte nieuws. De laatste tijd leek het alsof ze constant in rouw moest zijn, dit soort gesprekken hielden haar pootjes nog een beetje op de grond. Daarom vond ze Rouse ook zo leuk, ze straalde positieve energie uit. Altijd. ”Wat mij betreft ben je meer dan welkom,” grapte ze vriendelijk. ”Maar misschien is het wel zo beleefd als ik een keertje bij jullie op bezoek kom?” plaagde ze op een goedhartige manier. “Pootjes schudden met Mistgaze, enzo,” Om eerlijk te zijn was ze best wel benieuwd over hoe het eraan toe zou gaan in Thunderclan territorium.

Routpaw leek gelukkig ook wat op te vrolijken door haar spionage voorstel. ”Wat mij betreft ben je meer dan welkom,” grapte Routpaw. Nu Evergreen geen Leader meer was, leek het niet eens zo erg meer om te doen. Oceanbreeze was vele malen minder eng. Als ze eerlijk moest zijn was Evergreen tot nu toe de aller engste Leader, zelfs als ze geen leader meer was. Ocean was aardig, Tall ook en in haar eigen clan kon ze nu toch wel dingen maken. Alleen Butterstar was waarschijnlijk nog iemand om echt heel goed voor op te passen als het op Leaders aan kwam. ”Maar misschien is het wel zo beleefd als ik een keertje bij jullie op bezoek kom?” stelde de Windclanner plagend voor. “Pootjes schudden met Mistgaze, enzo,” vulde ze nog aan. Rousebell grinnikte kort. De zilvertabby schudde een keer zacht met haar kop. "Denk om eerlijk te zijn niet dat de meeste er blij mee zullen zijn. Dan zul je stevig op je poten moeten staan hoor," grinnikte de kattin.

Rousepaw grinnikte op haar reactie en hoewel Routpaw het overduidelijk grappend bedoelde hoopte ze toch stiekem ergens dat Rousebell inderdaad zou zeggen dat ze gezellig mee kon komen. Het tegendeel bleek het geval te zijn. "Denk om eerlijk te zijn niet dat de meeste er blij mee zullen zijn. Dan zul je stevig op je poten moeten staan hoor," de poes trok lichtelijk met haar oor en keek de ander wat vragend aan. "Oh? Waarom niet?" vroeg ze wat naïef. "Bang dat ik de show steel?" ze lachte vriendelijk, maar vroeg zich toch wel af waarom ze niet welkom zou zijn. Die vijandigheid tussen de clans was haar altijd erg vreemd geweest.

Een wenkbrauw werd opgetrokken en een vragende blik verscheen in Routpaw's ogen. "Oh? Waarom niet?" vroeg de tabby kattin. "Bang dat ik de show steel?" vulde ze met een vriendelijk lachje aan. Rustig kwam Rousebell overeind en schudde ze een keer haar vacht uit. Een klein, uitdagend grijnsje verscheen op haar kop. "Laten we eens kijken of je stand kan houden," sprak ze terwijl ze haar ene voorpoot zachtjes tegen de schouder van de Windclanner zette. Haar grijns werd wat groter zodra ze een half stapje achteruit deed. Je was nooit te oud voor een speelgevecht. Met een klein sprongetje duwde de zilvertabby speels haar beide poten tegen de borstkas van Routpaw aan. Als ze het voor elkaar zou krijgen om de tabby achterover te rollen dan kon de ander niet meer weigeren om terug te 'vechten'. Als Thunderclanner had ze nou eenmaal iets meer brute kracht dan de gemiddelde Windclanner. Dat nam niet weg dat ze een beroerde vechter was maar dat maakte gelukkig niet uit als het om een speelgevecht ging.

Er verscheen een uitdagend grijnsje op het gelaat van Rousebell. Uh-oh. "Laten we eens kijken of je stand kan houden," er werd tegen haar schouder getikt waardoor Routpaw moest lachen. Ze zakte speels in een spar houding, de ander aankijkend met ondeugende, groene oogjes. "Kom maar op!" dapper, voor een poes die ongeveer één vecht training had gehad in haar hele leven. Rousebell maakte een sprong en belandde met haar beide poten op de borst van de cyperse poes. Routpaw liet een zachte 'oof' horen en viel achterover onder het gewicht van de grotere poes. Lachend kwam ze op de grond terecht. Ze drukte -zachtjes- haar poot recht in het gezicht van de poes. "Dat is niet eerlijk want jij bent groot en ik ben klein," klonk ze zogenaamd klagelijk, waarna ze zich met veel wiebelen onder de poes uit wist te wurmen. Met volle overgave sprong ze naar haar grijze vriendin, in de hoop zo vol op haar te belanden en mee te nemen in haar val.

Routpaw = Kalimero confirmed