Holy ground.

De tocht naar Fourtrees had niet al te lang geduurd. Als Coldstreak over één ding wel lichtelijk enthousiast was, dan was het het feit dat hij echte spieren begon te ontwikkelen. Hij voelde ze rimpelen onder zijn vacht terwijl hij rende en hij wist dat hij breedgeschouderd was omdat hij dat in zijn eigen reflectie had gezien. En het mooiste van alles was dat hij groter was dan zijn vader. Hij was qua vacht en qua oogkleur de exacte kopie van zijn vader, maar qua bouw was hij groter en sterker. Als zijn vader hem ooit iets zou flikken, zou hij zichzelf kunnen verdedigen. Als iemand zijn Clan ooit iets zou flikken, zou hij zijn Clan met zijn leven kunnen beschermen. Als BloodClan hem ooit iets zou flikken, zou hij ze met de grond gelijk kunnen maken. Vooral die eerste- en die laatstgenoemde wilde hij graag uit zijn leven hebben, al was het eerste natuurlijk een stuk lastiger dan het laatste. Het voelde fout om zo over zijn vader na te denken, maar als hij heel eerlijk was, had zijn vader dat zelf over hem afgeroepen. Hij had Coldstreak nooit benaderd als kitten zijnde, had hem afgewezen als apprentice en hem vlak na zijn ceremonie verteld dat de kat van wie hij dacht dat ze zijn echte moeder was niet eens familie van hem was. Zijn echte moeder zat in RiverClan en dat moest hij maar accepteren. Daarna had zijn vader geen woord meer tegen hem gezegd en Coldstreak’s pogingen om hem aan te spreken genegeerd. Op een gegeven moment was Coldstreak gaan accepteren dat zijn band met zijn vader nooit beter zou worden dan dit en dat hij op zichzelf gewezen was. Sindsdien sliepen ze enkel in een den samen en was daar dan ook alles mee gezegd. Maar dan was er natuurlijk Meltingglacier die alles een stuk aangenamer voor hem maakte. Coldstreak werd uit zijn gedachten gehaald door geritsel van gras. Hij opende zijn bek en concludeerde vanuit de richting dat het geritsel kwam dat het om een WindClanner moest gaan. Hij rook geen bloedgeur, dus BloodClan leek hem vrij onwaarschijnlijk. Hij ontspande zijn spieren, maar de blik in zijn ogen bleef op alert staan en met een rustig zwiepende staartpunt wachtte hij af tot de onbekende kat voor hem zou staan.