There is always a risk in living a wild life [Lethal & Bristle]

Lethal lag laag bij de grond, haar buik raakte het kriebelende zachte gras aan. Haar verschillend gekleurde ogen keken zich geconcentreerd naar voren, starend zowat naar de kat die verder op was. Het was een rode she-cat met een bolle buik. Duidelijk hoogzwanger. De Elite member zwiepte soms met haar staart heen en weer terwijl ze wachtte tot ze haar aanwezigheid kon tonen. De ander leek haar verdwaalde geur wel te merken maar hoe dichter ze naar de twolegplace liep hoe meer haar geur gemaskerd werd. De rode zwangere she-cat zocht een beschutte plek op en toen ringelde het belletje. Een brede grijns kroop haar lippen. De onbekende kat was doordat ze de twolegplace in liep in-principe op Bloodclan gebied en haar taak als één van de Elite member was alle indringers te verjagen of te doden. Lethal was niet Lethal als ze de gene’s zijn leven niet ontnam dus de rogue zou straks met haar leven betalen om hier haar kroost te dumpen. De adrenaline pompte al door haar verminkte grote lijf heen, haar ogen strak en ijskoud. Hoe graag ze nu ook de bosjes wou sprongen om de ander een hartaanval te bezorgen had zich in de tijd ook een klein plannetje in haar hoofd gevormd. Het was een slim plan, al zei ze het zelf. De rogue kreunde, de kittens of beter gezegd kitten werd geboren. Lethal stond dan ook meteen op. De rogue geen tijd gevend om zich te ontfermen over haar kind. Haar massieve lijf was al indrukwekkend maar door haar verminking leek ze nog angstaanjagender. Misschien had het vuur haar een monsterlijk uiterlijk gegeven, van binnen was ze er ook wel eentje. “Oh my what do we have here?” Sprak ze door haar grijs heen, haar brede kop schuin. “A gift?” Lethal liet haar blik op de kitten vallen waarop haar moordlustige glimlach op haar bek groter werd. “Bloodclan zal heel blij zijn met deze nieuwe aanwinst. Dankjewel” Sprak ze, haar verschillend gekleurde blik gleed langzaam van de kitten af terug naar de rogue. Haar klauwen glipte zich uit haar hulzen, haar getrainde spieren gespannen. Eens zien als de rode indringer nog een laatste woord had voor ze haar keel zou doorsnijden.

De massieve verbrande Elite member stapte naar voren. Haar ogen weer gefocused op de pas geboren kitten. Het was een klein rood bolletje, een she-catje zo te zien. Meteen schoot Brat door haar kop heen. Wat een toeval zeg. Nu wou ze de kitten alsmaar nog meer hebben. Toen de pas bevallen kat een beschermende houding aannam keek ze vreemd op. Deze kat dacht toch werkelijk niet dat ze haar kon tegenhouden? Haar gegrom zou haar moeten afschrikken maar Lethal moest eerder lachen. Haar maniakale gegrinnik klonk dan al snel. “Oh nee je heb volkomen gelijk. Geen kat word geboren als moordenaar nee. Maar maak je geen zorgen, ik zal haar trainen tot ze dat wel is.” De ex Windclanner schoot haar klauw naar voren richting de ander om haar een goeie pets te verkopen. Ze dode haar niet meteen, nee, ze wou haar eerst eens zien leidde. "Ik geef mijn kit liever nog aan Cyber, waar ze veilig is dan aan een monster," Sprak de she-cat krachtig waarop ze nog harder van begon te lachen. “Oh my sweet dear, weet je dan helemaal niet waar je geliefde uithangt? Cyber behoort tot de Elite, net als mij en net als jouw kitten nu.” Met die woorden beukte ze de rogue op de grond en drukte ze met haar kracht de ander stevig tegen de grond zodat ze geen kant op kon.

Lethal had de ander al snel onder bedwing en hoewel de rogue zichzelf nog probeerde te verdedigen kwam daar niks van. Ze voelde enkel een paar kleine krasjes over haar verminkte lijf maar dat was het wel. De grote sterke she-cat hief haar poot en drukte deze op haar luchtpijp. Met al haar gewicht en kracht bleef ze daar ook op drukken. De rode rogue snakte naar adem, trappelde met haar poten maar kwam niet onder haar vandaan waardoor ze langzaam stikte. Lethal bleef dan ook grinniken. Het laatste wat de ander zou horen voor ze zal sterven. Haar kit werd van haar ontnomen net als haar eigen leven. Nadat de kat onder haar stopte met bewegen stapte de verminkte Elite kat van het lichaam af. De kitten die er naast lag piepte zachtjes. Arm kind. Ze was amper nog schoongelikt. Lethal pakte het kleine beestje op, wierp nog een blik op het dode lichaam en liep richting het kamp. Zij zou nu haar nieuwe moeder worden en deze kitten zou op een dag haar evenbeeld zijn: een koudbloedige moordenaar. Eens zien als haar partner Brat daar net zo blij mee was als zijzelf.

For neither ever, nor never,
Goodbye

Eindelijk begon hij weer op vertrouwde grond te raken! Hij voelde het met zijn poten. Hij moest nog een heel eind door het rogue gebied, waarvan een deel momenteel in bezit was van de bloodclan, om uiteindelijk op zijn bestemming uit te komen. De cyperse kater liet een zucht van verlichting ontsnappen. Hij was voorlopig nog niet op zijn bestemming maar het grootste deel lag achter hem. Nu moest hij nog heelhuids deze laatste paar mijlen door komen en dan zou hij thuis zijn. Het voelde surreëel aan. Hij was zo lang weg van de plek geweest die hij thuis kon noemen dat het onecht leek. Maar de bomen om hem heen begonnen te veranderen. De struiken en de landerijen ook. Meer tweebeen plekken waren hier te vinden. Of mensen, zoals de huiskatten hen noemde. Hij verlangde om weer thuis te komen. Om hopelijk zijn nichtje terug te vinden. De laatste paar weken had hij alleen maar aan haar gedacht. Hij wilde niet er aan denken dat haar misschien wat overkomen zou zijn. Ze was altijd slim en snel geweest. Toch twijfelde een klein stemmetje binnen in hem constant daar aan. Wat nou als.. zei hij dan duizendmaal tegen zichzelf. Hij haalde dan diep adem en stelde zich zijn nichtje voor zoals hij haar voor het laatst gezien had. Het leek wel een eeuwigheid geleden. Na het gevecht met Cyber had hij haar nauwelijks nog gezien omdat hij had moeten genezen. Hij had zich afgevraagd hoe het met haar kittens was. Bovenal hoe het met haar was.

Al snel verruilde de bomen zich tot kleine wijkjes waar mensen hun intrek hadden genomen. Ze woonde steeds minder ver van elkaar af wat een teken was dat Vulture dichtbij begon te komen. Hij was vanochtend vroeg vertrokken. Als hij doorzette zou hij morgen al zijn energie in het bloodclan gebied kunnen steken. Daarna, werd de weg een stuk veiliger. Al was het niet geheel zonder gevaren. Dat had hij inmiddels wel geleerd. Bloodclan had dan wel hun gebied, weinig trokken ze zich aan van grenzen. Als ze er zin in hadden staken ze die zo over en speelde ze koning van de heuvel met iedereen die ze maar tegen kwamen. Alleen was hun versie van koning van de heuvel dodelijk. Ze bleven meestal weg van de mensen. Een enkeling kwam wel eens in het twoleg dorp waar Vulture woonde. Het merendeel waren rogues. Restanten en verschoppelingen. Die konden ook net zo gevaarlijk zijn. Maar ze waren allemaal net zo voorzichtig als Vulture en gingen elkaar vaak uit de weg. Op een enkeling na. Er zat altijd wel één psychopaat tussen, dacht Vulture grimmig. Met die gedachten sloeg hij een tweebeen territorium in. Het was een kleine wijk waar veel geuren hingen. Hij rook niet alleen rogues, honden en andere zaken maar ook bloodclan. Ze waren vrij aanwezig hier.. Ze hebben hun opmars verder gemaakt dan ik mij herinner. Dat zat hem niet lekker. Hij stopte even om aan een vreemde geur bij een struik te ruiken toen hij het rook. Het was zo onverwachts en zo vervaagd dat Vulture even dacht dat zijn neus een geintje met hem uithaalde. Rook hij dat nou goed? Hij snufte er geconcentreerd aan. Nee, het was geen grapje. Buzzard zijn geur zat er aan! Al was hij bijna niet meer te ruiken. Het leek er op dat toeval het goed met hem voor had vandaag. Hij draafde langs tuinen, struiken, huiskatten en monsters. Stuk voor stuk rook hij waar hij maar ruiken kon. Tenslotte leidde een geur hem naar een spoor die verser was en net buiten het twoleg territorium lag. Hij was vrij recent. Wat hem niet zo lekker zat was de bloodclan geur die er als een onzichtbare doek omheen hing. Hij besloot om op het huidige moment zich daar even niet bezig mee te houden. Als hij dat wel deed zou hij zich alleen maar opfokken en zorgen gaan maken. Al zei zijn gevoel dat hij beter op moest letten. Hij had een vreemd gevoel in zijn binnenste en het zat hem niet lekker. Totaal niet .. Hij betrad het bos met aarzelende passen. Hoe hard hij ook probeerde om niet te letten op zijn groeiende onrust hij kon zichzelf niet ervan weerhouden extra op zijn hoede te zijn. Hij was dat alsmaar geweest de afgelopen twee weken. Hij stapte door het kreupelhout heen, ruikend aan ieder plekje waar Buzzard langs geschuurd had. Hij kon nauwelijks geloven dat hij haar eindelijk weer zou gaan zien! Na al die tijd! Hij hoopte dat ze niet boos zou zijn. Hij had geen keus gehad. Toen de sneeuw eenmaal viel was hij al te ver weg. Te zwak om nog levend terug naar haar te komen. Hij hoopte dat ze het begrijpen zou als hij het haar zou vertellen.

Licht viel door de bomen heen en hij zag de boomgrens verschijnen. Buzzard haar geur werd sterker toen hij tussen de bomen door stapte. Hij keek snel om zich heen, de open plek scannend voor gevaar. Toen hij een bundeltje in het veld zag liggen vertrok zijn gezicht en bleef hij meteen staan. Daar op de open plek zagen zijn groene ogen een rossig lichaam liggen. Zijn poten wilde ineens niet meer werken en hij stond als aan de grond genageld en zonder zich te verroeren alsof hij in een standbeeld verandert was. Een plons ijs viel er over hem heen toen het besef hem begon te dagen en alle lucht uit zijn longen geperst werd. Het enige geluid wat hij nog maar horen kon was zijn gebroken hartje dat in zijn oren bonkte. Oorverdovend als een trommel. Boem, boem, boem, boem, boem. Traag kwam hij in beweging al merkte hij dat zelf niet echt. In zijn hoofd was het wazig, vol met een dikke mist die zijn gedachten gang verstoorde. Het leek eindeloos te duren voor ze dichterbij kwam. De afstand tussen hen leek niet te krimpen. Vulture wist niet wat hij liever wilde. Nooit dichterbij komen en zich Buzzard herinneren zoals ze was toen hij haar verliet, of zijn ogen nog één keer op haar laten rusten ook al wilde hij niet weten wat hij aan zou treffen in het gras. Hij had in zijn hoofd al vastgesteld wat hij vinden zou. Hij kon het niet aan om de gedachten hardop uit te spreken. En toen begon ze wel degelijk dichterbij te komen. Zijn ademhaling haperde, paniek stroomde door zijn aderen. Hij was nu dichtbij genoeg dat hij haar vacht heen en weer zag wiegen in de wind en het bloed kon proeven. Vrees trof hem diep, zo diep als een dolk recht in zijn hart. Zijn adem stokte toen zijn  schaduw over haar lichaam heen viel toen hij naar haar toe stapte en de aanblik in zich opnam. Buzzard lag gedeeltelijk op haar rug, haar hoofdje was naar achter gevallen. Vulture keek in haar ogen. Haar mooie groene ogen die hij zo lief had gehad. Ze waren open maar keken niet terug. Hij was te laat.

Dat besef trof hem diep en voor een tel wankelde hij op zijn poten. Hij drukte zijn ogen strak dicht en voelde hoe die begonnen te branden. Toch onderdrukte hij de withete pijn met een geweldige inspanning. Vulture slikte zijn verdriet in, opende zijn ogen en dwong zichzelf te kijken. Hij merkte dat haar buik gezwollen was en er bloed aan het gras kleefde om haar heen. Vol afgrijzen realiseerde hij zich meteen dat ze zwanger was geweest.. Vulture voelde zich misselijk worden. Zijn poten vertrouwde hij niet meer om hem te kunnen dragen dus ging hij zitten en liet hij zijn hoofd hangen. “Buzzard, het spijt mij zo..” fluisterde hij met een stem die dik was van het verdriet. “Het spijt mij zo.. als ik niet weg was gegaan, dan had ik je kunnen beschermen, Buzzard” Hij sprak haar naam krachtig uit, hopend dat ze met haar ogen zou knipperen en zou ontwaken als hij het maar krachtig genoeg zei. Met een schok zakte zijn schouders en gleed hij op de grond, vechtend tegen zijn tranen en zijn onvoorstelbare verdriet. Hij duwde zijn neus tegen haar aan. Ze was al koud aan het worden.. door mistige ogen heen keek hij nogmaals in haar groene kijkers. Wensend dat hij nu eindelijk eens wakker zou worden uit zijn nachtmerrie. “Ik had niet weg moeten gaan.. ik had niet gewond moeten raken. Ik had- ik had geen lafaard moeten zijn. Ik had sterker moeten zijn. Ik had niet moeten verliezen” Ademde hij terwijl het laatste beetje gevoel uit hem sijpelde. Hij had gefaald op alle fronten. En nu was ze dood. “Het spijt mij het spijt mij zo zó erg, Buzzard.. vergeef me” Hij duwde zijn neus in haar vacht en duwde zijn mistige ogen dicht. Hij wilde niet huilen. Als hij dat zou doen dan zou hij verloren zijn en zou hij zijn verstand verliezen. Er waren zo veel dingen die hij nog tegen haar had willen vertellen. Ze waren neef en nicht geweest maar voor hem had het gevoeld alsof ze broer en zus waren. Hij had voor haar meer gevoeld dan dat hij ooit voor zijn naaste familie had gedaan. Zij was de enige in zijn leven die hij compleet vertrouwd had. Vulture opende zijn bleek groene ogen en keek om zich heen. Achter hen lag een grote heuvel. Hij besefte nu dat ze bij de heuvel waren die ze samen beklommen hadden toen ze hun reis naar zijn territorium hadden gemaakt. Versuft staarde hij omhoog en leek het alsof hij in een gat was gevallen die hem in zijn geheel opslokte. Hij was zó dichtbij geweest. Op de valreep. Hij kon het moment nog goed herinneren dat ze samen die heuvel beklommen hadden en Vulture haar trots zijn einddoel had gepresenteerd. '"Als we deze heuvel over zijn dan kun je het dorp zien" had hij tegen haar gezicht, bijna stuiterend op zijn poten van opwinding. Toen ze allebei boven stonden had hij 'Dat, Buzzard, is mijn thuis' gezegd. 'Woah!.. Ik wist niet dat er zoveel tweebenen bij elkaar zouden wonen!' had Buzzard gezegd. Toen had hij haar verteld hoe bang hij eerst was geweest toen hij de grote stad was ingetreden. 'Zolang jij in de buurt blijft ben ik niet bang'. Haar stem klonk zo helder dat Vulture met een schok opzij keek. Maar de wind voerde haar stem mee en blies hem over de heuvel heen. Verlamd lag hij daar. Dicht tegen haar aan, worstelend om niet zijn verstand te verliezen. Hij kromp in elkaar, raapte al zijn moed bij één en stond op. Er stond hem nog één ding te doen.

Hij bukte en pakte Buzzard bij haar nekvel. Voorzichtig en met zorg voor  ze uit elkaar zou vallen in duizenden stukjes en met de wind mee afgevoerd zou worden. Hij sleepte haar naast zich mee en begon te heuvel te beklimmen. Die was stijl en het kostte hem al zijn krachten om haar boven te krijgen. Vulture's ademhaling werd gejaagd. Met elke stap die hij zette leek er een soort holte in hem te ontstaan die groeide, en groeide. Halverwege de heuvel begonnen zijn poten te protesteren maar hij trok door. Ze verdiende het niet om te blijven liggen waar ze lag. Ze verdiende een gepast einde. De zon was inmiddels onder aan het gaan en enkele sterren begonnen al te verschijnen. Toen hij boven op de heuvel kwam legde hij haar neer en kiepte hij zelf om. Hijgend bleef hij enkele tellen in het gras liggen. Hij kon de twoleg stad zien vanaf hier. Met brandende ogen herinnerde hij het zich. Helder, alsof het pas gister gebeurd was. Ze waren allebei nog kinderen geweest. Onnozel en onvoorzichtig. 'Zolang jij in de buurt blijft ben ik niet bang' hoorde hij weer. Vulture duwde zichzelf met zijn pijnlijke poten omhoog en hijgde. Hij zette zijn poten in de aarde en begon te graven. Zijn lichaam was zwaar en zijn poten werkte maar half mee. Gestaag werd het gat dieper. Met elke centimeter dat hij vorderde begon het holle gevoel binnen in hem te groeien en tegen de tijd dat het graf gedolven was waren zijn ogen mistig en hij zelf zonder enig gevoel meer in hem. Hij was moe. Zó moe. Schokkerig keerde hij zich om en liet hij zijn ogen rusten op zijn nichtje. Haar open ogen joegen hem vrees aan. Ze leken hem te benadelen. Hij gaf haar groot gelijk.

Vulture pakte haar weer bij haar nekvel en begon haar heel voorzichtig in het graf te trekken. Met alle voorzichtigheid in de wereld trok hij haar er in. Hij duwde nog een laatste maal zijn neus tegen haar wang en schuurde tegen haar aan. "Het spijt me zo.." Zijn stem was schor en rauw. "Ik heb je gefaald. Het spijt me, Buzzard" Zijn stem trilde. "Vergeef me". Hij liet haar los en sleepte zich uit de kuil met bevende poten. Toen hij het graf dicht begon te maken was hij zo verdoofd dat hij zich van niks meer bewust was. Hij was hol, leeg, verlamd en uitgeput en toen Buzzard eenmaal bedolven was, de kuil een klein heuveltje was en de sterren begonnen te schijnen zakte de cyperse kater in elkaar en krulde hij zich op boven op haar graf. Hij had nooit zo echt in StarClan geloofd, of een hiernamaals. Maar als die zou bestaan zou zijn nichtje dubbel en dwars het verdiend hebben daar heen te gaan.

::