The Danger Of Beasts [Open]

Oceanstar had het advies van Burnetpaw opgevolgd en was in het kamp gebleven om de andere katten gerust te stellen. Haar dochter had in een ding gelijk gehad, het was niets voor Starclan om zo'n heisa te maken. Als ze een teken gaven, was het er vaak een die minder indrukwekkend was; een die niet iedereen doodsangst aan zou jagen. Starclan had een poos in vuur en vlam gestaan, voordat de knallen afnamen en de kattin haar gespannen lichaam had kunnen ontspannen. Toen ze Leader was geworden, had ze hiervoor niet getekend, als ze al niet grijs was geweest; was ze het nu wel geworden.

Het was dan ook geen verrassing dat de kattin nog enkele uren alert was opgekruld in haar nest, terwijl de laatste knallen in de verte wegstierven, tezamen met de lichtflitsen die de hemel hadden doen oplichten. Haar blauwe ogen had ze gesloten terwijl ze met enige moeite haar gedachten verzette op prettigere dingen, zoals de warme vacht van Abysshowl die altijd naast haar lag. De Elder was een prettige aanwezigheid voor de jonge kattin. Toen ze eindelijk slaap vatte, werd ze niet begroet door een van haar dromen, maar voelde ze een zacht neusje tegen die van haar. Zodra ze haar helderblauwe ogen opende, zag ze een zwart-witte kater voor haar staan. In de eindeloze velden van Starclan. Aan de ene kant was dit zeer zeker goed nieuws, hun voorouders waren er nog ondanks het vuur; maar aan de andere kant kwamen ze vaak enkel met hoge nood. In haar slaap zette de kattin haar vacht op, terwijl een gespannen geluidje haar borstkas verliet. Verder was er niets te merken, voor Lakeside stond de jonge kattin dan ook. Bezorgd en alert, maar niet zo gespannen als het lichaam daar beneden, immers kon ze dat niet blijven in de vredige velden van Starclan.

Open - Oceanstar reageerd pas weer na de voorspelling!
Vervolg op dit topic
Tegelijk met dit topic

Chasmkit was toeschouwer geweest van de plotse gebeurtenis in het windclan territory. Vanuit het kamp had hij nog geen enkele uren geleden de hemel in vuur en vlam zien vliegen met allemaal verschillende kleurtjes en knallen. Als warrior zijnde was dit al schrikbarend maar voor kitten zoals hem was het erg angstaanjagend geweest. Hij was de nursury uitgerend en had zich bij zijn mama opgekruld nadat ze haar den in gegaan was, en nu lag hij veilig en warm onder haar dikke pels. De laatste knallen echode nog buiten de den door maar al snel vond hij zijn slaap. Warm krulde hij zich nog dieper tussen de poten van zijn moeder en dommelde voor kort tijdje in slaap. De grijze tom werd namelijk gewekt. Met slaperige oogjes keek hij op. Een klein kwijlspoortje had langs zijn wang gedropen en had een stukje van zijn vacht nat gemaakt. Slaapdronken keek hij naar Oceanstar. Die een onrustige en gespannen geluidje produceerde. Chasmkit schudde zijn kopje om wat helderder te worden en drukte zijn neus tegen die van zijn moeder aan. Haar mooie grijze pels stond overeind. Had ze een nachtmerrie? Hij wist maar al te goed hoe stom en eng nachtmerries konden zijn, gelukkig was Ocean er altijd om hem te kalmeren wanneer hij er eentje had. Nu kon hij haar tot rust stellen zoals zij altijd bij hem deed! De tom kroop overeind en hupte op haar rug. Zijn kop legde die op de hare, precies tussen haar twee grijze oren in en spon zachtjes. “Mama” Mauwde hij met nog zijn duidelijke kittenstem. “Mama, wakker worden.” Chasmkit drukte zijn neus tegen de oor van Ocean. “Het is maar een enge droom. Het is niet echt.” Probeerde hij de slapende she-cat ‘tot rust te stellen’ totaal geen idee hebbend dat ze eigenlijk aan het dromen was met zijn voorouders, Starclan.

De grijze kattin had zichzelf aan het eind van de dag neergelegd bij Oceanstar en Chasmkit, hun zoon. Ze was nog lang wakker, al was dit een bewuste keuze. Ze voelde een drang haar geliefde te beschermen en alert te blijven voor het geval er nog iets gebeurde. Het gekleurde onweer had haar niet beangstigd zoals dat bij vele het geval was. De kattin had te veel meegemaakt om nog angst te voelen door dingen die niet een direct gevaar vormen. Ja, het licht en de klappen hadden haar nerveus gemaakt en de spanning had haar lichaam nog niet verlaten. Ze was klaar om actie te ondernemen als dit nodig was. Maar spanning en angst waren verschillende dingen. Abysshowl voelde geen angst om te sterven, maar wel een angst om te verliezen wat haar dierbaar was. Vandaar dat ze zichzelf warm rond haar familie had gelegd en deze in de gaten hielt. Oceanstar had er lang over gedaan om in slaap te vallen, in tegenstelling tot Chasmkit, die wel snel de rust gevonden had. Kort liet ze haar blauwe oog over het tweetal glijden terwijl een liefdevolle warmte haar vulde. Oceanstar, getekend door het zwakke licht van de maan was absoluut prachtig. Het was vreemd hoe zelfs wanneer ze sliep ze nog altijd die passie en warmte kon uitstralen. Ze was in haar oog nog altijd die ene kitten die ze had moeten beschermen en die behoefte was ook nog nooit gestopt. Maar nu was ze veel meer dan enkel dat geworden. De jonge leader was iemand die ze bewonderde en bovenal vertrouwde. Haar rots in de branding, haar warmte in koude winternachten. Ergens vroeg ze zich af hoe dit gevoel genoemd werd, dit gevoel van geluk en samen zijn. Het was prettig en iets wat ze nooit wilde verliezen. En dan hun zoon, ja hún zoon. Want hoewel Ocean het jochie de naam had mogen geven en had vernoemd naar haarzelf, was ze in de afgelopen manen evengoed een moeder geworden. Ze was immers altijd in het kamp dus ze zag geen reden om haar tijd te besteden met het steengrijze beestje. Hij leek op haar, op een versie van haarzelf toen ze nog jonger was. Misschien dat ze hem daarom zo graag wilde beschermen. Deze manier van beschermen was fijner dan toen ze een apprentice was bij Cyber. Toen had ze de jongen beschermd uit plicht en clanloyaliteit. Nu beschermde ze deze kitten uit.... liefde. Ze dacht dat dit gevoel liefde heette. En voor het eerst sinds ze zich kon herinneren had ze een familie. Tevreden met wat ze had maar moe door de afgelopen gebeurtenissen legde ze haar kop op de rug van Ocean, om te genieten van de stilte. Echter was dit het moment dat ze een gespannen geluidje uitte. Abysshowl hielt de ander nauwkeurig in de gaten en had een instinctief gevoel dat er meer aan de hand was dan dat het leek. Net toen ze weer verder wilde met staren in de verte leek Chasmkit wakker te worden en een poging te doen zijn moeder te wekken. Hij leek het goed te bedoelen, waardoor ze een zachte lach rond haar lippen kreeg en zachtjes op sprak. "Stilte Chasmkit, je moeder heeft geen enge droom. Ik denk dat ze met iets heel belangrijks bezig is, iets wat wij nooit zouden kunnen" Zacht maar resoluut zoals moeders konden pakte ze de kitten bij zijn nekvel en plaatste ze deze tussen haar voorpoten, om hem enkele likken te geven. "Laat haar slapen, mijn zoon" ze legde haar misvormde kop naast de kitten en drukte haar snuit in diens vachtje op een geruststellende manier. "Je hebt het goed gedaan vandaag, om te weten dat je bij je moeders altijd veiligheid zal vinden. Onthoud dit ook, dit zal altijd zo blijven, hoe oud je ook wordt en hoe oud wij ook mogen worden" Ze had een kalmte in haar stem die onbevreesd was voor de wereld. En ze wist het zeker, mocht er ooit iets met Chasmkit zijn zal ze voor hem vechten als een hond die zijn laatste uren ziet. Ze zal Starclan zelve de hemel uit trekken en vechten nog feller als de lichten van deze avond.

She’s strong but she’s exhausted

Haar zilverkleurige vacht werd getekend door het prachtige, pure maanlicht dat er door de den opening op scheen. Oceanstar had een warme en passievolle uitstraling, zelf in haar slaap, mits die niet verstoord werd door de aanwezigheid van een Starclanner. De zwart-witte kater was er niet gekomen om haar gerust te stellen over het verdere bestaan van de belangrijke Clan; maar ook omdat hij een bericht voor haar had die ze zonder twijfel moest delen met haar Medicine Cat en diens Apprentice. Haar vacht had ze opgezet door de spanning die door haar lichaam heen stroomde, daar waar ze nog sliep; haar geest die zich echter bij Lakeside bevond was eerder bezorgd en beschermend over haar Clan en diens leden. De woorden die de kater sprak, waren ernstig, het klonk alles behalve positief. Natuurlijk kon ze haar Clan leiden zoals ze altijd deed, maar het leek erop dat ze mogelijke doden niet kon voorkomen; iets dat angst inboezemde bij de jonge kattin. Hopelijk zou ze geen geliefde verliezen, niet nog een nadat ze Icecloud was verloren. Natuurlijk had ze er ook twee belangrijke katten bij gekregen, in de vorm van jonge halfzusjes; maar dat betekende niet dat ze de witte kattin niet miste. "A beast will come," Een beest, een die gevaarlijk zou zijn voor haar Clan, zoveel was duidelijk uit de woorden waarmee de Elder begon. "He will bring a storm of monsters, pain and loss," Monsters als in de voertuigen van de Twolegs of als in andere gevaarlijke dieren, daar was de kattin nog niet uit; en dat kon ze ook niet aan de overleden kater vragen. Immers was hij diep verzonken in de voorspelling, en gaf hij de woorden op een ongelofelijke kalme manier door. "Only strong winds can guide the storm away," De kater had hierna even zijn kop geschud, alsof de volgende woorden hem bijna zeer deden. "Guide them, Oceanstar, be their guiding breeze," Ze was haar vorige naam nog niet vergeten, Oceanbreeze de jonge Deputy die een nieuw soort wind over de vlakten deed waaien. Ze was nog steeds dezelfde kattin, met dezelfde wensen ondanks het feit dat ze in rang was opgeschoven. Hierna had de kater haar nog een laatste compliment gegeven, dat ze ten harte nam; voordat hij verdween en de jonge Leader zich terug in haar den bevond. Happend naar adem deed ze haar blauwe ogen open die geschrokken om zich heen keken. Groot, en bezorgd immers kon ze de geuren van bloed en angst nog ruiken. Een rilling schoot over haar rug heen voordat ze overeind kwam en twee van de belangrijkste katten zag, al waren natuurlijk al haar kittens belangrijk. Het leek erop dat ze niet de enige was die een zware nacht achter de rug had, en ze was blij te zien dat Abysshowl voor Chasmkit zorgde. De kitten die ze naar haar goede vriendin vernoemd had. Haar oren zakten naar haar nek terwijl ze ongemakkelijk een zucht uit slaakte. "Haal Routpaw of Lizardpath, Starclan heeft gesproken," Sprak ze zacht, haar stem trillerig maar stevig. Ze was vastbesloten de woorden te delen voordat ze deze vergat. Daarbij hoopte ze ook dat haar kitten naar de Nursery gebracht zou worden, het was niet aan hem om dit soort ernstige dingen mee te maken. Ze wou hem niet beangstigen, en hoopte dat Abysshowl voldoende drang had om het katertje te beschermen. Zelfs als dat betekende dat ze Oceanstar alleen moest laten. Ze hield van haar, Starclan; ze had nooit gedacht dat ze zoveel van een kat kon houden dat het bijna zeer deed.

Chasmkit lag boven op zijn moeder. Of tenminste één van hen. Want de grijze kitten had namelijk geen vader maar een extra moeder. Iets waar de tom graag mee opschepte want twee moeders was gewoon een soort geschenk van Starclan. Wie wou er nou geen twee mama’s waarmee je kon knuffelen? De kitten raakte het oortje van Oceanstar aan om haar proberen te wekken maar de licht grijze gekleurde she-cat was te ver heen in haar dromenland. De grijze kitten wou net nog een poging doen om de Leader van Windclan te wekken toen een andere stem hem liet opkijken. Zijn oortjes wiebelde en een lieve onschuldige glimlachje kroop op zijn lippen. "Stilte Chasmkit, je moeder heeft geen enge droom. Ik denk dat ze met iets heel belangrijks bezig is, iets wat wij nooit zouden kunnen" Chasmkit vormde zijn lippen in een ‘o’ vormpje en keek een beetje schuldig naar zijn slapende moeder. Hij had gedacht dat ze last had van een nare nachtmerrie maar ze had juist het tegenovergestelde. Blijkbaar was het waarschijnlijk een hele belangrijke droom. Een droom met Starclan. De grijze kitten hield zich stil toen zijn andere moeder hem voorzichtig van Ocean aftilde en tussen haar poten neerlegde. Hem daarna likje gevend. De grijze tom spon en drukte zich liefkozend tegen de verminkte she-cat aan. "Laat haar slapen, mijn zoon" De kitten knikte. Hij wou Ocean niet storen als ze met iets belangrijks bezig was. Helemaal niet als het belangrijk was voor de clan. De tom gehoorzaamde dan ook en sloot zijn oogjes toen Abyyshowl haar neus geruststellend in zijn vachtje duwde maar slapen kon hij niet meer. Daarom draaide hij zich op zijn rug zodat hij de zelfde gekleurde she-cat aankon kijken. “Mama?” Fluisterde hij zachtjes. Zijn zwarte neusje wiebelde. “Kun je een verhaaltje vertellen? Over Ocean en jou?” Vroeg hij. Hij kon altijd zo lekker in slaap komen wanneer hij luisterde naar de warme stemmen van zijn ouders. Maar hij wou ook graag weten wat zijn ouders mee gemaakt hadden. Een perfecte combinatie, dan kwam hij weer iets te weten en kon hij daarna terug in dromenland komen. "Je hebt het goed gedaan vandaag, om te weten dat je bij je moeders altijd veiligheid zal vinden. Onthoud dit ook, dit zal altijd zo blijven, hoe oud je ook wordt en hoe oud wij ook mogen worden" Chasmkit gaf de ander een kopie tegen haar borstkast aan toen hij zichzelf weer op zijn grijze buikje rolde en spinde zacht door haar woorden. “Als ik later groot en sterk ben en jullie oud en verrimpeld-“ Hij stak plagend zijn tong uit. “Dan zal ik jullie altijd beschermen. Zoals jullie bij mij doen.” De tom kroop in een balletje. Zijn pluizige staart om zich heen slaand. Luisterend naar de ademhaling en eventuele verhaaltje dat Abyss hem zou gaan vertellen. Totdat ineens Oceanstar wakker schrok. De tom keek op. Een zucht verliet de mond van de licht gestreepte grijze she-cat. Ze zag er alles behalve kalm uit zoals normaal. Had ze dan toch wel een nachtmerrie gehad? Chasmkit keek op naar Abysshowl. Zijn oogjes knipperde verward toen Oceanstar vroeg als ze Lizardpath en Routpaw kon gaan halen want Starclan had gesproken. De tom hield zijn mond dicht maar meerdere vragen schoten door zijn hoofd. Was er iets ergs? Ging er wat gebeuren? Zouden zijn mama’s pijn krijgen? De clan? Zou de hemel weer in vuur en vlak schieten? Oh nee..