The Soul of Windclan || Rouwtopic

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness; beguiling♡

De laatste dode was het kamp in gebracht, Feathermist. Dit bracht het totale aantal op vier katten. Tranen drupten over haar wangen heen, in stilte terwijl ze zich bij het lichaam van Bronzemask had geplaatst. De gestreepte kattin had zoveel met haar meegemaakt, ze kon zich geen betere Deputy voorstellen. Haar blauwe ogen gleden naar de rode bol in de hemel, die later die avond plaats zou maken voor de Silverpelt. Dan zouden er vier nieuwe sterren in de hemel schitteren, zoals ze ook in haar Clan hadden gedaan. Ze zouden hen niet vergeten, haar blauwe ogen gleden weer naar het lichaam waarna ze haar neus in de bebloede vacht begroef. Ondanks de waarschuwing van Starclan had ze de doden niet kunnen voorkomen. Het kamp had gevloeid met rood bloed, bloed dat van de vos alsmede van haar Clangenoten was gekomen. Niet alleen waren er doden gevallen, de meeste van haar Warriors waren ook nog eens gewond geraakt. Het genezen was deze wonde, zou lang duren. Oceanstar was er zeker van dat dit een litteken achter zou laten in de harten van elke Windclanner. De rest van haar leden waren ook gevonden, sommigen moesten nog even in de Medicine Cat Den blijven, maar voor de meeste was er hoop. Zelfs als het betekende dat ze zonder staart of oog door het leven zouden gaan. Ze vroeg zich af of Dinspots zich bij de Elders zou voegen of toch nog hoop zag in een leven als Warrior met een oog. Hij was niet geheel blind; toch zou het nog een poos duren voordat hij zonder problemen zich voort zou bewegen. Windclan was sterker dan ze had gehoopt, echter tegen welke prijs. Haar Deputy was haar steun en toeverlaat geweest. Er was geen andere kat waarmee ze Windclan had kunnen leiden. Nu bleef ze alleen achter, met een verwoest kamp en zonder hoop. Hoop was vervlogen, ze zouden een strenge Leafbare tegemoet gaan. Stil was het verdriet dat de Leader toonde, er waren geen woorden die ze zou kunnen spreken die dit minder zouden maken. Ze hief haar kop nogmaals terwijl ze een zachte lik over het oor van haar overleden Deputy gaf. "Moge Starclan, je pad verlichtten. Je was meer dan een Deputy." Mauwde ze zacht, zo stil dat ze betwijfelde dat een ander haar had kunnen horen als die naast haar had gestaan. Een brok vormde zich in haar keel. Feathermist, Tinderlight, Lionbeat en Bronzemask waren de verliezen die ze hadden geleden. Het bloed dat was gevloeid. Haar vermoeide lichaam hees ze omhoog terwijl ze wankel en op trillende poten naar het midden van het kamp liep. Om haar heen lagen de vier dode katten. Katten die het hart van een ware Windclanner droegen. Katten die familie en vrienden waren van haar en haar Clangenoten. Ze zou zelf maar even hebben om te rouwen voordat ze een nieuwe Deputy moest kiezen. Ze had immers nog niemand in gedachten die het van haar goede vriendin over kon nemen.

♡I will love the light for it shows me the way, yet I will endure the darkness because it shows me the stars♡

Oceanstar bleef even staan, haar staart hing slapjes naar beneden. De kracht die zo diep in haar zat, was uitgeput. Een kitten zou zonder moeder leven, iets dat ze zichzelf niet kon vergeven. Wellicht dat alles anders was gelopen als ze was gebleven en had gevochten. Als ze niet zo lang met Butterstar had moeten praten om hulp te krijgen. Windclan had echter harder gevochten dan ze voor mogelijk had gehouden. Ze was trots, trots op de kracht die ze hadden getoond. Trots op de dapperheid en het hart van Windclan dat nog steeds klopte. Ondanks alles dat er gebeurd was, was en bleef dit haar Clan. Haar familie. "Alle katten verzamelen!" Mauwde ze terwijl tranen nog steeds zonder enig geluid over haar wangen liepen en op haar poten vielen. Warm, zout; ze likte moeizaam haar lippen. Haar mond voelde droog, droog door het verdriet dat haar omhelsde, innig alsof het haar nooit los zou laten. Nog niet zo lang geleden had ze afscheid moeten nemen van haar moeder; ze had nooit verwacht dat het afscheid van Bronzemask zou snel zou volgen. Niet alleen van die kattin, maar van zoveel anderen. "Ondanks het dappere hart dat elk van jullie getoond heeft tijdens dit gevecht, hebben we vier katten verloren." Mauwde ze zacht, want iedereen had zonder enige twijfel zich op de vos en daarna de honden gestort. "Katten die vrienden, familie en zelfs Deputy waren." Vervolgde ze haar stem trilde, waarna ze haar blik op de oranje bol die de zon heette wierp. Ze was uitgeput, iedereen had zich zo hard uitgesloofd en het had niet mogen baten. De voorspelling van Lakeside was uitgekomen én hoe! "De waarschuwing van Starclan is waarheid geworden. Bloed heeft gevloeid en levens zijn ontwricht. Starclan zal er vier nieuwe Warriors bij krijgen." Zonder twijfel zouden de katten naar Starclan gaan. Eindelijk de eeuwige rust vinden. Hierna gleed haar blik naar de eerste van de vier katten.

♡The stars don't look bigger, but they do look brighter♡

De flamepoint, de dochter van Lionroar. Haar blauwe blik gleed naar de grond terwijl ze naar voren stapte. De felle kattin had nooit een vriendin mogen zijn, ze had de jonge Leader nooit vertrouwd. Maar wel haar leven voor Windclan gegeven. Ze was een moeder geweest van een jonge, onschuldige kitten. "Tinderlight, de dochter van Icyrose en Lionroar; heeft het leven gelaten door een schot van een van de twolegs. Ze zal niet alleen vrienden en siblings achterlaten maar ook een jonge kitten. Pepperkit," Sprak ze haar stem was helder terwijl ze haar blik op de kitten richtte. "Kom hier, we zullen samen afscheid nemen van je moeder." Mauwde ze haar stem warm en beschermend. Ze zou de kitten beschermen, nu de flamepoint dat niet meer kon. Ze wist dat de kitten zich alleen voelde, en nog niet kon plaatsen wat er gebeurd was. "Geen van ons zal haar vergeten. Een trotse, sterke Warrior met het hart op de goede plek. Ze was niet bang haar mening te verkondigen en daarmee hebben wij een slimme kattin verloren. Moge Starclan haar pad verlichtten." Hiermee boog ze haar kop terwijl ze nog iets dichterbij de flamepoint stapte en haar lik over haar wang gaf. Zacht, teder, warm. Ondanks dat ze wist dat de kattin zich al bij Starclan had gevoegd, zou ze nog een laatste keer met haar samentongen. Zodra de kitten zich erbij had gevoegd gaf ze haar een zachte lik over haar oor. "In Starclan zal je haar weer zien," Murmelde ze, want ze kon niet anders dan geloven dat Tinderlight vanuit een ander punt de Clan in de gaten zou houden. Zelf zou ze dat ook doen, ze kon haar kittens niet in de steek laten; ook niet als ze in Starclan was.

♡Doubt thou the stars are fire, Doubt that the sun doth move. Doubt truth to be a liar, But never doubt I love♡

Hierna stapte ze wankel naar de volgende kattin toe. Een wat in haar ogen stillere kattin; Feathermist. Ze was wat jonger dan haarzelf geweest en ze wist weinig te vertellen over de ander. Behalve dat ze een goede Warrior was geweest en als ze nog leefde een kat zou zijn geweest die wellicht een gerespecteerd lid zou worden. Ze had een mooie toekomst voor haar gehad, een die ze niet zou krijgen. Niet hier. "Feathermist, ik kende haar niet het beste; echter heeft ze vaak genoeg getoond een goede Warrior te zijn. Ze zal gemist worden." Begon ze met een waterig glimlachje, zelfs als het geen persoonlijke vriend was, betekende het niet dat ze niets voor een clangenoot voelde. Haar bekende vacht niet zou missen. "De paarden van de twolegs zorgden voor haar dood. Moge Starclan haar pad verlichtten en de toekomst geven die ze verdiend." Mauwde ze zacht; ze hoopte haar gezond en wel weder te zien als de tijd daar was. De vraag was hoe snel dit het geval zou zijn. Voor een laatste keer gaf ze haar een lik over haar oor heen waarna ze haar ogen sloot en haar clangenoten aan keek. Ze had nog twee katten te gaan, waarvan een de Deputy. Ze was moe, oh zo moe. Haar poten waren te zwaar.

♡We have the capacity to receive messages from the stars and the songs of the night winds♡

De volgende kat, haar hele lichaam trilde. Met elk lichaam kwam ze dichterbij die van de Deputy, van Bronzemask. Tranen maakten haar blind voor haar clangenoten. Ze was moe, maar zou niet kunnen slapen. Nog niet, hoe aanlokkelijk het ook klonk. De zorgen voor haar Clan drukten zwaar op haar schouders terwijl ze stilhield voor Lionbeat. De kattin die het leven van Silverdew en Burnetpaw had willen redden en door een schotwond in haar poot was doodgebloed. De kattin die ooit had bekend zich niet meer thuis te voelen in de Clan, maar toch haar leven ervoor had gegeven. "Lionbeat. Zo lang was je een Warrior van Windclan; en dan komt het op deze manier ten einde.  Bij het geven van je leven voor minstens  twee clangenoten." Haar blik gleed even naar haar twee geadopteerde dochters. Katten die enorm belangrijk waren geweest. Burnetpaw had niet eens een goede band met de ander gehad, immers was ze als kit door de gevlekte kattin geslagen. Toch had ze haar leven voor hen gegeven zodat ze een nieuwe dag zouden zien, ongeacht hoe moeilijk dit zou worden. "Ook jouw dood is veroorzaakt door het schot van een twoleg en het grootse bloedverlies. Je was een eervolle Warrior en mag nu jagen in de eindeloze velden van Starclan." Haar stem klonk zacht maar luid genoeg om door de andere gehoord te worden. Tranen drupten over haar wangen. "Bedankt," Een woordje met zoveel betekenis, bedankt voor haar dapperheid, voor haar kracht in haar laatste momenten. Ze had twee jonge katten een mogelijkheid tot leven gegeven. Iets dat ze niet zou vergeten. "Moge Starclan je pad verlichtten." De bekende woorden, waarmee ze afscheid nam van elk van haar clangenoten die waren overleden. Voorzichtig likte ze over de neus van het koude lichaam heen. Ze zou het niet vergeten, ze hoopte dat haar hereniging met Firework het waard was.

♡It is not in the stars to hold our destiny but in ourselves♡

Toen stond ze voor haar goede vriendin, voor de Deputy. Haar blauwe ogen bleven in doodse stilte op de ander gericht terwijl ze zich door haar poten liet zakken en de tranen nu over haar wangen stroomden. Haar vacht was lichtjes opgezet tegen de koude dat nog heerste terwijl ze haar kop kort in de bebloede vacht van de ander duwde. Bronzemask. Haar vriendin, de kattin die samen met haar de nieuwe generatie had opgevoed, die de zus was geweest van Brindleleaf. Haar mentor, en die het ware hart van een Windclanner in zich had gedragen. Die wist hoe moeilijk het was voor het goede te vechten en haar door en door had gekend. Haar kop tilde ze op terwijl ze zacht over diens vacht likte, hem schoon probeerde te krijgen. Zodat de ander er minder heftig uit zag, al waren de wonden die waren aangebracht door de vos duidelijk te zien. "Dan nemen wij nu afscheid van mijn goede vriendin en Deputy." Haar stem trilde terwijl ze een snik onderdrukte. Oceanstar's schouders schokten terwijl ze haar clangenoten aan keek. Haar hart klopte luid in haar keel. Ze had nog zoveel te  doen en het enige dat ze wilde was wacht houden bij haar goede vriendin. Toch kon ze de regels van Starclan niet breken. Nadat ze afscheid had genomen, zou ze een nieuwe Deputy aan moeten wijzen. Als ze de beslissing kon maken, haar hart deed zeer. Ze was de eerste die in het gevecht was overleden. Ze had zoveel familie achter gelaten, waarmee ze een goede band had gehad. "Ze was een geweldige kattin, moeder en pleegmoeder voor zoveel kittens. Ze had haar hart op de juiste plaats en was wijs genoeg om mij bij te staan tijdens de zware tijden die we in deze korte Moons hebben meegemaakt. Als ik voor haar was overleden, dan weet ik een ding zeker. Ze zou een geweldige Leader zijn geweest. Eerlijk, oprecht en daadkrachtig." Haar stem zwol met trots, ze had een goede keuze gemaakt toen ze de ander had gekozen haar bij te staan. "Nu zal ze rusten in Starclan en jagen in de prachtige velden." Haar stem brak terwijl ze haar kop boog en die in haar vacht begroef, die rook naar vos en bloed. Echter was de bekende geur van haar vriendin ook nog steeds aanwezig. "Moge Starclan je pad verlichtten, Bronze." Mauwde ze waarna ze zich van de Clan afdraaide en naast de kattin op krulde. Haar vacht voelde koud, niet hoe ze haar wilde herinneren. Maar weglopen kon ze ook niet. Alles deed zeer, ze had rust nodig en hulp van haar vrienden en familie. Dit was een zware klap, niet alleen voor Windclan maar ook voor haar. Zeer zeker voor haar.

♡The sky is filled with stars, invisible by day♡



Tag: Iedereen