I'm gonna make a smile out of that frown!

Met een schuine blik op zijn schouder liep de kater het kamp door. Deze was nu toch wel flink aan het prikken, zelfs al was de echte schade een aantal dagen geleden aangericht. Het was dichtgegroeid maar op de één of andere manier jeukte het nogal. Beter was het geen ontsteking, want dan zou zijn humeur werkelijk onder het nulpunt zakken. De kater rolde kort met zijn schouderbladen waarna hij met een zucht toch maar richting de medicine cat den vertrok. Hij had dus eigenlijk niet willen gaan, want hij was de deputy; hij hoefde niet naar de medicine cat den, hij moest altijd sterk zijn. Maar als het ging ontsteken zou hij ook nog koorts kunnen krijgen en dat konden ze nu echt niet hebben, met de spanning tussen zijn clan en WindClan. Misschien kreeg hij zo ook nog wel wat quality time met zijn dochter in zijn drukke schema gewurmd. Hij zag zijn kinderen veel te weinig, vond hij zelf, maar hij was ook zo druk bezig met al zijn deputy-taken. Zijn blik viel echter op de vacht van Coyotepaw, die nu sinds kort medicine cat apprentice was, en met een glimlach miauwde hij een begroeting. "Hé, Coyo," miauwde hij lichtelijk plagerig, waarop zijn naam verrast uitgesproken werd. "Moet er per sé iets aan de hand zijn dat ik mijn favoriete med cat apprentice kom opzoeken?" miauwde hij quasi-verontwaardigd, waarna hij echter met een klein knikje op zijn schouder wees, die er niet al te best uit zag. Ja, dat deden de scherpe klauwen van kraaien blijkbaar met je.

Panther liet een korte grinnik horen op haar sneer toen ze hem slijmbal noemde. Ach hij kon het wel hebben, hij had haar namelijk ook als zijn eigen apprentice gehad. Maar toen hij naar zijn schouder wees, werd ze plots heel serieus. En dat baarde hem dan toch wel een beetje zorgen. Als Chivy serieus werd, hoefde het niet per sé iets ergs te betekenen. Maar Coyo? Die was misschien wel de grootste clown die hij kende. Misschien was zijn schouder er dan toch wat minder goed aan toe dan hij gedacht had. Hij bromde toen ze zei dat het er ontstoken uit zag. "Het jeukt alleen maar," mopperde hij. Gelukkig was Coyotepaw aan zijn humeuren gewend, anders zou een nieuwe medicine cat apprentice hiervan kunnen schrikken. Zijn oortjes rezen verrast overeind toen hem een vraag werd gesteld over een medicijn. Hij moest kuchen om zijn lachen te verbergen. Ze had geluk dat hij al vaak dingen ontstoken had gehad, en hij dus wel een soort van wist hoe het moest. "Smeerseltje maken, volgens mij," vertelde hij nadenkend. "Ik kan ook wel gewoon wat zelf opeten voor de zekerheid," opperde hij toen, met een klein grijnsje op zijn gezicht. Zijn slechte humeur (voor nu) vergeten.