We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Het was een moeizaam iets geweest maar langzaam had hij zijn ogen geopend. Het was nogal moeizaam geweest en vooral heel erg irritant... Maar goed, het was nu voorbij. Het licht dat was binnengevallen in zijn helderblauwe ogen was echter niet veel beter dan het irritante gevoel dat eerder had plaatsgevonden en met een zacht gepiep klapte hij zijn bolle oortjes naar achter, om zijn oogjes weer wat dicht te knepen. Het licht stak in zijn ogen en irriteerde hem mateloos... Waarom moest alles zo pijnlijk en irritant zijn? Een zacht gesnuif van irritatie kwam van zijn lippen af, iets dat zijn longen even prikte... Waardoor hij wederom even bromde in zijn koppie. Het was echter wel minder pijnlijk geworden met de dagen. Misschien zou dit ook beter worden? Het zou wel.... HIj opende weer even wat zijn ogen en piepte even rond... uhm... Hallo?
Pepperkit gaapte diep. Ze was weer naar de nursery gekomen voor melk en aangezien ze het sneu vond voor Burninglove dat ze zo vaak bij Tallstar sliep, was ze dit keer ook wat langer blijven hangen in de nursery en in het nest. Het was ergens ook wel fijn om zoveel broertjes en zusjes te hebben, maar ook zo intens druk. Dus als het Pepper te druk werd, sliep ze bij Tall. Pepper gaapte diep en rekte zich nog een keer uit, om vervolgens in de oogjes van Brittlekit te kijken. Pepperkit knipperde wat verbaasd met haar oogjes, om vervolgens breed te lachen. "Jij kan zien!" besloot de kitten vrolijk.
Daar stond ie dan. Oog in oog met de eerste persoon die hij zou zien in zijn leven. Hij kende haar naam nog niet en wist zelfs niet meer dat zij degene was die voor hem had gezongen, het was alweer eventjes geleden leek het zo... of was dat zijn verbeelding? Ze zei iets en Brit kantelde zijn koppie wat. Hij streek met zijn poot langs zijn snuit en piepte even zachtjes, zijn piepjes begonnen immers ook vorm te krijgen maar hij was er nog niet helemaal. Hoe dan ook keek hij strak naar haar... waarna zijn mondhoeken raar begonnen te wiebelen in een poging haar lach te immiteren... dat ging best moeilijk.
Pepperkit haar blik ging van vertwijfeld naar volledige nieuwsgierigheid. Nu hij kon zien was de kitten toch een heel stuk minder raar. Pepperkit grijnsde breed naar hem en giechelde zachtjes toen de kitten haar lach probeerde te imiteren. Dat was best wel schattig eigenlijk. Pepperkit zwiepte in een wijds gebaar met haar staart. "Kijk! Dit is de nursery! Hier wonen we!" legde de kleine flame point kitten uit, al wist ze niet zeker of het katertje de woorden al kende. Zij kende immers ook niet heel veel woorden.
Er kwam een vreemd maar ergens wel goed geluid uit het bekje van de andere kitten en even staakte de kleine zijn rare actie om haar te aanschouwen... haar te observeren dan toch. Hij slikte even en kantelde zijn kleine koppie weer om haar wederom na te doen, dat ging niet zo want zij wiebelende mondhoeken vormden niet veel meer dan een creepy uitstraling... of tja, het was eigenlijk een klein beetje schattig. Ze zei iets en even wipten de oortjes van de kleine gevlekte kater rechtop. Hij herkende een woordje eruit... En dat was... nur... Nur... hm... ging nog niet helemaal. Hij piepte echter even, wederom een lach op zijn lippen proberende te toveren. Met een paar kleine pasjes wandelde hij dichter naar haar toe, zijn grote blauwe oogjes op haar gericht.
Pepperkit hield haar smalle kopje scheef toen de kater probeerde haar te imiteren. Kon hij nog niet praten? Kon zij praten toen ze zo jong was? De kitten bleef echter glimlachen, niet afgeschrokken door deze nieuwe kennis. Ze zou hem dan wel leren praten. "Mijn naam is Pep-per-kit!" miauwde ze, op een langzame toon zodat hij het misschien kon imiteren. Beginnen met de belangrijke woorden toch? Nou Pepperkit was een belangrijk woord!
Brittle had al heel wat woorden gehoord maar zoals vele dingen had hij geen betekenis bij de geluiden kunnen plaatsen. Natuurlijk had hij ze kunnen imiteren, of proberen toch... Maar dat was hem nog even te moeilijk hoor. Kort trok het jonge mannetje even met zijn oortjes toen nieuwe geluiden een weg vonden uit de mond van de ander. Al snel richtte hij zijn oren echter terug op en kroop hij wat dichter waarna hij even langzaam zijn mond probeerde te vormen als dat zij had gedaan. Maar meer dan een zacht hoog geluidje kwam er niet uit. Verbaasd knipperde hij dan ook even met zijn oogjes, om vervolgens even op zijn achterwerk te gaan zitten en langzaam weer hetzelfde te doen. De geluiden klonken nog erg als... Gebrabel en gepiep, maar je zag duidelijk aan de geconcentreerde expressie op zijn gezicht dat hij erg zijn best deed!
Pepperkit keek met grote ogen vol verwachting naar de jonge kitten, Brittlekit als ze het goed onthouden had. Zou ze de nog niet pratende kitten haar naam kunnen leren? De flamepoint kitten giechelde zachtjes toen Brittlekit zachte, hoge piepjes uitstootte. Dat klonk best wel heel erg schattig, maar dat was haar naam nog niet. Pepperkit glimlachte breed naar de kitten, want hij deed wel heel erg zijn best en hij huilde niet meer! Dus dat was fijn. "Pep-per-kit!" probeerde ze nog een keertje. Wie weet moest ze gewoon geduld hebben.
De ander deed weer zo iets waar haar mond wat raars deed en gefascineerde observeerde de jonge kitten de ander even... Waarna hij met veel moeite haar weer probeerde na te doen. Het was immers de basis van alles, leren van anderen was het beste om beter te worden... Ookal besefte de jonge kater dit nog niet... Deed hij het toch, alsof het instinct is. Ze zei nog iets en even fronste de jonge kat even, een bepaalde spanning lag in zijn ogen, het was duidelijk dat hij het wilde proberen maar het hem wel erg moeilijk leek... Ok dan... proberen dan. Even slikte hij waarna hij even zijn mond een bepaalde vorm gaf en een geluid uitbracht. "We... Wew... Wewew..." Klonk er al piepend van hem af. Nee, dat was niet zoals de ander het had gezegd. Hm... "W.. Bw... Bwew..." de frons op zijn gezicht werd wat dieper waarna hij vragend naar de ander keek. Hoe deed zij dat???
Oké dit werd al steeds beter! Pepperkit keek met volle aandacht naar Brittlekit en hoe hij het nog een keertje probeerde. Ze stond op het puntje van haar tenen en leunde iets naar voren. Haar gevlamde oortjes had ze naar voren gedraaid en haar kopje had ze iets scheef getipt. "Bijna!" snorde de kattin vrolijk, waarna ze weer op haar achterste neer plofte. "Kijk! Zo moet het!" De kitten tuitte haar lippen wat overdreven. "Puh! Puh!" Ze probeerde zo overdreven mogelijk de letter 'p' aan hem te leren.
Natuurlijk imiteerde hij haar. Het was enkel natuurlijk dat hij dat probeerde. Het zat in zijn bloed om anderen na te doen, het was de enigste manier dat hij gedrag en taal kon aanleren namelijk. Het luisteren naar anderen en ze proberen na te doen. Even trok hij met zijn oortjes toen ze weer dingen begon te maken, geluiden. Ze zei wat dingen en begon toen een vreemd geluid te maken met haar mond. Dit zorgde ervoor dat de jonge kater even zijn kopje kantelde en rustig nadacht. Uhm... "... Weh... Pweh... Pwhu..." bracht hij dan ook moeizaam uit. Een diep frons vormde zich op zijn gezicht. Was dit hoe het moest?
Pepperkit hield haar kopje iets scheef toen de kitten probeerde haar te imiteren. Dat was wel heel erg grappig van dit soort jonge kittens. Ze deden echt alles na. Pepperkit had dus ook besloten om hierbij een goed voorbeeld te zijn. Ze fronste diep bij het horen van de geluiden uit de kitten, kritisch nadenkend of dit goed was. "Ja, dat klopt wel! Puh!" miauwde de kitten. En nu weer terug naar de les. "Dus.. Peh-per-kit," legde de kitten nog een keer uit. Eens zien.
Huh? Deed zij nou hem na? Ze fronste namelijk ook en wel meteen werd de frons op het kleine gezichtje van het katertje groter. Zo diep tot het pijn deed en hij wel moest stoppen. Even knipperde hij waarbij een jammerlijk geluidje even aan zijn lippen ontglipte. Nee, dat was niet het plan geweest helaas... Hmm... Hij slikte even en keek vervolgens terug naar de kitten die tegen hem bezig was. Ze begon weer dingen te zeggen en vervolgens weer een voor een geluiden te maken. Inmiddels had de kleine gevlekte kitten wel door wat ze probeerde te doen, hij moest dit nadoen. Het was immers het enigste dat ze steeds herhaald. Hij knipperde enkele keren voordat hij weer zijn bekje opende. "Pweh... Pweh..." murmelde hij even moeilijk... "Wit.." mompelde hij er zachtjes achter, hij wist duidelijk dat het er niet zo op leek... En keek dus even bezorgd naar de andere. Oof.
Pepperkit was niet zo heel moeilijk. Ze vond het al super goed dat de kitten het wilde proberen en dat er geluid uit kwam. Dat was al veel beter dan huilen. In vergelijking met huilen was Pepperkit al snel tevreden met al het andere geluid wat eruit kon komen. De kitten ging dan ook op haar achterste zitten en klapte tevreden een keer met haar voorpootjes. "Goed zo! Klinkt al beter!" prees Pepperkit de kleinere kitten vrolijk. Ja. Dat klonk wel als iets. Werd al steeds beter!
Het leek erop dat hij het deze keer tepakken had... Want er kwam verandering in haar houding en manier van doen! Met grote interesse staarde hij dan ook naar elke beweging die ze maakte. Van het zitten tot het klappen met haar poten. Wel meteen glinsterden de oogjes van de kleine, gevlekte kitten. Oh. Oh! Een beetje onhandig kwam hij op zijn achterwerk terecht en rustig staarde hij even naar zijn eigen pootjes. Hm... Hij wilde dit ook wel doen! Kort piepte hij even blij terug op haar enthousiaste woorden... Woorden die hij nog niet echt snapte, maar ze klonken wel positief dus dat was goed! However, de poten... HIj wilde dat ook kunnen! Met een kleine frons begon hij dus ook zijn pootjes op te tillen en ze wat tegen elkaar te drukken. Hoe dan ook was balans niet aan zijn kant en onhandig wankelde hij even... Ja op zijn achterwerk. Dus, wat was de beste reactie hierop? Juist ja, pure paniek! Even werden de kittenblauwe oogjes van Brit groter waarna hij even piepte en zijn voorpoten de lucht in liet klauteren... Want nog geen twee tellen later was hij achterover getuimeld. Oof.
Pepperkit wachtte stilletjes af om te zien wat Brittlekit ging doen. Ging hij het nog een keer proberen? Of had hij er nu genoeg van? Je wist het maar nooit met zulke ukkies. Straks ging hij alsnog huilen. Bij alle sterren, als hij maar niet alsnog ging huilen. Dat zou Pepper helemaal niet aankunnen. Pepper was niet goed met huilende kittens. Maar tegen al haar verwachtingen in, besloot de kitten haar te imiteren. Pepperkit haar oogjes, nog steeds helder blauw, spreidden zich wat verder open in verbazing. Zou hij dat kunnen? Het leek er wel even op, tot de kitten naar achteren kukelde en op zijn achterwerk belandde. Meteen was Pepperkit bij hem en duwde ze haar neusje in zijn vacht, onderzoekend. "Jij oke?"
Oof, die landing was niet zo heel elegant en zacht geweest... maar het was beter geweest dan uit het nest vallen, zoals hij als blind ding zovaak had gedaan. Even knipperde hij enkele keren verward met zijn oogjes waarbij hij even zacht, maar pijnlijk, in en uit ademde. Er was een stilte en toen een por in zijn zij, hij schrok even lichtjes op, maar zag al snel dat het Pepperkit was. Kort glimlachte hij even schuin naar haar. Ze vroeg wat en kort strekte de kitten zich uit waarbij hij zich een kwartslag draaide en met een super moeilijke beweging zo op zijn buik kwam. Even kreunde hij waarna hij zich overeind drukte en kort zich uitschudde. Yes, alles was ok. Gewoon even bijkomen van de val en dan was hij weer klaar om ertegen aan te gaan.
Pepperkit drukte haar neusje eventjes kort tegen het voorhoofd van de kitten aan om zich ervan te verzekeren dat hij echt niet kapot was, maar lachtte daarna breed. "Gelukkig!" miauwde de kitten opgelucht, waarna ze zich kort uitrekte. Misschien was de kitten wel gevallen omdat hij heel moe was.. Ze wist in ieder geval vrij zeker dat zíj moe was. Pepperkit hield haar hoofdje dan ook ietsjes scheef, waarna ze zich met een gaap nog een keer uitrekte en met een glimlachende blik naar Brittlekit keek. "Ik ga slapen! Laten we snel nog een keer spelen!" snorde de kleine flamepoint kattin vrolijk, waarna ze zich omdraaide en naar haar nest toe huppelde. Morgen was er weer een dag
Onderwerp: Big oof 
zo 17 feb 2019 - 15:30
