And through these crazy times

Hoewel ze enkel een vriendschappelijk wedstrijdje hielden, gleed er toch een triomfantelijke glimlach om haar lippen toen ze zag dat Branchpaw tegen de grond ging. Ze kromp even kort in elkaar door de smak die hij maakte, maar haalde opgelucht adem toen ze zag dat hij niet al te veel onder haar aanval geleden leek te hebben. Hij kwam met een snelle beweging weer overeind en Blizzardpaw trok kort met haar oortjes toen ze zag hij dat in haar richting kwam rennen. Ze had niet verwacht dat hij zou springen en dus wachtte ze instinctief tot hij dichtbij genoeg was zodat ze hetzelfde trucje nog eens kon uitvoeren. Echter stond hij opeens vlak voor haar neus en haalde hij haar onderuit door zijn voorpoot achter het hare te haken. Ze rolde een beetje mee zodat ze hem hopelijk nog eens samen met haar onderuit kon halen. Ze kon het niet helpen dat ze begon te giechelen omdat het er zo grappig uit moest zien hoe ze elkaar half knuffelend onderuit probeerden te halen. In een echte situatie zou ze waarschijnlijk niet zo gelachen hebben. Maar in een echte situatie zou ze waarschijnlijk eerst geprobeerd hebben om met hem te praten en daarna pas echt tot actie over te zijn gegaan. Gelukkig was dat nu niet het geval en konden ze het speels houden. Nog wel, in ieder geval.

En opeens was het allemaal niet zo lachwekkend meer. Opeens lagen ze daar samen op de grond, zijn voorpoten langs haar flanken en keek hij haar recht aan. Groene ogen ontmoetten blauwe ogen. Tabby vacht tegen witte vacht. Blizzardpaw kon niet omschrijven welk gevoel door haar heenging toen ze elkaar zo doordringend aankijken, zo intens. En toen begon Branchpaw te lachen en was het moment weer voorbij. Blizzardpaw bewoog verbaasd met haar oortjes toen hij van haar wegging. Ze kon een gevoel van teleurstelling nauwelijks onderdrukken, haar blauwe ogen op hem gericht terwijl ze zichzelf ook maar naar opzij rolde en ervoor zorgde dat ze niet meer zo kwetsbaar op haar rug lag. Een vijand zou haar allang met zijn achterpoten hebben bewerkt, maar ze vond het moeilijk om te geloven dat Branchpaw dat ooit bij haar zou doen, dat hij zo misbruik zou maken van de situatie. Nee, ze dacht niet dat ze ooit tegen hem kon vechten als het er echt op aan zou komen. “Ik ook niet met jou!” antwoordde ze dus snel. En voordat ze zichzelf in kon houden, boog ze zich al naar opzij en gaf hem een lik over zijn oor. Het was een gebaar dat ze normaal gezien alleen maar bij kittens of bij haar Clanmates deed die ze echt goed kende. Ze schrok er niet van, maar ze stapte wel een klein beetje terug. Waarom moest er dan ook zo’n ontzettende kloof tussen hun zijn? Hun Clans zouden dit gedrag absoluut verbieden, maar Blizzardpaw vond het niet erg. Ze glimlachte waterig. “We kunnen altijd nog een andere kat uitzoeken als we ooit tegenover elkaar zouden staan,” zei ze zachtjes. “Dan kunnen ze het ons niet kwalijk nemen, toch?”

Het voelde fout om dit soort dingen te bespreken met iemand van een andere Clan. En dan al zeker iemand die ze nog maar net ontmoet had. Als je hun zo samen zag spelen, zou je denken dat ze elkaar veel langer kenden dan het anderhalf uurtje dat ze tot nu toe met elkaar doorgebracht hadden. De lucht boven hun begon te betrekken en Blizzardpaw wist dat ze binnenkort afscheid moesten nemen van elkaar, maar iets in haar wilde dat nog niet. Ze vond het prettig om met hem samen te zijn en steeds als ze lichaamscontact met elkaar hadden, ging er een vreemd, grappig en tintelend gevoel door haar binnenste heen. Dat had ze tot nu toe nog met geen enkele andere Clanmate meegemaakt. Ze had nooit echt interesse getoond in de toms in haar Clan, maar had al wel direct opgemerkt dat ze Branchpaw wel knap vond, al was ze zelf iets te jong om zich daar nu al volledig op te richten. Ze schraapte haar keel kort om van die vreemde gedachten af te komen. “Je hebt vast gelijk,” murmelde ze toen zachtjes, een glimlachend spelend om haar lippen. “Alleen vrees ik ervoor dat ik nu wel moet gaan. Dadelijk worden ze bezorgd in mijn Clan en…” Ze zuchtte zachtjes. “Ze zullen het vast niet begrijpen als ik zeg dat ik vandaag een vriend heb gemaakt in ShadowClan.” Ze gaf hem vervolgens plagerig een stootje, want Blizzardpaw was niet echt iemand die lang in een vervelende bui bleef hangen.

Blizzardpaw vond het eerlijk gezegd jammer dat ze gelijk had. Meestal was gelijk hebben wel leuk, maar niet als het op zo’n manier moest. Ze was graag nog langer gebleven, had graag meer ervaringen uitgewisseld met de tom, maar het mocht niet baten. Ze moest terug naar haar Clan, moest haar verantwoordelijkheden nakomen. En dat zou hij ook moeten doen. En misschien was het fout van haar om haar hart te laten vullen met hoop toen hij zei dat hij haar hopelijk snel weer zou zien, maar toch kon ze het niet voorkomen. Ze merkte steeds meer en meer op dat Branchpaw absoluut niet lelijk was om naar te kijken en dat deze middag aan haar voorbij was gegaan. Met sommige katten was het in Fourtrees een behoorlijk opgave om een goed gespreksonderwerp te vinden zonder zich te vervelen of terug naar huis te willen, maar met Branchpaw was dat absoluut niet het geval geweest. “Tot ziens,” zei ze zachtjes. “Ik hoop dat ik jou ook weer snel zie.” Ze wist niet goed wat ze moest zeggen en na een poosje draaide Branchpaw zich als eerste om. Blizzardpaw draaide zich ook om, maar niet voordat ze nog één keer over haar schouder keek. Ze ontmoette de blik van Branchpaw terwijl ze wegliep en dat zorgde ervoor dat ze telkens een blik over haar schouder wierp, steeds weer op hetzelfde moment dat hij dat ook deed. Net zo lang tot hij uit het zicht verdween en ze de sterke visachtige geur van haar eigen Clan weer rook. Met een zucht concentreerde ze zich dan maar op de jacht, want ze had nog maar heel even voordat de schemering aan zou breken. En terwijl ze dat half uurtje vulde met de jacht kon ze het niet helpen dat een tabby vacht en groene ogen op haar netvlies bleven branden, heel de namiddag en avond lang, tot op het moment dat ze ging slapen.