Kantje boord

Settledpaw was te vinden rondom een plek waar vaak wel wat prooi te vinden was. Kleine dieren scharrelden in de winter nog wel graag in het kreupelhout. Daarom was de apprentice in een sluiphouding te vinden en sloop geruisloos voort. Zijn groene ogen stonden gefocust op een merel die in de grond pikte. Hij sloop snel een aantal passen dichterbij. De vogel had hem nog niet door. Het puntje van Settledpaws tong stak uit zijn bek. Nog een paar pasjes. Drie.. twee.. Settledpaw schoot naar voren, maar hij was te langzaam en de vogel sprong geschrokken op. Maar de jonge kater had nog niet opgegeven en stoof achter het beestje aan, omdat hij nog niet helemaal op kon vliegen door het struikgewas. Hij was zo gebrand om prooi terug te brengen voor de Clan, dat hij het hele donderpad niet gezien noch geroken had en opeens zat hij met een poot op de stinkende aszwarte pad. Settledpaws ogen vlogen open en hij schoot op de rem en deinsde snel achteruit, op het moment dat een rood monster aan hem voorbij raasde. Hij was de vogel verloren, maar op het nippertje niet zijn leven. ‘Wow,’ ademde de jonge kater uit. Zijn hartslag trommelde op hoog tempo in zijn borstkas en hij plofte beduusd neer op zijn kont. Wat een blunder!

- Date met Beechpaw ^^

Waarschijnlijk wilden ze niet altijd hebben dat ze er alleen op uit ging. Vooral nadat ze een keer naar Thunderclan territorium was gegaan. Toch bleef het interessant om te doen en ergens wilde ze ook nog een keer kijken hoe het bij Windclan was, maar ze zou daar nog even mee moeten wachten ging ze vanuit. Het was wel jammer dat ze vandaag Bloodpaw niet mee had weten te krijgen, maar die had genoeg dingen die hij moest leren nu dat hij een medicine cat apprentice was. Haar aandacht werd plots getrokken door een andere kat die achter een vogel aan leek te zitten en wel heel dicht bij het donderpad kwam. Ze begon achter hem aan te rennen, want ze wist niet zeker of hij op tijd zou stoppen en voor een moment was ze bang dat de apprentice geraakt zou worden door een monster, maar Settledpaw leek net op het laatste moment het door te hebben. Ze kwam tot stilstand naast de apprentice en haar haren stonden overeind. "Je moet uitkijken bij het donderpad." Sprak ze hem vrijwel meteen toe. Het maakte haar niet uit dat hij ouder was, iedereen moest uitkijken hier.

Settledpaw was nog maar net van de schrik bekomen, toen een andere horror op zijn netvlies ontstond. Beechpaw, Acorndusts dochter, stond met haar haren overeind naast hem. Oh mijn StarClan, wie had haar haren in de verkeerde richting gestreken. Het antwoord kwam al snel: híj had het gedaan. Settledpaw kreeg een verontwaardigde frons op zijn gezicht. Ja, dúh, dat wist hij ook wel. Hij was alleen even… afgeleid geweest. ‘Ja, dat weet ik,’ zei hij nog op een verassend rustige toon. Hij liet hem niet de les lezen door een poes die nog nauwelijks apprentice was. ‘Ik wilde gewoon een goeie prooi mee terug nemen,’ begon hij zichzelf te verantwoorden. En waar maakte zij zich eigenlijk druk om. Alles was goed gekomen. ‘En ik leef nog, dus alles valt mee,’ probeerde hij zijn blunder in de doofpot te stoppen.  

Blijkbaar was haar opmerking niet goed gevallen, wat ze misschien had moeten verwachten, want de kater schoot meteen in de verdediging. "Het was alleen maar een waarschuwing." Sprak ze dan ook lichtelijk fel terug. "Ik denk dat iedereen liever een levende apprentice, dan prooi heeft, maar als je het zelf omgekeerd hebt, hou ik je vooral niet tegen." Als hij niet eens een kleine waarschuwing kon hebben, dan zou ze haar mond er wel over houden vanaf nu, dan bekeek hij maar wat hij zou doen.

Settledpaw kreeg een knorrige blik op zijn gezicht en hij draaide zijn oren naar achteren. Beechpaw dacht ook dat ze alles was, alleen maar omdat ze dochter van de deputy was. ‘Ja, ja,’ sprak hij op een sarcastisch toon en hij kon niet laten om zijn ogen te rollen. Hij was toch op tijd gestopt, waarom moest ze in zijn vacht blijven zitten? Settledpaw keek de jonge apprentice met fonkelede ogen aan, waarna ze zei dat de clan liever een levende apprentice had dan prooi. Ugh, kon ze er niet over ophouden? ‘Er is toch niets gebeurd?!’ kaatste hij weer fel terug. Settledpaw besloot toen resoluut dat hij geen zin meer had in Beechpaw. Hij kon zichzelf beter nuttig maken en stond op het punt weer in de struiken te duiken om zijn jacht te vervolgen.

Het was haar al snel duidelijk dat deze kater haar niet echt lag. Hij was niet zoals Bloodpaw of zo voelde het. Misschien moest ze hem ook niet als vergelijkingsmateriaal gebruiken, maar ze leek met andere katten gewoon minder op te kunnen schieten. "Nee dat klopt," Sprak ze dan toch maar. "Laten we het gewoon vergeten?" Dan was er misschien nog iets te redden. Ze wilde tenslotte niet alle apprentices naast Bloodpaw tegen haar hebben.

Settledpaw voelde zich vervolgens licht schuldig toen Beechpaw het een soort van goed probeerde te maken. Hij knikte instemmend en keek de jonge apprentice aan en wiebelde even ongemakkelijk met zijn oortjes. ‘Sorry,’ mompelde hij vervolgens bijna onverstaanbaar. Misschien was hij wel iets te fel geweest. Maar ja, zij was ook best pittig geweest. Maar ja, zand erover. Hij wilde geen vijanden maken met de dochter van zijn mentor. ‘Wil je anders verder even samen jagen?’ vroeg hij toen voorzichtig. Hij wilde haar niet weer tegen de haren in strijken. Dus wachtte hij geduldig haar antwoord af. En bovendien, misschien brachten ze wel meer prooi mee naar huis al ze samen zouden werken.

Het leek erop dat Settledpaw het met haar eens was om het gewoon te vergeten en bood zelfs zijn excuses aan, ook al was dat nauwelijks te verstaan. Tijd om opnieuw te beginnen dus en jagen leek haar er geen slecht plan voor, ook al was ze absoluut nog niet zo goed in jagen. "Jagen klinkt goed." Zei ze dan ook. Ze hoopte dat het jagen wel succesvol zou zijn, want anders kwam dit mogelijk nog niet goed als ze gefrustreerd met elkaar zouden raken. "Waar zullen we naartoe gaan?" Settledpaw wist vast beter waar ze konden gaan jagen dan zij dat kon.

Fjieuw, Beechpaw leek er best koel over te zijn. Oké, zand erover en door. Settledpaw knikte en sprong meteen weer op vier poten en proefde de lucht, maar zoals verwacht was er geen prooigeur. Al de prooi zou wel vertrokken zijn in de buurt na hun luide gemiauw. Toen Beechpaw vroeg waar ze heen moesten gaan dacht Settledpaw weer kort na. ‘We kunnen weer teruggaan richting de sycamore en dan kijken of in het woud daar wat prooi te vinden in,’ mauwde hij rustig en sprong al op zijn poten. Settledpaw begon al de weg te leiden want hij was natuurlijk *kuch* de meest ervaren tussen de twee. Settledpaw stapte op een vlotte tred richting de verbrande esdoorn. Heel soms als katten niet aan het trainen waren zat zelfs daar tussen de wortels nog een verdwaalde muis.

Terug het bos in en richting de sycamore gaan klonk niet als een slecht plan. Dan zouden ze in ieder geval ook verder van het donderpad zijn en dat was alleen maar beter. Ze ging er ook niet vanuit dat er veel prooi te vinden was bij het luide donderpad, maar misschien had ze het wel mis. "Wat heb je allemaal al eens gevangen?" Zelf had ze niet veel gevangen nog, maar dat zou hopelijk ooit meer worden. Ze moest er eerst wat beter in zien te worden of misschien zou ze voor altijd wel falen in jagen. Toch hoopte ze dat niet, maar wie weet. Ze zou het in ieder geval goed genoeg moeten kunnen wilde ze ooit warrior worden.

Als een duo gingen ze door en Settledpaw leidde een weg door het struikgewas, terug naar de veiligheid van de bomen, totdat hij een vraag kreeg. ‘Oh, vanalles,’ pochte hij een beetje, zijn kopje hief hij op. ‘Muizen, kikkers, hagedissen,’ somde hij op. ‘Wel eens een spreeuw!’ sprak hij vervolgens stoer. Al moest hij zeggen dat hij verder niet veel indrukwekkends op zijn lijst had staan. Maar hij was inmiddels al wel even apprentice, dus het mocht ook wel dat hij zo langzamerhand wat handiger werd in het jagen. Alleen een eekhoorn miste nog op zijn lijstje van diersoorten, al waren die niet zo vaak in ShadowClan territorium te vinden, net als hazen. ‘Maar het jagen is nog wel lastig in bladkaal,’ mauwde hij iets meer teneergeslagen. Maar hij wist zodra het weer bladgroen zou worden prooi makkelijker zou worden. ‘En jij?’ vroeg hij om maar belangstelling te tonen.

Dat waren al redelijk wat prooien die Settledpaw had gevangen. Zelf had ze nog niet heel veel succes gehad, misschien een muisje een keer, maar dat was alleen omdat deze niet snel genoeg was geweest om weg te rennen. Natuurlijk kreeg ze de vraag terug, dat had ze moeten weten. "Ik ben nog niet zo goed, dus hooguit een muis." Vertelde ze hem dan ook. Het was niet heel indrukwekkend. "Maar wie weet kan ik er vandaag wat aan toevoegen." Beter om niet bij de pakken neer te zitten, want straks nam ze Settledpaw er nog in mee.

Settledpaw leidde het duo weer terug richting de sycamore en zodra ze verder van het donderpad kwamen, werd de begroeiing ook weer dichter. Hij luisterde met een oor gericht naar Beechpaw en hij knikte instemmend. ‘Vast wel!’ sprak hij bemoedigend naar de poes. ‘Jagen komt vanzelf, ik ben er ook niet een ster in.’ Hij kende de frustratie die er was als je een prooi verloor. En natuurlijk de verloren prooi die hem zojuist bijna op het donderpad had gejaagd. ‘Zoals je net hebt kunnen zien,’ miauwde hij vervolgens een tikje ongemakkelijk, met een flauw lachje die gepaard was aan de zelfspot. Maar dat moest Beechpaw maar snel vergeten. Hij zou zo ook wel een prooi vangen, hij zou haar wel even laten zien hoe het wél moest!

Het was waar dat ze Settledpaw net een prooi had zien verliezen door het donderpad, maar toch was ze er nog niet zeker van. Ze leek er gewoon geen ster in te zijn en er misschien gewoon te lomp voor soms. "Misschien is het beter als ik de prooi opjaag en jij het vangt als we iets tegenkomen." Dan was ze misschien nog ergens nuttig voor. Dan kon ze dat in ieder geval inzetten zonder zich echt druk te maken dat ze de prooi weg zou jagen, maar dan moest het nog wel de goede kant uit gaan en dat zou nog een uitdaging worden.

De poes leek niet echt opgebeurd te zijn door zijn aanmoedigende woorden, want ze zei dat ze het wel naar hem toe zou jagen. Oké, dat zou ook kunnen werken en daarom knikte de jonge kater ook instemmend. Dan moest de prooi wel zo voorspelbaar mogelijk bewegen. ‘Oké, dat klinkt als een plan!’ sprak hij daarom ook maar optimistisch. Al snel kwam de sycamore weer in zicht en Settledpaw proefde de lucht, op zoek naar prooi. Een beetje onbekende geur ontmoette zijn neus. Het rook een beetje ThunderClannerig. Totdat de geur op zijn plek viel. Eekhoorn! Het moest vast het donderpad over zijn gegaan vanaf ThunderClan territorium en hier naar eten opzoek geweest. Niet veel later spotte hij het dier. Het zat tussen de wortels van de grote esdoorn te scharrelen. Nu moesten ze zo jagen dat het niet de boom opging. Settledpaw controleerde de wind en zakte in een jachthouding en signaleerde met zijn staart naar de eenhoorn. ‘Oké, als jij opwind gaat en eromheen cirkelt, en probeer er voor te zorgen dat je hem niet de boom op jaagt,’ fluisterde hij muiszacht naar de andere apprentice. Dan bleef hij met zijn wind in de rug, dan zou de eekhoorn niet weten waar hij zich verstopt had. Dan zou hem niet weten wat hem overkwam!

Ze volgde Settledpaw en snel genoeg waren ze bij de plek aangekomen waar de eerste prooi te ruiken was. Ze had het nog niet eerder geroken, maar zodra ze het dier zag zitten herkende ze het als een eekhoorn. Ze knike bij de woorden van Settledpaw en zakte voorzichtig in een sluiphouding, hopende dat ze de eekhoorn niet direct al in een boom zou jagen. Ze zette stap voor stap neer en sloop zo voorzichtig om de eekhoorn heen. Ze haalde opgelucht adem toen ze op de goede plek was gekomen en niet al te veel geluid had gemaakt. Nu was het alleen wachten tot Settledpaw in positie zou zijn en dan kon ze zo veel lawaai maken als ze wilde.

Settledpaw zag de poes verdwijnen en geruisloos stapte hij de andere kant op, zodat ze lijnrecht tegenover elkaar stonden, de eekhoorn in hun midden. Settledpaw viel een glimp op van Beechpaws gestreepte vacht toen hij haar door het struikgewas zou gaan. Settledpaw zijn groene ogen stonden strak gericht op de eekhoorn, die nog steeds niets doorhad. De prooi zou nog een paar pasjes verder van de boom moeten gaan, dan zouden ze het wel voor elkaar krijgen. Settledpaw had nog nooit op eekhoorn gejaagd, dus het was ook maar giswerk. Toen de eekhoorn ver genoeg in de open ruimte was keek hij op naar Beechpaw en knikte. Vanaf nu was het secondewerk…

Ze wachtte op het teken en zodra deze kwam, sprong ze tevoorschijn met veel geluid, waardoor de eekhoorn vrijwel meteen opkeek naar haar en het snel op een lopen zette. Ze wist nog dat ze de eekhoorn niet naar de boom moest laten gaan, dus zodra het leek dat het dier dat van plan was te doen sprong ze voor de boom, zodat de eekhoorn om haar heen zou moeten om er te komen. De eekhoorn ging weer een andere kant uit daardoor en ze wist dat het nu aan Settledpaw zou zijn om de eekhoorn uiteindelijk te vangen. Ze had haar best gedaan om de weg af te snijden en nu hoefde het dier alleen nog maar gevangen te worden.

Settledpaw gaf het teken en Beechpaw kwam uit de bosjes zetten. De eekhoorn probeerde eerst angstig een weg naar veiligheid in de boom te zoeken, maar Beechpaw was het voor en sloot de vluchtroute af. Settledpaw racete naar voren toen de eekhoorn in vrije ruimte was. Settledpaw was niet heel snel, maar Beechpaw had het richting hem weten te jagen. De eekhoorn probeerde nog van richting te veranderen, maar Settledpaw was eerder bij de prooi en met een harde slag sloeg hij zijn nagels in de pluizige staart van het beestje. Meteen doodde hij daarna de prooi snel en met een triomfantelijke blik keek hij op naar Beechpaw. ‘We hebben het gedaan!’ kirde hij vrolijk, waarna hij naar de poes stapte en de prooi in zijn kaken droeg, om het vervolgens weer voor haar poten neer te leggen. ‘Dat noem ik nou teamwork,’ sprak hij met een vrolijke knipoog.

Ze hoopte maar dat de eekhoorn de goede kant uit ging en toen het daar ook op leek, voelde ze opluchting. Settledpaw had de eekhoorn vrij snel te pakken en ze hoefde zelf niet meer in te grijpen. Nu had ze toch indirect geholpen met het vangen van een prooi en dat gaf toch een soort van voldoening. "Eindelijk een eekhoorn gevangen." Sprak ze dan ook, terwijl ze naar de kater toeliep. "Zullen we er nog een proberen te vangen?" Ze had de smaak nu te pakken, dus waarom niet nog een proberen?