Kantje boord

Settledpaw keek trots naar de poes en lachte breed en knikte instemmend. ‘Dit hebben we samen gedaan,’ sprak hij vrolijk. Beechpaw leek de smaak te pakken te hebben en vroeg of ze nog een konden vangen. Hij knikte instemmend en nam de eekhoorn mee om begroef hem om later op te halen. ‘Dit keer gaan we de rollen omdraaien,’ sprak hij zelfverzekerd. Nu Beechpaw in de flow zat, wilde ze vast wel de kans grijpen om zelf de prooi te vangen. Dat zou haar zelfverzekerdheid vast een boost geven! Settledpaw proefde de lucht weer. Als ze een eekhoorn wilde vangen, moest ze rond het donderpad blijven en hopen dat nog een eekhoorn in deze omgeving zat. ‘Laten we gaan zoeken!’ En met die woorden sprong de jonge kater weer naar voren, op zoek naar meer prooi.

De rollen omdraaien? Was hij zeker dat dat goed zou komen? Ze voelde zich ineens wat nerveuzer over nog een poging doen. Ze had namelijk het gevoel dat het veel beter zou gaan als ze allebei gewoon weer dezelfde rol aan zouden nemen. "Weet je zeker dat we de rollen moeten omdraaien?" Vroeg ze dan ook wat onzeker. Ook al moesten ze natuurlijk eerst een eekhoorn vinden om te weten of het een slimme beslissing geweest was. Ze moest alleen proberen niet te veel geluid te maken, terwijl ze wachtte op de eekhoorn om naar haar toegejaagd te worden. Ze hoopte in ieder geval dat ze snel een eekhoorn zouden vinden.

Settledpaw zag een beetje onzekerheid komen van de doorgaans zo felle poes. Settledpaw wist dat hij een beetje een gevoelig snaartje had geraakt. ‘Tuurlijk!’ mauwde hij optimistisch, waarna hij voet bij stuk hield en stug doorwandelde. ‘Bovendien, zonder te oefenen wordt je nooit beter.’ En dat was vast wel iets wat ze wilde. Iedere kat wilde toch uiteindelijk een goede jager worden, je clan dienen, de zwakkeren voeden. Tenminste, Settledpaw had de ambitie om een goeie Warrior te worden. En hij kon niemand verzinnen die niet snel zijn warriorsnaam wilde verdienen. Nou ja, misschien Viperpaw niet. Maar dat was een uitzondering. Settledpaw keek Beechpaw weer bemoedigend aan. ‘Geen zorgen, dit lukt je echt wel.’

Het was waar dat ze zonder oefenen niet beter zou worden, maar ze wilde dan liever oefenen waar niemand haar kon zien en vooral in haar eentje. Ze hoopte dat ze hier nu ook niet zou falen, wat er eigenlijk voor zorgde dat ze zenuwachtiger werd. "Ik zal mijn best doen." Mompelde ze dan ook wat, hopende dat ze zo snel mogelijk een eekhoorn konden vinden en er klaar mee konden zijn. Plots kwam een geur van eekhoorn haar neus binnen en ze gebaarde Settledpaw te stoppen. Ze liet haar blik rondgaan tot ze de eekhoorn een eindje verderop zag zitten. Nu moesten ze alleen nog kijken hoe het dier te vangen.

Settledpaw knikte tevreden toen de poes zei dat ze haar best zou doen. Het was niet helemaal overtuigend, maar het was goed genoeg voor de jonge kater. Hij liep vrolijk achter haar aan, waarna hij opeens een stopteken kreeg. Had ze nu al een eekhoorn gevonden. Wat een geluk! Settledpaw verlaagde zijn kop en vernauwde zijn ogen toen hij priemend naar de eekhoorn keek. Maar dit keer deed hij geen poging om tactiek te overleggen. Beechpaw zou deze jacht leiden, hij zou doen wat ze hem zou opleggen. Zijn groene ogen keken kort naar de jonge apprentice en een mondhoek kwam omhoog. ‘Waar moet ik heen?’ fluisterde hij zachtjes, om haar toch maar op weg te helpen.

Kort scande ze de omgeving af om een goede plek voor Settledpaw te vinden. Het zou tenslotte een plek zijn waar hij nog niet zo op zou vallen dat de eekhoorn al weg zou schieten. Ze wees met haar staart naar wat bosjes aan de andere kant. De wind stond ook goed ervoor, dus dat zou een goede plek moeten zijn. "Dat lijkt me een goede plek." Sprak ze dan ook, terwijl ze zelf voor een plek er tegenover zocht en er naartoe begon te sluipen, zodra ze een goede struik had gevonden om onder te schuilen.

Settledpaw volgde haar staart en keek naar de bosjes waar ze naar had geseind. Ja, dat leek inderdaad op een prima plek. Settledpaw gaf een kort knikje en zette een paar stapjes naar achteren, waarna hij achter haar langs verdween. Met een boos sloop hij stilletjes om de eekhoorn heen en nam uiteindelijk plek aan in de bosjes die Beechpaw had aangewezen. Daar zakte hij in een jachthouding en hield zijn blik op de onwetende eekhoorn. Af en toe keek hij kort naar Beechpaw of ze klaar was. Zodra het teken kwam zou hij tevoorschijn springen en de eekhoorn naar de bruine poes proberen te jagen.

Ze wachtte af tot Settledpaw zijn positie ook in had genomen en schuifelde nog zachtjes om haar eigen positie te verbeteren. Zolang ze stil bleef zitten ging dit nog wel, maar ze twijfelde over het moment dat ze zou gaan moeten bewegen. In ieder geval knikte ze toen Settledpaw zijn positie had ingenomen, haar spieren aanspannend, zodat ze meteen in zou kunnen springen wanneer dit nodig was.

Settledpaw zag een knikje van Beechpaw afkomen. Meteen schoot hij naar voren, de bosjes ritselden en dat alarmeerde de eekhoorn onmiddellijk. Natuurlijk zocht het dier toevlucht in een boom, en hij begon richting de dichtstbijzijnde stam te rennen. Maar Settledpaw had geanticipeerd op de keuze van de eekhoorn en kwam tussen zijn vluchtroute en begon hem naar voren te drijven, richting Beechpaw. Nu was het zo klaar als een klontje, het kon bijna niet meer mis gaan. Een goed geplaatste sprong van Beechpaw en ze hadden een tweede eekhoorn gevangen.

Settledpaw wist de eekhoorn op te jagen en zijn pad af te snijden, waarna het dier haar kant uitgestuurd werd. Ze voelde haar hart bonzen van nervositeit, voor een moment bang dat ze zou gaan falen. Toch kwam de eekhoorn recht op haar af en hoefde ze alleen maar een goed getimede sprong te maken. Ze spande haar spieren dan ook aan en wachtte het juiste moment af voor ze naar voren sprong en de eekhoorn met haar voorpoten tegen de grond drukte. Snel beet ze de nek door, zodat het dier ook geen kans had om te ontsnappen. Voor een moment bleef ze daar staan, de eekhoorn voor haar poten.

Settledpaw had zijn taak gedaan, en jaagde de eekhoorn recht in Beechpaws klauwen. Hij slaakte een vrolijk kreetje toen ze de prooi had gevangen. Spinnend naderde hij de jongere apprentice en een grote glimlach stond op zijn gezicht. ‘Je hebt hem!’ slaakte hij verrukt uit. Hij keek Beechpaw trots aan. ‘Ik zei toch dat je het kon!’ En dat was eekhoorn nummer twee. De twee apprentices hadden een behoorlijk goede jacht. Acorndust kon trots op hen zijn! Zijn apprentice en dochter brachten twee uitmuntende stukken prooi mee voor de clan.

Ze kon het zelf nog maar half geloven dat ze de eekhoorn toch echt te pakken had gehad. Het was tenslotte de eerste en dat zorgde er toch wel voor dat het haar een trots gevoel gaf. Ze had het dan wel niet volledig alleen gedaan, maar voor eens zou ze iets te laten zien hebben. Niet dat ze er veel om gaf wie het zou zien, maar Bloodpaw zou er zeker blij mee zijn voor haar ging ze vanuit. Ze had alleen het gevoel dat ze het beter niet nog een keer konden proberen, want dan zou het vast misgaan en dan zou het een domper zijn op wat ze nu hadden. "Zullen we de prooi terug naar het kamp brengen?" Konden ze daarna altijd nog wat anders doen misschien, tenzij Settledpaw nu nog wat wilde doen.

Settledpaw keek trots naar Beechpaw. Ze had zichzelf goed bewezen. Ze hoefde niet zo onzeker te zijn over haar jachtkunsten. Dit was vlekkeloos gegaan! Toen ze voorstelde om de prooi terug naar kamp te brengen knikte hij. ‘Goed plan,’ miauwde hij. Ze zouden alleen even zijn eekhoorn op moeten halen en dan konden ze langzaam terug naar kamp gaan. Zijn ogen glommen toen hij de jongere apprentice aankeek. ‘Ze zullen wel onder de indruk zijn dat twee apprentices twéé eekhoorns mee terug nemen,’ sprak hij met een beetje zelfingenomenheid. Ja, je mocht jezelf zo af en toe wel een schouderklopje geven, toch?

Ze knikte bij Settledpaw's woorden. "Ik denk inderdaad dat ze wel onder de indruk zullen zijn." Ook al zou ze er eentje aan Bloodpaw kunnen geven en hopelijk zou hij er blij mee zijn, omdat zij hem gevangen had. Alleen zei ze dit maar niet tegen Settledpaw, want wie weet wilde hij het aan de queens en kittens geven of aan de elders en dan had ze ze willen gebruiken voor eigen belang. "Zal ik deze dragen? En jij de andere?" Dat leek haar wel net zo eerlijk, gezien ze ze samen hadden gevangen.

Settledpaw snorde tevreden bij haar woorden en knikte instemmend. Toen vroeg ze of hij de andere wilde dragen. Hij knikte instemmend. ‘Ja, is goed, laten we hem ophalen.’ Settledpaw sprong op en liep naar de eekhoorn die ze als eerste hadden gevangen. Hij groef hem op en klemde hem tussen zijn kaken. Hij keek de andere apprentice tevreden aan. ‘Lwate we gwaa,’ mompelde hij tussen de vacht van zijn eekhoorn heen, waarna hij al passen terug richting het kamp zette.

Ze pakte haar eigen gevangen eekhoorn op en wachtte tot Settledpaw hetzelfde had gedaan met de zijne. Ze knikte kort met de eekhoorn in haar bek toen Settledpaw sprak over dat ze zouden gaan. Ze trippelde snel achter hem aan tot ze naast hem liep en hield de eekhoorn hoog, zodat de staart ervan niet per ongeluk over de grond zou slepen of ergens achter zou blijven haken. Ze wilde tenslotte niet dat de gevangen prooi er niet meer uitzag wanneer ze terugkwamen in het kamp.

Samen naderden ze het kamp, hun eekhoorns hoog houdend. Settledpaws staart was ook hoog. Stiekem was hij wel erg trots op zijn resultaat. Toen ze bij de ingang van het kamp kwamen, ging hij eerst door de tunnel en liep stug door naar de prooistapel. Daar legde hij zijn eekhoorn neer en keek tevreden toen Beechpaw achter hem kwam. ‘Dat hebben we maar even mooi gedaan,’ miauwde hij tevreden. Hij schudde zich uit en wiebelde zijn kaken even, omdat die wat stijf waren van het hooghouden van de eekhoorn. ‘Snel nog een keer!’ miauwde hij vrolijk.

Ze stapte het kamp binnen en volgde Settledpaw naar de prooistapel, maar legde haar prooi er niet op. In plaats daarvan legde ze het even voor haar neer. "Lijkt me een goed idee om dit snel nog een keer te doen." Zei ze met een knikje. Ze liet haar blik gaan naar de eekhoorn die ze neer had gelegd en liet een klein glimlach op haar gezicht verschijnen. "Ik denk dat ik deze eekhoorn naar de medicine cat den ga brengen." Hopelijk zou Settledpaw dat niet erg vinden. De medicine cats konden tenslotte zelf eten pakken, maar ze wilde het aan Bloodpaw geven.

Settledpaw knikte vrolijk. De poes zei al snel dat ze haar eekhoorn naar de medicine cats wilde brengen. Kort kantelde Settledpaw zijn kopje. Maar het was een goed plan. Soms hadden Acefray en Bloodpaw het zo druk dat ze geen tijd hadden om zelf eten te zoeken, of misschien lag er wel een zieke kat waar Settledpaw niet van af wist. ‘Goed idee!’ mauwde hij snorrend. Zijn eekhoorn lag al op de prooistapel. Nou, die dan was dan voor de gelukkige die eerste keus had vanavond. ‘Zie ik je later wel weer eens!’ mauwde hij vrolijk, waarna hij naar achteren stapte en kort met zijn staart zwaaide, voordat hij verdween in de apprentice den.

- Settled topic uit

Ze zwaaide kort met haar staart voor ze de eekhoorn oppakte en het richting de medicine cat den bracht. Hopelijk zouden ze hem daar kunnen gebruiken en anders zou ze de eekhoorn wel weer terugbrengen naar de prooistapel. Als Bloodpaw er niet was zou ze het altijd nog aan Acefray kunnen geven, maar toch hoopte ze het meeste erop dat Bloodpaw er zou zijn.

[Topic uit]