Wither and decay.. end this destiny

De sunningrocks was zo'n bitterzoete plaats. Het was waar ze bevallen was van haar kittens, waar die hun oogjes geopend hadden, hun eerste woordjes gezegd, hun eerste stapjes gezet.. Maar hier hingen ook zo veel herinneringen. Sommige dagen was het bijna alsof ze Bunnykit's lachje hoorde, of dat ze opnieuw naast Snowdance in de make-shift nursery lag. Toen wist ze nog niet dat hun kittens halfsiblings waren. Toen had ze nog gedacht dat hij trouw was, dat hij van haar hield. En toch kwam ze altijd terug naar hier, terug naar deze plek. Plots bereikte de geur van bloed haar, gemengd met de geur die altijd bekend zou blijven - ook al waren ze nog zo van elkaar vervreemd geraakt. Redpetals gouden ogen werden groot en ze versnelde haar pas. Flashbacks gleden voor haar geestesoog - van een andere zus, haar witte vacht met bloed besmeurd, haar ogen van het leven beroofd. Nee, nee, nee. Of van een ander lichaam, dit keer wit met bruine en oranje vlekjes, volledig tot moes gestampt en met blauwe oogjes waarvan ze nooit zou weten welke kleur ze uiteindelijk gehad zouden hebben. Nee, nee, nee, niet opnieuw, niet nog eens, doe haar dit niet aan, Starclan toch aan toe.. De ergste scenario's deden zich al voor in haar hoofd maar ze hadden haar nooit kunnen voorbereiden voor het zicht dat ze nu zag. Een heuse poel van bloed die de zandkleurige vacht besmeurde, haar mooie amberen ogen - of oog, liever, sinds het andere al voor altijd gesloten was nadat ze Redpetals zoon gered had - voor altijd gesloten. "Sandflower!", riep de queen uit, een kreet van pijn. Nee, nee, nee. Het kon niet waar zijn. Niet ook zij. De kleine rosse kattin zakte door haar pootjes, waardoor haar buikvacht langzaamaan doordrenkt werd met het bloed van haar zus. Hoe moest ze nu ooit verder als de katten om haar heen in bosjes neervielen? Hoe verwachtte men dan dat zij zou blijven staan?

Triomfantelijk staarde de tom neer op de prooi die hij zo juist had weten vangen. Hmpf, leafbare my fluffy ass, hij kon prima jagen! Zijn helderblauwe ogen schoten omhoog, terwijl hij rustig de omgeving scande. Er leek niemand in de buurt te zijn om zijn geweldige vangst mee te vieren - helaas. Hij boog zich voorover naar de muis, met het idee het levenloze grijze diertje terug naar het kamp te brengen, toen opeens een windvlaag een zeer bekende geur met zich meebracht. Sandflower! Zijn ogen stonden meteen enthousiast en hij wilde haar direct toeroepen, maar een geniepig plannetje drong door tot zijn gedachten. Zou hij haar laten schrikken? Ja. Perfect. Hij grinnikte zachtjes in zichzelf, terwijl hij laag op de grond de klim omhoog begon te maken. De wind stond in zijn voordeel, waardoor hij hoopte dat ze hem pas zag wanneer het al te laat was - en wanneer ze dus al geschrokken was!

De tom zachtjes achter haar op een steen die hoger stond dan haar, waarna hij door zijn pootjes zakte en even humoristisch met zijn achterwerk wiebelde, voordat hij een sprong maakte en vlak achter haar landde. "Boe-- aah!" De steen was zoveel gladder dan hij had verwacht en de grote, pluizige tomcat schoot vooruit. Ongelukkig botste hij zo tegen de zandkleurige warrior op. Zijn nagels krastten over de stenige oppervlakte, een hoog piepend geluid makend toen hij eindelijk tot stilstand kwam. Maar Sandflower stond niet meer voor hem op de steen. Een zieke knal weerklonk door het gebied, de moed zonk meteen in zijn poten. "S-sand?" Vroeg hij. Geen antwoord. Een kreet schoot over het veld heen, een andere kat kwam nu in beeld. Redpetal. Haar ogen gefixeerd op Sandflower, ze had de grote tomcat niet eens gespot. Dust raapte al zijn moed bijeen om zijn blik over de rand van de stenen te richten. Zijn ogen werden groot bij wat hij zag. Oh nee! Oh starclan nee! Alsjeblieft Sandflower, wees nou niet dood!

Ze had Coyotepaw meegenomen op ronde. Er was veel gebeurd, veel zieken, veel poezen die bevallen waren en Honeyspots haar dood. De zilveren poes wist ook dat het zwaar was voor een beginnende Med Cat apprentice. Daarom genoot ze nu zelf van haar wandelingetje. Samen met haar leerling stappen had de clan nu wat medicijnloos had gemaakt. Toch had ze Raven de opdracht gegeven om haar te komen halen moest er iets gebeuren. Chivysniff keek een beetje dromerig naast haar. Ze wandelde de sunningrocks voorbij, iets van de rivier af. Het was erg gevaarlijk had zo gebleken. Sunlight was er in gevallen voor zover ze wist en nu dat de zon weer in opkomst was zag ze de rivier verdunnen. Het was nog steeds te dik voor te breken, maar nu zag ze de rivier kabbelen eronder. Een gil deed haar opschrikken. Haar kop ging razendsnel opzij. Ze dacht bijna niet na. Misschien een seconde over de veiligheid van Coyotepaw. Haar blauwe ogen grepen die van haar apprentice. Zonder woorden knikte ze naar haar. De gil kwam van de sunningrocks en ze kon een paar gestalten zien. De zilveren poes van Riverclan voelde haar lichaam aanspannen. Met een enorme snelheid (maar niet zo snel als Windclan) rende ze over de rivier. Ze hoorde het vervaarlijk kraken, maar het leek niet te breken. Bij de situatie aangekomen zag ze dat ze nog een paar stenen moesten klimmen. Oeff, nu even kijken of Coyo haar bij kon houden.