Im coming home ll Brittlekit

Als er niet specifiek aan haar gevraagd werd om de Queens te helpen, was ze hier niet geweest. Ze hield al niet van volwassen katten laat staan kittens. Maar de clan ging voor; en soms moest je dingen doen die je liever niet deed. De grijze poes was het wel gewend. Ze deed enkel haar ding though; niet meer niet minder. Ze sprak enkel een paar woorden tegen de moederkatten, en veder niks tegen de kittens. De warrior was hier immers niet voor de gezelligheid, nee dan zou ze wel ergens anders zijn. Ergens ver weg van hier.

Brittlekit

Met grote oogjes keek de gevlekte kitten op naar een nieuwe geur die de nursery binnen kwam gelopen. Het was een mooie grijze kat en aan de geur te ruiken was ze een poes. Even glunderde hij van trots bij het besef dat hij dat al begon in te zien, zijn inzicht begon beter te worden met de dag. Het was enkel natuurlijk dat het zo was tho, aangezien hij nog een klein jong was dat veel moest leren. Kort keek hij op naar wat ze aan het doen was. DIt had hij wel vaker gezien... En hij wilde wel eens weten waar dat allemaal vandaan kwam, van die dingen. Met een kort gepiep begon hij dan ook naar de poes toe te trippelen, sneller dan gewoonlijk. Piepend bleef hij dan ook naast haar paraderen. Hallo daar mevrouw! Waar gaat u heen?

WITH BRITTLE BONES AND A LIONHEART

De kattin overhandigde wat mos aan een Queen, die haar een bedankje gaf. Cheetahcall knikte enkel. Toen ze weer wat veder liep merkte ze dat er opeens een mormel naast haar begon te lopen, piepend. Wat een vervelend geluid, hoe konden de moeders hier tegen? Cheetahcall vernauwde haar ogen, maar deed veder haar best om het beestje te negeren. En te ontwijken, ze liep expres hard en maakte veel scherpe afslagen. Ze had niks met kittens, en dat zou ook nooit veranderen. Vooral zeer jonge wilde ze niks van weten. De warrior zag haarzelf dan ook nooit moeder worden. Nee dat was niet voor haar weggelegd.

DE grote poes leek hem te negeren en even vernauwde het klein grut zijn oogjes wat... Hm, hoorde ze hem misschien niet? Dat zou het vast zijn. Al snel versnelde de poes en zo deed Brittle dat dus ook. Hij was niet al te snel maar toch deed hij het. Nu hij echter wel zijn pas moest versnellen kon hij amper adem bijhouden om te piepen. Hij was daarom ook stil en liep achter haar aan. Her en der gleed hij even uit, maar al snel krabbelde hij overeind en liep hij verder achter de poes aan. Hij zou niet opgeven. Hij zou haar blijven volgen waar ze ook heen zou gaan. Met grote ogen staarde hij dan ook naar de achterhand van de kat. Hij was immers achter haar gaan lopen aangezien het een beetje te snel ging om naast haar te wandelen.

WITH BRITTLE BONES AND A LIONHEART

Het jonge ding was wel vast beraden zeg, hij bleef haar maar volgen.zelfs toen ze zo hard liep dat hij niet genoeg adem had om veder te gaan met het verschrikkelijke piep geluid. Zelfs toen hij uit gleed stond hij op en ging hij door. Zeer vleiend allemaal. De kattin stopte met lopen en richtte haar ogen op de kitten, en wachtte tot de kitten weer naast haar zou gaan staan. Aangezien hij achter haar in plaats van naast haar begon te lopen. Daar ging ze toch wel wat te snel voor blijkbaar. De grijze poes tikte met haar staart op de grond en schudde zachtjes met haar hoofd. 'Wat wil je nou van me?' vroeg ze zachtjes.

Haha! Hij had het gedaan. Mevrouw was tot stilstand gekomen en het jong glimlachte even breed naar haar waarna hij met lompe sprongetjes naar haar toe rende. Het was onhandig en totaal niet elegant maar het was zijn manier van lopen... Zijn manier om de ander bij te houden. En het werkte dus, want ze leek ergens toch wel onder de indruk te zijn ofzo... Want anders zou ze toch niet gestopt zijn? Hm, het was vreemd, deze wereld, en toch ergens simpel in zijn hoofd. Hoe dan ook, deze kattin. Met vragende oogjes trippelde hij tot naast haar waarna hij even vragend keek naar haar staart... En vervolgens naar haar kop toen ze begon te spreken. WIl... Hij kende het woord wil wel! "Wi... Wille!" piepte hij dan ook trots naar haar terug, een sterke en stevige houding vulde dit ene kleuterige woordje aan. Ja, hij wilde ook wel.... Maar... Wat werd er gewild? Hm... Hij zou het wel gaan zien wanneer mevrouw de grijs het hem zou tonen. Ze leek aardig en vriendelijk, ze was zelfs voor hem gestopt dus ze zou vast niet zo gemeen zijn als sommige kittens die wel eens 'wilden'.

WITH BRITTLE BONES AND A LIONHEART

Ze had niet veel van een antwoord van hem terug verwacht, hij was immers nog zo jong. En woorden waar vast nog nieuw en moeilijk voor hem. Toch probeerde hij het, iets waar hij trots op leek te zijn. Met een moeilijk gezicht staarde ze naar hem, niet goed wetend wat ze veder moest doen. Ze was hier zo slecht in. Wat moeizaam wiebelde ze met haar oren. 'Ja, inderdaad.' sprak ze om toch maar een reactie terug te geven. De grijze poes verstijfde toen haar spieren en zwaaide met haar staart de andere kant op- 'Het lijkt me beter als je me veder met rust laat kleine.' Cheetahcall probeerde haar stem steng te laten klinken, ergens maar ze normaal nooit veel moeite mee had. Maar dit keer wel.

Ze zei ja, iets dat aantoonde dat ze het eens was met hem! Ja toch? Nja, dat was toch wat ja betekende niet? Hij wist het eigenlijk niet zo goed maar wat hij wel wist was dat hij heel blij werd hierdoor. Zijn groene oogjes twinkelden even. Yes, iemand was trots op hem. Want dat was toch wat het betekende? Het zal wel. Hij glimlachte tevreden naar de grijze poes en bleef haar rustig aanstaren, wachtende tot ze iets anders ging doen.... En dat deed ze ook! Even keek de gevlekte kitten op, ze zwiepte haar staart de andere kant op en wel meteen deed Brit dat ook... Wat eigenlijk moeilijker was dan men zou verwachten. Even sprak de poes verder. Klein? "Ikke gwoot!" zei hij meteen als reactie op het woordje klein. Hij was heel erg groot, dat zei zijn mama altijd en mama had altijd gelijk. een brede glimlach werd wederom op zijn gelaat getoverd, afwachtende op nog wat prijzende woorden van de ander.

WITH BRITTLE BONES AND A LIONHEART

De kitten vond het blijkbaar niet leuk om klein genoemd te worden, maar dat was eigenlijk niet echt verrassend. De meeste kittens dachten dat ze groot waren, omdat hun moeders dat wijsmaakte. Wisten ze dan dat er niks was met klein zijn? Soms wilde ze dat zij nog klein was, minder verantwoordelijkheid. Een simpelere tijd. Het was grappig; als je klein was wilde je enkel volwassen worden maar als volwassenen wil je enkel weer een jong zijn. Het is ook nooit goed. 'Als jij het zegt.' mompelde ze.