Another one

Het lijstje met apprentices waar hij eens een hartig woordje mee moest spreken leek alsmaar groter te worden en dan voornamelijk met Thunderclan apprentices. Hij had de apprentice samen met Pepperpaw hier gezien een tijdje terug en hij hoopte hem hier nogmaals tegen te komen. Toch wist hij niet of de kans ertoe groot zou zijn. Een kat kwam tenslotte niet elke dag naar fourtrees, maar wie weet als de apprentice hem zag zitten zou hij zelf naar hem toe komen. Hij zette zich dan ook neer in het midden van de open plek, waar hij duidelijk zichtbaar was. Hij wist dat hij op deze manier meer aandacht zou kunnen trekken dan die van Thunderclan, maar dat maakte niet veel uit.

[Ardentpaw]

Alweer naar Fourtrees. Ze moesten wel denken dat hij gek was om zo het geduld van zijn mentor te testen. Er kwam zo natuurlijk helemaal niets van zijn training als hij zo vaak op pad bleef gaan. Maar het was een routine geweest waar hij in was gevallen in de tijd dat hij aan het wachten was geweest op zijn eerste training. Nu had hij die dan eindelijk gekregen, maar Ardentpaw kon zijn vrijheid om te ontdekken toch echt niet opgeven. En dus was hij nu weer op de plek waar hij al veel interessante katten had ontmoet. Wie weet vandaag weer wel een. Met vrolijke stap klom de jonge apprentice de helling op, om plots te stoppen toen hij er boven uit kon zien. Precies in het midden van Fourtrees zat een kater. Nieuwsgierig stak Ardentpaw zijn kopje nog wat hoger boven de helling uit om het beter te kunnen zien. Gek! De kater zat daar maar stilletjes niets te doen. Waarom was hij hier dan? Zou hij het wagen om naar de kater toe te gaan? Maae straks was het een vijandige warrior van een andere clan. Zou die een apprentice zonder training aanvallen op de heilige grond van Starclan? Nee; dat kon haast niet. Ietwat voorzichtig kroop Ardentpaw het laatste stukje van de heuvel over en liet de zwaartekracht zijn aftocht versnellen. Zou de kater hem al hebben opgemerkt? Waarschijnlijk wel. Dan kon hij nu net zo goed gedag gaan zeggen toch? Hij wandelde erop af stopte een paar staartlengtes voor de kater. ”Hallo!” miauwde hij vrolijk ter begroeting.

Zijn aandacht werd getrokken toen er een kat aan de kant van Thunderclan verscheen. Het leek qua vacht degene te zijn waarop hij aan het wachten was. Was het echt zo makkelijk om degene te vinden die je ook wilde spreken? In ieder geval kwam de kater wel naar hem toe in plaats van dat deze er weer vandoor ging. Dan zou hij zelf hardop moeten hebben spreken naar de apprentice. "Hallo," Begroette hij de apprentice terug. "Was jij degene hier laatst met Pepperpaw?" Meteen maar met de deur in huis vallen dan maar. Hij draaide meestal er niet omheen wat hij wilde, tenzij hij niet anders kon. Hij wist ook wel vrijwel zeker dat dit de apprentice was, maar beter om duidelijkheid vragen voor hij ineens een andere kat ging beschuldigen van dingen.

De kater groette hem netjes terug, maar het leek er niet op dat hij hier was voor een vriendelijk gesprek. "Was jij degene hier laatst met Pepperpaw?" Kwam de duidelijke vraag gelijk zijn kant op. Ardentpaw slikte even. Hoe wist hij dat?Zat hij nu in de problemen? Ineens was de grond veel interessanter dan de Shadowclan warrior voor hem. Het kon toch niet anders? Dat hij in de problemen zat. Pepperpaw's clangenoot zou hem niet zomaar opzoeken als hij niets fout had gedaan. "J-ja," stamelde hij nerveus. Ardentpaw's gedachten waren nog steeds bij de vraag hoe de kater wist dat hij hier laatst met Pepperpaw was geweest. Had de jongere apprentice het aan iemand in haar clan verteld? Was dit haar mentor, de deputy van Shadowclan, dan? Oh nee. Nu zat hij echt in de problemen. "Ben jij...Acorndust?" De vraag kwam er uit op voorzichtige en onzekere toon. Kon hij hier heelhuids vandaan komen?

Blijkbaar had Pepperpaw genoeg verteld over hem, want de vraag kwam vrijwel meteen over of hij Acorndust was. "Dat klopt." Sprak hij rustig. In ieder geval had de ander nu bevestigd dat hij de apprentice bij Pepperpaw toen was. Misschien had hij zelf ook meer zijn best moeten doen om te onthouden wie het was. "Waarom wilde je Pepperpaw ergens mee naartoe nemen?" Het was tenslotte eerst over Bloodclan geweest en daarna de moonstone en de reden erachter wilde hij wel weten. Was het puur om het avontuur? Maar dat kon ook met een kat van je eigen clan, dat hoefde niet per se met een apprentice van een andere clan.

Het was niet echt dat hij vergeten was dat deze kater de deputy van Shadowclan was, maar meer het geval van een bevestiging nodig hebben. Ardentpaw's brein had het de laatste keer niet allemaal goed in zich kunnen opnemen en nu stond hij hier weer voor Acorndust. Weer was hij wat sprakeloos want hij kon het nog steeds niet geloven dat hij zomaar zo de deputies van verschillende clans op het lijf liep. Het was toch wel wonderbaarlijk. Maar die wonder was een beetje gedomperd door het feit dat Acorndust niet blij was dat hij met zijn apprentice een tripje naar de moonstone wilde plannen. Of gewoon het feit waarom hij haar ergens mee naar toe wilde nemen. Uhm, ja, goede vraag. Dat wist hij zelf ook niet zo goed. Het was gewoon plots in hem opgekomen en hij had het voorgesteld. Niet over na gedacht, niet overwogen of ze uberhaupt in de problemen zouden komen ervoor. Alleen dat het spannend zou zijn. "Ik, uh, ik dacht er eigenlijk niet zo goed over na. Pepperpaw was aardig en ze leek heel graag mee op avontuur te willen," miauwde Ardentpaw in antwoord. Hij durfde Acorndust niet zo goed aan te kijken en had daarom zijn ogen op de grond.

Het was niet gewoonlijk dat apprentices van verschillende clans samen een uitstapje zouden maken en al helemaal niet naar de moonstone. Natuurlijk kwamen ze elkaar vaak genoeg tegen op fourtrees of de borders, maar met vriendschappen moest er opgepast worden. De kans was er tenslotte altijd dat je tegenover elkaar kwam te staan in een gevecht en dan moest je trouw zijn aan je clan. "Heb je geen apprentices in je eigen clan om dat mee te doen." Pepperpaw was misschien aardig overgekomen, maar samen naar de moonstone was niet een ding dat geaccepteerd zou worden. Ze waren tenslotte van verschillende clans. "Het is namelijk niet echt gebruikelijk om met een apprentice van een andere clan op stap te willen gaan." Het was ergens misschien niet aan hem om de apprentice erop aan te spreken, dat was eigenlijk iets dat zijn mentor zou moeten doen.

Hij slikte even toen Acorndust de vraag stelde of hij dan niet met iemand uit zijn eigen clan op pad kon. De waarheid was, ja, dat had hij gekunnen. Maar Ardentpaw had niet goed nagedacht over de consequenties die zijn keuze om Pepperpaw mee te vragen hem zou geven en nu was hij hier, met een strenge deputy op zijn staart. Ergens vroeg hij zich wel af of Pepperpaw gelijk had dat de kater haar stalkte, Acorndust leek namelijk precies te hebben geweten dat hij hier vandaag zou zijn. Misschien waren dit maar allemaal gedachtes in zijn kop en dus duwde de jonge apprentice ze bij voorbaat maar aan de kant. Hij herinnerde dat hij best wel disrespectvol was geweest met zijn vraag waarom Acorndust zijn apprentice niet naar de moonstone had willen nemen en hij wist nog niet of dat hij dat al zo snel was vergeten. Ardentpaw wilde in iedergeval niet nog eens zo'n voorgeval en kon dus maar beter geen ondervragende gedachtes stellen. Daarbij was dit een deputy, die zou vast niet tegen hem liegen zelfs al was hij van een andere clan. Dus geloofde hij hem ook zeker wel toen er werd verteld dat het niet gebruikelijk was om met apprentices van een andere clan op stap te gaan. Zijn oortjes legden zich wat beschaamd naar achteren. Ardentpaw geloofde niet dat de kater boos op hem was, maar hij werd nu wel de les gelezen door een deputy van een andere clan. Straks dacht het hele woud dat Thunderclan hun jonge katten niet opvoede en had hij het gestart. "Sorry," mompelde hij bedeesd. Nee zijn enthousiasme en blijkbaar oneindige energie waren nu diep naar beneden geduwd. "Ik wilde niet disrespectvol zijn of de warrior code breken ik was alleen nieuwsierig en ik..." miauwde hij snel, bang om gestopt te worden, of dat de ander toch nog boos zou worden. Hij wilde weer zeggen dat hij niet goed had nagedacht, maar hij wist niet of dat dat nog een goed effect zou hebben. Acorndust had zich er de eerste keer ook niets van aangetrokken. Misschien kon hij gewoon beter niets zeggen en luisteren naar de respectvolle kater.

Misschien moest hij niet elke apprentice die een fout beging achterna gaan, maar hij vond het belangrijk genoeg om dit te doen als ze Pepperpaw erbij probeerden te betrekken. Het was zijn mening tenslotte dat ze beter dit soort ideeën binnen hun eigen clan konden houden in plaats van ze delen met apprentices van andere clans. Ze waren tenslotte niet meer in de bergen, ook al waren de meeste huidige apprentices er nooit geweest. "Ik weet dat je de warrior code niet expres wilde verbreken, maar je moet je wel bedenken dat we verschillende clans zijn en dat je dus ooit misschien tegen Pepperpaw zal moeten vechten." Misschien begrepen jonge apprentices dat nog niet zo zeer, maar dat kwam vaak wel met de tijd. Vooral rond leafbare, dan waren er vaak genoeg spanningen.

Vechten tegen Pepperpaw? Daar had hij nog helemaal niet over gedacht. Hij had eigenlijk helemaal nog niet over een gevecht gedacht. "Maar ik wil helemaal niet met iemand vechten," floepte hij eruit. Het was waar. Hij hield niet van ruzie, hij wilde niet met iemand vechten. Hij wilde katten helpen en vrienden met ze worden. Maar zou zijn wens worden gewaardeerd? Vroeg of laat zou er een gevecht uitbreken, was het nou tussen hem en een buitenstaander of zijn clan tegen een andere clan. Hij zou moeten gaan vechten als hij een warrior wilde worden, dat hoorde bij de belofte om je clan met je leven te beschermen. Toch hoefde dat niet te betekenen dat hij het leuk vond. Natuurlijk was hij enthousiast om te leren, maar de realiteit van een gevecht was toch anders. Er zouden dan katten dood kunnen gaan. Ardentpaw dwong zichzelf om Acorndust aan te kijken, die hem waarschijnlijk als zijn vermoedens zou bevestigen en eigenlijk wilde hij dat niet.

Kort trok hij zijn wenkbrauw op bij de opmerking van de apprentice. Hij wilde helemaal niet vechten? Natuurlijk hield geen enkele kat echt van vechten, maar als het was om je clan te verdedigen dan zou elke warrior dat doen. Daar ging hij vanuit tenminste, maar misschien waren er wel meer zoals Ardentpaw. "Gevechten zijn onvermijdelijk, vooral als het op Bloodclan aankomt." Het hoefde nog niet eens met een andere clan te zijn, maar Bloodclan was er ook altijd of rogues. "Wat doe je dan als je een rogue of bloodclanner op Thunderclangebied tegenkomt?" Normaal zou je denken dat iedereen ze zou wegjagen, maar nu was hij ergens wel benieuwd wat deze apprentice zou doen.

En daar werd hij verteld wat hij niet wilde horen. Toch, hij wilde een goede warrior worden, dus hij zou zich over dat ethische dilemma moeten zetten later. Maar toen stelde Acorndust hem dat ook een vraag waar hij eigenlijk nog helemaal niet klaar voor was. Wat zou hij dan doen? Ardentpaw wist het niet echt. Misschien dat hij met een rogue nog zou kunnen onderhandelen, maar een Bloodclanner? Hoewel er vast wel ergens een aardige Bloodclanner moest zijn betwijfelde de apprentice zeer dat hij deze tegen zou komen. "Ik zou ze eerst vragen om weg te gaan, ze proberen weg te krijgen op een vredige manier, daarna pas aanvallen als het echt nodig is," vertelde hij dus maar. Veel anders kon hij ook niet doen. Hoe moest hij anders een kat van het territorium afkrijgen? Ze bevrienden zou niet werken en waarschijnlijk ook niet eens lukken. "Maar dat betekend nog steeds niet dat ik het wil," mompelde Ardentpaw er achter aan, alsof het nog niet duidelijk was.

Het was niet alsof het echt zijn probleem was, maar hij was wel nieuwsgierig waarom er een apprentice was die geen zin leek te hebben in vechten, terwijl dat vaak genoeg nodig zou zijn. Het was niet verkeerd om het eerst op een vredige manier op te proberen lossen, maar met Bloodclan zat dat er bijvoorbeeld meestal niet in. Misschien was hij iets te ver gegaan in de vragen die hij stelde aan de apprentice. Het was tenslotte niet aan hem eigenlijk om het hier over te hebben, maar meer aan de mentor van hem. "Eerst proberen ze te vragen hoeft niet verkeerd te zijn, tenslotte heb je dan geen onnodig gevecht." Was het zo goed? Over de rest kon hij tenslotte niet veel zeggen. "Maar eigenlijk is het niet aan mij om je hierover aan te spreken." Het zou tenslotte alleen maar voordeel voor Shadowclan kunnen betekenen als iemand van een andere clan niet wilde vechten.

Hier, dan was het toch goed. Acorndust vertelde hem net dat het niet erg was om iets eerst vredig op te lossen. Dan zou hij maar heel overtuigend moeten worden en ze zo het territorium uit moeten praten. Misschien was dat een beetje onrealistisch, maar hij kon zeker proberen. Toch, de oudere kater wilde er niet echt een mening over geven, zei dat het niet aan hem was om hem hierover aan te spreken. Hm, misschien omdat ze van andere clans waren? Hij zou het wel echt geweldig hebben gevonden als een deputy hem advies zou hebben gegeven. Dat zou hij zeker ten harte hebben genomen. Helaas was hij teleurgesteld, maar dat wilde hij niet laten merken. Hij kon toch niet teleurgesteld worden door iemand die hij amper kende? "Maar waarom zou je iemand met opzet pijn willen doen?" Vroeg Ardentpaw toen. Het kwam niet over alsof Acorndust dat wilde, maar zijn woorden leken dat wel te zeggen. Maar dacht hij dan niet heel zwart-wit nu? Want het was niet alleen of iemand weg laten gaan of ze tot stukken scheuren. Maar wat was dan de middenweg? Wat was het grijze gebied?

Iemand pijn doen met opzet? Dat was niet echt dat hij graag deed. Het lag tenslotte aan de situatie, maar eigenlijk gebeurde het altijd in een gevecht met een andere kat en stond hij er niet eens bij stil dat het opzettelijk was. "Het is niet alsof je iemand bewust pijn doet in een gevecht. Ik sta er eigenlijk niet eens bij stil." Dat was de waarheid. Het was ergens natuurlijk wel iemand opzettelijk verwonden, maar het was omdat je iets aan het verdedigen was. "Eigenlijk vecht ik ook alleen als het is om iets te beschermen." En daar waren alsnog veel opties voor. Of het nou was om iemand te beschermen die je dierbaar was of dat het voor de clan was. Er waren zoveel mogelijkheden ervoor.

Iemand niet bewust pijn doen tijdens een gevecht? Dat snapte Ardentpaw niet helemaal. Als je aan het vechten was wilde je toch opzettelijk de ander toetakelen zodat deze uit het gevecht ging? Dan was het nog steeds bewust. Misschien bedoelde Acorndust dat je brein dan even stopte met nadenken en dat het automatisch ging? Maar dan zat je nog steeds met die gedachten als het gevecht voorbij was en dan zou je een rotgevoel meedragen, toch? Maar die trein van gedachten werd onderbroken door de volgende woorden van de kater. Vechten om te beschermen... Dat klonk wel als iets wat hij zou doen. Hij was erg snel aan katten gehecht en hij was loyaal aan zijn vrienden en zijn clan. Dat wilde hij dus allemaal beschermen. Toch, het idee om daat geweld voor te gebruiken maakte hem nog steeds wat huiverig. "Maar heb je dan nooit een rotgevoel na een gevecht? Spijt? En wat als je perongelijk iemand..." durfde hij het wel te zeggen? Nee, straks dacht de deputy nog dat hij hem aan het beschuldigen was en het woord liet hem ook niet met een prettig gevoel achter als het om iets anders dan een stukje prooi ging. Die hoorden dood te zijn, maar katten niet.

Een rotgevoel? Meestal niet als hij eerlijk was. Het was niet dat hij niks voelde, maar als het was om iemand dierbaar te beschermen dan had hij geen reden om zich schuldig te voelen. "Waarom zou ik spijt moeten hebben?" Vroeg hij dan ook terug aan de apprentice. "Als je vecht voor een reden, dan is er niks waarvoor je je schuldig moet voelen." Hij begreep de laatste woorden van Ardentpaw wel, maar hij had zelf nog nooit iemand vermoord, dus hoe hij zich daarbij zou voelen had hij geen idee van. "Het is ook niet alsof ik ooit iemand direct gedood heb, dus ik heb geen idee hoe dat zou moeten voelen." Waarschijnlijk zou het afhankelijk zijn van wie het was of hij zich schuldig zou voelen of niet. Hij betwijfelde namelijk dat hij zich schuldig kon voelen als het een bloodclanner was.

Als je vocht voor een reden, dan was er niets om je schuldig over te voelen. Ardentpaw haalde die woorden door zijn kop heen. Hij begreep ergens wel waar Acorndust vandaan kwam met dat sentiment, maar het was toch niet altijd zo gemakkelijk. Soms moest een warrior van een andere clan met jou vechten omdat dat moest van zijn leider, niet omdat hij het wilde. Je kon een bevel van je leider niet zomaar negeren. "Maar niet iedereen vecht met dezelfde reden, toch? Vroeg hij dan ook hardop af bij die gedachtes. "Hoe weet je dan of het juist is om hun aan te vallen als je hun reden niet weet?" Nu begon hij steeds meer over het moraal te denken dan het feit of hij wel wilde vechten of niet. Misschien als Acorndust hem hier wat meer over kon vertellen dat hij dan later minder zorgen had in een gevecht. Misschien kon hij het beter aan iemand van zijn eigen clan vragen, zijn mentor was daar een goed voorbeeld van, maar de kater was nu hier en had al een paar van zijn andere vragen beantwoord.

Het was waar dat niet iedereen met dezelfde reden vocht en dat daardoor juist conflicten ontstonden vaak genoeg. "Door het verschil in redenen ontstaan vaak genoeg gevechten, maar als je doet wat je denkt dat juist is, dan kan het voor je niet verkeerd voelen." Dat was tenminste hoe het voor hem voelde. Zolang hij zelf vond dat hij een goede reden had, dan maakte het niet uit wat voor een reden de ander had. "Je kunt natuurlijk altijd luisteren, maar dan is het nog maar de vraag of ze de waarheid spreken." Dat was iets dat je nooit zeker van zou kunnen zijn en anders kon je er achteraf spijt van hebben.

Hm...Acorndust maakte goede punten, maar dat betekende niet dat hij het leuk moest vinden. Dit was dan ook echt een voorbeeld van een gevorderde warrior die meer wist als hem, terwijl hij koppig zijn moralen wilde laten klinken. Eventjes zei Ardentpaw dan ook niets. Wat moest hij zeggen? Hij had alles wat hij wist en wel en niet wilde doen al duidelijk gemaakt. Al was dat niet veel. En dus knikte de apprentice maar wat bedeesd. "Ik begrijp het," mompelde hij, even geen vragen meer. Want hij wist wel dat katten logen, dat sommigen gemeen konden zijn. Gelukkig had hij het zelf niet meegemaakt, maar dat betekende niet dat hij niet beter wist. "Ik bedoel, ik wil ook wel van nut zijn voor mijn clan en alles, maar iemand aanvallen..." dwaalde hij af. Misschien dat hij er in het moment anders over zou denken, maar er wat geen manier om daar nu achter te komen. Als het vechten of doodgaan was, of als zijn clan in gevaar was, ja dan misschien wel. Maar iemand die het territorium binnendrong, een eenling, zou niet gelijk iets zijn wat iedereen dan in levensgevaar zou brengen toch?