Another one

Hij wist dat er soms katten waren die liever niet iemand direct zouden aanvallen. Toch viel hij ook echt niet elke kat aan die hij op Shadowclangebied tegenkwam. Er waren er genoeg die ook van het territorium af te krijgen waren met woorden. Maar als het nodig was zou hij geen seconde twijfelen om iemand aan te vallen. "Dat is iets dat je zelf over na zal moeten denken." Tenslotte was dat niet aan hem. Ardentpaw was niet zijn apprentice en ook nog eens niet van zijn clan. Een die niet wilde vechten was ergens juist voordelig voor Shadowclan.

Ardentpaw knikte wat afwezig toen hem werd gezegd dat het iets was waar hij zelf over na moest denken. Was dat niet wat hij al deed? Hij dacht er overna, alleen, en nu stelde hij alleen een handje vragen die hij had. Misschien was het dan ook maar het beste om het nu gewoon uit zijn kop te zetten. Het was niet alsof hij veel verder kwam door het te blijven adresseren in dit gesprek. En misschien was het ook wel helemaal niet zo slim om het er met Acorndust nog verder over te hebben. Want was dit niet een beetje hetzelfde als clangeheimen delen? Nee, meer persoonlijk. Maar dat was vast iets wat Acorndust niet hoefde te horen. "Maar uhm," tja wat nu? "Was je nou echt helemaal hierheen gekomen om iets aan mij te vragen?" Zou dat het onderwerp van het gesprek een beetje veranderen? Ardentpaw hoopte van wel.

Dat was een goede vraag, waarvoor was hij hier ook alweer? Het was om de ander erop aan te spreken om Pepperpaw niet zomaar meer bij dingen te betrekken, maar dat had hij nu al gezegd, dus was er verder nog echt iets? "Het ging om Pepperpaw, maar verder niet meer, tenzij je natuurlijk wat dingen van Thunderclan kwijt wilt." Hij kon het niet helpen om het laatste deel eraan toe te voegen. Ook al ging hij er niet vanuit dat Ardentpaw net zoals Waterpaw was, want anders had Thunderclan een groot probleem als het op apprentices aankwam.

Oh okay, dus hij zat niet in de problemen. Dat was goed om te weten. Acorndust was blijkbaar alleen komen zeggen dat hij Pepperpaw nergens meer mee moest betrekken en dat zou vast niet zo heel moeilijk zijn. Hij had haar niet meer gezien sinds hij haar had ontmoet, dus dan kon hij haar ook moeilijk bij iets betrekken. Toen de kater hem vroeg of hij misschien nog wat over Thunderclan kwijt wilde, wist Ardentpaw niet zeker of het een grap was. Hij lachte nerveus en schudde zijn kopje. Nee, hij zou zijn clangeheimen niet gaan verraden hoor. Niet dat hij er die veel wist. Hij was maar een apprentice en het enigste wat hij meekreeg kwam van zijn vrienden of van clanmeetings. En voor zover hij wist was daar niet iets geheims uitgekomen. "Nee hoor, helemaal niets. Dat zou niet echt goed zijn als ik dat zou doen, want dan verraad ik mijn clan. En dat is tegen de code," Yep. Als hij nerveus was ratelde hij vaak.

Al snel kwam er een antwoord en bleek dat Ardentpaw er inderdaad niet een was die zomaar dingen over Thunderclan zou zeggen. "Houden zo," Sprak hij dan ook. Hij wilde echt niet expres dingen over Thunderclan weten. Als dat het geval was, dan zouden er genoeg manieren zijn om er achter te komen en een apprentice wist meestal toch niet wat hij wilde weten. "Je clan zou het belangrijkste moeten zijn." Dat was tenslotte hoe het voor de meesten in een clan was, ook al waren er genoeg die er anders over dachten.

Ardentpaw hield zijn kopje een beetje schuin toen hem verteld was dat zijn clan het belangrijkste hoorde te zijn. Waren er dan katten die dat niet vonden? Natuurlijk lapten er soms een paar de regels aan de laars, maar die waren dan vaak toch echt nog wel loyaal aan hun clan. Of bedoelde Acorndust de slechte katten, die naar de Dark Forrest gingen? Daar zou hij er nooit een van worden! Dat was iets wat hij zeker wist en streefde dus ook om goed te doen. Al was het soms wel een beetje moeilijk als je interessante plekken wilde ontdekken, want dan volgde je toch niet altijd de regels. Maar was dat echt zo erg? Acorndust zou misschien zeggen van wel, want de kater leek hem streng. Toch, hij had hem al eens laten gaan toen hij met Pepperpaw plannen wilde gaan maken om naar de Moonstone te gaan. Al was er toen ook nog niet echt iets gebeurd. "Waarom zou mijn clan niet het belangrijkste zijn? Ze zouden hetzelfde voor mij doen." reageerde Ardentpaw dus ook lichtelijk verbaasd.

Voor de meeste katten was het inderdaad vanzelfsprekend dat de clan het belangrijkste was, maar er waren er genoeg die daar ook anders over dachten. "Het is niet voor iedereen zo vanzelfsprekend, er zijn er genoeg die andere dingen belangrijk vinden." En een van de grootste dingen daarvan waren katten die familie in andere clans hadden om wat voor reden dan ook. Verdeelde loyaliteit leverde vaak genoeg situaties op die anders nooit gebeurd zouden zijn. En dan waren er natuurlijk katten die nooit wat voor een clan voelden ondanks dat ze er geboren waren.

Andere dingen? Wat voor andere dingen zouden er belangrijker zijn dan degenen die je lief stonden in je clan, of de rest van de leden die bijna altijd wel voor je klaarstonden. Hij begreep dat sentiment niet, maar Acorndust leek er duidelijk over na te denken. Misschien was hij zelf naiëf, maar was zijn loyaliteit niet juist goed? "Maar wat gebeurd er dan met hen? Worden die uit de clan gezet?" vroeg hij voorzichtig. Misschien was dit wel weer iets wat iedere clan anders deed en zou hij daarom geen antwoord krijgen. Het was allemaal maar een beetje moeilijk, vragen willen stellen terwijl je niet zeker was of je ze eigenlijk wel mocht vragen.

Natuurlijk werden ze niet zomaar uit de clan gezet, maar gestraft was zeker een optie. Tenslotte zou de clan voor familie moeten staan in zo'n geval. "Je hebt genoeg katten die familie in andere clans hebben, maar dan zou alsnog de clan voor familie moeten staan." Sprak hij. "Ze kunnen straf krijgen, maar de clan uit gezet worden zal niet snel gebeuren." Dan moest er wel wat meer gedaan worden dan kiezen voor je familie of ermee ontmoeten. Dan zouden ze bijna elke halfclanner de clan uit moeten zetten, terwijl het meestal de schuld van de ouders is dat ze halfclan zijn.

Wat Acorndust hem nu vertelde leek hem moeilijk. De clan voor je eigen familie zetten? Hij zou niet weten of hij dat wel kon. Hij had niet veel familie, maar zijn vrienden had hij wel en dat maakte hen toch ook wel een beetje familie. Toch, je voelde wel een speciale band met katten die je bloed deelden en om daar nou je rug naar toe te keren voor je clan? Hij wist het allemaal niet en hij hoopte ook dat hij nooit in die positie zou staan. Hij knikte dan ook alleen maar stilletjes toen Acorndust hem dat vertelde en toen ook weer verder ging door te zeggen dat ze wel een straf zouden krijgen, maar niet zo snel de clan uit werden gezet. "Maar wat voor straf krijgen ze dan?" Vroeg hij wat verward. Hij kende alleen maar de straf van apprentice taken, maar dat leek hem lang niet zwaar genoeg in zo'n geval.

Wat voor een straffen ze zouden krijgen? Vaak genoeg verschilde het, maar een van de dingen die het meeste gebeurde was dat er altijd een warrior bij diegene zou moeten zijn tot ze het vertrouwen van de clan weer teruggewonnen hadden. "De clan zal je minder snel vertrouwen en je zal iemand toegewezen kunnen krijgen die op je moet letten in wat je doet, zodat je geen kans hebt om diegene in het geheim te ontmoeten. Dit zou kunnen duren tot je weer wat vertrouwen teruggewonnen hebt." Het had vaak genoeg toch niet veel zin om meer dan dat te doen. Want eigenlijk werden ze op deze manier weer behandelt als een apprentice en dat was voor de meeste warriors al erg genoeg.

Acorndust legde hem uit wat er zou gebeuren als straf. Het klonk niet totaal als een straf, meer een soort van buddy-systeem totdat de clan je weer vertrouwde, maar al gauw was zijn aandacht daar niet meer bij. Schelle en luide geluiden lieten hem opschrikken. Honden! En aan het harde, rommelige geblaf en gesnauw te horen waren ze zeker niet vriendelijk. Het was een gevecht dat was duidelijk en het was heel dichtbij. Ardentpaw kon ze nog niet zien, maar hij kon ze luid en duidelijk genoeg horen om dat te weten en hij zou liegen als hij niet bang was. Zijn ogen waren groot en ze schoten in het rond terwijl zijn oren druk bezig waren de richting van de beesten te signaleren. Moest hij rennen? Kort liet hij een angstige blik naar Acorndust gaan. Zou de grote kater weten wat ze moesten doen? Als ShadowClan deputy moest hij toch wel een hond zijn tegengekomen? "Acorndust...?" Vroeg hij zachtjes, zijn stem afdwalend naarmate hij bij het einde van zijn zin kwam.

Voor de ander hem nog meer vragen kon stellen was er een duidelijk gegrom en geblaf te horen en voor een moment stonden al zijn haren overeind. Toch probeerde hij zo kalm mogelijk te blijven, want voor nu leek het erop dat de honden nog een eindje weg waren. De ander leek niet te weten wat te doen en zelf liet hij kort zijn blik rondgaan. Ze konden in een boom gaan klimmen, maar hoelang zouden ze daar dan in vastzitten? Of konden ze beter weg proberen te geraken zonder dat de honden hun doorhadden. Maar de honden waren juist in de richting waar ze naartoe moesten en dat zou niet helpen. "Klim een boom in." Hij ging er vanuit dat de apprentice kon klimmen, was dit niet het geval, dan zou hij wat anders moeten verzinnen. Voor nu zouden ze in een boom klimmen en dan zouden ze ook een beter overzicht hebben van wat er gaande was. Hij wachtte alleen tot de ander in een boom was voor hij zou volgen.

Het geluid dat van de honden af kwam leek nog niet al te dichtbij, maar dat kon in een haverklap veranderen en zelfs Acorndust leek zelfs wat minder zelfverzekerd. Toen hij vroeg wat ze moesten doen was het antwoord dat hij een boom in moest klimmen. Zijn ogen darten rond de open plek van fourtrees naar de eerste de beste boom waar hij in kon klimmen. Ardentpaw sprintte er op af en met een sprong haakte hij zijn nagels in de strong en begon zich omhoog te heisen. Hij was zo bezig met het klimmen dat hij niet oplette of de honden al dichterbij kwamen of niet. Pas toen hij zich met moeite op een tak op veilige hoogte had gehesen nam hij zijn omgeving weer in zich op. Acorndust was nog steeds geen boom in gegaan. Waarom niet? "Komop!" riep hij lichterlijk hijgend naar de deputy toe.

De apprentice luisterde gelukkig naar wat hij zei. In dit soort situaties had hij ook liever niet dat iemand zou negeren wat hij zei. In een boom klimmen was vaak de beste oplossing als je de situatie wilde bekijken of als je achtervolgd werd door honden. Alleen was het wel altijd de vraag of je lang in een boom moest zitten of dat er hulp zou komen. Hij volgde achter Ardentpaw aan toen deze wat ongeduldig leek te worden dat hij nog niet gevolgd was en klom naar de eerste tak van de boom waar de ander in geklommen was. Hij klom nog wat hoger tot hij er zeker van was dat hij hoog genoeg was en begon toen de omgeving waar het geluid vandaan was gekomen te bespeuren op zoek naar de honden. Het geluid was tenslotte nog steeds te horen. "Kun je zien waar de honden zijn?" Besloot hij de apprentice te vragen. Het was nog niet makkelijk om ze te vinden namelijk.

Acorndust klom dan ook eindelijk de boom in, wat hem toch wat meer gerust stelde. De kater mocht dan een deputy van een andere clan zijn, maar Ardentpaw wilde niet dat hij gewond raakte omdat hij hem zo lang bezig had gehouden met vragen stellen en doorpraten. Hij klom hoger en hoger de boom in en vroeg toen of hij de honden kon zien. Daar had de tabby apprentice nog helemaal niet aan gedacht, maar het was eigenlijk best wel een 'oh ja' momentje. Hij zat hier hoog in een boom met een goed overzicht van de nabijliggende omgeving. Ardentpaw zocht dat ook zo snel mogelijk de omgeving te scannen van zijn plek op de tak, de richting van waar het geluid vandaan kwam. "Nee," vertelde hij Acorndust. "Betekend dat dat ze ver weg zijn?" Hij kon het niet helpen om een tikkeltje hoopvol te klinken. Als ze ver weg waren dan waren ze toch net wat minder gevaarlijk.

De honden waren zo snel niet te spotten door hem en ook niet door Ardentpaw. Het hoefde alleen niet direct te betekenen dat ze ook daadwerkelijk ver weg waren of dat ze ergens achter verscholen waren. "Het kan zijn dat ze ver weg zijn of dat ze vanaf hier toch niet zichtbaar zijn." Hij hoopte zelf ook zeker op het eerste, want een aanvaring met honden kon hij niet echt gebruiken. Een kleine zou hem misschien nog lukken, maar als het er al twee waren werd dat lastiger en onmogelijk als ze groot waren. "We kunnen denk ik beter even wachten tot het geluid ook weg gaat." Hij kon ze namelijk nog horen, ook al was hij er niet heel zeker van of ze nu juist verder weg waren of dat het maar zo leek te zijn.

Acorndust leek zijn hoop dat de honden al weer weg waren niet te delen. Nee, de deputy vertelde hem juist dat ze vanaf hun plek in de boom ook simpelweg gewoon niet zichtbaar konden zijn. Het enigste waar ze dan ook van af konden gaan was het geluid en daar was Ardentpaw geen held in met inschatten hoe ver weg de honden nou waren. Het geblaf en gegrom klonk immers nog steeds luid na in zijn oren. Hij hoopte dat Acorndust wist wat ze nu moesten doen en de kater kwam dan wel met een antwoord. Afwachten in de boom of het kabaal wat de honden maakten ook zou verdwijnen. En dan zou het veilig zijn, toch? Hij haalde diep adem voor hij zijn oren spitste om aandachtig naar de honden te luisteren. Het leek erop dat ze verder weg gingen...Of kwam dat door het feit dat zij nu een stuk hogerzaten en de honden daar beneden waren. "Wat doen we als ze niet weggaan?" Durfde Ardentpaw de vraag te stellen die nu in zijn kop rondspookte. Zouden ze dan voor altijd hier in de boom moeten blijven zitten? Want hij wist uit ervaring dat de bomen hier niet altijd even veilig waren. Nee, de eerste keer dat hij Acorndust had ontmoet was de kater met tak en al op de grond voor zijn neus beland. Oh nee, hij moest er niet aan denken dat er weer een tak zou afbreken en hij op de grond zou belanden precies als de honden daar waren.

Hij hield zijn oren gespitst, hopende het onderscheid te kunnen maken wanneer de honden verder weg zouden gaan. Ardentpaw stelde de vraag wat ze zouden moeten doen als de honden niet weg zouden gaan. Dat was een goede vraag, want ze konden moeilijk hier blijven zitten de hele nacht. Dat zou opvallen bij de clans, maar die zouden dan wel kunnen helpen. Voor hij echter kon antwoorden hoorde hij een hoog schel geluid. Iets dat pijn deed aan zijn oren, maar het deed de honden wel stoppen met geluid maken. Niet veel later zag hij de twee dieren dan ook een richting uit rennen, welke gelukkig niet richting hun was. "Volgensmij rennen ze weg." Sprak hij wat opgelucht. Hij was er zeker geen fan van om honden tegen te komen. Ze waren gevaarlijk voor een kat, vooral als het de grotere honden waren. "Laten we wel nog even afwachten wat er gebeurd voor we naar beneden gaan." Hij wilde er zerker van zijn dat ze niet terug zouden komen, terwijl ze weer naar beneden klommen.