A lot is going on right now.

Rainpaw had zich na de Gathering niet echt meer in de buurt van één van de borders gewaagd. Dat kwam aan de ene kant door wat er gezegd was geweest op de Gathering, maar aan de andere kant ook omdat ze het druk had gehad met trainen. Seahawk liet haar niet echt een kans om op uit te trekken en ergens vond ze dat wel prima. Ze had gemerkt dat er ergens onder zijn harde pantser wel een goed hart moest schuilen, net zoals dat bij de meeste katten het geval was die zich hard opstelden. De truc was om rustig te blijven en door dat pantser heen te breken, al was daar soms veel geduld voor nodig. Heel veel geduld. Maar goed, daar ging ze zich nu niet mee bezighouden. Nu wilde ze haar tijd even rustig spenderen in het kamp. Ze had net gejaagd en had twee vissen weten te bemachtigen. Gelukkig hadden de vissen niet erg veel last van de koude temperaturen en begaf er zich altijd wel eentje ergens aan het oppervlakte. Op dat vlak had RiverClan wel ontzettend veel mazzel met hun rivier. De andere Clans hadden dat voordeel niet, al zou Rainpaw met gemak één van die vissen overgeven aan één van de Clans als ze zag dat een kat te erg leed. Juist in deze tijden moesten ze een goed hart toedragen aan anderen, niet dan? Rainpaw liet haar twee vissen op de prooistapel vallen en liet haar blik vervolgens naar de nursery glijden. Ze besloot om een bezoekje te doen aan Shrimpkit en Honorkit en liep al in de richting van de ingang van de nursery, maar haar blik viel op een andere kitten. Eentje die het al even moeilijk moest hebben als Shrimpkit. Een warme blik verscheen in haar ogen en ze liep op de kitten af. “Hé, Bitterkit,” zei ze op een zachte toon tegen de kitten. “Gaat het een beetje met je?”

Er kwam geen antwoord. In plaats daarvan was er een schouderophalen te zien. Rainpaw beet kort op de binnenkanten van haar wangen. Soms wilde ze dat ze een patrouille samen kon stellen en dat ze naar BloodClan kon gaan om te zien of de kittens daar verbleven. Het was waarschijnlijk dat ze daar waren. Waarom zette Butterstar dan geen actie op om ze terug te halen? Hoe langer ze daar bleven, hoe meer gevaar ze liepen. Dat waren echter geen zorgen die ze met de kitten kon delen. Ze herinnerde zich dat de vader van Bitterkit, Butterpact, helemaal radeloos was geweest toen hij ontdekte dat Ravenkit er niet meer was. En Breakingkit, die immers altijd zo mondig was, had zich teruggetrokken. Het leek wel alsof met het vertrek van Ravenkit de karakters van de twee andere siblings aan diggelen waren geslagen. Ze vroeg zich af wat ze kon zeggen of kon doen om Bitterkit beter te doen voelen, maar ze nam aan dat het enige dat echt zou helpen buiten haar bereik lag, buiten haar vermogen. Hoe graag ze het ook wilde. “Ik ben Rainpaw,” stelde ze zichzelf voor en ze glimlachte opgewekt naar Bitterkit. Misschien was het een goed idee om van onderwerp te veranderen. Het zou vast immers niet zijn alsof ze het nog niet over Ravenkit hadden gehad in Bitterkit’s bijzijn. “Zodra je ceremonie gepasseerd is, kom je bij mij in de den slapen. Misschien kunnen we wel goede vriendinnen worden.”