You're welcome & goodbye

Wie het ook was die bedacht had dat zij maar eens prooi moest brengen naar de nursery, was een idioot van de onderste richel. Wolfpaw snoof duidelijk geërgerd maar deed voor de rest toch wat haar gevraagd was. Een nieuw iets in haar leven, maar ze was inmiddels toch wel redelijk desperate om niet langer meer die verdomde -paw achtervoegsel te dragen. Daarom stapte ze de nursery binnen, smeet een gevangen vogel neer, mompelde een alles behalve gemeende "Alsjeblieft," en draaide zich toen alweer om. Hup, snel dat hol uit voordat er weer een of ander stinkend, kwijlend jong aan haar staart hing.


&Saffronkit <3

Saffronkit rolde op zijn pootjes om een stukje te gaan wandelen. Na een lange tijd met een mosballetje te hebben liggen spelen, was hij er wel klaar mee en wilde wat anders gaan doen. In rap tempo rende hij door de nursery heen opzoek naar wat leuks om te doen. Ineens plofte er iets op de grond waar de rosse kitten van schrok. Met gebogen rug en extra pluizige staart keek de kitten fel naar de oorsprong van het geluid. Toen hij de vogel zag liggen ontspande hij weer en hobbelde richting de grote she-cat die zich net van de vogel afgedraaid had. Hij zette het op een sprintje om haar bij te kunnen houden. "Hoihoi! Dank je voor de vogel," bracht de kitten uit toen hij binnen hoorafstand van Wolfpaw was, waarna hij luid begon te spinnen.

Kennelijk was te ze laat. Mission failed, een van de kittens had haar vogel al opgemerkt en had nu besloten haar aan te vliegen. Verdorie, ze had ook nooit geluk hé. Vanuit haar ooghoek zag een haar rode belager aan komen rennen. "Hoihoi! Dank je voor de vogel," brcaht hij vrolijk en luid spinnend uit. Gadver. Zo kon zijn toch nooit geweest zijn? "Ja graag gedaan, donder nou maar weer op," sprak ze zonder en doekjes om te binden. Arme Saffronkit, het moederinstinct was ver te zoeken bij de grote boze Wolfpaw.

De kitten kreeg een voldane blik toen Wolfpaw "graag gedaan" zei, maar al snel droop de blik van zijn gezichtje. "Donder nu maar op." Saffronkit wist niet goed wat hij met deze woorden moest. Ergens voelde hij angst opkomen, maar ook boosheid. Hij had de she-cat toch alleen maar bedankt? Hij had toch niks verkeerd gezegd? Hoe kon een warrior wel tegen hem, althans, hij schatte in dat ze al een warrior moest zijn qua leeftijd. "Hoe kun je als warrior zo gemeen zijn!" mompelde het rosse katertje iets te hard in zichzelf.

Kleine ginger was beledigd, moh, wat zielig toch. Wolfpaw snoof en trok zich zeer weinig van zijn beledigde uitdrukking aan. Was maar een stom kind, moest hij maar leren haar niet lastig te vallen. "Hoe kun je als warrior zo gemeen zijn!" mompelde hij in zichzelf, maar net luid genoeg voor haar oortjes om het op te pikken. Met een vlam in haar ogen draaide ze zich naar het jong op, haar neus vervaarlijk dichtbij zijn kop. "Zei je wat, Ginger?" daagde ze hem uit om het in haar gezicht te zeggen. Als hij zo dapper dat soort dingen in zichzelf durfde te zeggen, moest hij maar eens het lef op hoesten om het daadwerkelijk in haar gezicht te zeggen.

Voor het rosse katertje er erg in had waren zijn woordjes al uitgesproken. Hij hoopte dat Wolfpaw het niet zou horen en boos op hem zou worden. Helaas werd zijn angst realiteit. De kattin draaide zich abrupt om. Met vurige ogen liep ze op Saffronkit af waarna de kitten van schrik een stapje achteruit. Wolfpaw hield haar kop vlak bij de zijne en zei uitdagend "zei je wat, Ginger?". De kitten begon iets te beven en legde zijn oortjes plat in zijn nek. Hij moest iets doen, hij zou zich niet bang laten maken! Voorzichtig zette de kitten zijn pootjes wat steviger neer en zette zijn vacht uit. Hij zal vast problemen krijgen, maar dat maakte hem op dat moment niks uit. In de nursery kon hem niks overkomen, althans, dat maakte hij zichzelf wijs. Hij haalde diep adem en sprak met een lichte kraak in zijn stem. "Hoe kun je zo gemeen zijn?" De kitten begon sneller te ademen en hij voelde adrenaline opkomen. "Ik heb je toch niks misdaan?" Nadat de kitten deze woorden uitgesproken had maakte hij zich zo groot mogelijk, vacht volledig uitgezet, oortes omhoog en zijn oogjes waren enkel nog spleetjes. "JIJ BENT EEN STOMME WARRIOR!" Het rechter achter pootje van de kitten begon zachtjes te trillen, hij voelde zich alles behalve op zijn gemak en was bang voor de reactie die de shecat vast en zeker zal geven.

Woede raasde door haar lichaam toen de kitten het gore lef had om een grote bek op te zetten. Wolfpaw hief zichzelf overeind en zette haar vacht dreigend uit, een laag gegrom kwam uit haar bek terwijl ze met haar poot de kater omver duwde en tegen de grond drukte. Niet hard en haar nagels hield ze met alle zelfbeheersing die ze had in hun hulzen, maar hopelijk zou het genoeg zijn om de kit eens en voor altijd een lesje te leren. "Heb je enig idee tegen wie je het hebt, Ginger?" kwam er laag en dreigend uit haar bek, haar amberen ogen keken hem doordringen aan en ze zette iets meer druk met haar poot. "Ik ben vernoemd naar de wolven die katten verscheuren alsof het muizen zijn. Als ik je eten breng bedank je me en hou je je gore bek dicht, of wil je soms eens zien waarom ik mijn naam heb?" gromde ze de kitten dreigend toe, absoluut zich niet boeiend over het feit dat dit mogelijk blijvende trauma's op zou leveren. Moet je je stomme kinderen maar eens manieren leren. Wolfpaw snoof een laatste keer en liet hem toen los, waarna ze met een zwiep van haar staart de nursery uit liep voordat ze een boze queen op haar dak kreeg.

Het spijt me omg ;u;

Met een ruwe duw werd de kitten omgegooid. Zijn vachtje pluisde enorm van angst en zijn oogjes werden groot. Een grote poot werd op zijn schouder geplaatst waardoor hij zich niet kon en durfde te bewegen. Nee, hij had geen idee tegen wie hij het had, maar een oudere kat kon dit toch niet zomaar doen? Zijn oortjes verdwenen in zijn nek toen hij hoorde waar de naam wolf vandaan kwam. Hij zou katten kunnen verscheuren alsof het een muisje was? Wolfpaw zou hem kunnen verscheuren. De kitten begon bij deze gedachten te trillen van angst. Hij voelde de poot van zijn schouder glijden, waarna de grote she-cat wegliep. 
Toen de voetstappen niet meer te horen waren, stond hij voorzichtig op. Hij kon niet behappen wat er zojuist gebeurd was en zijn oogjes begonnen te tranen. Hij moest zich zien te kalmeren, maar hoe. Trillend op zijn pootjes sjokte hij door de nursery, opzoek naar iets wat hem zou kunnen kalmeren. Hij zag een klein wit bolletje lopen, waar hij dan ook op af liep. "H... Hey S... Sound." wist de kitten uit te brengen toen hij vlak bij haar stond. Hij wilde niet dat ze zijn tranen zag en duwde zijn hoofde zachtjes tegen haar zij.

Soundkit had rustig in haar nest gelegen, maar een luide, boze stem had haar toch aan het lopen gezet. Maar dichtbij durfde ze niet te komen, vooral al niet toen ze zag dat het een grote kat was die heel erg op een warrior leek. En erger nog, die kat hield haar beste vriendje, Saffronkit, tegen de grond gedrukt. Met grote ogen keek ze toe hoe de grote kattin tegen hem gromde en hem daarna liet gaan. Ze zag dat hij nu ook een beetje geschokt was en toen hij haar opmerkte liep hij trillerig op haar af. "H... Hey S... Sound." bracht hij uit en hij duwde zijn kopje tegen haar flank. "G-gaat het?" vroeg ze hem, nog een beetje overdonderd van wat ze had gezien net, al was het vast lang niet zo erg als hoe haar vriendje zich voelde. Maar dit bewees alleen maar haar punt dat warriors eng en gemeen waren.

Zwaar ademend stond de kitten met zijn gezicht verstopt in de pluis wat zijn vriendje haar flank was. Hij snikte een paar keer schokkerig toen Soundkit vroeg of het ging. Het rosse katertje wist niet wat te zeggen of wat te doen, de aanvaring van net was hem veel te veel. Hij zou nooit meer de waarheid tegen een oudere kat vertellen en maar doen alsof hij het met ze eens was. Een laatste schokje schoot door zijn lijf toen Saffronkit eindelijk een stapje naar achteren zette. Hij draaide zijn gezichtje van de witte kitten af zodat zij zijn betraande oogjes niet zou zien. "H-Het moet maar," was alles wat de kitten uit wist te brengen, waarna hij zich voorzichtig door zijn pootjes liet zakken. Hij legde zijn hoofdje tegen de voorpootjes van zijn beste vriendje aan waarna hij zijn keeltje schraapte. "Die warrior was niet lief. Toen ik haar zei dat ze gemeen en stom was begon ze te... te..." Zijn oogjes werden groot, hij keek paniekerig om zich heen, waarna vervolgens een paar traantjes zijn ogen wisten te ontsnappen. Het was zeker niet het beste moment van het rosse hoopje verdriet, maar gelukkig was hij niet alleen.

Saffronkit was nog aan het snikken waardoor hij geen antwoord op haar vraag kon geven en dat maakte haar bezorgd. Het rosse katertje was altijd zo vrolijk en voor niets of niemand bang en nu stond hij in haar vachtje te staan huilen. Maar...Hij hoorde de stoere en dappere van hen twee te zijn. Hij stamelde uit dat het wel moest gaan en ze voelde het gewicht van zijn kopje van haar flank af gaan, maar haar aankijken deed hij niet. Hij begon te vertellen dat die warrior niet lief was geweest en dat toen hij dat tegen haar had gezegd ze hem tegen de grond had geduwd. Tenminste, zo ver kwam hij niet eens, maar ze begreep het wel. "Ik zag het" vertelde ze hem op zachte toon. Soundkit wilde haar vriendje niet nog verdrietiger maken hierover dan dat hij al was. "Misschien...Misschien kunnen we iets leuks gaan doen zodat je je weer beter gaat voelen?" Stelde ze voorzichtig voor. Misschien was dat wel helemaal niet wat Saffronkit wilde doen.

Hij snikte nog een paar keer luid voordat hij haar verwachtingsvol aankeek en vroeg waar ze zin in had om te doen. Uhm, geen vechtspelletjes, dat leek haar niet slim. Misschien konden ze dan een mosballetje overgooien, maar nee, dat zou Saffronkit vast te saai vinden. Haar vriendje had dat vast al zo vaak gedaan. Wat dan? Uhm, tikkertje of nee... "Verstoppertje!" vertelde ze vrolijk. Dan hoefde hij ook niet de hele tijd in de buurt van andere katten te zijn na de schok van die warrior. Dat zou vast wel een goed idee zijn. Een goed spelletje. Toch... "Tenzij jij liever iets anders wilt doen?" Voegde ze er een tikkeltje minder zeker aan toe. Nee, hij moest het leuk vinden, niet zij, anders was dit plan om hem weer vrolijk te maken geen succes. Alles voor haar beste vriendje.

Saffronkit vertelde haar dat het even geleden was dat hij verstoppertje had gespeeld, maar toch zag ze dat zijn oogjes al een stuk helderder en vrolijker stonden dan net. Ineens drukte hij zijn gezicht weer tegen haar flank aan en verbaasd keek Soundkit hem aan. Waarom deed hij dat? Die vraag was al gauw beantwoord toen hij begon te tellen. Hij was haar aan het afleiden! "Hé! Dat is valsspelen!" riep ze uit. Met een giecheltje duwde ze hem van haar af en rende ze gauw naar de eerste de beste verstopplek die ze zag. Een hoge stapel mos, groot genoeg om haar te verbergen. Er was vast een apprentice bezig om hun nesten te verschonen. Hopen maar dat die niet nu precies terugkwam om het mos weg te halen, want ze zat hier eigenlijk wel mooi verstopt. In stilte, en toch ook wel een beetje nerveus, wachtte ze af tot Saffronkit klaar was met tellen en haar zou komen zoeken