Hyacinth [Mottleshroud]

Ja, het was ook een goed leven. Hij snorharen trilden geamuseerd toen ze zag dat de kater besefte dat niet alle 'Kittypets' een leven hadden dat in zijn ogen verschrikkelijk was. "Ehm, vlak voorbij de heide die het mensen... Twoleg gebied met het bos verbind" legde ze zo simpel mogelijk uit. "Eigenlijk had ik dat niet moeten vertellen, bedenk ik opeens" Miauwde ze met een kleine verlegen glimlach. Ze had zichzelf beloofd dat ze niet meer zo makkelijk tegen vreemden zou zeggen waar ze woonde sinds haar confrontatie met Brat.

"Ehm, vlak voorbij de heide die het mensen... Twoleg gebied met het bos verbind" vertelde ze hem. Hij dacht diep na maar wist het even niet een twee drie uittevinden. Niet dat het uitmaakte, hij zou haar misschien vast nog wel een keertje tegen het lijf lopen. Zo niet dan maakte dat ook niet uit. "Eigenlijk had ik dat niet moeten vertellen, bedenk ik opeens" miauwde Flower plots verlegen. Mottleshroud glimlachte vriendelijk, "Ik zou niks zeggen," maar beter ook dacht hij. Met bladkaal was de windclan altijd erg hongerig en als ze zouden weten over een schuur voor met dikke muizen dan hadden Flower en haar vrienden een probleem. "Dat
beloof ik."

Gelukkig werd haar fout alleen maar beantwoord met een vriendelijke glimlach. Hij vond het dus niet heel raar dat ze haar locatie eigenlijk niet wilde vertellen. Want hoewel Mottleshroud wel aardig was, had ze geen idee hoe dat voor de rest van de katten hier gold. En trouwens; ze wist niet eens hoe aardig Mottle echt was. "Oh, dankjewel... Ik bedoel, niet dat jullie het echt nodig zouden hebben. Brengt het woud niet prooi in overvloed? " vroeg Flower, een beetje naïef

"Oh, dankjewel... Ik bedoel, niet dat jullie het echt nodig zouden hebben. Brengt het woud niet prooi in overvloed? " miauwde Flower, Mottleshroud knikte een beetje. "Niet altijd, maar er is genoeg. Vooral in dit koude weer is er minder prooi." miauwde hij. Misschien was het was naif een kittypet te vertrouwen. Er was een kans dat ze de andere clans er over kon vertellen. Maar die kans was extreem klein, en elke clan had het wat moeilijker in leaf-bare. Dat kon je geen geheim meer noemen. "Jij eet vast elke dag je buik rond," miauwde hij met een warme glimlach. Als je een stal vol met muizen had, dan had je vast zat eten. Zelfs in leaf-bare.

Ze had een slimme opmerking willen maken, maar haar onwetendheid was weer ontzettend duidelijk geworden. Flower wilde net zijn aanname over haar voedselsituatie ontkrachtten toen ze plotseling iets voorbij zich waaien, een witte lap, het dat de mensen voor hun kleding gebruikte. Even viel haar niks vreemds op, maar toen ze de wind die die lap droeg niet op haar pels voelde, maakte Flower een verschrikt geluidje en deed een paar wilde stappen naar voren. Recht de grens over.