We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Frostfall zag de beweging van de oren van de zwarte kater. Nou ja, hij hoefde ook niet zo te doen. Het was ook gewoon stom. Als je bang was voor kleine ruimtes, ging je de tunnels niet in. Het klonk niet eens als een ongeluk, het klonk gewoon onwaarschijnlijk. Vooral omdat hij er echt, écht helemaal niets te zoeken had. Maar Snugglebug probeerde nog te vragen of het goed ging met hem. Hij werd er ongeduldig van, zijn poten begonnen te jeuken. Was dit gewoon de vriendelijkheid van zijn partner, of was het gewoon goeie acteer kunsten. Hij voelde zich wat misselijk worden in zijn maag. Hij wilde er niet aan denken dat een ander met zijn gore klauwen aan zíjn partner zat. En zij zou dat ook niet moeten willen. Hij bleef naar de zwarte kater staren. Hij vond het ook nog eens irritant dat Snugglebug niet naar hem luisterde, en al helemaal dat ze dichterbij kwam. Hij keek dan ook behoorlijk zuur naar haar, maar hij hield zich stil. Hij moest niet uit zijn slof schieten met hém erbij.
Hij had verwacht dat de poes gewoon met Frostfall mee zou gaan, maar dat was niet. Ze draaide juist naar hem toe. 'Gaat het wel weer, Shade?' vroeg ze zacht. Shade keek haar aan en glimlachte. 'Ja hoor, Snuggle. Bedankt, zonder jou zou ik daar nog in blinde paniek zitten.' Brr, hij wilde niet weten wat er dan was gebeurd. Misschien was de boel dan wel echt ingestort. Frostfall leek dit allemaal niet leuk meer te vinden en Shadefeather werd ook onrustig van hem. Waarom was hij zo geïrriteerd? Er was echt helemaal niets gebeurd. Maar om daar nu een discussie over te starten zag hij ook niet zitten. 'Misschien kan je maar beter meegaan, Snuggle,' miauwde hij dus zachtjes naar zijn redder. 'En bedankt, nogmaals.' Hij glimlachte naar beide katten en draaide vervolgens om, hen alleen latend.
"Ja hoor, Snuggle. Bedankt, zonder jou zou ik daar nog in blinde paniek zitten." Met een kleine glimlach op haar snuitje grinnikte ze naar hem. "Dat zou niet goed gekomen zijn" ze merkte dat haar mate er niet rustiger van werd nu ze niet naar hem geluisterd had, maar hij had maar gewoon pech. Shadefeather was even belangrijker dan hij was, hoe moeilijk het ook voor hem was om dat te accepteren. "Misschien kan je maar beter meegaan, Snuggle, en bedankt, nogmaals." Voordat ze echt kon reageren was de zwarte kater al weg en draaide ze zich langzaam om naar de witte warrior achter haar.
Frostfall
Member
Renske 109 Actief You're every move you make
So the story goes
Frostfall werd er niet geduldiger op, maar Shadefeather leek de hint wel te begrijpen. Hij zei dankjewel en verdween. Zo, die ook weer opgeruimd. Met het puntje van zijn staart wiebelde hij dan ook geïrriteerd heen en weer toen Snugglebug eindelijk weer even naar hém keek. Hij trok een wenkbrauw vragend op. ‘Dus, wat was er echt aan de hand daar beneden, hmm?’ miauwde hij. Hij geloofde niets van hun verhaal. Het klonk als een smoes. En hij hield niet van dit geheimzinnige gedoe. Hij wilde direct de feiten op een rijtje hebben. En bovendien, Snugglebug was nu van hem, andere katers zouden haar niet eens meer aan moeten durven kijken. ‘Zie je hem wel zitten, ofzo?’ miauwde hij vervolgens. Het was een beetje een laag van hem, maar hij wilde direct duidelijk maken dat hij niet van dit soort uitjes gediend was.
De rood met witte poes liet een zachte zucht ontsnappen toen haar mate zijn wenkbrauw naar haar optrok en vroeg wat er beneden echt gebeurd was. Het was duidelijk dat hij haar niet geloofde toen ze hem uitgelegd hadden dat Shadefeather perrongeluk in de tunnels terecht gekomen was. Met haar oortjes die nu wat hingen stapte ze naar de witte kater toe. "Zie je hem wel zitten ofzo?" Miauwde hij vervolgens waarop ze met haar kop schudde en naar haar poten keek. "Je weet dat jij de enige bent die ik zie zitten, Frost. Jij bent mijn mate. Niet hij. Niemand anders" sprak ze zacht terwijl ze voorzichtig opzoek ging naar zijn blik en hem een warme glimlach schonk. "Ik ben jou mate. Ik ben van jou en jij bent van mij" voegde ze er nog aan toe. Er waren geen andere katten waar ze interesses in had.
Frostfall werd gerustgesteld door Snugglebug haar woorden. Natuurlijk was ze van hem, maar goed dat ze het bestempelde. Hij was nogal beschermend en bezitterig over zijn partner. Hij was al verliefd op haar sinds ze apprentices waren, hij zou haar nu echt niet meer loslaten. Hij glimlachte en knikte toen uiteindelijk. ‘Ik hou van je Snuggle, dat weet je toch?’ miauwde hij, waarna hij zijn staart langs haar flank haalde. Och, het was ook dom om ruzie te maken, maar hij had in elk geval alles weer duidelijk gemaakt, hoopte hij dan. Hij wilde haar echt niet alleen met andere katers zien. Ze was van hem. Hij keek even in het rond. ‘Nu we hier toch zijn, zin om nog een konijn te vangen?’ vroeg hij aan de poes. Ze had er al eentje te pakken, maar een tweede zou er wel zeker bij kunnen.
"Ik hou van je Snuggle, dat weet je toch?" Zijn staart gleed langs haar flank en ze glimlachte naar de witte kater. Hij was gewoon nog een beetje onzeker over hun relatie nu ze net samen waren, althans dat was wat de poes zich voorhield. Het was niet dat hij haar niet vertrouwde of dat hij echt dacht dat ze vreemd zou gaan. "Ik hou meer van jou" miauwde ze terug, haar lichaam tegen die van hem. "Nu we hier toch zijn, zin om nog een konijn te vangen?" Haar verschillende gekleurde ogen zochten zijn blauwe kijkers en met een kleine glimlach keek hij hem aan. "Ik dacht eigenlijk dat we misschien wat anders zouden kunnen doen" zei ze zachtjes waarna ze hem een lik over zijn wang gaf en hem met grote, onschuldige ogen aankeek.
Frostfall kreeg toch een tevreden grijns op zijn gezicht toen de poes miauwde dat ze meer van hem hield. Juist ja, zo hoorde het. Hij drukte zijn kop tegen haar aan, waarna hij een voorstel deed. Maar het was Snugglebug die een ander voorstel deed. ‘Oh?’ miauwde hij, eerst vragend, afwachtend wat ze zou voorstellen. Maar even later begreep hij de blik in haar ogen en kwam er een stoutmoedig glimlachje van hem af. ‘Oh..’ Hij snorde tevreden, waarna hij zonder waarschuwing zijn poten tegen haar schouder duwde en haar zo op de grond probeerde te werken en hij bovenop haar zou komen. Het boeide hem even niets dat iemand hun misschien zou kunnen betrappen. Zij was van hem, en hij was van haar.