Evergreen are the plants in my dreams ~~

Haar aftreden had WindClan niet de stabiliteit gegeven waar ze op har gehoopt. De clan was verdeelder dan ooit, en waar Oceanstar vooral bezig was geweest met kittens krijgen, leek Stallionstar het drukker te hebben met zijn liefdesleven van met het verenigen van de clan. Getver, ze wist dat haar eigen kilte ook niet de perfecte oplossing was, maar kon een leider misschien iets minder liefdesdrama creëren? Misschien dat het onder Amberstorm anders zou worden - als die haar deputytijd zou overleven, de rol leek wel vervloekt. Amberstorm neigde duidelijk meer naar de liefdeloze kant van het spectrum. Bij StarClan, een middenweg bestond ook niet, hè? Binnen de clan leek de middenweg ook te verdwijnen. De oorlog met RiverClan had hen meer gekost dan levens...

Gelukkig hoefde je tijdens het rennen achter een konijn aan niet te veel over die zaken na te denken. De wind in je oren, en het geroffel van poten op de harde aarde. De kou van de lucht en de warmte van je bloed. Chaos of geen chaos in de clan, honger was simpel. Honger moest worden gestild. En daarvoor moest worden gejaagd. Met het verdwijnen van de warmte, verdwenen ook de prooien, dus Evergreen was niet van plan om dit konijn te laten ontsnappen. Het konijn zigzagde door het gras, richting de tunnels waar hij veilig zou zijn voor Moor Runners als Evergreen. De jaagster versnelde haar pas - nog even, nog een klein stukje, de afstand tussen haar en het konijn verkleinde zich - en ze sprong. Met een uitgestrekte poot wist ze het konijn net uit balans te slaan en voor de prooi zich kon herstellen, had ze hem te pakken. Een snelle beet en de prooi was dood. Evergreen stond even na te hijgen, tevreden. Het beestje was niet al te dun voor het seizoen, het was een goede vangst. Even uitrusten en dan zien of ze er nog zo een kon vinden.

Ze was niet de enige die iets gevangen had, vandaag. Een andere warrior kwam aanlopen met een mees tussen haar kaken. "Daintywhiff", beantwoordde Evergreen de vriendelijke begroeting kalm. Die was ook een deel van die ingewikkelde kluwen die zich rond het leiderspaar gevormd had, niet? Als dat nog een paar genoemd kon worden, eerlijk waas, Evergreen hield het niet bij. Het kon haar bijzonder weinig schelen, als Stallionstar zijn kop maar een beetje bij de clan wist te houden. Misschien had ze beter op moeten letten.
Daintywhiffs haren rezen overeind en op hetzelfde moment rook ook Evergreen de geur. Haar ogen vernauwden zich en in een soepele beweging stond ze op. BloodClan. Sterker nog, ze kende deze geur... "Sweetheart", siste ze. Waar was die verrader?

Een bekende stem begon te spreken. Vanuit de grond, natuurlijk, ooit was Sweetheart een Tunneler geweest. Blijkbaar was ze de weg nog niet vergeten. Een lage grom welde op in Evergreens keel en een lichte schok deed haar pupillen verwijden - geen schok om Sweetheart aanwezigheid, maar om de staat waarin ze verkeerde. Dit mismaakte wezen voor haar kon nauwelijks nog een kat genoemd worden, halfkaal, glimmende, verbrandde huid waar vacht had moeten zitten, haar kop vreemd asymmetrisch door de littekens die een helft ervan vervormden. "Je verradersleven heeft je geen goed gedaan", constateerde Evergreen met kille kalmte. Evergreen liet haar blik niet van de BloodClanner afdwalen terwijl ze sprak. "Daintywhiff, haal een patrouille voor het geval er hier meer van haar soort rondlopen", droeg ze haar medewarrior op. Haar nagels schoten uit hun hulzen en ze zakte een stukje door haar poten, Sweetheart strak aankijkend. Daintywhiff had de verrader gevraagd waarom ze hier was, maar Evergreen zag maar één mogelijkheid: bloed. Nou, bloed kon ze krijgen, maar dan wel dat van haarzelf.

Was ze in het voordeel of in het nadeel in de tunnels? Ze was kleiner dan Sweetheart en had daarmee beduidend meer bewegingsruimte, maar ze had minder training gehad in de nauwe, donkere ruimtes dan de verrader. Nu, voordeel of nadeel, uiteindelijk deden deze vragen er niet toe. Alles wat ertoe deed was het gevecht, waren de klauwen en het bloed van de tegenstander. De tunnel was hier relatief ruim, genoeg om om elkaar heen te kunnen bewegen. Het was duidelijk dat Sweetheart getraind was in de tunnels, ze maakte meteen gebruik van de omgeving. Evergreen hoopte vooral dat ze de tunnel niet in zou laten storten met har gebonk - dat zou voor hen beiden het einde zijn. Evergreen was al vaak genoeg verdronken in water, ze had er geen behoefte aan die ervaring nog eens in aarde te herhalen. Nee, als er iemand zou sterven vandaag, zou zij het niet zijn.
Ze kneep haar ogen dicht toen Sweetheart een pootvol zand opwierp, en schoot naar achteren. Klauwen die haar schouders hadden moeten grijpen, trokken sporen over haar snuit. Het eerste bloed dat de aarde proefde was het hare, maar het waren maar een paar druppels, en bij druppels zou het blijven. Haar ogen openend gokte ze erop dat Sweetheart haar langer verblind had verwacht en ze schoot met haar karakteristieke snelheid naar voren om de ander in het moment van zwakte dat vaak op een aanval volgde te raken, met haar klauw mikkend op de ogen - je tegenstander verblinden was namelijk inderdaad geen gek idee.