Help!!

  Normaal gesproken zou hij helemaal niet in de buurt van de tunnels komen, maar soms dook er opeens een gat op uit het niets die hij nog niet geregistreerd had, waardoor hij er dus ook makkelijk in kon vallen. En dat is precies wat er gebeurde natuurlijk.
  Shadefeather kon een kort kreetje van schrik niet inhouden. Hij was in een tunnel. In. Een. Tunnel! Oh StarClan, hij moest hier uit en wel nu! Hij was helemaal door gerold en de opening leek zo ver weg nu! Wat moest hij doen?? Help!
  Paniekerig probeerde de zwarte kater zijn weg terug te vinden naar het zonlicht, maar door zijn drukke gedrag rolde de helft van de modder weg onder zijn poten, waardoor hij weer een stuk naar beneden gleed. Oh nee!!

+ Snugglebug

  Het duurde even voordat de stem van Snugglebug tot hem door drong, maar uiteindelijk hoorde hij zijn stem. De kater keek om, zijn ogen groot van paniek, en zuchtte opgelucht toen hij haar zag staan. Oh, StarClan zij dank, een tunneler die hem er uit kon helpen.
  'Help,' miauwde hij met een klein stemmetje. 'Ik wil eruit, ik moet eruit, ik kan niet tegen kleine ruimtes,' ratelde hij terwijl zijn paniek weer langzaam terugkwam. Vervolgens draaide hij zich weer om en probeerde weer naar het gat te klimmen.

  De zachte aanraking die de kattin hem gaf, gaf hem enigszins wat rust, maar de paniek was er nog steeds. 'Hey, Shadefeather, zo kom je er niet uit,' sprak ze zachtjes. 'Kalmeer, ik neem je met me mee oke?'
  De kater keek haar aan en knikte wild met zijn kop. 'Ja, ja, oké, ik kalmeer,' ratelde hij, waarna hij een paar keer diep ademhaalde in de hoop zijn zenuwen wat te bedwingen. Echter was zijn ademhaling veel te hoog en was hij nog steeds veel te gestrest, dus het werkte helemaal niet. Hij zou pas echt kalm worden als hij weer buiten was, boven de grond, waar het veilig was van instortende tunnels.
  Oh StarClan! Wat als de tunnel in zou storten?! De nieuwe gedachte voedde zijn paniek, waardoor hij weer naar buiten probeerde te komen.

  'Shadefeather, ik weet dat dit spannend is maar je moet echt kalmeren, kom. Volg mij. Pak anders mijn staart als ze dat liever hebt,' sprak Snuggle met haar kalmerende stem. 'Als je kalmeert zijn we zo weer boven.'
  Zij heeft makkelijk praten, zij vindt dit niet doodeng, schoot het door Shade's gedachte heen. Snel schudde hij zijn kop. Dat was gemeen om te denken, ze wilde hem juist helpen. Een diepe zucht verliet zijn bek en hij knikte weer. 'Oké, oké...'
  Heel zachtjes zodat hij haar geen pijn deed pakte hij haar staart tussen zijn tanden. Zo zou hij haar volgen naar veiligheid. Hij moest haar vertrouwen, en hij moest ook StarClan vertrouwen om niet deze tunnel zomaar in te laten storten...

  'Goed zo,' miauwde Snugglebug met een glimlach voordat ze langzaam begon te lopen.
  Shadefeather moest zijn best doen om niet om elk klein dingetje meteen weer in paniek te raken. Hij was samen met Snugglebug, een hele lieve kattin en Tunneler, die de weg hier heel goed wist. Hij moest haar vertrouwen. Maar het feit dat ze nog dieper de tunnels in gingen deed hem niet veel goeds. Hij wist dat ze haar prooi moest oppikken, maar voor zijn mentale gezondheid was het zeker niet best om nog verder de donkere tunnel in te lopen. Als er nou licht was geweest, maar alles was donker. Je kon geen poot voor ogen zien zo!
  'Ooh, StarClan,' mompelde Shadefeather met nog steeds Snuggle's staart in zijn bek, waardoor zijn woorden vooral verstomd werden. De zwarte kater stopte met lopen. Hij wilde niet verder!

Snugglebug draaide haar kop naar hem toe. Hij wist niet of ze het kon zien, vast niet, maar zijn ogen stonden doodsangsten uit. Groot van angst. Want het was eng. Heel eng. En zo donker. En smal. En oh nee, daar ging hij weer.
'Kom op Shadefeather, we moeten alleen het konijn pakken en dan kunnen we de eerste tunnel in naar rechts, dan zijn we zo boven,' miauwde Snugglebug geruststellend. Haar woorden kwamen nauwelijks binnen, maar haar rustige stem kalmeerde hem wel enigszins. Shadefeather zuchtte en ontspande zijn spieren weer een beetje.
'O-oké...' Hij hield haar staart nog steeds stevig vast, maar er wel voor zorgend dat hij haar geen pijn deed. Niet heel veel in ieder geval. Hij deed zijn best, dat is waar het op neerkomt. Voorzichtig zette hij een paar stapjes, het donker weer in.

Zijn lijf was zo gespannen als een veer, misschien heette hij daarom wel Shadefeather. Zijn kaken begonnen pijn te doen van het constante bijten maar net niet hard genoeg dat Snugglebugs staart pijn zou gaan doen. Al verwachtte hij wel dat hij inmiddels al gevoelig moest zijn, maar dat waren zorgen waar hij voor nu even niet over wilde nadenken. Hij wilde zijn kop zo rustig mogelijk houden, zich focussen op zijn ademhaling en de poes voor hem.
Ze stopte en hij keek haar met angstige ogen aan. Waren ze er dan eindelijk? 'Zie je de tunnel rechts van me, Shade? Daar gaan we nu in,' vertelde Snugglebug en ze pakte het konijn op dat ze had gevangen. Shade keek in de richting van de tunnel. Het leek nog erg donker, maar als Snuggle zei dat daar de opening, de vrijheid was, dan gaf dat hem wel een geruststellend gevoel. Hij liet overigens nog niet haar staart los.

Frostfall was van plan om de tunnels weer in te gaan. Er was een sectie van de tunnels die wel weer wat onderhoud konden gebruiken, en sinds hij het liever zelf deed dan hij het aan het gepruts van een ander zou overlaten, stapte hij richting de ingang van desbetreffende tunnel. Maar wat hij daar aantrof was nog erger dan prutswerk. Hij duwde zijn oren in zijn nek toen hij Snugglebug, zijn partner, met een andere kater de tunnel uit zag komen. Ze had weliswaar een prooi in haar bek, maar misschien.. misschien was dat gewoon om te verhullen wat ze daar hadden gedaan. Hij versnelde zijn pas en probeerde niet kwaad te lijken, maar hij was duidelijk geagiteerd. ‘Hey Snuggle,’ bromde hij toen hij bij haar aankwam, meteen legde hij zijn staart claimend over haar rug en streek zijn neus langs haar wang. Hij fronste en keek naar Shadefeather, een moor-runner wel te verstaan. ‘Wat deden jullie daar? Hij hoort er niet,’ miauwde hij meteen aanvallend. Tsja, hij kon zich niet inhouden. Nu was Snugglebug eindelijk van hem, hij zou haar niet zo snel af laten pakken.

De kater volgde de poes op de poot, want veel anders kon hij niet doen. Hij hield haar staart goed vast maar zorgde er nog steeds voor dat hij niet beet. Hij hoopte tenminste dat het geen pijn deed, maar Snugglebug zei er ook niets over. Maar uiteindelijk kwam er licht. Heel even dacht hij dat het het licht van StarClan was, dat hij in de tussentijd toch dood was gegaan. Maar de rustige uitstraling van de poes voor hem maakte hem weer rustig. Dit was het licht van buiten, van de zon.

Eindelijk, oh, eindelijk! De kater rende zowat langs de poes heen om buiten te komen. Zodra hij weer gras onder zijn poten had wilde hij de grond wel kussen. Hij was zo blij om weer vrij te zijn, geen gevaar om dood te gaan nu. Tenminste, nu even niet, in zijn gedachten. Hij merkte zelfs niet dat er een andere kater op hen af kwam. 'Wat deden jullie daar? Hij hoort er niet?' hoorde hij de laatste woorden van Frostfall. Shadefeather keek hem aan. Hij klonk niet erg vriendelijk en toen hij de staart om Snugglebug's rug zag begreep hij het.
'O-oh, heh,' begon hij ongemakkelijk. 'Ik uh, ik was verdwaald, in de tunnels. En ik heb angst voor kleine ruimtes maar ik was er in gevallen dus ik deed het niet expres. Snugglebug hielp me weer naar boven toe,' probeerde hij snel uit te leggen.

Snugglebug groette hem nog terug. Ja ja, maar hij wilde antwoorden. Hij vernauwde zijn ogen en keek de zwarte kater onderzoekend aan. Hij leek maar wat jong en slungelig. Wat wilde Snugglebug met hem? Hij begon wat ongemakkelijk. Ja, beter van wel. Hij legde uit dat hij verdwaald was en bang was geworden. Hij fronste. Hoe kon je "per ongeluk" in de tunnels terecht komen. En hij wilde zijn vrouw vertrouwen. Hij wierp een blik op haar toen ze het verhaal bevestigde. Ja het kon gebeuren, maar het klonk ook als een smoesje. Shadefeather leek wel overdreven opgelucht. Was dat ook deel van de act? ‘Dat is dan knap stom van hem,’ bromde hij uiteindelijk. Hij wilde het hier liever in privé met Snugglebug over hebben. Hij priemde zijn ijsblauwe ogen nog eens in die van de zwarte kater, waarna hij zich weer naar zijn partner keerde. ‘Kom Snuggle, laten we gaan,’ sprak hij lomp, bijna geen tegenspraak duldend.

Frost leek niet zo blij met hem, maar waarom wist hij niet zo goed. Hij was alleen bang en verdwaald geweest, Snugglebug was juist heel erg behulpzaam geweest! De poes legde intussen ook uit aan Frostfall wat er was gebeurd, wat precies hetzelfde was wat hij had verteld. Maar goed, misschien geloofde hij het wel als het uit haar bekje kwam.
'Dat is dan knap stom van hem,' bromde de witte kater uiteindelijk. Shade bewoog beledigd met zijn oren. Nou zeg, het was gewoon een ongelukje geweest. En dat hij hem niet aansprak was ook stom. 'Kom Snuggle, laten we gaan,' sprak Frostfall toen. Shade wiebelde met zijn oren en keek de twee verbaasd aan. Maar veel kon hij er ook niet aan doen, wist hij.