the sense of me

Zijn mooie plantage, voorraad, hoe je het ook wil noemen, was nu wel bekend geworden. Hij had het aan Routnose laten zien en Stallionstar wist er ook van. Zelfs Lavenderstorm wist er van, ze had er zelfs ook wat van genomen. Dat was zeker een grappige dag geweest. Maar nu was het winter en er waren niet zo veel plantjes meer. Maar af en toe zocht hij toch de troost op, er zeker van zijn dat hij geen plantjes kapot maakte.
Shadefeather had dus totaal, absoluut niet in de plantjes gerold en net een beetje bij gekomen van het avontuur. Nee echt niet. Totaal niet. Hoe kom je erbij? Nog een beetje suf liep de zwarte kater over het territorium, door het hoge gras van Heatherfields heen. Dit was een fijne plek, hij was blij dat ze dit stuk terug hadden gekregen van RiverClan.
Toch was hij nog niet helder genoeg om te jagen. Zelfs al zou hij het proberen, Shade wist dat hij alleen maar prooi weg zou jagen. Nee, dat was ook niet handig. Beter maar even zijn kop leeg maken. Daarna kon hij jagen voor de Clan. Had hij toch nog wat nuttigs gedaan vandaag.

+ Harespring

Het was nog steeds wennen dat ze de heatherfields weer terughadden. Ze was erbij geweest op de gathering toen Butterstar het teruggaf en had ook de prophecy gehoord. Ze hoopte dat het maar niks met Bloodclan te maken zou gaan hebben, maar iets vertelde haar dat dat juist het geval was. Dit gebied rook dan ook nog steeds vrij sterk naar Riverclan, ondanks dat het nu weer van hun was. Ze zouden die geur echt zo snel mogelijk moeten zien te verdrijven. Ze merkte echter al snel een sterke Windclangeur op, die van een van haar clangenoten en er hing een andere geur bij, waarvan ze even niet helemaal kon plaatsen wat het was. "Shadefeather," Begroette ze de kater, zodra ze deze gevonden had. Voor een moment twijfelde ze of ze moest vragen naar de geur die rond hem hing, maar besloot het toch maar te vragen. "Waar heb jij in liggen rollen?" Ze had geen idee of het daardoor kwam dat de kater zo sterk naar iets rook, maar het was een logische reden.

Doordat hij nog een beetje versuft was stonden zijn zintuigen ook niet op scherp. Daardoor had hij zijn Clangenoot niet aan horen komen. De zwarte kater schrok op doen de jongere poes Harepsring hem begroette. Toch was hij al snel van de schrik bekomen en hij glimlachte wat dommig naar haar. 'Hallo Hare.'
'Waar heb jij in liggen rollen?' vroeg Harespring vervolgens, wat hem grote ogen op deed zetten. Ergens in liggen rollen? Hij? Echt niet. Was niet waar. De zwarte kater schudde zijn kop.
'Nergens in hoor. Waar zou ik überhaupt in moeten liggen rollen? Plantjes...?' Hij lachte erbij, maar het ging niet zo soepel en hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. 'Hoe uh.. Hoe gaat het?' vroeg hij daarom, hopend het onderwerp een andere kant op te krijgen.

De warrior leek niet helemaal de focus erbij te hebben als ze eerlijk was. De reactie die ze kreeg toen ze vroeg waar hij in had liggen rollen gaf dan ook al snel aan dat ze het goed had geroken. Ondanks dat de ander het duidelijk leek te proberen verbergen. "Je ruikt raar, ik kan alleen zo snel niet plaatsen naar wat." Toch was het wel iets van een plant waarschijnlijk. Het was namelijk niet per se een slechte geur en het rook ergens nog goed ook. Ze zette dan ook wat passen dichterbij en ademde nog eens diep in om de geur te proberen te herkennen. Ondertussen leek Shadefeather haar op andere gedachten te willen brengen. "Het gaat wel redelijk." Meer hoefde ze er toch niet aan te wijten? Ze kon moeilijk tegen elke clangenoot gaan zeggen dat ze zich zorgen maakte over wat de prophecy inhield. In plaats daarvan rook ze nog eens goed aan de vacht van de ander. Het was een bekende geur, maar misschien was het gewoon een geur die ze geroken had toen ze in de medicine cat den gelegen had. "Is het een van de kruiden die Routnose gebruikt?" Misschien zou ze haar neus er niet zo in moeten steken, maar ze kon het toch niet helpen om een beetje nieuwsgierig te zijn.

Harespring zei dat hij raar rook, maar ze kon niet plaatsen naar wat. Shadefeather was daarvan opgelucht, want dat betekende dat ze er ook niet achter zou komen. Voorlopig niet in ieder geval. 'Het gaat wel redelijk,' was haar antwoord na zijn vraag. De kater knikte. Dat was mooi.
Plots stapte de poes dichterbij en Shade deed een beetje geschrokken een stap achteruit. Ho eens even, als zij langer door ging nadenken over wat plantje het wel niet was dan was hij nog verder van huis. Als Stallionstar dit te weten kwam...
'Is het een van de kruiden die Routnose gebruikt?' vroeg ze. Pff, waaat?
Shadefeater schudde zijn kop, maar haalde uiteindelijk toch zijn schouder op. Als hij alles ontkende was dat natuurlijk ook niet erg overtuigend. Hopelijk nam Harespring genoegen met een klein beetje van het totale antwoord. 'Uh, zou best kunnen, ik weet het niet meer. Ik viel ergens in.' Daar. Master liar.

Ze was nieuwsgierig, maar misschien moest ze de ander ook niet te ver pushen. Tenslotte leek Shadefeather niet al te goed te reageren op het moment dat ze dichterbij stapte. Ze hield zich dan ook in toen hij een stap naar achteren zette. Het was verdacht, maar was het aan haar om de ander te blijven ondervragen? Ze knikte dan ook bij zijn antwoord, ook al had ze geen idee of ze dit moest geloven of niet. "Heb je zin om te gaan jagen?" Vrijwel meteen nadat ze dit gevraagd had, besefte ze dat de ander misschien wel helemaal geen zin had om met haar te jagen. Ze wist dat ze nu minder nuttig was boven de grond met jagen dan voorheen en ze was ook nog steeds niet helemaal gewend aan hoe ze moest jagen in de tunnels. "Dat is als je het wel samen met mij wilt doen." Voegde ze er wat onzeker aan toe. Ze had eigenlijk niet meer met een andere kat boven de grond gejaagd sinds het gebeurd was en in haar eentje faalde ze best wel hard, ondanks dat ze haar best had gedaan het weer te proberen.

De kater hoopte zo erg dat ze hem zou geloven. Maar ze leek niet erg overtuigd. Toch nam ze genoegen met zijn antwoord, waardoor hij even opgelucht adem haalde. Maar al snel deed hij weer normaal want hey, er was toch helemaal niks aan de poot? Shadefeather knikte dus ook gretig toen ze vroeg of hij met haar wilde jagen. Natuurlijk wilde hij dat! Hij was misschien niet zo heel helder op het moment, maar dat zal vast en zeker snel overgaan. Hoopte hij.
'Dat is als je het wel samen met mij wilt doen,' voegde Harespring aan haar vraag toe. Hij keek verbaasd op.
'Waarommm zou ik dat niet willen?' vroeg hij met een scheef kopje. Hij wilde altijd jagen, met alles en iedereen. Dat vond hij het leukst. Alleen jagen was ook leuk, maar samen jagen was veel beter!

Ze kneedde haar poten wat onzeker in de grond toen de ander vroeg waarom. Ze wilde het ergens niet uitleggen, maar met hoe hij het vroeg kon ze moeilijk niks zeggen. "Omdat ik niet meer zo goed ben als vroeger." Sprak ze wat onzeker, haar blik naar de grond richtend. Als ze haar zicht nog volledig had, dan zou ze makkelijk kunnen zien waar ze rende, maar dat was nu zo simpel niet meer. Ze moest veel meer haar best doen om haar omgeving in de gaten te houden en dan een prooi achtervolgen zou lastig worden. Sluipen zou ze misschien nog kunnen, zolang er niet plots iets in de weg zou liggen. "Dus als je het niet wilt moet je ook eerlijk zijn." Misschien zou ze minder onzeker moeten lijken, maar ze had haar oude vertrouwen gewoon nog niet terug en ze betwijfelde of dat ooit terug zou komen.

Hij wist niet of hij een antwoord had verwacht, maar hij spitste zijn oortjes geïnteresseerd toen de jonge poes een antwoord gaf. Omdat ze niet meer zo goed was als vroeger? Wat was er gebeurd dan? Was hij nou dom of was hij het vergeten? 'Uuuhh...'
'Dus als je het niet wilt moet je ook eerlijk zijn.' Shadefeather knipperde en schudde vervolgens met zijn kop. 'Nee nee nee, geen sprake van. Ik wil je wel. Voor het jagen.' Soepel, Shade. 'Wat is er mis dan? Ik weet zeker dat het fantastisch zal gaan,' miauwde hij met een glimlach.

Leek de kater nou echt niet te begrijpen waardoor het niet meer even goed ging? Of was er iets anders waardoor de kater die observatie niet kon maken? Ze kon het alleen niet helpen om kort met haar oor te trekken toen de ander begon over dat hij haar wel wilde, voor het jagen dan. Een kleine glimlach speelde om haar lippen. Hopelijk vond hij het niet al te erg als ze het echt zou verpesten. "Ik zie niet zo scherp meer na..." Ze had het er af en toe nog steeds moeilijk mee om eraan terug te denken wat er gebeurd was. Het elke keer opnieuw uitleggen was dan ook zeker niet iets dat ze deed. Ze schudde haar vacht dan ook wat uit voor ze een paar stappen naar voren zette. "Laten we gewoon gaan jagen." Sprak ze, hopende dat de ander niet meer vragen zou gaan stellen. "Welke kant lijkt jou het beste om uit te gaan?" Tenslotte was ze al een paar manen nu een tunneler, maar ze hoopte niet dat ze het was vergeten hoe het was om een moor runner te zijn.

Ze glimlachte een beetje. Dat zag hij als een goed teken. Hij had het in ieder geval niet helemaal verpest. 'Ik zie niet zo scherp meer na...' Ze maakte haar zin niet af, maar Shade kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. 'Oh, natuurlijk. Zo stom van me, sorry.' Hij hoopte maar dat het goed was.
'Laten we gewoon gaan jagen,' sprak ze toen en Shade knikte snel van ja. 'Welke kant lijkt jou het beste om uit te gaan?' De kater keek even om zich heen, proefde de lucht en knikte vervolgens naar de best geschikte kant. 'Ik ruik konijn, die kant op. We gaan de Moorlanden op,' glimlachte hij. Lekker rennen, hij had er zin in.

Ze wist dat ze hier minder onzeker over moest worden, dus misschien was het juist beter om het gewoon een keer te doen. Toch hielp het dan om er iemand bij te hebben die zou kunnen helpen mocht het echt mis gaan. Richting de moorlands, daar zouden ze met geluk inderdaad wel een konijn moeten kunnen vangen. Ze had het konijn ook geroken, dus knikte ze en begon het spoor te volgen. "Welke strategie gebruiken we?" Ze konden individueel jagen of samenwerken, het was net waar Shadefeather een voorkeur voor had. Het makkelijkste was altijd wanneer een het konijn opjoeg en de ander hem dan ving, maar er waren meerdere mogelijkheden.

De zwarte kater trippelde de Moorlands op, met Harespring achter hem aan. Hij hield wat in zodat ze zij aan zij liepen. Shade hield te hele tijd de lucht in de gaten voor geursporen. 'Welke strategie gebruiken we?' vroeg ze toen. Hmmm. Er waren verschillende strategieën die ze konden gebruiken, Shadefeather vond ze allemaal even goed. Hij keek opzij naar zijn jaagpartner, die dus minder goed kon zien nu. 'Wat vindt jij fijner? Ik vind het allebei prima.' Hij wilde haar graag het makkelijkste geven, anders was het ook een beetje lullig. Wat zij fijn vond, hij kon er toch prima mee werken.

De keuze kwam uiteindelijk bij haar en voor een moment keek ze wat bedenkelijk. Het zou waarschijnlijk het makkelijkste zijn dat een het konijn opjoeg en de ander het dan ving. "Zullen we de een op laten jagen en de ander laten vangen?" Dat leek haar het handigste, ondanks dat ze dan nog steeds niet goed wist welke van de twee posities ze wilde. Ze was vast niet meer zo snel als vroeger, maar ergens was dat altijd wel het leukste geweest om te doen. Maar dan zou ze het konijn nog in de goede richting moeten zien te sturen. "Kies maar wat jij liever wilt doen." Ze wilde ook weer niet alles gaan bepalen voor de kater. Hij moest hier ook een keuze in hebben.

Harespring keek bedenkelijk toen hij zijn idee voorstelde, en met een glimlach op zijn gezicht wachtte hij haar antwoord af. 'Zullen we de een op laten jagen en de ander laten vangen?' stelde ze voor. Shadefeather knikte enthousiast. Dat was ook zijn plan geweest, dat was in ieder geval veel handiger dan wat ze nu gedaan hadden. 'Kies maar wat jij liever wilt doen.' De kater knikte, liefst had hij gehad dat zij haar voorkeur had gegeven, maar nu konden ze ook hun krachten bundelen. Shadefeather was snel, dat wist hij. Maar of Harespring goed kon zien dat het konijn haar kant op kwam? Maar dat zouden ze dan vanzelf wel zien. 'Ik stel voor dat ik het konijn op jaag, en jij het opvangt. Ik zal mijn best doen om het gelijk jouw richting in te sturen,' miauwde hij. 'We kunnen altijd nog wisselen later,' voegde hij er aan toe met een glimlach.

Gelukkig stelde Shadefeather voor waar ze op gehoopt had, want ze was er niet zeker van of ze het konijn wel in de goede richting zou kunnen sturen. Dus dit was beter, nu zou ze een vlek op haar af kunnen zien komen en in kunnen schatten wanneer ze die moest pakken. Dat moest wel te doen zijn. Ze knikte dan ook. "Dat klinkt goed, ik zal mijn best doen het te pakken wanneer het konijn dichtbij genoeg is." Het was belangrijk dat de wind ook naar haar toe zou blazen, maar ze was er vrij zeker van dat ze daar wel een goed plekje voor kon vinden. Ze draaide zich dan ook iets weg van de kater, scannende waar ze het beste zou kunnen gaan wachten op het konijn.

Harespring knikte bij zijn voorstel. 'Dat klinkt goed, ik zal mijn best doen het te pakken wanneer het konijn dichtbij genoeg is.' Shade glimlachte en knikte ook. 'Mooi. Laten we maar opzoek gaan naar een konijntje dan,' miauwde hij met een glimlach. Hij draaide zich om en stak zijn neusje in de lucht. Het duurde gelukkig niet erg lang voordat hij een geur oppikte. 'Oh, ik ruik haas.' Hij draaide even zijn kopje om naar de poes. 'Wat groter dan konijnen natuurlijk, maar als je hulp nodig hebt dan help ik wel,' glimlachte hij. 'Maar ik ga nu.' En bij die woorden trippelde de kater weg. Hij bleef laag bij de grond terwijl hij de geurspoor van de haas achterna ging.

Het was niet de geur van konijn dat hun begroette, maar haas. Dat zou een grotere prooi zijn, dus dat kon nog wel eens lastig zijn. Maar het zou ook makkelijker te spotten zijn voor haar, dus als ze dit goed deed, dan zou het juist makkelijker moeten zijn in plaats van moeilijker. "Ik zal laten weten wanneer ik hulp nodig heb." Sprak ze dan ook en liet haar lichaam dichter bij de grond zakken. Als ze wilde dat ze de haas ging vangen, dan moest ze zo laat mogelijk pas opvallen. Ze volgde Shadefeather voor nu nog, maar zodra ze de haas hadden gevonden zou ze een plek vinden om te wachten.

Harespring gaf aan dat ze zou laten weten als ze hulp nodig had. Dat was fijn. Shade kon het natuurlijk zien, maar wie weet ging het allemaal prima en nam hij haar vangst af. Nee, hij zou wel wachten tot Hare het sein zou geven. Maar voor nu moest hij zich focussen op de haas. Hij hoorde nog hoe de poes hem achtervolgde. Toen hij de haas had gespot zwaaide hij met zijn staart als teken dat hij hem gezien had. Hopelijk zag Hare het ook, maar hij hield zijn ogen op het dier gericht. Met een boog liep hij er om heen, zodat hij het naar Harespring zou kunnen jagen. Stilletjes sloop hij dichter en dichterbij, tot hij het uiteindelijk achterna ging. Eerst probeerde hij het nog zelf te vangen met een krachtige sprong, maar helaas was hij niet snel genoeg. Toch hielp die eerste sprong hem op een goede snelheid, waardoor hij de haas richting Harespring zou kunnen opjagen.

Ze voelde spanning in haar hele lichaam als ze eerlijk was. Ze wist niet of ze dit kon, maar wilde dit ergens ook zo graag. Als dit lukte, dan zou dat echt heel erg helpen voor haar zelfvertrouwen, maar ging dit mis, dan zou dit juist averechts kunnen werken. Ze merkte op dat de geur van de haas nu een stuk sterker was en zag een bruine schim niet al te ver bij hun vandaan, dus besloot ze dat het voor haar beter was om halt te houden nu en te wachten wat Shadefeather zou doen. Ze zag de kater bewegen als een zwarte vlek richting de haas en een sprong maken, maar blijkbaar miste hij, want hij zette vrijwel direct een achtervolging in. Ze probeerde met haar ogen de haas te volgen, dat als een vlek bewoog. Ze hield haar lichaam laag bij de grond en wachtte het moment af dat het dier dichtbij haar was. Zodra dit het geval leek te zijn, sprong ze omhoog en probeerde ze haar poten op de haas te planten. Ze had de sprong wat verkeerd ingeschat, waardoor ze de haas wel raakte, maar niet op een gunstige plek. Het dier was groot, dat was zeker, maar ze zette haar nagels erin, want ze was niet van plan om nu los te laten.