the sense of me

Hij had goed zich op de haas en Harespring nu. Toch was hij nog in opperste concentratie, want hij mocht de haas niet laten ontsnappen. Op zich, als hij zichzelf zou pushen, zou hij de haas met een krachtige sprong te pakken kunnen krijgen. Maar hij wilde de poes nu ook een kans geven. Toen de haas dichtbij genoeg was sprong ze op het dier af. Shadefeather rende ietsje door maar draaide al snel om. Hij zag dat haar sprong niet helemaal succesvol was geweest. Hij sprong naar voren om haar te hulp te schieten. Better safe than sorry, nu. Hij sprong bovenop het dier en drukte het op de grond. Dat Harespring hem nog vasthield hielp hem nu wel, dus dat was fijn. Met een krachtige beet doodde hij het dier, waarna hij een bedankje naar StarClan prevelde.

Hazen waren toch anders dan konijnen bleek maar weer. Ze wist het dier net aan tegen de grond te werken, maar het stribbelde aardig tegen en ze was dan ook meer dan blij toen Shadefeather kwam om een einde aan de haas te maken. Ze had zelf niet eens moeten rennen, maar ze was lichtjes aan het hijgen van de worsteling met de haas. Ze liet haar blik kort van het dier naar Shadefeather gaan en weer terug. "Ik was vergeten dat hazen sterker zijn dan konijnen." Sprak ze wat verontschuldigend. Tenslotte kwam ze hazen amper tegen in de tunnels had ze wel gemerkt. Het waren meestal konijnen. "Maar gelukkig is het toch gelukt." Voegde ze er wel aan toe, ook al was dat dankzij Shadefeather.

Hij kwam overeind en richtte vrolijk zijn blik naar Harespring. 'Ik was vergeten dat hazen sterker zijn dan konijnen,' sprak ze met een verontschuldigende toon. Shade haalde zijn schouders op. Hij vond het helemaal niet erg dat ze er zelf geen einde aan had kunnen maken. 'Maar gelukkig is het toch gelukt,' voegde ze eraan toe. Shadefeather knikte blij. 'Precies ja, en daar gaat het om! Daarom zijn we ook met z'n tweeën, het is zo veel makkelijker om op ze te jagen,' miauwde hij. Hij richtte zijn gele ogen naar de haas. 'Ik denk dat het handig is als we deze maar alvast naar het kamp brengen.' En bij die woorden nam hij het beest tussen zijn kaken, klaar om weer richting het kamp te gaan.

Het was inderdaad wel beter dat ze in dit geval niet alleen geweest was en het had ook nog aardig wat energie gekost als ze heel eerlijk was. Het was dan ook geen slecht plan om de haas terug te brengen naar het kamp. "Laten we het inderdaad alvast terug brengen naar het kamp. Ik denk ook niet dat we veel extra kunnen dragen in een keer." En veel zin om meerdere trips te maken had ze ook niet meer. Ze was het rennen niet helemaal meer gewend als ze eerlijk was, het was tenslotte wel anders als tunneler. Ze boog haar kop naar beneden en pakte de haas aan een kant vast, hopende dat Shadefeather de andere kant zou pakken, want anders zou het maar over de grond blijven slepen.

'Laten we het inderdaad alvast terug brengen naar het kamp. Ik denk ook niet dat we veel extra kunnen dragen in een keer.' De kater grinnikte en schudde zijn kop. 'Dat zou wel erg knap zijn,' grinnikte hij. Hij pakte de prooi vast samen met Harespring en tilde het op. Het zou even aftasten zijn met het lopen, maar dat zou vast wel goedkomen. Trippelend gingen ze weer richting het kamp. Hij dacht wel dat de Clan blij zou zijn van zo'n grote prooi. Daar zouden ze wel een hoop katten blij mee kunnen maken. Misschien iets voor de Elders of Queens om te delen?

De prooi was vrij groot, dus het was even goed coördineren hoe ze het samen naar het kamp zouden kunnen brengen, maar na de eerste passen even zoeken ging het daarna toch beter en probeerde ze de pas er een beetje in te houden en ze vertrouwde op Shadefeather dat hij haar de goede kant uit zou brengen zonder dat ze hopelijk over iets heen zou struikelen, want door de haas kon ze slechter inschatten waar ze waren en of ze zou kunnen vallen door iets op de grond.

Zoals verwacht moest hij eventjes wennen met het lopen, net als Harespring. Maar het ging gelukkig allemaal goed. Samen liepen ze met de haas naar het kamp. Na een tijdje lopen kwamen ze aan en Shade begeleidde hun twee naar de Elders Den. Daar zouden ze wel blij mee zijn, dacht hij zo. Tevreden keek hij naar de poes. nadat hij de prooi neergelegd had bij de Elders. 'Hebben we toch mooi gedaan, hè?' grinnikte hij. Hij was blij, nu hadden de Elders toch een mooi stuk prooi om te eten.

Ze was blij toen het kamp eindelijk in zicht kwam, want dit was niet gemakkelijk geweest om de weg naar het kamp terug te lopen. Maar misschien had ze dan toch een voordeel dat ze meestal niet kon zien wat er voor haar op de grond lag. Door de haas zou ze toch niks gezien hebben ook. Maar eenmaal in het kamp merkte ze dat Shadefeather de haas in de richting van de elders den bracht, dat was wel een goed idee vond ze zelf en ze volgde hem dan ook. "Dat hebben we inderdaad goed gedaan." Sprak ze met een kleine glimlach terwijl ze nog even naar de haas keek. "Ik denk dat ik zelf dan ook maar wat van de prooistapel ga pakken om te eten." Ze wist niet of hij nog zou volgen of dat hij andere plannen had.