Ceremonie 01-01-'20

Wat er ook gebeurde het leven ging door en dat bleek ook nu niet minder waar. De situatie met Tallstar was nog niet echt verandert, waar die kater ook mocht zijn het was ondertussen wel duidelijk dat hij zijn clan in de steek gelaten had. Wat nu verder te doen was de grootste vraag die rondhing en daar wist hijzelf niet eens goed het antwoord op. Het enige dat hij voor nu dan ook kon doen was zorgen dat het clanleven doorging en daarmee ook de ceremonies. Hij maakte de sprong op de rots, waar hij kort zijn blik rond het kamp liet gaan alvorens de clan bijeen te roepen: "Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen onder de hoge rots voor een ceremonie!"
Hij wachtte tot de meeste van de katten verzameld waren voor hij begon. "Ik zou graag eerst drie apprentices naar voren willen roepen die klaar zijn om warrior te worden. Sequoiapaw, Stormpaw en Coldpaw kom maar naar voren." Het feit dat hij zijn eigen zoon zijn warriornaam mocht geven gaf hem wel een apart gevoel, maar hij hoopte dat de kater blij zou zijn met de naam die hij voor hem gekozen had. "Beloven jullie de warrior code te eren en jullie clan te verdedigen, zelfs al kost je dit je leven?" Het was een belofte die hij hoopte dat ze zich aan zouden houden. Er waren tenslotte al teveel katten geweest die deze gebroken hadden in de afgelopen tijd. "Dan bij de kracht van Starclan geef ik jullie je warriornamen. Sequoiapaw jij zal vanaf nu bekend staan als Sequoiastripe, Stormpaw jij zal vanaf nu bekend staan als Stormsong en Coldpaw jij zal vanaf nu bekend staan als Coldwar." Hij sprong van de rots af en raakte kort de nieuwe warriors aan met zijn neus voor hij weer terug de rots op ging. Er was tenslotte nog meer dat gedaan zou moeten worden
Er waren tenslotte nog een aantal kittens die apprentices gingen worden. "Roughkit, Loudkit, Fuzzykit, Hoarsekit, Chillykit, Thornkit en Littlekit kom maar naar voren toe." Het waren aardig wat kittens, maar dat was ook goed voor een clan. Het merendeel kwam ook nog eens uit een nest, die van Slatefur. Hij hoopte dat de poes tevreden zou zijn met wie hij aan haar kittens ging koppelen. "Jullie hebben allemaal de leeftijd van zes manen bereikt en zijn daarmee klaar om apprentices te worden. Roughkit, vanaf nu zal jij bekend staan als Roughpaw. Je mentor zal Southernwolf zijn." Hij wist zeker dat zijn zoon het goed zou doen met zijn eerste apprentice. Hij knikte dan ook kort naar de warrior voor hij de ceremonie vervolgde. "Loudkit, vanaf dit moment sta jij bekend als Loudpaw. Je mentor zal Rustfern(npc) zijn. Fuzzykit, vanaf dit moment zal jij bekend staan als Fuzzypaw en je mentor zal Sequoiastripe zijn." Sequoiastripe was misschien nog maar net warrior geworden deze ceremonie, maar hij hoopte dat ze het goed zou doen als een mentor. "Hoarsekit, vanaf dit moment zal jij bekend staan als Hoarsepaw en je mentor zal Cormorantwing zijn. Chillykit, jij zal vanaf nu bekend staan als Chillypaw en je mentor zal Settleddust zijn." Hij was er zeker van dat zijn oude apprentice een goede mentor zou zijn voor de nieuwe generatie. "Thornkit, vanaf nu zal jij bekend staan als Thornpaw en je mentor zal Mistpetal(npc) zijn. Littlekit, vanaf dit moment zal je bekend staan als Littlepaw en je mentor zal Demonslayer zijn." Hij gaf alle nieuwe apprentices en hun mentoren de tijd om elkaar te begroeten. Er waren nog twee apprentices die een nieuwe mentor nodig hadden.
"Dan zijn er nog twee apprentice die een nieuwe mentor nodig hebben. Saffronpaw en Brittlepaw kom maar naar voren." Er konden verschillende redenen zijn waarom een mentor vervangen moest worden, maar het belangrijkste was dat de apprentices een nieuwe mentor kregen die hun zou trainen. "Saffronpaw, jouw mentor zal Bluebell zijn en Brittlepaw jouw mentor zal Inkspots zijn." Hij hoopte dat de apprentices onder deze mentor hun training af zouden kunnen maken. "Als laatste heb ik nog te melden dat Beechresin is bevallen van een nestje met vijf gezonde kittens." Het was natuurlijk een domper dat de zesde niet had mogen leven, maar het was goed dat er vijf gezonde kittens geboren waren. De kittens waren tenslotte ook zijn familie. "Dan is de ceremonie hierbij beëindigd." Na die woorden sprong hij van de rots af.

lijstje:

<sub>Ze had er op gestaan dat ze aanwezig zou zijn bij de ceremonie van haar kinderen. Ondanks dat ze nog steeds in de medicine cat den lag en nog niet eens goed overeind kon staan, wilde ze bij de ceremonie zijn. Het was één van de belangrijkste momenten van het leven van haar kinderen en dat zou niemand haar afnemen. Ze wilde er zijn voor haar kittens. Ze had dan ook Wolfpaw gevraagd of ze haar naar het kamp wilde brengen. De grote apprentice zou haar vast wel kunnen ondersteunen. Zoveel woog Slate nu al helemaal niet meer. Met wankele stappen liepen ze naar de uitgang, Slatefur zwaar steunend op de stevige flank van haar praktisch geadopteerde dochter. "Dank je.. Wolfpaw.." murmelde de elder met hese stem. Ze zou het niet kunnen zien, maar ze zou het wel kunnen horen.

Net toen Acorndust Coldwar en Sequoiastripe hun namen had gegeven kon Slatefur eindelijk zitten bij de ingang van de medicine cat den, steunend op Wolfpaw. Ze was net op tijd.. Gelukkig. Een waterig gespin kwam uit haar keel en ze glom van trots, ondanks dat ze er nog steeds ontzettend beroerd uitzag. Hopelijk hadden haar kittens zich goed gewassen.. Hopelijk waren ze niet boos dat ze het niet gedaan had.. Wisten ze wel hoe ontzettend trots Slatefur op ze was? Zouden ze goede mentoren krijgen? Slatefur had Acorndust best wel gedrilld op wie ze het liefste als mentoren zag, maar zou hij luisteren? Ze achtte in ieder geval meer kans dan dat Tallstar het zou doen. En goede mentoren kregen ze. Roughpaw kreeg Southernwolf, Loudpaw kreeg Rustfern, Fuzzypaw kreeg de gloednieuwe warrior Sequoiastripe, Hoarsepaw kreeg Cormorantwing, Chillypaw kreeg Settleddust en Littlepaw kreeg Demonslayer. Stuk voor stuk gerespecteerde warriors van de clan. "Roughpaw! Loudpaw! Fuzzypaw! Hoarsepaw! Chillypaw! Littlepaw!" riep Slatefur, steken van pijn door haar keel sturend met elke naam, maar het kon haar niks schelen. De namen van haar kroost mochten geroepen worden en dat ging Sinclaw niet van haar afpakken. Bevend zakte ze tegen Wolfpaw aan, doodmoe en verkrampend van de pijn. Het deerde niet, ze was erbij geweest.

{Powerplay Wolfpaw met toestemming <3}</sub>

Hoewel Chillykit ontzettend enthousiast was voor de ceremonie, was de afwezigheid van haar moeder in de nursery toch een grote domper op haar vrolijkheid. Ze had gedacht dat Slatefur compleet onschendbaar was, dat haar nooit iets zou overkomen - maar die kittendroom was in duizenden stukjes uiteen gespat. Ze was dankbaar dat haar moeder nog leefde, al had het nooit mogen gebeuren. En dus had ze er haar doel van gemaakt om wraak te vinden, om de clan die haar moeder dit aangedaan had voor eens en voor altijd te verwoesten. Dan zou het woud pas veilig zijn! Het grijze poesje trippelde met haar pootjes, niet in staat om stil te zitten naast haar siblings, terwijl Acorndust de ceremonie bij elkaar riep. Toen haar naam genoemd werd, liep ze naar voren aan de zijde van haar siblings. Ze werd al snel omgedoopt tot Chillypaw, waar ze waarschijnlijk nog aan zou moeten wennen - maar het klonk geweldig, zo veel volwassener! Haar mentor word Settleddust, wat ze eigenlijk wel leuk vond want de kater kwam niet zo streng over als sommige andere mentoren die haar siblings kregen. Ze raakte zijn neusje aan met amper ingehouden enthousiasme, maar toen hoorde ze de stem van haar moeder die hun namen scandeerde. Met grote gele ogen keek ze om; Slatefur zat voor de medicine cat's den, bevend en leunend tegen Wolfpaw, pijn in haar blinde blik. Chillypaw vergat prompt dat ze misschien eerst moest horen wat haar mentor te zeggen had, en liep met snelle passen op het tweetal af. "Mama!", mauwde ze toen ze toekwam, haar kopje voorzichtig duwend in de grijze pels van de elder in een zorgzaam, bezorgd gebaar. Desondanks was ze ontzettend blij dat haar moeder er toch was om dit moment mee te maken, want dit moment was misschien wel het beste moment in haar hele jonge leventje en haar hart bloeide open van trots en geluk.

Tag: Siblings, Settleddust, Slatefur, Wolfpaw

Het was de dag! Maar helaas voor hun nest van het een dag met een zwart randje. Mama was niet bij hun in de nursery om hun klaar te maken, moed in te spreken. Het stond nog precies op Roughkit haar netvlies hoe haar moeder bloedend het kamp in gedragen werd. En hoe hulpeloos ze zich had gevoeld. Maar vanaf vandaag niet meer! Vandaag werd ze apprentice en dan zou ze leren hoe ze iedere gemene BloodClanner tot moes zou kunnen slaan. En dan zou ze voor altijd mama kunnen beschermen en dan zou ze nooit meer dood kunnen gaan! Roughkit had haar vacht een snelle poets gegeven, maar erg gelikt zou ze er waarschijnlijk nooit uitzien. Ze was nou eenmaal een wildebras en geduld kende ze niet echt. Maar zodra Acorndust zijn stem door het kamp schalde viel ze even stil. Als een kudde kwam het grote nest naar voren. Roughkit merkte dat Chillykit niet stil kon blijven staan en zelf kneedde ze zenuwachtig in de grond. Het was toch wel heel spannend! Haar blik ging even naar de medicine cat den. Was mama er al? Nee. Ze slikte en keek naar de grote rots waar Acorndust twee apprentices warrior maakte. Roughkit haar mond voelde te droog om de nieuwe namen echt hard te schreeuwen.

Toen was het eindelijk zover. Ze mocht naar voren. Ze werd naar voren gedreven en daar bleef ze staan, haar ogen op de grote, harige deputy. Ze had haarzelf zo vaak op die plek voorgesteld, maar nu leek het heel hoog en ver weg. Ze had nog een lange weg te gaan. Als eerste werd haar naam geroepen, ze was de eerste kitten die haar nieuwe naam kreeg. Roughpaw, wauw! Haar nieuwe mentor kwam al naar voren. Ze had geen voorbeeld gehad wat ze nu precies moest doen, maar een jonge warrior kwam naar voren die haar mentor zou worden. Southernwolf! Ze duwde kort haar neusje tegen die van de kater aan, waarna het zien van zijn blik haar nieuw zelfvertrouwen gaf. Waarom deed ze zo achterlijk? Ze zou de beste apprentice ooit worden! Vastbesloten keek ze dan naar haar nieuwe mentor. ‘Ik ga heel erg mijn best doen!’ beloofde ze hem fluisterend, waarna ze terug bij haar broertjes en zusjes ging zitten. Zij kregen ook allemaal een mentor, de één jong, de ander wat ouder. Maar natuurlijk vond zij dat ze de beste had gekregen, de zoon van de deputy, dat moest toch iets betekenen? Toen het klaar was hoorde ze opeens haar moeders schorre stem tussen de menigte. Haar gezichtje klaarde op, ze was wel gekomen! Chillykit, nee, Chillypaw, rende al naar hun moeder en ze volgde haar op de poot. Southernwolf zou het vast wel begrijpen dat ze eerst even tijd voor haar moeder nodig had. Ze had een grote grijns op haar gezicht. ‘Mama, mama! We zijn nu apprentices!’ miauwde ze trots, waarna ze met stralende ogen zachtjes haar neusje tegen de wang van haar moeder drukte. Haar blik ging naar haar grijze zusje. ‘Of niet, Chillypaw! We gaan alle prooi van ShadowClan vangen!’

- Tag: Southernwolf, Slatefur, Chillypaw

Even keek de jonge apprentice op, een zware diepe zucht rolde van zijn lippen. Zijn ogen hadden geprikt van de realisatie toen Darkvoid hem benadert had. Hij was zo gelukkig geweest met de donkere kater... Was hij niet goed genoeg geweest voor de ander? Even slikte hij zachtjes, het voelde zuur en ietwat verkeerd aan en het liet zijn kopje tollen. Hij vond het vreselijk, ergens... Het was een van zijn nachtmerries geweest, dat hij niet goed genoeg was voor de ander of de clan in het algemeen... Betekende dit dat conformatie op die feiten? Hij knipperde even rustig en liet langzaam zijn kopje op zijn poten zakken. Hij wilde gewoon slapen nu... Ondanks dat zijn geest schreeuwde voor meer, zoveel meer. Hij wilde opstaan, werken, beter worden... Darkvoid terug halen... maar er was niks dat hij kon doen, de donkere kater wilde hem gewoon niet. Even snikte hij zachtjes bij die realisatie. Hij was niet goed genoeg om iemands apprentice te zijn... Like starclan, heck, de ander had Acorndust vast verteld dat hij nooit een warrior zou kunen worden met dat zielige lichaampje van hem. Zijn adem trilde dan ook even, de lucht voelde dik en klonterig aan, alsof de hele wereld op hem neer zou storten. Het kon elk moment gebeuren nu, en ergens wilde hij hier niet blijven om het mee te maken. Even schudde hij zijn kopje en duwde hij zichzelf langzaam overeind om even zijn schouders wat losser te krijgen in een vlotte, ronde beweging. Hij schudde zijn pootjes wat uit en rechtte zijn rug waarna hij kalm overeind kwam en met trage passen de den verliet. KOrt streek hij langs zijn neus en ogen, een poging om de nattigheid van zijn verdriet weg te halen. Hij wilde immers niet zwak zijn als zijn angsten werkelijkheid werden, hij wilde tonen aan de hele wereld dat hij meer was dan alleen een zwak jongetje. Hij mocht dan wel een zwak lichaam hebben, maar zijn geest was sterk. Kort trok hij even met zijn gevlekte oortjes waarna hij opkeek bij het bekende geluid van de deputy. Het was tijd om dit hoofdstuk van zijn leven af te sluiten en een nieuwe te starten... Al dan niet met iemand nieuw. Hij haalde even diep adem, een actie die zijn longen deed schreeuwen van de pijn, maar hij negeerde het en begon te wandelen naar de rest van de katten.
Zijn pas was trager dan anders, hij wilde hier immers ook niet zijn. Hij had gehoopt dat de volgende keer dat hij naar voren zou geroepen het was om zijn warriornaam te krijgen. Starclan had echter andere plannen voor hem, zo blijkt... En vandaag konden er wel twee verschillende dingen gebeuren. Hij kon of een nieuwe mentor krijgen of hij zou een elder worden. De spieren tussen zijn schouders knelde even ongemakkelijk bij de realisatie dat dit het einde van de lijn kan zijn, voor goed. Dat... wilde hij helemaal niet. Hij wilde nog zoveel doen en wegrotten in de elders den was niet een van die dingen, althans voor nu niet. Opnieuw slikte hij even waarna de kleine kater rustig ging zitten naast een paar leeftijdsgenootjes. Hij wilde weglopen van dit alles, zichzelf verstoppen tussen de doorns van zijn plekje. Hij wilde alleen zijn en huilen, hij wilde al zijn zwakte bloot letten... Maar hij wist dat dat niet kon. Hij was immers een shadowclanner, eentje in bloed en nieren... EN als shadowclanner moest hij sterk zijn. Hij zuchtte even en richtte zijn ogen langzaam op naar de gestreepte kater op de rots, het was immers tijd om te luisteren naar wat de ander te zeggen had.

De ceremonie begon simpel en goed, Acorndust riep twee oudere apprentices naar voren; namelijk Sequoiapaw en Coldpaw. Hij kende ze eigenlijk niet zo goed, dat kwam vast op het feit dat ze best veel verschilden qua leeftijd en dergelijke. Even trok hij met zijn linkeroortje toen hij de bekende woorden van de deputy hoorde. Een paar tellen later waren de twee apprentices warriors met de namen Sequoiastripe en en Coldwar respectievelijk. Kort kantelde hij zijn gevlekte hoofd wat terwijl hij rustig de namen van de twee uitsprak. Hij vond beide zo'n vreemde namen maar hij zou er niks op zeggen. Vervolgens werd het nest van Slatefur en nog een kitten naar voren geroepen. Even keek hij nieuwsgierig op naar de bende, hij kende ze immers een heel stuk beter dan de vorige katten. Roughkit werd Roughpaw en kreeg Southernwolf als mentor toegewezen. Hij kende de kattin eigenlijk niet zo goed en hij kende haar mentor nog minder. Hij wist echter wem dat haar mentor een zoon was van de kater die daar stond. Dat betekende vast dat de ander hard zou moeten werken of dat ze juist een uitstekende mentor had gekregen... Ok... Goed... Loudpaw was de volgende. Hij kreeg Rustfern als mentor en even fronste de kater wat. Hij wist eigenlijk helemaal niet wie dat was, maar hij zou er geen vraagtekens bij zetten. Hij zou de gestreepte apprentice wel eens aanspreken en dan zouden ze vast wel een gesprek hebben over zijn mentor. Toen de ander nog in de nursery woonde hadden ze het immers over Darkvoid gehad, dus Brittlepaw verwachtte dat hetzelfde gesprek wel zou plaatsvinden, uiteindelijk dan... Fuzzykit was de volgende en ook zij kreeg hij apprentice naam. Zij kreeg een van de nieuwe warriors als mentors. Even grijnsde hij wat schuintjes, ergens toch wel blij dat hij Sequoiastripe niet had als mentor. De naam was veel te lang en moeilijk om uit te spreken. Het feit dat Brit ook nog eens een spraakgebrek had hielp hem dan ook niet. Even zuchtte hij wat... Ergens had hij medelijden, maar misschien dacht Fuzzy daar totaal anders over. Hij was immers zwak en traag en whatever... Dus... het zou niet vreemd zijn dat een ander het gewoon normaal vond. Hoarsepaw was de volgende in de reeks. Hij kreeg Comorantwing als mentor, een kater die hij wederom niet zo goed kende.. Maar als hij het goed had was het die grijze daar verderop. EVen knipperde de kater verbaasd, die zag er sterk uit. Hij slikte even en richtte al snel zijn blik terug op de deputy. Thornkit werd Thornpaw en ook hij kreeg een mentor die hij niet kende. Even slikte de kater wat ongemakkelijk. HIj vond Thorn niet zo leuk, de kater pushte zijn angsten alleen maar naar voren. Hij was dan ook blij toen zijn deeltje voorbij was en de volgende kitten van Slatefur aan de beurt was. Littlepaw... En die kreeg Demonslayer als mentor. Even slikte de kater. Hij wist wel wie Demonslayer was, die kater was huge! Het maakte hem een beetje bang... Maar goed, gelukkig was het niet voor hem weg gelegd.
Vervolgens waren hij en Saffronpaw aan de beurt. Wel meteen glipte een zware, diepe zucht van zijn lippen af, eentje die hem zwaar lag en ergens zijn longen deed prikken. Hij wilde weglopen van de plek en Darkvoid aanspreken over... Alles... Maar ergens was hij ook gewoon blij dat hij hier mocht staan om zijn trainingen verder te zetten. Hij werd vandaag geen elder, dat was al een opluchting. Maar nu was er uiteraard de spanning van wie zijn nieuwe mentor zou worden. Hij slikte even en liet zijn kopje wat zakken toen de bruine deputy begon met de rode kater. Hij kreeg Bluebell als mentor. Nog voor de kleine gevlekte apprentice rond kon kijken en zien wie dat was, ging Acorn verder. Hij knipperde even verbaasd, ergens overwelfd over de nieuwe informatie die binnen kwam. Dat was een beetje veel voor een zin, zeker voor hem... Maar goed, het was een normaal iets, hij zou niet moeten klagen. Even slikte hij toen hij hoorde wie zijn nieuwe mentor was. Ene... Inkspots? Hij keek even op en al snel zag hij een bruine kater. Kort knikte hij even naar de ander voordat hij kalm zijn neusje tegen die van de ander duwde. Even keek hij naar de ander... Zou dit goed zijn? Ging het wel goed zijn? Hij zuchtte en keek even op toen de tijdelijke leader de ceremonie afsloot met een laatste oproep. Beechresin was bevallen van kittens. Even slikte de kleine kater, het was immers Bloodpaw die vader was geworden... Toch?

Veel tijd om na te denken of te malen over domme dingen had hij niet want zijn nieuwe mentor, de gevlekte bruine kater Inspots, benaderde hem. Even keek hij op naar de ander waarna hij aandacht luisterde naar wat de ander te zeggen had. Het was hem een eer? Even slikte de kater waarna hij even knikte naar de ander. "Uh... Ja... eensgelijk," zei hij zachtjes tegen de ander. Hij snapte niet goed waarom de ander zo sprak, maar goed.. Hij klonk aardig en vriendelijk dus veel te klagen had hij niet. De ander vervolgde door instructie te geven over hun eerste training, die zou morgen zijn bij de kampuitgang. Hij knikte dan ook even naar de ander waarna hij kort keek naar de plaats waar hij moest zijn. Het was niet veel anders dan wat Darkvoid had gedaan een tijd geleden. Kort keek hij op naar de ander, zijn groene oogje stil gericht op de warrior. "Ik.. Heb het territorium al gezien," sprak hij zacht tegen de ander. "Buiten de Windclan grens... I-i... Ik heb die wel al alleen gezien maar nog niet met een mentor," bekende hij zachtjes tegen de ander. "En... S-sommige delen van het territorium heb ik ook nog niet gezien," hij had ze niet gezien met Darkvoid en alleen wilde hij het niet riskeren. Een beetje beschaamd richtte hij zijn ogen af van de ander waarna hij schuldbewust naar beneden begon te staren. Het was niet omdat hij geen respect had voor de ander of wat dan ook, maar hij was gewoon bang op wat de ander hiervan zou zeggen. Hij was bijvoorbeeld nog nooit naar het moeras geweest... aangezien hij het maar een eng iets vond. Nee, hij hield het bij de weinige plekken die hij kende of die hij had leren kennen met een beschermend figuur bij hem. Even zuchtte de kater wat zachtjes. Hij wist dat hij de rest van het terrein zou moeten leren en dat hij zijn grenzen zou moeten verleggen om sterker te worden, mentaal en fysiek, maar dat betekende uiteraard niet dat hij er ernaar uitkeek. Even keek hij terug op naar de ander, waarna hij kort even knikte naar hem. "Ik... zal er zijn. Morgen," Hij slikte even, hij was ergens nerveus en- "Ochtend! Ja... ochtend... k-k-k-... k-kampuitgang," Ja, dat was hij bijna vergeten. Kort knikte hij nogmaals naar de ander, als een extra teken dat hij het door had en snapte en er wel degelijk zou zijn. Voor een paar tellen was het stil waarna hij kort op zijn pootjes sprong en met snelle passen weg begon te trippelen van de ander. Hij zou het erbij laten en er verder niet veel woorden aan vuil maken. Wie weet begon hij nog over dingen die onbelangrijk waren en die ander zouden irriteren... Hij wilde niet nog een mentor weg jagen. Nee, hij wilde gewoon zijn trainingen afwerken en sterker worden. Hij kon het wel, dat wist hij gewoon.. Maar het was moeilijk als er andere dingen tussen kwamen. Het was immers al heel moeilijk voor hem om zo te zijn... Zo zwak en klein en gewoon een complete... Loser... Dan was het feit dat bepaalde outside dingen er ook nog waren geen pluspunt. met een klein sprongetje was de kleine kater dan ook al buiten waarna hij kort even zijn oortjes wiebelde. Hij zou naar zijn plekje gaan, de boomstam met de braamstruiken... En hij zou zijn collectie van bloemen eens gaan bekijken. Hij kon misschien nog gebruik maken van de rest van de dag om wat dingen te zoeken. Misschien kon hij wel wat mooie stenen vinden in dit koude weer. Wie weet, er waren immers veel andere dingen buiten bloemen die mooi waren. Even knikte hij, ditmaal niet voor ander maar voor zichzelf. Ja, dat was wel een strak plan.

Settleddust had zich bij de ceremonie gevoegd, toevallig zat hij naast Inkspots. Die keek nogal verveeld, maar Settleddust vond dit alles behalve saai! Hij vond het altijd leuk om te zien hoe kittens apprentices werden, katten waarmee samen had getraind nog warrior werden. Hij schreeuwde ook enthousiast de nieuwe namen van Coldwar en Sequoiastripe mee. Toen werd het tijd voor de nieuwe apprentices. Het nest van Slatefur werd naar voren geroepen. Hij wierp een blik naar de medicine cat den waar de gewonde queen naar buiten was geholpen. Hij voelde een steek in zijn hart. Hij vond de grijze poes hartstikke aardig. Hij vond het zo verschrikkelijk dat ze zo was toegetakeld, door een oud lid van hun clan. De verraadster, ze leefde niet meer onder de code. Aanvallen onder een volle maan was eerloos, laf. Maar hij probeerde de gedachte weg te schudden. Dit was een gelukkige dag voor haar en haar kittens! Wat hij niet verwachtte was dat hij één van de gekozen was om één van haar kittens te mentoren. Een keer ging een onzekere blik naar Acorndust. Wist hij het zeker? Het was een hele eer, maar was hij niet te jong. Maar het gezicht van de deputy (of leider, want het was nogal ingewikkeld) was vastbesloten en het gaf hem kracht. Hij ving nog een lach op van de gevlekte kater, waarbij hij trots zijn tong naar hem uitstak. Hij stapte naar voren om neuzen te raken met Chillypaw. Hij glimlachte, wilde nog wat zeggen, maar een rauwe stem klonk en de jonge apprentice was meteen afgeleid en rende naar haar moeder. Een warme blik volgde haar. Och, wie was hij ook om haar direct bij haar familie weg te trekken. Dit was een mooi moment, hij zou haar later wel even ophalen om het over hun eerste training te hebben. Hij ging dus ook weer tussen de menigte zitten en wachtte de ceremonie af. Ook Inkspots kreeg een apprentice. Hij grinnikte, het arme ding. Inkspots was zelfs als warrior een hele klauw vol om mee om te gaan. Maar dit was een vrolijke dag. Waar een groot nest apprentice werd, was ook een groot nest geboren. Misschien moest hij maar eens op bezoek bij Beechresin. De ceremonie was afgelopen en hij besloot toch maar even naar zijn ex-mentor te gaan. Met een snor begroette hij Acorndust. ‘Weet je zeker dat ik het kan?’ miauwde hij eerste en tikkeltje onzeker, maar de vastbeslotenheid was toch ook op zijn gezicht te lezen. ‘Ik zal proberen Chillypaw alles te leren wat jij mij hebt geleerd,’ sprak hij vrolijk. Het was een beetje het cirkel van het leven. Hij zou gaan leren wat hij maanden geleden van de oude kater had geleerd. En ooit zou Chillypaw ook een eigen apprentice krijgen en dan ging het weer riedeltje weer door.

Tag: Inkspots, Chillypaw, Acorndust

Zijn blik volgde de verschillende groepen katten die zich vormden na de ceremonie. Mentoren en apprentices die dingen met elkaar afspraken. Verder was het ook goed om te zien dat twee van Slatefur's kittens naar hun moeder toe waren gegaan om te vertellen dat ze apprentice waren geworden. Zijn aandacht werd getrokken door Settleddust die naar hem toe kwam lopen. Chillypaw was naar Slatefur, dus misschien was dit voor de ander de logische plek geweest om naartoe te gaan. De eerste vraag die kwam deed de glimlach die hij eerder had gehad terugkomen. "Natuurlijk ben ik er zeker van." Als er iets was dat hij zeker van was de laatste tijd, dan was dat dit. "Ik weet zeker dat je het goed zal doen." Hij vertelde er maar niet bij dat Slatefur hem specifiek had gevraagd of Settleddust een van haar kittens als apprentice mocht krijgen.

Tag: Settleddust

Er was veel gebeurd de laatste tijd in de clan, maar dat nam niet weg dat het clanleven zelf niet doorging. Ze nam dan ook plek tussen de andere katten toen Acorndust de groep bij elkaar riep. Het was apart om de kater daar te zien staan in plaats van Tallstar, maar het maakte wel duidelijk dat ze zonder Tallstar ook gewoon doorgingen. Toch miste ze de kater wel ergens, ook al was dat zeker niet iets dat ze toe zou geven aan de rest van de clan. De meesten leken de ander tenslotte alleen maar als een verrader te zien, wat hij ergens misschien ook wel was voor ze in de steek te laten. Ze luisterde naar hoe twee apprentices warrior gemaakt werden en daarna de kittens die apprentices werden. Het waren er aardig wat, wat zeker goed was voor de clan. Nu waren er nog twee apprentices die een nieuwe mentor nodig hadden en haar naam werd genoemd bij die van Saffronpaw en ze stapte naar voren toe om haar neus tegen die van de apprentice te drukken. "Morgen zullen we je trainingen voortzetten." Saffronpaw had tenslotte al wat training gehad als zijn vorige mentor het goed gedaan had.

Nee. Slatefur had eigenlijk gewoon in haar nest moeten blijven tukken, dit was veel te inspannend voor haar. Maar goed, hoe koppig Wolfpaw ook was, zo kon Slatefur er ook wat van. En als ze dan persé naar die stomme haarballen van d'r moest kijken, zou ze haar iniedergeval niet alleen laten gaan. Met een geduld die anderen vreemd zou laten doen opkijken begeleidde ze de elder naar het kamp. "Doe rustig aan, Slate," murmelde ze zachtjes terwijl ze haar de juiste kant op neusde. Op dit punt deed het haar helemaal niets meer wat de rest van de wereld hierover zou denken, dat ze zoveel tijd met een elder spendeerde en dat ze zo zacht tegen haar was. Ze zou iedereen die haar raar aan keek nog wel eens een ram op hun smoel geven, maar voor nu had Slate haar nodig. Dat was belangrijk. Tot haar grote ergernis ging Slatefur ook nog eens de namen van haar kroost door het kamp blaffen, alsof haar stembanden niet al genoeg kapot waren gemaakt. Wolfpaw keek haar nijdig aan, maar slikte de kwade woorden op haar tong in toen de poes half in elkaar stortte en ze hij op moest vangen. "Rustig Slate, ik ben hier," murmelde ze zachtjes en zorgde ervoor dat de kleinere poes op haar kon steunen. Een steek van pijn joeg zich door haar hart toen ze zag hoe trots de elder was op haar eigen kinderen, omdat haar moeder nooit zo was geweest. Omdat haar moeder er ook niet zou zijn wanneer ze ooit haar warriornaam kreeg... Als ze ooit haar warriornaam kreeg. Wolfpaw slikte een brok in haar keel door en keek wat nijdig naar de grijze opdonder die haar ma lastig kwam vallen, maar wist zich toch in te houden. Hoeveel geluk dat bolletje pluis wel niet had gehad. "...Gefeliciteerd Roughpaw en Chillypaw," wist ze met moeite over haar lippen te krijgen. "Wees voorzichtig met jullie moeder, willen jullie,"

Tag: Slatefur, Roughpaw & Chillypaw

Settleddust moest zich inhouden om niet te gaan glimmen van trots. Hij was gewoon blij dat zijn oude mentor vertrouwen in hem had. Hij zou immers alles wat hij geleerd zou hebben doorgeven aan zijn nieuwe, kersverse apprentice. Hij knikte enthousiast. ‘Dankjewel, Acorndust,’ miauwde hij vrolijk. Zijn blik ging weer naar Chillypaw die vrolijk aan het babbelen was met haar familie. Ze leken allemaal zo blij, zo trots. En hij was maar een kleine pion in haar leventje, die haar een zetje in de goeie richting zou duwen. Hij keek weer naar de grote kater wiens pluizige vacht maar langer en langer leek te worden. ‘En ik weet zeker dat jij een goeie leider zou worden,’ sprak hij wat stiller onder zijn adem. Want ja, dat was praktisch wat hij nu deed. En ook nog eens helemaal alleen, want hij had geen deputy. Hij was nog niet eens bij StarClan geweest. Zo hoorde het natuurlijk niet te gaan. Iedereen had nog stiekeme hoop dat Tallstar ooit terug zou komen.