Great Spirits of all who Lived Before [Leadership Ceremony]

Take our hands and lead us
Fill our hearts and souls
With all you know

De kater ontwaakte. Zijn gele ogen openden zich, voor het eerst de schoonheid van Starclan waarnemend. Kort moesten ze wennen aan het felle licht die de sterren op het landschap neersloegen. Hij nam zijn eerste hap adem, zijn longen vulden zich met de heldere, frisse lucht en sterrenstof. Een diepe, trillende zucht verliet zijn bek. Hij was er. In het land van zijn voorvaderen, waar generaties op generaties clankatten voor altijd joegen. Een overweldigend gevoel van ontzag vulde zijn hele lichaam. Voor even, was hij helemaal stil. Voelde, hoorde en zag hij alleen. Hij voelde het gras onder zijn poten, zacht en bezaaid met kleine sterretjes die aan zijn pootkussentjes bleven kleven. Hoorde het zachte gekabbel van een stroom water iets verderop, dat schitterde en scheen in het vreemde lichtinval dat hij alleen op deze heilige plek ooit nog zou weerzien. En zag hij het prachtige tafereel voor zich, zo vredig en zo perfect. En in deze opeenvolging van waarnemingen vergat hij even hoe boos, hoe verslagen hij was op en door degenen die hier nu waren.

Dit kwam terug toen hij haar zag. Haar vacht, mooier dan ooit. Haar ogen, sprankelend met leven. En haar stem, helder en duidelijk. Tranen sprongen in zijn ogen toen hij haar weerzag. Het was zijn leidster, zijn beste vriendin. Degene waar hij zo van had gehouden. En die zo bruut uit het leven gerukt was. "Butterstar.." kon hij enkel zacht fluisteren.

Volgorde levens:

Hij hoorde haar stem. Een overweldigend gevoel overviel hem, pure emotie stroomde door zijn lichaam heen terwijl hij met waterige ogen keek naar zijn leidster, die haar neus tegen de zijne drukte ter begroeting, al zat er nog zoveel meer achter deze begroeting dan een simpele hallo. Met een huiverige ademteug keek hij haar aan. De opmerking die ze maakte was zo haar. Wie dat gedacht had. Zijn mondhoeken wezen naar beneden toen hij zijn kop schudde. "Het had niet zo moeten gaan," verzuchtte hij, maar wist dat ze er niet meer woorden aan vuil konden maken. Ja, Panthergrowl had deze kans om haar nog een keer weer te zien. Maar hij kon er niet lang van genieten, hij kon er niet even bij stilstaan. Zo werkte het niet, blijkbaar, en ergens was hij erg teleurgesteld dat hij niet iets meer tijd gegund werd om goed afscheid te nemen van zijn beste vriendin. Maar zo was het, en toen Butterstar hem vroeg of hij er klaar van was, voelde hij zichzelf ja knikken. Hij moest wel, de clan had hem nodig - ook al was hij er persoonlijk totaal niet klaar voor, hij moest ervoor zorgen dat ze verder konden.

Opnieuw werd zijn neus aangeraakt, maar dit keer voelde hij een ontzettende kracht door zijn lichaam heen trekken, zoals hij nooit eerder gevoeld had. Hard ademde hij om de plotselinge ervaring, die hij ondanks de gedachte erachter niet als fijn kon beschrijven. Tranen sprongen in zijn ogen om de hoeveelheid gevoel die dit leven bij zich droeg.

"With this life I give you the faith in old traditions. Let the code and it's traditions guide your pawsteps, but know when to step away from those traditions as well. Time is changing and Riverclan must change as well as the Rivers tide... Otherwise she may not survive."

De woorden droegen een zware last met zich mee. Zowel Butterstar als hij waren katten van de clancode, die zich altijd aan de kant van hun eigen clan droegen en die niets met andere clans te maken moesten hebben. Om dit ideaal aan de kant te moeten zetten zou een grote uitdaging worden, maar hij zou het kunnen, dit voelde hij. Hij zou het kunnen door de kracht die dit leven hem schonk.

Butterstar stapte naar achteren. Panthergrowl voelde zijn ogen openen - hij wist niet eens dat hij ze dichtgedaan had - en met een haast smekende blik keek hij haar aan. Hij wilde niet dat ze wegging. Maar zijn leider was weg, en een andere kat stapte naar voren.

Lang was hij nog niet in Starclan, maar sinds zijn dood was er al zoveel gebeurd en zoveel verandert. Zo nu ook was er een nieuwe leider van Riverclan. De kat die indirect verantwoordelijk was voor zijn dood, maar hij verweet het Panthergrowl niet. Hij begreep het ergens heel goed waarom de kater gehandelt had zoals hij had. Het enige dat hij misschien had gewild was dat hij er was geweest om zijn eigen kittens geboren te zien worden, maar dat had er niet meer in gezeten.
Butterstar gaf het eerste leven en zodra de poes wegliep stapte hij naar voren om haar plaats in te nemen. Hij plaatste een kleine glimlach op zijn gelaat en boog zijn kop naar voren om de neus van de kater aan te raken en hem zijn tweede leven te geven. "With this life I give you forgiveness. Everyone makes mistakes, so use this life to be able to forgive your clanmates, but most of all yourself when a mistake is made." Hij wilde niet dat Panthergrowl zich schuldig voelde over wat er gebeurd was in het verleden. Ongelukken gebeurden nou eenmaal en niemand zou dat kunnen voorkomen. Hij wierp nog een laatste blik op de kater voor hij zich terugtrok en plaats maakte voor de volgende kat.

Een nieuwe kat kwam zijn kant op lopen. Het duurde even voordat Panthergrowl hem herkende - dit was de kat die hij had aangevallen bij het gevecht om de heatherfields, en waarover hij later geïnformeerd was dat hij was gestorven aan zijn verwondingen, die geïnfecteerd geraakt waren. Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem; hoewel hij geloofde in zijn eigen onschuld, was het geen fijne gedachte. Maar er leek geen verwijt te zijn bij de ander, alleen maar vrede met de situatie, wat hem op zijn gemak stelde. Hun neuzen raakten elkaar en opnieuw trok dat overweldigende gevoel door zijn hele lichaam heen, van zijn kop tot aan zijn tenen. Het was warm, koud en tintelend tegelijkertijd.

"With this life I give you forgiveness. Everyone makes mistakes, so use this life to be able to forgive your clanmates, but most of all yourself when a mistake is made."

Het was een prachtig leven, al helemaal voor de kater die hem gaf. Dankbaar opende Panthergrowl zijn ogen, waarbij hij naar zijn naamgenoot knikte toen deze wegliep.

Hij keek zijn Clangenoot trots aan. Nog een generatie. Een nieuwe leader. Iemand die de titel van RiverClan met zich mee zou dragen. Zijn bruine vacht glinsterde met sterren. Kleine fonkelingen overal om hen heen.
Whirlpool wachtte geduldig af tot Panthersoul hem het leven van forgiveness gaf. Man, iedereen had zulke goede levens. Hoe kon Whirlpool dit nou doen? Wat als hij het nogmaals zou verpesten? Een ceremonie dat zo belangrijk was voor de nieuwe leader?
Pas vele secondes later merkte Whirlpool op dat ze op hem aan het wachten waren. Bijna alle ogen op hem gericht. Oh, was hij zo diep in zijn gedachten verzonken? De bruine kater deed een paar onzekere stappen naar voren. Zijn blik eindelijk opgetild en gericht op de grijze kater. Zijn Clangenoot. Iemand die hij kende en vertrouwde als deputy. Kom op, Whirl. Dit kon niet moeilijk zijn. Hij had de eer gekregen om het derde leven te geven en hij...

Hij haalde diep adem. Voor hij eindelijk zijn kin optilde en zijn neus tegen Panthergrowl's drukte. Voor kort sloot hij zijn ogen terwijl hij hem zijn derde leven gaf. "With this life I give you determination. To make decisions with confidence, to give your Clan what they need with no hesitation. I want you to use this life wisely. Like I did with mine." Hij haalde zijn neus weg en keek voor kort naar zijn moeder. Voor hij de kater een wat bredere glimlach gaf. Zie je wel? Dat was niet moeilijk. Hij voelde zich meer opgelucht. Whirlpool draaide zich om voor hij zich weer bij Panthersoul aansloot.

Een bekende naderde hem. Het was een Riverclankat, die ze nog niet heel lang geleden verloren hadden.. Butterstar's zoon, Whirpool, vermoord door een verrader. Emotie trok door Panther heen doordat hij mocht zien hoe de ooit gestorven kater hier weer leefde, herboren en sterker dan ooit. Whirpool zou hem zijn derde leven geven.

Hun neuzen raakten elkaar en het gevoel van een leven, dat helemaal in hem stroomde, maakte hem zwak in zijn knieën. Hij moest zijn best doen om zichzelf overeind te houden door de kracht. "With this life I give you determination. To make decisions with confidence, to give your Clan what they need with no hesitation. I want you to use this life wisely. Like I did with mine."

Er lag een vastberadenheid en wijsheid in de stem van Whirpool en dankbaar knikte Panthergrowl de ander toe, die hem een brede glimlach gunde en onwillekeurig voelde Panther hoe zijn eigen mondhoeken hetzelfde deden. Gelukkig konden de sterren aan niemand doorvertellen hoe breekbaar en emotioneel de massieve grijze kater soms kon zijn. Whirpool stapte weg; het was tijd voor zijn volgende leven.

De volgende kat die hem een leven kwam geven, herkende hij ook meteen. Deze she-cat had hij dood gevonden en begraven. Zijn ogen vonden die van Beautysoul, en ze glimlachte warm naar hem. Een vredige atmosfeer omringde haar, het was goed zo. Toen ze bij hem aankwam, bedankte ze hem. De kater knikte haar respectvol toe. Natuurlijk had hij dat voor haar gedaan. "I'm grateful to see that you have found your peace," beantwoordde hij warm.

Beautysoul drukte toen haar neus tegen zijn voorhoofd aan, om hem te zegenen met zijn volgende leven. Kort hapte de kater naar adem, het gevoel leek met ieder leven overweldigender te zijn. "With this life, I give you the wisdom of offering second chances. Anyone can make a mistake in a split second and should be offered a chance to redeem themselves."

Panthergrowl zag een stuk van haar leven langsflitsen, omdat Beautysoul hier zelf aan dacht. Hij begreep haar leven door en door, snapte meteen waarom dit zo belangrijk was dankzij haar voorbeeld. Hij knikte haar toe toen ze achteruit stapte. "Thank you, too," miauwde hij haar toe, waarna ze zich omdraaide en hij zocht naar de volgende kat die naar voren zou stappen.

Ook de volgende kat die naar voren stapte, herkende de kater meteen. Het was Dewflower, een Riverclan warrior die hij met zijn lage bromstem had toegezongen terwijl de ze haar laatste adem had uitgeblazen. Hij glimlachte haar toe. Hij was blij om haar te zien, om te zien dat het- ja, dat het goed ging met haar. Net als Beautysoul had ze haar vrede gevonden, ze straalde het uit terwijl ze naar hem toe kwam. Hij glimlachte naar haar, een glimlach die iets verstarde toen plots hun neuzen elkaar raakten zodat hij het leven in ontvangst kon nemen.

"With this life I give you selflessness. Always look out for another and never put yourself above the Clan or others in need." De melodie die ze neuriede, het raakte hem in zijn ziel. Met iedere noot die de bek van de ander verliet, voelde hij het leven in zich voortvloeien. Uiteindelijk was het lied afgelopen.

Panthergrowl neeg zijn kop naar Dewflower, toen deze ruimte maakte voor de volgende kat die zijn leven zou geven. Hij gaf haar een laatste glimlach toen hij haar blik vol respect zag. Het voelde zo goed dat hij zoveel vertrouwen kreeg van al deze katten, die zijn geloof vormden. Het geloof dat hij nog geen dag geleden even zo had kunnen uitspugen. Maar het geloof dat nu weer volledig in hem aangewakkerd was, als een brandend vuur dat niet meer gedoofd kon worden, hoeveel water het leven er ook op zou gooien.

Het was weer tijd. Tijd om een nieuw lid van Starclan welkom te heten. De hemel spleet open toen de nieuwe kat ten gronde kwam. Begeleid door het witte licht van de maan. Zijn vacht dansten met sterren, maar hij glom niet zo mooi als hun. Daaraan wist hij dat hij nog niet dood was. Mama had hem van boven tot onder proper gemaakt. Zelfs zijn kleine, ontembare manen waren glad gestreken. Hij wachtte af, dichtbij de kater, de nieuwe leider van Riverclan. De madeliefjes ritselden soms, wanneer hij bijna niet kon wachten van spanning. Heel de dag was hij bezig geweest met wat voor leven hij zou geven. Hij draaide zijn oortje toen hij, waarschijnlijk zijn moeder, iemand zachtjes hoorde sussen, wanneer de bos bloemen weer heen en weer bewoog. Zijn ogen werden groter bij elk leven, tot ze bijna even groot waren als maantjes. Of opgekrulde muisjes. Yes! Dewflower had haar leven gegeven, dat betekende dat hij nu mocht. Cheekykit rees nieuwsgierig op van zijn verstop plek. De sterren op zijn vacht rinkelden naar beneden en vielen met kleine plofjes op het zilveren gras. Hij bewoog zijn neusje heen en weer, terwijl hij zijn nek zo ver mogelijk uitrekte. Het kleine, gestipte katertje nam een grote hap adem. "Flower!" Kwam er enthousiast uit. Hij hoorde de menigte zuchtten en grinniken. Nu krabbelde hij helemaal overeind en hupte hij naar voren, tot hij aan de grote poten zat van de grote warrior. Hij keek naar boven, naar de wijze ogen.

Ter bevestiging keek hij nog snel even om naar zijn moeder Mousewish, voor hij zijn kleine pootjes tegen de brede borstkas van Panthergrowl zette en het donkergrijze neusje aanraakte. "With this life I give you the opposite of Dewflowers life, the life of selfishness. Understand that somethimes you can't always choose for others, as they have a voice too." Hij liet de beelden zien en het gevoel van hem toen hij zijn mama achterna sprong, om haar een paarse bloem te schenken. Het was een eigen keuze geweest en als zijn vader hem had willen tegenhouden was die ook gestorven. Panthergrowl leerde hiermee dat hij zich niet moest wegcijferen en dat keuzes voor een Clan niet altijd de juiste keuzes voor jezelf zijn. Cheekykit verbrak het contact en blies een sterretje op de neus van de Riverclan warrior. Hierna draaide hij zich om, om met een giechel terug in de bloemetjes te duiken.

De volgende kat die hem en leven kwam geven, liet Panther toch even slikken. 't Was een kitten, eentje die hij niet herkende maar de grijze Riverclanner kon niet anders dan nadenken over hoe dit kleine katertje ter overlijden was gekomen. Deze gedachte veranderde echter al snel in vertedering toen hij het neusje van 't kleintje zag wiebelen, nieuwsgierig, alsof hij hem is goed in zich aan het opnemen was. Panther grijnsde naar de met sterren bezaaide kitten, waarna hij kort een gek gezicht trok. Even vergetend dat dit een erg serieuze ceremonie was met erg serieuze katten door erg serieuze omstandigheden. De kater schraapte zijn keel toen de kitten omkeek, waarschijnlijk naar zijn moeder, en hij zich weer herinnerde hoeveel van zijn voorvaderen naar hem keken. Twee paar pootjes drukten tegen zijn borstkas aan, de kitten was tegen hem aan komen staan, en Panther neeg zijn kop zodat de ander makkelijk bij zijn neus kon.

De energie die door hem heen stroomde door de aanraking van hun neuzen, was anders dan die van energieën die hij eerder had gevoeld. Het zat vol met jeugdige nieuwsgierigheid, naïviteit en warmte. Er schoten beelden voor hem langs, die hem lieten zien hoe het katertje om het leven was gekomen. Het gevoel van in het koude water ten onder gaan overrompelde hem en met een harde siddering moest hij zichzelf forceren om het contact te blijven houden.

"With this life I give you the opposite of Dewflowers life, the life of selfishness. Understand that somethimes you can't always choose for others, as they have a voice too."

Als de kitten tegenover hem voor zichzelf gekozen had, zou hij nu nog leven. Het was een wijze les, iets wat hij van te voren misschien niet gedacht had bij het kleine bengaaltje. De kater opende zijn ogen, keek vol ontzag naar de kleine kitten die zoveel wijsheid bij zich droeg, waarna hij tegen zijn moeder keek. Hij had het gevoel dat hij haar ergens van kende. Hij knikte naar haar; ze had een mooie zoon gemaakt. Het sterretje dat de kitten naar hem blies belandde op zijn neus en met een hartelijke lach keek hij toe hoe het kleintje weer weg huppelde.

<sub>Het was haar beurt. Honeyspots had bij de groep met katten gezeten die Panthergrowl hadden verwelkomd in Starclan, maar tot nu had ze nog niets gesproken. Ze had hem geobserveerd, bekeken hoe hij reageerde op de onwerkelijke realiteit dat hij in Starclan was. Hij zou hier nog vaker komen, na elk leven dat hij zou verliezen, om tenslotte hier ooit vele manen later ook tot rust te komen. Voor nu kon ze hem alleen maar helpen zijn weg te vinden, en hem te zegenen met een leven.

De langharige she-cat kwam overeind van haar plaats, en stapte met een zacht wiegende staart op hem af. Ze schonk hem een serene glimlach voordat ze naar hem knikte, ten teken dat ze er klaar voor was. Hopelijk hij ook. Bij leven had Honeyspots Panthergrowl gekend, maar waren ze nooit close geweest. Ze vond hem een goede deputy en vertrouwde er op dat hij Riverclan sterk zou maken, en juist zou leiden. Hij had immers een grote rol om te vervullen na Butterstar haar jarenlange heerschappij.

“With this life I give you endurance, to stand tall and forever endure the many hardships to come,” Honeyspots boog naar voren en raakte zijn neus aan. Ze sloot haar ogen en voelde hoe een soort golf door haar en Panthergrowl heen spoelde, het was een surrealistisch gevoel. Ze toonde hem hoe ze na de dood van haar moeder, na haar aanval op Appleblossom, en na de aanval van Icy kracht vond in haar liefde voor Cindersmoke en bovenal de liefde voor haar kittens, Hoe ze na al haar tegenslagen nog steeds zich staande wist te houden. Dat ook als ze zelf niet meer het uithoudingsvermogen had om door te gaan, de vriendschap en liefde van andere dat haar terug konden geven. Ze opende haar ogen weer en keek hem met een zachte glimlach aan. “Leidt de clan goed, Panthergrowl, waak over haar en mijn kinderen.” Sprak ze zacht. Ze miste haar kinderen enorm, maar ze kon geruststelling trekken uit de wetenschap dat ze veilig waren onder Panthergrowl zijn leiderschap. Honeyspots keerde zich om en trok zich terug van het tafereeltje, nu was de volgende aan de beurt.</sub>

De volgende kat die naar voren stapte herkende hij als Honeyspots. Een Riverclanner, een tijdje terug overleden, maar nog niet lang genoeg dat Panther haar niet vrijwel meteen herkende. De glimlach die ze hem gunde, kreeg ze vrijwel meteen terug. Hij knikte haar toe. Van beiden kanten was er respect naar de ander. Er werden geen woorden tussen hen gewisseld, de wederzijdse waardering was onuitgesproken maar duidelijk merkbaar. De ander drukte haar neus tegen de zijne. Een rilling trok door zijn lichaam.

“With this life I give you endurance, to stand tall and forever endure the many hardships to come.” De intensiteit van een heel leven sloeg over hem heen als een grote, sterke golf. Als een film speelde de belangrijkste gebeurtenissen van Honeyspots' leven voor hem af.

Toen ze van elkaar weg stapten, glimlachte Honeyspots naar hem. Hij knikte op haar woorden. "Dat beloof ik," sprak hij tegen haar, zijn woorden gevuld met waarheid. Hij beloofde het en zou zijn belofte waarmaken zover dit in zijn kracht lag.

Opnieuw kwam er een kitten op hem af gehuppeld. Deze nog jonger dan de vorige; Panther kon raden hoe ze gestorven was. Het witte katje was erg schattig, hoe ze naar hem keek vertederde hem. Hij gaf haar een knipoog toen ze naar hem opkeek. De kitten sprak toen haar leven uit;

"I give you playfulness. Because you don't have to be serious all of the time." Het was een mooi leven, eentje die de toekomstige leider nog heel goed zou kunnen gebruiken in de toekomst. Hij werd naar beneden gewenkt, en met een lachje zakte hij door zijn poten heen, zodat hun neuzen elkaar konden raken. De energie die door hem heen stroomde was heerlijk, gaf hem een jong gevoel door zijn lichaam en bracht een speelse grijns op zijn snuit. Ondanks dat het een simpel leven was, was het er eentje die voor hoog belang zou worden, eentje die hij erg nodig had. Anders was hij altijd maar zo serieus.

Toen was het moment van dit leven ontvangen over, en kwam hij terug in de realiteit van Starclan. Giechelend huppelde de kit weer van hem weg. Zijn laatste leven was aangebroken. Hierna zou hij volwaardig leider zijn van Riverclan. Een ongelovig gevoel trok door zijn lichaam heen, gepaard met verdriet, maar ook met dankbaarheid. Hij zou Riverclan leiden in eer van Butterstar, zou haar naam hoog houden zo goed als hij dit kon.

Het moment was aangebroken; hij zou zijn laatste leven krijgen. De kat die naar voren stapte om dit aan hem te geven, herkende hij meteen. Het was Ravenfall, een blinde elder met merkwaardige markeringen. Er was geen enkele Riverclan warrior die hem niet kende. Panther keek hem aan, merkte dat de ander ook naar hem keek. Starclan had zijn zicht teruggebracht, ook al leek dit op het eerste gezicht niet. Het werd hem helemaal duidelijk toen de ander opmerkte dat hij dik was. Een bulderlach rolde over zijn lippen heen terwijl hij de kater een duw tegen zijn schouder aangaf. Van hem kon hij het hebben - in dit magische, surrealistische moment. Panther's gezicht trok weer bij van zijn lach toen Ravenfall verder ging.

Ravenfall gaf hem een geschenk, en met onderzoekende blik keek hij naar wat de zwarte kater onder zijn poot verstopt had. Het was een schelp, en meteen wist hij waar dit over ging.. Hoe had het ook alweer geheten? Schelpenpsychologie? Nee, het was - "Schelpjestherapie.". Met een oprechte glimlach keek hij naar Ravenfall toen deze de schelp naar hem toe schoof. "Dankjewel," sprak hij waarna hij zich voorbereidde voor wat er hierna volgen zou.

"Panthergrowl, jou laatste leven zal zijn: Knowing when to fight and when to choose peace. Maak geen overhaasten beslissingen, vooral wanneer je razernij hoog zit. Het is aan jou om te kiezen om bloed te verspillen of niet.'' Het gevoel dat door hem heenstroomde vertelde hem precies hoe Ravenfall zich gevoeld had al die moons geleden, alle gevoelens en pijn maar ook gelukkige momenten stroomden door hem heen.

En toen was het voorbij. Hard slikkend trok hij zich terug. Het was gebeurd, het was over. Hij was nu leader. Officieel leader van Riverclan. Lichte trots steeg in hem op; hij keek naar Butterstar, glimlachte naar haar. Hij zou zijn best doen om haar eer te doen, om in haar pootstappen te volgen en te doen wat zij hem geleerd had. Er lag prestatiedruk op zijn schouders, maar even, even liet hij zichzelf genieten van waar hij nu was, en van het feit dat zijn levensdroom uitgekomen was.

Hij was Pantherstar, Riverclan's leader.