Whatcha say

Hij wist wel dat de meeste katten hier kwamen om even dingen over hun clan te vergeten. Was dat niet ook voor hem de hele reden geweest dat hij hier aan het rondlopen was? Persoonlijke problemen en om de stress even van zich af te laten gaan. Het was soms even een ding dat vrijwel iedere kat even nodig had om bij te komen, niet waar? De rood-witte poes voor hem was hier voor afleiding, een bekende term. Hij was hier immers zelf ook voor afleiding. Maar de manier van afleiding was voor sommige katten meteen heel erg anders. "Je weet wel, van alle bezigheden. De drukte in het kamp enzo." klonk er met een glimlach van de rood-witte poes af, waarop hij even begrijpend knikte. Natuurlijk was dat zo. Hij vond het meestal wel echt heel erg leuk hoor het drukte in het kamp. Hij vond dat vaak juist wel fijn, maar het was eerder de sfeer die er op dit moment hing in het kamp, de spanning, waardoor hij er liever niet constant zijn tijd spendeerde. Hij stelde zichzelf voor aan de poes, samen met de reden waarom hij hier was. Ook voor afleiding. Een pauze voor zijn trainingen. "Oh, ben jij niet medicine cat apprentice? De leerling van Routnose?" klonk er van de poes af, waarop hij even grinnikte en even knikte. Hij was er erg trots op hoor, maar hij liep er niet mee te koop. Het was niet het eerste wat hij deed, hij ging zichzelf niet steeds voorstellen als 'dé medicine cat apprentice van WindClan'. Hij was nog steeds Falconpaw. "Oei sorry, mijn naam is Lionpaw." klonk er met een schaapachtige glimlach van de ThunderClanner af, waarop hij met een warme glimlach naar de poes keek. "Aangenaam kennis te maken met je, Lionpaw." sprak hij met een brede glimlach naar de poes. Hij hoopte stiekem eigenlijk niet dat hij ál te bekend stond bij de andere clans, puur om het feit dat ze vaak dan meteen anders naar hem gingen kijken. Maar ondanks alles was hij gewoon nog Falconpaw. Hij was niet speciaal, hij was een doodnormale jongen die toevallig wat leerde om katten te helpen. "Ik ben inderdaad de leerling van Routnose, maar nog niet zo heel lang hoor." sprak hij met een grinnik tegen de andere poes. Hoelang was het nou al geweest? Twee, bijna drie manen? Dat viel nog heel erg mee. En hij moest ook nog gewoon trainen. "Hoelang ben je al apprentice? Geniet je een beetje van de vrijheid die je inmiddels hebt gekregen?" vroeg hij met een grinnik aan de poes. Oh hij was meteen helemaal los gegaan bij het feit dat hij apprentice was. De hoeveelheid katten die hij in die eerste manen had ontmoet.. was niet normaal geweest. Van allerlei clans, maar ook wel heel speciaal - de Tribe. Maar goed, daar wisten de andere clans, behalve Pepper, niks van af.

Zelfs als hij geen medicine cat apprentice was geweest, had hij waarschijnlijk in dit gesprek gezeten. Hij was erg sociaal in gesteld, iemand die er van hield om met katten omringd te zijn. En dan maakte het hem niet eens uit welke clan ze waren. Zolang ze aardig tegen hem waren, was hij aardig terug. Zo werkte hij wel zo ongeveer. Hij behandelde katten zoals zij hem ook behandelde. Naja, behalve het aanvallen dan. Want dat wilde hij zoveel mogelijk ontlopen op dit moment als de medicine cat apprentice. Als het kon, zou hij niet gaan vechten. Stoeien was oké, vechten was een no-go. "Insgelijks" klonk er zacht van de rode poes af, waarop Falcon met een brede glimlach naar de poes keek. Hij vertelde dat hij inderdaad de medicine cat apprentice van WindClan was. Haar mond opende lichtjes op die woorden. Ach, hij vond het een hele eer hoor, maar het was niet dat hij dacht dat hij meteen zo ver boven iedereen stond alleen omdat hij de rang had gekregen. Dat was niet wie hij was. Dus hij probeerde het gesprek een beetje te sturen naar haar, want het leven van een apprentice was net zo interessant als zijn leven als medicine cat apprentice. "Bijna vier moons nu.. Maar mijn mentor is redelijk streng en ik leer elke dag nog zoveel bij dat het lijkt alsof ik nog veel moons te gaan heb voor ik warrior word..." klonk er eerlijk met een schaapachtige lach van de ander af. Hij glimlachte warm naar haar, waarna hij zachtjes grinnikte. Gelukkig was Stallionstar nooit echt heel erg hard voor hem geweest. Dat scheelde heel er veel. "Ach, geloof me. Ik hoor nog zoveel warriors die nog steeds aan het leren zijn. Het gaat er om dat je de basis goed weet, daarna leer je altijd nog bij." sprak hij met een brede glimlach tegen de poes. Al kon hij het niet honderd procent zeker weten natuurlijk, want hij zou het niet meemaken. Hij moest echter alles tot in de puntjes weten, anders konden er katten sterven onder zijn poten. "Maar ik kan geloven dat jouw trainingen ook niet simpel zijn... Is het niet moeilijk om alle verschillende kruiden te onthouden? Hoeveel soorten bestaan er zelfs?" klonk er geïnteresseerd van de rode poes af, waarop hij even moest nadenken. Pfoe, er waren er echt heel erg veel. Een nummer zou hij niet eens kunnen noemen. "er zijn er heeel veel, maar ik ken er echt nog niet zoveel hoor." sprak hij met een zachte grinnik. Daar moest hij nog lang voor leren. "Het zou me niets verbazen als ik pas richting de 20 moons of later medicine cat zal worden, het is echt heel veel leren." sprak hij met een onhandige glimlach. En hij wilde natuurlijk ook niet dat Routnose van haar rang zou gaan afstappen, dat speelde ook mee.

De rood-witte poes keek geïnteresseerd de kant op van de eveneens rood-witte kater. Haar amberkleurige ogen knipperden even bij het horen dat ook hij druk had op z'n schouders, vanwege familiebanden. Lionpaw greens even toen hij zei dat zijn moeder bang was dat hij opeens een nest ging werpen. Om te plagen nam ze voorzichtig een stapje naar achteren, waarna ze hem een vrolijke blik gunde en terug dichterbij kwam. "Je klinkt als een echte medicine cat." miauwde ze, de twinkeling in haar oogjes niet onderdrukkende. "Wie weet komen we elkaar later wel tegen op de Gathering. Ben benieuwd wat er dan van ons geworden is." Ze beeldde het zich al in, Falcon die zich bij de medicine katten voegde en zij die zich op de grote rots waagde, bij de leiders. De gedachte alleen al deed haar poten en vacht tintelen van adrenaline. Maar het was nog ver weg, ze moest eerst zien dat ze gewoon al een warrior werd. En dat ze ook daarna haar best bleef doen. Al zag ze het niet gebeuren dat ze over een paar manen lag te luieriken bij de Sunningrocks. Dat zat gewoon niet in haar systeem. Ze was een harde werker en kon meestal niet langer dan een paar minuten stilzitten.

Toen zijn blik naar boven ging, volgde ze diens voorbeeld. Gefascineerd keek ze naar de hele groep vogels die voorbij kwamen gevlogen. Hoe zou het zijn? Om zo snel van land naar land te kunnen vliegen? Geen zorgen, gewoon opstijgen en vertrekken wanneer je wou. Lionpaw keek terug omlaag en moest opslag haar best doen om niet in een schaterlach uit te barsten. Ze kneep haar ogen samen, waarna tranen ontstonden en ze zichzelf dan toch niet bijeen wist te houden. "HAHAHAH!" klonk ze luid, zich op de grond laten vallende en hem nog altijd met pretlichtjes aankijkende. "Wat zou je denken? Een teken van Starclan?" grapte ze, haar blik vrolijk. Ze bedoelde het natuurlijk gewoon om te plagen, om de zware gespreksstof van daarnet even van hun af te slaan. De vogels hadden hun bijdrage in ieder geval al gegeven.

De kater grapte of ze geen schoner teken konden geven. Haar amberkleurige blik bleef hem geamuseerd aankijken. "Tja, zolang het maar duidelijk is zeker." miauwde ze, haar blik even naar boven richtende en de vogels bekijkende. Ze keek de kater echter terug aan toen hij weer begon te praten, haar waarschuwende dat het gevaar nog niet gaan liggen was. Vlak nadat hij dat had gezegd zag ze in haar ooghoeken iets vallen. Geschrokken sprong ze opzij, het hoopje drets met een vieze blik bekijkende. Wauw... dat schilde niet veel! Lionpaw ging iets dichter tegen Falcon staan en inspecteerde de vlek op zijn vacht. "Daar ga je toch een duik voor in het water moeten nemen." miauwde ze, waarna ze haar neus vies optrok en met haar oortjes wiebelde. "Anders gaan ze je in het kamp volgensmij raar bekijken." vervolgde ze, nog altijd met een twinkeling in haar goudkleurige ogen. "Kom, dan gaan we zoeken naar water. Ik loop wel even mee..." miauwde ze, haar blik voorzichtig naar boven richtende en iets meer richting de grond duikende toen er opnieuw een zwerm voorbij vloog. Want moesten ze haar toch in het vizier krijgen, dan kon ze meteen ook haar vacht wassen. Die vogels waren toch nuttiger als prooi dan als vliegmachines.

Het leek wel alsof de rood-witte kater het haar ook toewenste, een lekker cadeautje vogeldrets. Niet eerlijk! Zij had het hem toch ook niet toegewenst? Nouja... ze had hem misschien wel een beetje zitten uitlachen achteraf.. En nu nog.. Maar dat terzijde! Toen de kater echter miauwde dat zij ook gewassen zou moeten worden, trok ze haar mondhoeken vies op. Ze haatte water! Het zat eenmaal in haar bloed. Ook toen ze de geur stinkdier op zich droeg had ze een plons in het water moeten nemen.. Ze herinnerde zich nog goed hoe ze meerdere malen het water was ingedoken in de hoop de vieze geur van zich af te krijgen, ter vergeefs. Die avond had ze nog buiten de apprentice's den kunnen slapen omdat de rest vond dat ze te hard stonk. Slechte herinneringen.. Toen Falcon zei dat ze samen pijn moesten leiden, gunde ze hem een twijfelende blik. "Ik haat water." begon ze, waarna ze een rilling over haar rug voelde glijden bij de gedachte aan een nat pak. "Maar echt háten he." vervolgde ze, waarna ze in het rondkeek, alsof ze zich spontaan niet meer op haar gemak voelde. Haar amberkleurige blik keek terug richting de Windclan apprentice. Lionpaw liet een zucht over haar lippen rollen en haalde haar schouders op. "Maar goed... omdat jij het bent... En omdat ik je mag." miauwde ze, de laatste woorden snel uitsprekende waarna ze algauw voor hem begon te lopen, zoekende naar de dichts bijzijnde beek of stroom.

Lionpaw stapte met een norse uitdrukking verder. De ander mocht echt van geluk spreken! Heus hoor! Want Lionpaw was letterlijk als vuur voor water, ze haatte het immens. Ze zou dan ook alles doen om een plons in de rivier te vermijden. Riverclan mocht er zeker van zijn dat ze nooit hun territorium in zou komen.. Toen ze de woorden van Falconpaw hoorde, ontstond er echter toch een kleine glimlach op haar gelaat. Als grap keek ze naar boven. "Dankjewel voor deze vriendschap, Starclan." miauwde ze, haar stem geamuseerd terwijl ze met haar fonkelende amberkleurige ogen richting de eveneens rood-witte apprentice keek. Vervolgens snoof ze aan de lucht en vertraagde ze haar passen wat. Schuldbewust keek ze ander terug aan. Ze was hier de weg aan het leiden, maar wist helemaal niet waar ze ergens water kon vinden. "Ehh, Falconpaw.." begon ze toen, hem een schaapachtige lach gunnende. "Weet jij waar we ergens water kunnen vinden?" vroeg ze toen, de schuldbewuste blik behoudende terwijl ze hem aankeek.