[Melting Ice][Kit Stealing] Slipped away

Ze was er altijd voor in om op onderzoek uit te gaan en wilde meer zien dan alleen maar het kamp. Na een paar maanden had je dat ook wel weer gehad, vond Springkit. Er was gewoon niets aan! En ja, dan moest zij weer in het kamp blijven, gapend en anderen irriterend. Ze had geluk gehad; iedereen was druk bezig met jagen, met helpen, met denken over dingen die zij nog lang niet begreep. Het was negatief over de andere Clans en had iets met hen te doen, maar ze zou echt niet weten wat. Alsof het haar boeide. Ze wilde spelen, rennen, zien waar de wereld van gemaakt was! Buiten het kamp was er meer, dat wist ze zeker. Anders konden er geen schepsels zijn met vleugels, twee poten of meer zelfs. Het was verwarrend dat er andere wezens waren dan katten, maar dat weerhield Springkit er niet van dat ze wilde weten wát er nu was. Echt, dat was toch normaal om dat te willen? Maar blijkbaar mochten kittens dat niet. Mama had ook niet op haar gelet, ze was weer eens naar de Medicine Cat. Daar was ze heel vaak, maar de kater was ook aardig. Hij speelde altijd met hen en Springkit was dol op hem. Mama ook, hij mocht altijd langskomen. Dus ja, zij lette ook niet op haar.
Een zachte bries streek door het gras, langs haar vacht en snorharen. Springkits ogen glommen van blijdschap, omdat ze eindelijk die wereld buiten het kamp kon zien. Het zag er zo vredig uit! Dat kon niet gevaarlijk zijn.. Toch? Ze was zo geconcentreerd op haar omgeving en zo ongetraind dat ze niet opmerkte dat een andere, verontrustende geur dichterbij dreef, vergezeld door het kraken van pootstappen..

~Een BloodClankat graag~

Blacksoul keek met samengeknepen ogen over de vlakte, en verzette een zachte pootstap. De wind rukte in haar vacht en har ogen glinsterden gevaarlijk. Scourge had er een heleboel katten op uit gestuurd om Kittens te stelen, en Blacksoul was daar een van. Om niet op te vallen rende ze geluidloos door de weinige schaudwen van de kale struiken op de winderige vlakte. Haar nagels waren uitgezet en lieten een spoor van kleine brokjes omgewoelde aarde achter. Blacksoul wist dat, en had daardoor een omweg gemaakt, om zo de katten die haar geur volgde te misleiden. Ze grauwde en een witte mond vol schitterende, bijna, slagtanden glinsterden in de zonnestralen die haar vacht en de vlakte streelde. Ze naderde een dichter bebost gebied, en ze rook meerdere geuren. Windclangeuren, daar was Blacksoul zeker van, want dit was Windclanterretorium. ze rook een vrij verse geur, blijkaar zat de Starclan haar mee, want het was een kitten, die ze verderop wat verder verwijdert van de Nursery en het Windclankamp met een verwonderde blik om zich heen zag kijken. Blacksoul schoot een klein schietgebedje naar de Starclan, ookal deed ze dat alleen als het echt nodig was, en sloop geruisloos door de ritselende bladeren. Het was een klein mager en tenger diertje met een tijgerstreepvacht, en het leek helemaal geobserdeert door alles om zich heen. Het was zeker de eerste keer dat dit Kittentje erop uit was, schatte Blacksoul. Ze deed minder voorzichtig en krakende pootstappen vulde de koelde, maar bedrukkende blauwe lucht. Er was zeker onweer op komst, ookal was het in de verte nog niet te horen. De kitten had haar blijkbaar opgemerkt, ookal kon hij haar niet zien, maar hij rook haar geur. Blacksoul zag dat het een meisje was, nog makkelijker, want meisjes waren sneller te overtuigen. Ze stapte nonchalant uit de struiken met en vriendelijke blik in haar ogen, dit kon nog eens makkelijk worden. En als dat niet zo was dan werd het maar met de harde poot gedaan.

[Melting Ice][Kit Stealing] Slipped away Blacksoul1

Dit was zo'n wonderlijk gebied! Waarom had ze dat niet eerder mogen zien? Zo vreemd.. Het was mooi en gewoonweg adembenemend. Springkit voelde zich enigszins beledigd; waarom mochten ze het niet zien dan? De konijnen zouden hen heus niet opeten, hoor. Maar nee, ze moest zes manen wachten tot ze Apprentice kon worden en dan mocht ze nog niet alleen de velden in. Waarom duurde het zo'n eeuwigheid? Mama was ook gewoon te lief, soms. Springkit wilde vrijheid, wilde niets weten van gevaren. Het was mooi, winderig en zonnig. Perfect, toch? Pootstappen vulden opeens de lucht, betrapt keek Springkit om. Een nachtzwarte kat naderde haar, de geur was sterk maar ze herkende die niet. Ze herkende om eerlijk te zijn geen enkele geur behalve die van haar familie, maar ze hoefde niet aan deze kat te ruiken om te weten dat deze geen familie was. De poes zag er best aardig uit, ze viel niet aan en grauwde niet, maar liep rustig naar haar toe. 'Hallo?' probeerde Springkit, die zich helemaal omdraaide en een beetje ineen dook. Ze wist niet of ze deze kat nu wel kon vertrouwen; misschien kreeg ze wel straf omdat ze van het territorium af was! Je wist het maar nooit. Haar grote ogen staarden naar de zwarte kat, wachtten op een antwoord en hopelijk was dat geen preek..

''Hallo?'' robeerde het kleine kittentje te zeggen, en blacksoul antwoorde met zoete stem:''Dag kleintje, Wat doe jij zover van het kamp vandaan, zal ik je terug brengen?'' Het was Blacksoul opgevallen dat de kitten haar Bloodclangeur helemaal niet herkende, dus was het even makkelijk om haar zo, met een wip mee te nemen. Maar Blacksoul was een geduldige poes, en ze wist dat ze hier voorzichtig te werk moest gaan. Haar brein draaide op volle toeren, voorzichtig te werk gaan, niet gesnapt worden, dat was een moeilijke opgave. Ze schudde even met haar vacht en keek het kleintje liefkozend aan, alsof ze bijna de moeder was. Ze keek om zich heen, snoof de geuren op. Nee, er waren geen andere Windclankatten in de buurt. Ze ging dichterbij het kleintje zitten, alsof ze het wilde beschermen en kietelde het buikje van de tijgergestreepte poes met haar staart. Dit was echt leuk, om zo scheinheillig te doen. De glinsteringen van gevaarlijkheid waren verdwenen, en gespeelde bezrogdheid kwam in de plaats. Wat was dit toch makkelijk, om zo'n kit te bespelen die alleen haar of zijn moeders geuren herkende. Blacksoul ging door met het kietelen, en wachtte op een juist moment af.

Zal ik je terugbrengen? Wat was dát nu weer voor een vraag! Ietwat beledigd keek Springkit op naar de zwarte poes, die aardig sprak maar er toch eng uitzag. 'Terugbrengen?' herhaalde ze dan ook, bijna alsof ze beledigd was. Ze vond die zwarte kat maar niets; ze slijmde al in haar eerste zin en keek nogal bemoederend, terwijl Springkit daar juist van had willen ontsnappen. Het was bijna eng, dat een vreemde kat zo eng deed. Zeker toen ze dichterbij kwam en haar begon te kietelen. Kom op. Kietelen! Springkit fronste wat en keek vreemd naar de poes. Wat wás dit? Werf-je-kitten-dag ofzo? 'Sorry?' zei Springkit, die een stap achteruit deed om aan de staart te ontsnappen. Kietelen, gadver, daar hield ze totaal niet van. En dan ging de eerste de beste vreemde dat doen? Leuke buitenwereld. 'Ik weet niet wat u wil, maar ik hoef nog niet terug naar het kamp,' zei Springkit uiteindelijk, niet wetend dat dat wel een prachtige inkopper was om haar te ontvoeren. Ach ja, wist zij veel. 'Dus..' ze wist niets meer te zeggen en draaide zich maar om, om haar tocht te vervolgen. Die was waarschijnlijk honderd keer interessanter dan die kat, poeh zeg.

Blacksoul slikte even, kreeg een kleine lichte zenuwtrekking bij haar poot en haalde diep adem om het gebonk van haar hart weer in goede banen te leiden. Ze glimlachtte vriendelijk en haalde kleine kitten in.''sorry, ik kan niet zo goed met kittens omgaan, ik weet niet waarom. Zal ik je anders laten zien waar het terretorium ophoud enje leren jagen? Zoals een enchte leerling? wat is je naam trouwens?'' Nou maar hopen dat de kitten haar nou zometeen net in de koudewind liet, want dan kwam Blacksoul echt in actie, en was de kit machteloos. ''Ik ben Blacksoul, een gerespecteerde krijger van de windclan''Het kon Blacksoul niet veel schelen of de kit haar zou geloven, het zou toch verkeerd aflopen voor de kit. Ze grijsnde even, maar deze werd gecamoufleerd door een vragende glimlach.''Als ik me teveel met je bemoei mag je het gewoon zeggen, dan verdwijn ik wel weer, op jacht ofzo of op patrouille'' Blacksoul wist niet eens wat je eigenlijk deed op een patrouille. Ja, zorgen voor geurmarkeringen en uitkijken naar vijandelijke katten, maar iedereen die niet van de Bloodlcan was, was vijandelijk. Hoe zou het zijn vergaan met de andere katten, zouden die al een kit hebben? Nee, ze waren nog geen uur onderweg dat zou gekkenwerk zijn.