We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
De zwart-witte kitten was al een hele poos wakker. Toen hij zich op zijn rug draaide, zwaaide hij licht met zijn staart. Hij was klaarwakker maar zin om met de andere kittens te spelen had hij niet. Rust was even alles wat hij wilde. Met grote ogen staarde hij afwezig naar de bovenkant van de Nursery. Hij miste mama in Starclan. En tja, Blackwing ook wel. Zijn grotere vriend Bluejay had gezegd dat zelfs al lijkt Starclan niet naar je te luisteren, ze altijd wel het beste met je voor hebben. En daar hield Rudekit zich vurig aan vast. Dus hij kon nu piekeren maar dat hielp toch niet. Ondersteboven gedraaid tikte hij dan maar verveeld tegen een mossliert die uitstak van zijn nest. Een keer, twee keer, drie keer. Tot hij een andere kitten in het oog kreeg. Wat was die aan het doen? In omgekeerd perspectief was het maar lastig. { FLUTTERKIT & OPEN }
Just like the butterfly, I too will awaken in my own time
Flutterkit kon niet zeggen dat hij de Nursery in deze tijden een prettige plek vond. Zeker omdat Bloodclan zich er niet van weerhield om de kittens te beangstigen. Het was al eens gebeurd dat een van de Bloodclanners hem als een speeltje zag en dat was niet voor herhaling vatbaar. Hij was niet voor veel bang, maar de angst dat hij net zoals hen zou moeten worden was zeer zeker aanwezig en hield hem de grootste delen van de nacht wakker. Lang zou het niet duren voordat hij Apprentice mocht worden en zichzelf hopelijk zou leren beschermen tegen de gruwelen van de wereld. Een andere kitten leek hem op te merken terwijl hij in gedachten verzonken op een takje knaagde, wellicht om het gevoel van lichte honger tussen de knopen in zijn maag door te vergeten.
Na een lang ogenblik van ondersteboven aanstaren, had hij door waar de andere kitten mee bezig was. Hij had een takje tussen zijn kaken en kauwde er afwezig op. Rudekit liet de mossliert voor wat het was en draaide zich op zijn buik. Hij had iets sterkers nodig voor afleiding. Hij wilde zijn gedachten niet opnieuw laten afdwalen naar onprettige herinneringen. Met zachte pootstappen trippelde hij naar de tabby kitten. "Hoi" Begon Rude. De kitten zijn naam lag op het puntje van zijn tong, hij had hem zeker al in de Nursery gezien. "Smaakt dat?"
Just like the butterfly, I too will awaken in my own time
Flutterkit hoorde de ander zijn richting op komen. Hij wist niet of hij anders had verwacht of niet. Het was voor hem gewoon iets dat hij accepteerde, het was in deze tijden beter om niet alleen te zijn. Zeer zeker niet met Bloodclan die vaak toch de Nursery in kwamen stampen met hun stinkende vachten. 'Hoi,' begon de andere kitten waardoor hij kort stopte met het knagen op het takje. 'Smaakt dat?' Vroeg hij waarop Flutterkit zijn kop langzaam schudde en zijn ogen op de ander richtte. 'Nee, maar het houd mij bezig.' Legde hij enkel uit waarna hij zijn oren liet hangen en zich loom uit rekte. Echt ontspannen was hij niet, maar zijn lichaam was nog lichtelijk vermoeid van de onrustige nachten en daardoor leek hij redelijk sloom.
De andere kitten schudde zijn kop van nee. 'Nee, maar het houd mij bezig.' Vervolgde die. Dit ging over Bloodclan, vermoedde Rudekit. Hij trok met zijn staart alvorens lichtjes te knikken. Dat begreep hij. Het kamp was maar een rare boel geworden. Nijdige gedachten over aanvaringen met Bloodclanners spookten door zijn hoofd. Hij kon hen niet uitstaan tot de laatste haar van zijn vacht. Hij haalde diep adem en ging op een afstandje van de ander zitten, ogen alert. De andere kater rekte zich traag uit. Dit hele gebeuren begon hem precies uit te putten. "Hopelijk rotten ze snel op die Bloodclanners." Mauwde Rudekit zuur. Wanneer dat ooit ging gebeuren, was een raadsel.
Just like the butterfly, I too will awaken in my own time
Het was niet bepaald een lekkernij, en dat vertelde hij ook aan de ander. Het was niet tegen de honger, of tegen de spanning maar het hield hem bezig. Het was de ander vast ook duidelijk dat het over Bloodclan ging, niemand hield van de indringers die teveel stress veroorzaakten naast de doden die hier en daar opdoken. Ooit hoopte hij dat hij kon helpen het dode aantal te beperken. Misschien als Warrior of als hij geluk had als Medicine Cat Apprentice want het zou toch wat zijn als hij zijn voorbeeld kon helpen en niet kon doden. Hij had al teveel doden gezien. De jonge kater rekte zichzelf uit terwijl zijn tweekleurige blik naar de ander gleed. 'Hopelijk rotten ze snel op die Bloodclanners.' Mauwde Rudekit waarop hij meteen knikte en zijn ogen samen kneep. 'Welkom zijn ze niet, ik haat ze.' Zijn stem klonk zacht maar oprecht. Hij wilde geen Bloodclanners uitdagen om hem als speeltje te gebruiken.
Flutterkit was het met hem eens en kneep zijn ogen samen. 'Welkom zijn ze niet, ik haat ze.' Zei hij stil. Rudekit liet een geluid van instemming horen. Elke Shadowclanner dacht er ongetwijfeld hetzelfde over, maar ze waren machteloos. Niet in staat om dit alles over een andere boeg te gooien. Misschien werd dit definitief hun nieuwe leven. Rude betrapte zichzelf erop dat hij voor het eerst minder hoop in de situatie zag. Hij schudde zijn kop nogmaals. "Ik wou dat ik íéts kon doen om deze situatie te laten stoppen." Vertelde hij. Zijn staart sloeg geïrriteerd op en neer.
Just like the butterfly, I too will awaken in my own time
Geen enkele Shadowclanner zou waarschijnlijk er problemen mee hebben als alle Bloodclanners op dit moment dood neer zouden vallen of door de bliksem geraakt zouden worden. Het was immers iets waar de vijf Moons oude kitten naar uit zou kijken als het de toekomst zou zijn. De vraag was echter of Shadowclan ooit weer onder de sterke druk van de andere groep katten uit zou kunnen komen. Op dit moment konden ze niks, behalve hopen dat er ooit een oplossing kwam; alleen was het de vraag hoeveel kattenlevens dit zou kosten van hun kant. De andere kant had hij dan weer minder een probleem mee, het was niet alsof ze aardig waren geweest naar hem. De kater keek de ander met zijn tweekleurige ogen aan terwijl deze een instemmend geluid liet horen bij zijn woorden, hij voelde dus dezelfde haat en dat maakte dat Flutterkit de ander eigenlijk vrijwel direct graag mocht. 'Ik wou dat ik íéts kon doen om deze situatie te laten stoppen.' Verklaarde Rudekit terwijl zijn staart geïrriteerd op en neer sloeg. De bruinige kitten knikte langzaam voordat hij zijn ogen naar boven wendde. 'Starclan staat ons bij wanneer we oud genoeg zijn om Bloodclan de les te leren.' Mauwde hij zachtjes, in een poging nog enigszins hoopvol te blijven.
De kitten worstelde met een knagend gevoel van zinloosheid. Rudekit was één bol energie die steeds meer energie opslorpte maar het nergens kwijt kon. Dus het was fijn om zijn zorgen eens met een ander te delen. Hij hield zich wel een beetje gedeinsd. Zijn zorgen hield hij normaliter meer voor zichzelf. Hij wist niet goed waarom, het voelde gewoon beter. 'Starclan staat ons bij wanneer we oud genoeg zijn om Bloodclan de les te leren.' Klonk het diepgaande antwoord van de bruinige kitten. O, Rude wist al wie hij het eerst een les ging leren als hij groot was! "Wees daar maar zeker van." Dacht hij grimmig, in eerste plaats tegen Flutterkit maar ook als een soort van belofte. Hij had niet perse iets tegen héél Bloodclan maar wel tegen een paar typetjes in het bijzonder.
Just like the butterfly, I too will awaken in my own time
Het was niet makkelijk om een wat oudere kitten te zijn, die de wil had om zichzelf te bewijzen maar niet de kracht of ervaring om dat daadwerkelijk te doen. Niet dat oudere katten het makkelijker hadden, die moesten elke dag dezelfde angst in de ogen kijken. De angst niet sterk genoeg te zijn om de verschrikking te verslaan, om de geliefden te beschermen. Hij wist niet zeker of iemand hem wel lief of aardig zou vinden, iemand er voor hem was. Hij was grotendeels immers alleen. 'Wees daar maar zeker van.' Sprak de andere kitten grimmig, die duidelijk net zoals Flutterkit er niet echt van gediend was om dit soort ervaringen te laten gebeuren. Bloodclan had getoond de vijand te zijn en dat zou niet snel vergeten worden. 'Het is niet dat ik van bloed en pijn houd,' murmelde hij, en dat was wel iets dat Bloodclan met zich mee bracht, wat een toepasselijke naam. Beter dan de Elite zoals ze zichzelf noemden. Vele malen beter! De Clan van bloed, van wonden, van de vreselijke geur.
Hij kon het zich al inbeelden. Hoe hij als stoere volwassen Warrior een Bloodclanner tegen de grond pinde. Maar helaas had hij wel een aantal moons te gaan. En een hoop trainingen. Rudekit hoopte vurig dat alles weer zijn oude gangetje zou zijn tegen die tijd. Stel je voor dat hij verlaat Apprentice of Warrior zou worden. Nee, dat kon echt niet! Dat ging niet gebeuren. 'Het is niet dat ik van bloed en pijn houd,' Zei Flutterkit zachtjes. Rudekit keek even op naar de kitten en peinsde na. Hij had nooit echt fysiek sterke pijn gekend maar had het wel gezien bij zijn naasten. "Nee...alleen...als de Clan van Bloodclan af wil, gaat er gevochten moeten worden." Mauwde hij traag en behoedzaam. "Bloodclan lijkt me niet gewoon weg te gaan.." Egels konden vliegen als dat wel gebeurde.
Just like the butterfly, I too will awaken in my own time
Het was wellicht niet de fantasie van de meeste kittens, maar hij had er niks op tegen om enkele Bloodclanners een kopje kleiner te maken. Hij hoopte dat er ooit een moment kwam waarop hij zich ook als waardige Shadowclanner zichzelf kon tonen. Flutterkit hield niet bijzonder veel van het pijnigen van anderen, er waren maar weinig katten die hem boos konden maken, daarnaast was hij wellicht ook te afstandelijk naar vele Clangenoten om überhaupt boos te kunnen worden. Brat en Orchis hadden hem eerder bang dan boos gemaakt. 'Nee...alleen...als de Clan van Bloodclan af wil, gaat er gevochten moeten worden.' Mauwde de andere kater traag en behoedzaam, het leek er soms op dat Bloodclan oren in de schaduwen had zitten. Ze leken bijzonder alert op alle Shadowclanners, maakten zelfs de Queens waarschijnlijk bang. Bloodclan lijkt me niet gewoon weg te gaan..' Flutterkit knikte kalm bij die woorden terwijl een frons over zijn gelaat trok. Zijn spieren spande hij lichtjes aan terwijl hij zijn nagels uitsloeg en toen weer in trok. 'Ze zijn gehard, ze geven echt niet zomaar op. Ik zou respect voor ze hebben als ze geen brute moordenaars waren en de regels van Starclan en onze Clan volgden.' Ze waren sterk en niet bang aangelegd, maar ze waren ook wreed en die wreedheid was beangstigend en zou hij nooit goedkeuren. Er waren andere eervollere levenswijze. Zijn levensvisie was anders.
Als het tot een gevecht kwam, wilde de kater erbij zijn. Aan de kantlijn toekijken was waardeloos maar wel het lot van een kitten. Ook al zei de Krijgscode: Verdedig je Clan, zo nodig met je leven, Shadowclan gooide geen kittens in de strijd. Punt. Rudekit zag hoe Flutterkit's gezicht vertrok tot een frons en antwoordde: 'Ze zijn gehard, ze geven echt niet zomaar op. Ik zou respect voor ze hebben als ze geen brute moordenaars waren en de regels van Starclan en onze Clan volgden.' Rudekit snapte niet dat Bloodclanners de Krijgscode niet volgde. In wat geloofde ze dan wel? Wat hield hen in het gareel? Misschien niks en daarom waren ze zo gemeen en bloeddorstig. "Het is zo gek dat ze de Krijgscode niet volgen." Beaamde hij. Even bleef het stil. "Zouden ze in helemaal niks geloven?" Buiten in hun zelf dan...
Just like the butterfly, I too will awaken in my own time
Flutterkit wist dat hij op deze leeftijd weinig kon doen voor de Clan. Zelfs al was het de Warrior Code die ze moesten volgen als ze ouder waren hen zou vragen het leven neer te leggen voor de Clan. Zou hij dat kunnen? Zou hij dat doen? Het klonk eng, daarnaast had hij geen groots voorbeeld op naar op te kijken. Al was zijn vader wel voor de Clan gestorven, tenminste dat geloofde de kitten dan wel. 'Het is zo gek dat ze de Krijgscode niet volgen.' Beaamde de andere kitten voordat een korte stilte volgde waarin geen van de kitten spraken. 'Zouden ze in helemaal niks geloven?' De kater kneep zijn tweekleurige ogen kort samen terwijl hij nadenkend zijn kopje schuin hield. 'Geen idee, ze geloven vast wel in iets toch? Anders is het leven zonder doel.' Hij klonk echter onzeker, want hij kon de andere katten, die van Bloodclan, helemaal niet peilen.
Hij wist niet veel over Bloodclanners. Geen Elder of moederkat stond te popelen om over Bloodclan te vertellen. Informatie verzamelen was lastig. Rudekit’s staart zwiepte onrustig heen en weer terwijl hij zijn blik op de grond hield. 'Geen idee, ze geloven vast wel in iets toch? Anders is het leven zonder doel.' Gaf de ander aan. Het klonk een beetje onzeker, alsof de kitten het niet geloofde. Rudekit trok met zijn oren. Leven zonder doel was een gekke gedachte. Misschien was dat inderdaad niet mogelijk. "Hm...misschien" Toen schudde hij zijn kop, zijn gepieker van eerst was hij vergeten. De wieltjes in zijn hoofd begonnen te draaien en hij wist wie hij zo meteen ging lastigvallen. Een kat wie altijd de antwoorden klaar had. Misschien ook over wat Bloodclan gerelateerde dingen. "Ik weet iemand die hier meer van weet" Sprak hij een beetje buiten zichzelf en hij hees zich op zijn poten. "Tot ziens..." Eh, wat was de naam van de bruingrijze kitten? Rudekit zou hem in ieder geval wel herkennen bij een volgende aanvaring. "...fijn gesprek dit." Mauwde hij tenslotte met een kleine glimlach. En zo hupte hij de Nursery uit.
Just like the butterfly, I too will awaken in my own time
Flutterkit had zijn woorden uitgesproken en meteen het idee dat het wel erg raar was. Het leven zonder doel, het voelde raar. Hoe zou zijn leven zijn als er geen Starclan was om naar op te kijken? 'Hm... Misschien,' Toen schudde Rudekit met zijn kop voordat hij in gedachten leek te verzinken. Flutterkit was niet sociaal handig genoeg om een gesprek gaande te houden. 'Ik weet iemand die hier meer van weet,' legde de ander uit voordat hij op stond. 'Tot ziens...' De bruine kitten glimlachte even. 'Tot later Rudekit,' Sprak hij uiteindelijk onhandig maar niet onvriendelijk. '...fijn gesprek dit.' Mauwde de ander met een glimlach waarna hij de Nursery uit hupte. Zo bleef Flutterkit achter terwijl hij kort de andere kitten na keek voordat hij zich weer op zijn vacht focuste.
Onderwerp: Fault lines 
ma 11 mei 2020 - 23:07
