We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.
Haar ogen waren gefocust op de ingang van het kamp. Het was zo dichtbij, ze kon nu gewoon.. op zichzelf er op uit gaan? Ze was een elder.. ze verdiende respect toch. Dus waarom, waarom waren haar poten zo verdomde zwaar terwijl ze naar buiten wou stappen. Waarom was alles zo moeilijk.
Verbitterd gromde de kattin, nog een stap zettende. Haar hart bonkte in haar keel maar ze durfde niet rond te kijken. Ze durfde niet de hulp te vragen die ze nodig had.. Ze herinnerde zich de laatste keer dat ze het kamp verlaten had.. Ze was vast komen te zitten in een van de ondergrondse tunnels.. Het was een hel geweest om daar weer uit te komen. Maar dat was niet deze keer, deze keer zou ze voorzichtiger zijn toch? Waarom.. waarom wou haar lichaam haar dan toch niet gehoorzamen.
Deze strijd, meer in haarzelf gevochten dan in wat dan ook.. Deze strijd was haar dagelijkse leven. Haar probleem, ze moest het overwinnen.. zelfs als niets haar pijn kon weg nemen zou ze toch haar eigen blokkades moeten kunnen wegnemen.. toch.. toch..
Onderwerp: Re: Take me away zo 26 apr 2020 - 22:12
Houndtemper
De spieren rolden onder zijn korte grijze vacht toen hij het Camp binnen liep met een vink tussen zijn kaken geklemd. Na het bezoek van ShadowClan had hij zich uit de poten gemaakt, even geen drama voor hem. Na zijn prooi op de stapel gelegd te hebben schudde hij het zand uit zijn pels. Het werk in de tunnels zat er voor vandaag op maar waarschijnlijk zou hij dadelijk nog mee moeten gaan op een patrol. Niet dat de kater dat erg vond maar het liefst zou hij gewoon even ergens buiten het Camp relaxen maar als ze hem nodig hadden dan was hij er. Zijn kastanjebruine ogen gleden door het Camp en bleven hangen op Wisteriawisp die zoals wel vaker alleen zat. Empathie overspoelde de kater toen hij naar haar toe liep maar zijn blik verried niks. "Ook aan het genieten van het goede weer Wisteriawisp?" vroeg hij met een kort knikje.
Onderwerp: Re: Take me away ma 27 apr 2020 - 16:27
No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.
Alles had een nut in dit leven toch. Alles had een doel. Alles stond in evenwicht, behalve zij.. zij alleen was buiten dit evenwicht. Zij was iets dat hier niet hoorde.. Zij was. Anders toch? Een stem lied haar opschrikken. De gestalte van Houndtemper blokkeerde het zonlicht voor haar en ze moest even knipperen om hem volledig scherp te zien. Onzeker trok ze even met haar oren en knikte langzaam, iet wat overvallen door de vraag. ”Het is.. een van de weinige dingen die ik kan.” Mauwde ze haar kopje heen en weer schuddend. Ogen voor een seconde terug springende naar de uitgang van het kamp. Zou hij? Vast niet..
Those who know what it's like in the dark will do anything to stay in the light.
Onderwerp: Re: Take me away wo 29 apr 2020 - 20:49
Houndtemper
De Elder leek geen gesprek te hebben verwacht en dat was duidelijk aan haar reactie te merken. ”Het is.. een van de weinige dingen die ik kan.” antwoordde ze hem en hij wiebelde met zijn oortjes. "Ik weet zeker dat je meer kan dan alleen dat hoor'' miauwde hij opbeurend en rekte zich eens goed uit. Hij zag de beweging van haar ogen en keek toen weer terug naar de poes. Alles wat ze hoefde te doen was vragen, maar wist zij dit zelf eigenlijk ook?
Onderwerp: Re: Take me away wo 29 apr 2020 - 22:18
No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.
heh. Hij moest eens weten. Ze glimlachte zacht, haar kop schuddende op zijn warm klinkende woorden. Maar ze wist beter vanbinnen. Ze was niets.. niets waard voor niemand.. Zelfs haar eigen moeder had besloten liever andere kittens te willen dan haar. Langzaam knipperde ze, opkijkend en zijn ogen ontmoetende. Hij was nog niet weg gelopen.. Voor zoveel katten was wat voor gesprek ze hadden met haar nu wel over en waren ze door met hun taken. Zou hij.. Ze slikte. Een keer in jezelf geloven en in je clan kon geen kwaad toch? Een keer.. ”Zou je.. Misschien met mij mee willen gaan?” Sprak ze zacht, haar blik afwendend van hem, realiserende dat ze hem nog steeds aankeek. ”Niet dat ik hulp nodig heb maar.. Het zou fijn zijn..” Haar oren vielen iets naar achteren terwijl ze richting de claningang knikte. ”Naar buiten?”
Those who know what it's like in the dark will do anything to stay in the light.
Onderwerp: Re: Take me away wo 29 apr 2020 - 22:50
Houndtemper
Hound knipperde met zijn bruine ogen bij haar vraag. ”Zou je.. Misschien met mij mee willen gaan?” vroeg ze en hij glimlachte even naar de Elder. "Natuurlijk" stemde hij in zonder verder een vraag te stellen. Als hij kon helpen deed hij dat altijd maar wat graag. ”Niet dat ik hulp nodig heb maar.. Het zou fijn zijn..” miauwde ze zacht en hij raakte haar schouder vriendschappelijk aan. "Dat zeg ik ook niet" miauwde hij en haalde zijn schouders op en volgde haar blik naar de Campingang. ”Naar buiten?” hoorde hij Wisteria nog net zeggen en hij kwam al in de poten. "Waar wachten we dan nog op? Waar wil je heen?" miauwde hij en begon al te lopen.
Onderwerp: Re: Take me away wo 29 apr 2020 - 22:54
No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.
Haar ogen sperde zich wijd open. Starend naar de kater die zo direct instemde met haar. Wat.. had hij niets beters te doen.. Toch wist ze dat ze niet meer af kon slaan. Of sterker nog.. ze wou niet afslaan. Dit zou haar eerste keer naar buiten zijn sinds.. het ongeluk.. En toen had ze enkel een tunnel gezien.. Ze slikte zacht en kwam overeind. Ineens voelde haar poten als lood aan, zwaarder dan ze ooit waren geweest. ”Ehm..” Ze slikte opnieuw, haar oren naar haar nek zakkende. ”Ik ben nog nooit.. Dus.. ik weet niet wat dichtbij is.” Ze zou wel fourtrees kunnen roepen maar wist dat ze daar nooit naar toe zou kunnen lopen. Milky had vaak genoeg gezegd hoe ver lopen het was naar de plek waar alle clans samen kwamen. Dus.. misschien was het beter om klein te starten.. Maar wat was in de buurt genoeg? Afwachtend keek ze richting de Warrior. Haar staart laag tussen haar achterpoten.
Those who know what it's like in the dark will do anything to stay in the light.
Onderwerp: Re: Take me away wo 29 apr 2020 - 23:03
Houndtemper
Zijn poot bleef in de lucht hangen en kwam toen weer neer op de plek waar hij net had gestaan. Het leek haast wel of er een kat op Wisteria was gaan zitten die veel te veel had gegeten waardoor ze niet bewoog. ”Ik ben nog nooit.. Dus.. ik weet niet wat dichtbij is.” miauwde ze en hij zag hoe haar oren verder in haar nek zakten. Hij glimlachte bemoedigend naar haar en zette een paar stappen terug in haar richting. "Komt goed, dan gaan we gewoon willekeurig een stukje lopen" miauwde hij en kneep zijn ogen even dicht met een glimlach. "Het is prachtig daarbuiten Wisteria, en zolang ik bij je ben gebeurt er niks" snorde hij en liep naar de uitgang van het Camp.
Onderwerp: Re: Take me away wo 29 apr 2020 - 23:10
No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.
Het komt goed.. Het komt goed.. Ze keek op naar de kater en knikte langzaam op zijn woorden. Het zou goed komen.. Ze wou zo graag de wereld zien. Ze wou prooi in leven zien.. Ze wou de andere clans ruiken.. de andere clans zien. Ze wou leven. Ze wou niet opgesloten zitten. Ze deed een stap zijn richting op. Haar blauwe ogen doelbewust terwijl ze langzaam knikte. ”Ik ben.. klaar.” Miauwde ze, de trots in haar stem zoekende. Gewoon doen alsof je een kitten uitscheld wis.. daar ben je goed in. Ze glimlachte even om haar eigen inside voice terwijl ze naast de kater stapte. ”Ik volg jou.” Miauwde ze zachtjes, haar staart heel even de zijne aanrakende. Voor het eerst in tien manen liet ze haar agressie en zelfverdediging los.. waarom..
Those who know what it's like in the dark will do anything to stay in the light.
Er leek een stuk onzekerheid van de poes af te vallen, iets wat de grijze kater goed deed om te zien. Niemand was gemaakt om de hele dag boos in een hoek te zitten, dan was er geen drol aan in het leven. Hij wilde net een draf inzetten buiten het Camp toen hij zich iets realiseerde, Wisteria was waarschijnlijk niet in zo'n conditie als hij was. Zijn eerste dag als Apprentice kwam weer naar boven en hij voelde een ademloze zucht over zijn lippen gaan. Nee, zoals hij die dag doodop thuis was gekomen gunde hij de Elder niet. Hij glimlachte even en begon in een gelijke tred te lopen als de poes. De heuvels glooiden voor hen uit en even bleef hij staan aan de rand van een van de heuvels om de volle wind in zijn gezicht te voelen. "Er is geen beter gevoel !" riep de kater en hij voelde hoe zijn oren in de wind wapperden en hoe de wind hard aan zijn korte pels trok. "Ik race je naar beneden!" riep hij toen uitgelaten en begon aan de afdaling. Wat plezier had nog nooit iemand kwaad gedaan.
No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.
Hij liet haar iet wat op hem leunen, het was genoeg voor haar om iet wat kracht uit te putten om mee te lopen. Om voor het eerst in.. manen uit het kamp te komen. Ze moest even knipperen om opnieuw te wennen aan de enorme vlakte die zich voor haat uitstrekte. Het tegenovergestelde van de muren die haar altijd van de buitenwereld afsloten. Alles was zo… groot.. De kater naast haar riep tegen haar iets van gevoel. Ze knikte beduusd terug en hapte naar adem toen hij begon te rennen. Race.. Ze staarde naar haar poten. Wanneer was de laatste keer geweest dat ze haar poten had uitgestrekt.. wanneer was de laatste keer dat.. Maar het verlangen om de kater te volgde overwon en ze zette de eerste passen op zichzelf, voor ze langzaam begon te versnellen. De zwaartekracht haar helpende met de afdaling tot ze aan het rennen was.. ZE was.. ze was aan het rennen! Lachend om het feit dat de beweging even geen pijn deed strekte ze haar lange poten voor zich uit terwijl ze richting de kater rende.. Rende!
Those who know what it's like in the dark will do anything to stay in the light.
Achter zich hoorde hij de poten van Wisteriawisp en toen, toen leek het of StarClan even een geintje wilde uithalen. Op het moment dat hij achterom keek struikelde hij over een steen -die hij had moeten zien liggen- en met een buiteling rolde hij in eens met een hoge vaart naar beneden om daar beneden met een stoffige plof tot stilstand te komen. Verdwaasd krabbelde de grijze kater overeind en begon toen hard te lachen. "Oeps" miauwde hij grinnikend en schudde zich goed uit waardoor er naast hem een soort stofsilhouet verscheen waar hij in paste. Hij zag hoe Wisteriawisp met haar lange poten naar beneden dartelde en maakte een goedkeurend fluitje. "En jij bent nog nooit buiten geweest? Ik geloof er niks van" miauwde hij grinnikend.
No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.
De adrenaline stroomde door haar aderen. Hoe was ze.. Hoe kon ze? Ze kwam tot stilstand, haar flanken hevig op en neer bewegend terwijl ze lichte steken voelde in haar zij. Maar deze pijn was anders dan de normale.. dit was pijn die ze direct kon verklaren. Haar lichaam bewoog nooit zoveel, haar lichaam haatte haar voor nu ineens zoveel bewegen. Het was een goede pijn, een glorieuze pijn want deze pijn betekende dat ze niet kapot was. Tenminste niet in dit gedeelte. Hound sprak tegen haar, bracht haar uit haar gedachten en ze keek op naar de kater. ”J..je viel.” Merkte ze geschrokken op en rook even aan zijn schouder. Ze rook geen bloed, dat was goed toch? Ze slikte zachtjes. ”Gaat het?” Miauwde ze even serieus, niet ingaand op zijn grinnikende woorden. Ze wou niet dat hij zometeen pijn had omdat hij haar mee naar buiten nam..
Those who know what it's like in the dark will do anything to stay in the light.
Hij was de poes dankbaar voor haar bezorgdheid maar haar bezorgdheid was eigenlijk niet nodig. ”Gaat het?” vroeg ze hem en hij haalde zijn schouders op. "Ik val liever van een heuvel af dan dat de tunnels naar beneden komen" miauwde hij toen iets serieuzer maar nog altijd met een speelse blik in zijn ogen. "I'm good to go" miauwde hij en schudde nog wat zand uit zijn pels. "Wilde je nog een stukje rennen of liever lopen?" vroeg hij haar toen glimlachend.
No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.
Ze glimlachte iet wat voorzichtig naar hem en schudde haar kopje uit. De stof die opgevlogen was zat nu in haar vacht.. Haar vacht die ze normaal zo schoon hielt want ja, ze had niets beters te doen in haar leven dan haar vacht schoon houden. Nu was ze.. stoffig. Het liet haar zacht grinniken voor ze opkeek naar hem. Een rilling rolde over haar rug. ”Ik ben.. er een keer in geweest.. Toen Milky net apprentice was geworden en ik niet.. Soms als ik slaap denk ik dat ik er nog steeds verdwaald in ben.. Doodeng.” Snel schudde ze haar kopje, ze snapte niet hoe Milkypaw het ooit overleefde daar beneden. Zijn vraag liet haar echter weer opkijken en ze knikte rustig. ”Ehm.. liever lopen.. Mijn.. conditie is niet heel goed.” Miauwde ze verontschuldigend, haar oortjes even wat naar achteren terwijl ze omlaag keek. Niet al te blij met aangeven dat ze werkelijk zo zwak was.
Those who know what it's like in the dark will do anything to stay in the light.
De grijze kater maakte een fluitend toontje toen Wisteria vertelde over haar ervaringen met de tunnels. "AI ai ai, dat snap ik" miauwde hij en sloeg met het topje van zijn grijze staart van links naar rechts. "Het duurt ook veel langer om Tunneler te worden dan Moor Runner" miauwde hij en keek even naar de grond onder zijn poten, tussen zijn poten en de aarde was er ergens een gangenstelsel dat zich onder hen bevond. Waar het heenging kon hij zo boven de grond niet echt zeggen maar onder de grond kon hij het zo zeggen. ”Ehm.. liever lopen.. Mijn.. conditie is niet heel goed.” miauwde Wisteria waarop hij knikte. "Als je wil rennen, just say the word" miauwde hij en voelde hoe hij een beetje deinde nu bij elke stap, alsof er een klein huppeltje in zat. Hij keek met een brede grijns op zijn snoet opzij om daar een niet zo blij gezicht te zien. "Waarom zo somber Wisteria? Het is een prachtige dag, en je hebt mij bij je" miauwde hij en knipperde met zijn kastanjebruine ogen. "Alhoewel ik niet weet of dat een plus is eigenlijk" vervolgde hij en keek even nadenkend voor zich uit.
No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.
Iet wat ongemakkelijk grinnikte Wisteria op de opmerking van Hound. Ja, het was geen pretje daar beneden geweest. ”Tja.. en toch kan Milkypaw wel een Tunneler worden, ondanks haar ogen.” Ze slikte even de bitterheid weg. Ze hielt van haar zusje, echt waar, maar het deed pijn dat Milky wel een leven kon hebben in dienst van de clan en dat zij hier was, niets anders dan een lastpost. Soms, heel stilletjes midden in de nacht, smeekte ze starclan om hun rollen om te draaien. Maar later werd Wisteria altijd wakker met een schuld gevoel en smeekte snel exact het tegenovergestelde. ”Ik zal het zeker aangeven, draag jij me naar huis?’ Mauwde ze snorrend voor ze opnieuw zachtjes zuchtte. Hopelijk ongemerkt strekte ze haar achterpoten uit, die zachtjes begonnen te zeuren van de pijn. ”Het is zeker een schitterende dag Hound, en ik ben blij dat je mee wou naar buiten. Echt waar, ik ben blij dat je bij mij bent.” Ze slikte opkijkend naar de kater. Ze wou geen schuldgevoel, niet van hem. Maar hij vroeg haar wat er aan de hand was, dan kon ze toch niet.. liegen? ”Ik zou gewoon.. willen dat ik net zoals jou was.. dat ik ook gewoon kon rennen, jagen.. Ik bedoel.. Ik heb nog nooit een prooi gevangen en dood gebeten.” Ze keek op naar de kater, hopende dat hij haar nu niet zou uitlachen, want werkelijk, wat was ze voor clankat? Al wat ze deed was profiteren van anderen. ”Het voelt.. slecht.”
Those who know what it's like in the dark will do anything to stay in the light.
Onderwerp: Re: Take me away zo 10 mei 2020 - 16:42
Houndtemper
De bitterheid in haar stem was duidelijk te horen toen ze sprak over haar zusje die wel Apprentice was geworden. Hij wilde haar het liefste troosten maar iets weerhield de grijze kater daarvan, medelijden zou de poes vast al genoeg krijgen van andere katten in de Clan. Daar hoefde hij niet de zoveelste van te zijn. ”Ik zal het zeker aangeven, draag jij me naar huis?’ vroeg ze hem toen. Hij knikte en glimlachte naar haar "Natuurlijk, ik wil gewoon dat we een leuke dag hebben en als je poten het niet meer aan kunnen zal ik je dragen" beloofde hij haar. Zijn poten bleven in een rustige cadans verder gaan terwijl zijn hoofd op volle toeren draaide toen Wisteria weer tegen hem sprak. ”Ik zou gewoon.. willen dat ik net zoals jou was.. dat ik ook gewoon kon rennen, jagen.. Ik bedoel.. Ik heb nog nooit een prooi gevangen en dood gebeten.” miauwde ze waarop hij fronste. Nog nooit een prooi gevangen? Hmm. ”Het voelt.. slecht.” vervolgde ze en hij hield op met lopen om haar direct aan te kunnen kijken. "Voordat je ook maar een prooi kan vangen moet je trainen, misschien kan je Amberstorm of Stallionstar vragen of je niet alsnog wat lessen mag hebben? Het kan zeker geen kwaad een paar extra poten" miauwde hij en kantelde zijn kop als een soort vragende puppy. "Ik kan je ook wel iets laten zien maar ik jaag meestal onder de grond" miauwde hij weifelend. "Hier boven de grond ben ik niet zo vaardig" miauwde en opende even zijn bek om te ruiken of er prooien waren.
Onderwerp: Re: Take me away wo 13 mei 2020 - 15:34
You better hide that heart of yours
Een leuke dag.. Ze slikte maar knikte en duwde haar grijze vacht even tegen de zijne. Haar ogen sluitend terwijl ze verder stapte. Iets op hem leunend. Zijn vacht was warm en de zon die op hen neer straalde warmde beide katten alleen maar meer op. Was dit het leven van een warrior? Genietend van de zon op de heide.. Vrij?
Langzaam opende ze haar blauwe ogen en staarde uit over de velden. Eindeloos waren ze.. Hun territorium Was zo enorm en het was allemaal van hun.. Niet van haar.. van Windclan. De katten die het waard waren om te bewandelen.. Was zij het waard?
De stem van Hound liet haar opnieuw opkijken en ze glimlachte zwakjes. ”Ja.. dat heb ik al geprobeerd.. Het ging niet.. heel goed..” gaf ze eerlijk toe maar moest er zelf even om grinniken. ”Ik ging vol goede moed naar Amberstorm en ging bijna direct op m’n muil. Daarna een week met behoorlijke pijn gelegen. Amber vond het daarna toch niet zo’n goed idee meer.” Ze slikte even en keek op. ”Op goede dagen gaat het goed.. kan ik echt wel.. maar soms zijn de dagen zo.. slecht.” Diep haalde ze adem en schudde de gedachte snel weg. Zijn laatste woorden in haar hoofd laten malen. ”Niet zo vaardig is alsnog beter dan iemand met evenveel kennis als een Kittypet.” Ze keek op naar hem. ”Je kan me vast wel iets leren Hound.” spinde ze zacht. Hoopvol.
Onderwerp: Re: Take me away vr 22 mei 2020 - 15:29
Houndtemper
Niet heel goed. Hij keek haar vragend aan maar al snel verklaarde Wisteria wat er gebeurd was. “Ik ken geen een Apprentice die op zijn eerste les al iets kan. Daarom ben je ook Apprentice” miauwde hij met een twinkeling in zijn kastanjebruine ogen. ”Op goede dagen gaat het goed.. kan ik echt wel.. maar soms zijn de dagen zo.. slecht.” miauwde ze en hij haalde zijn schouders op. “Denk je echt dat ik alle dagen succesvol ben? Ik maak ook blunders dat ik rood wordt tot ver achter mijn oren” snorde hij geamuseerd en duwde even met zijn neusje tegen de schouder van Wisteriawisp aan. “Dat is echt geen schande”. Hij keek met een glimlachje naar haar toen ze zei dat het alsnog beter was dan evenveel kennis hebben als een Kittypet. “Niet zo negatief Wisteria, het komt vast goed” miauwd hij en voelde zijn oren kleuren toen ze hem zei dat hij haar vast wel iets kon leren. “Ehh.. Goed dan” miauwde hij en sprong vooruit zodat hij voor Wisteriawisp kwam te staan en tilde een voorpoot op en zakte door de andere drie poten heen zodat hij op sluip hoogte was, zijn staart net iets boven de grond. “In deze houding sluip ik meestal, let op dat je staart de grond niet raakt en je poten niet met elkaar verstrikt raken. Dan heb je al een goede kans om iets te vangen” miauwde hij en gebaarde naar Wisteria dat ze het ook eens moest proberen. Hij kwam al iets dichterbij om waar nodig haar houding te corrigeren maar liet haar eerst zelf begaan, ze moest leren dat ze een trotse WindClanner moest zijn die er ook echt mocht zijn.
Onderwerp: Take me away 
zo 26 apr 2020 - 20:40
