[Clanmeeting] Can you trust the cat next to you?

Hij had het hele gesprek langs de zijlijn gevolgd. een frons stond op zijn snoetje toen hij hoorde dat Hoarsepaw al even niet meer gezien was. Dat was in ieder geval geen goed nieuws. Hij zette meteen een stap naar voren toen Tigerpoppy meteen naar hem stapte. 'Hazelnut, ik heb een andere Senior Warrior nodig voor een patrouille voor Hoarsepaw, zin om je poten vuil te maken?' Natuurlijk ging hij mee. Met een stevige knik gaf hij de bevestiging om mee te gaan. Even liet hij zijn blik gaan nar Moonpaw, die in elkaar zakte. Hij wenkte met een staart naar een andere kat om voor de apprentice te zorgen. Tigerpoppy was ondertussen verder gestapt naar Quailspark Chillypaw. 'Luister naar elk woord van mij of Hazelnut, ik ben verantwoordelijk voor je veiligheid.' Met dat de lichte poes verder liep, sloot Hazelnut zich bij Chillypaw aan. "Kom Chillypaw, we gaan je broer zoeken." mauwde hij geruststellend en tikte haar kort aan, zodat ze voor hem zou lopen samen met Whitepaw. Hazelnut zou achterhoede nemen van deze patrouille. Op deze manier zouden ze geen enkel spoor kunnen missen. 'Hazelnut, Quailspark, Whitepaw en Chillypaw gaan met mij mee. Ik stuur de Apprentices samen terug als het te gevaarlijk is of als we een tweede Patrouille nodig hebben.' Ik hield zijn blik op Tigerpoppy gericht en knikte bij haar duidelijke uitleg. "Let's go," mauwde hij tegen zichzelf, wachtte tot de andere katten van de patrouille hem voorgingen en sloot vervolgens de patrouille. Ze mochten geen tijd verliezen.

Tag: Tigerpoppy, Chillypaw (Whitepaw, Quailspark)
Extra: wenkt naar een kat om op Moonpaw te letten (die flauwgevallen is)

Hij durfde niks te zeggen. Hij wilde wel graag, maar het ging niet. Zeker niet toen Moonpaw verbannen werd. Geschrokken keek Twistedpaw op naar zijn vader. Wat? Verbannen? Zijn eigen dochter? Hij opende zijn bek wat, maar er kwam geen geluid uit. Hij keek naar zijn zus, die er verslagen uitzag. Natuurlijk, opeens werd ze zomaar verbannen. Hoe kon dit nou gebeuren? Oké, misschien had ze niet zo'n goede actie gemaakt door te vluchten, maar alsnog... Nu durfde hij zeker niks meer te zeggen. Twisted was niet gevlucht, maar voor hem voelde het alsnog alsof hij te weinig gedaan had. Misschien zelfs zo weinig dat Acornstar hem ook wilde verbannen, zeker als hij hem tegen zou spreken. Hij was dus blij dat in ieder geval Bloodfrost het voor Moonpaw opnam.

Settleddust keek tevreden naar de katten die vertrokken om de witte apprentice te gaan zoeken. Maar even later keek hij naar Ravenpaw die pissig om hem leek en ook mee vertrok. Pardon? Hij bewaarde dat in zijn achterhoofd, hij zou later met hem spreken. Maar laat hem maar gaan, hij wilde zijn vriend zoeken, begrijpelijk. Maar wat had hij misdaan? Alleen veel tijd om daarover na te denken was er niet, want het ene drama ontvouwde zich in het andere.

Moonpaw ging knock-out en Acornstar keek ernaar alsof het normaal was. Het was zijn dochter toch? Was hij niet bezorgd? Ze was helemaal van haar doen. Pepperpaw ontfermde zich al over de apprentice en Settleddust keek nog even de patrouille die hij er net op uit had gestuurd na. Hij begreep de commotie niet helemaal. Ze waren nu allemaal weer samen, bevrijd en klaar. Alles was nu weer goed toch, waarom deed Acornstar nog steeds alsof er criminelen in hun midden zaten. Settleddust begreep het wantrouwen niet. Hij was hier niet geweest, de katten gesproken toen ze nog onder de klauw van Shadowclan zaten. En nu kwam hij terug, iedereen verwelkomde hem met open poten en dan was ongeveer het eerste wat hij deed: dit. Moonpaw was nog een kind, geschrokken tijdens een bloederig gevecht en een uitweg gevonden. Niemand leek het haar kwalijk te nemen, op een paar norse warriors na misschien, maar hij verbande haar. Zijn éigen dochter. Settleddust keek geschrokken naar de kater. Wat voor punt wilde hij hiermee maken?

Settleddust keek toe hoe een verslagen apprentice weg probeerde te lopen. Hij kneep zijn ogen samen in een frons. Dit was niet juist. Ze was nog een kind. Fouten werden gemaakt. Er waren andere manieren om dit op te lossen, maar ze was geen monster, geen verrader, geen moordenaar. Zijn groene blik ging naar de leider die deze beslissing had gemaakt, volledig in zijn eentje, zonder er ook maar meer dan een paar tellen over na te denken. Een elder begon al luid haar ongenoegen duidelijk te maken. Settleddust draaide zijn oren in zijn nek en keek de leider aan. ‘Acornstar, misschien kan je beter even overleggen met je seniors,’ probeerde hij de kater te bedaren. Dit was toch geen beslissing die je in je eentje zomaar maakte? En toen hij naar de blikken van enkele van zijn clangenoten keek, leek het ook alsof zij het allemaal te streng vonden. Extreem, wel te noemen.

In eerste instantie leek er niet veel te komen, tot er een elder naar voren stapte. Ze leken allemaal niet te begrijpen waarom hij dit juist deed, waarom hij dit wilde laten zien. Hij kon moeilijk zijn eigen kittens voortrekken ten opzichte van de rest van de clan, dat kon hij niet. Misschien hoopte hij dan ook stiekem dat er meer commentaar zou komen, dat ze zouden laten zien dat ze het niet eens waren met deze beslissing. Settleddust leek daarin de volgende te zijn, ook al gaf die alleen maar aan dat hij dit misschien eerst zou moeten overleggen. Hoe kon hij overleggen met katten die hij niet eens vertrouwde? Nee, dat was geen optie. De volgende kat die hem tegensprak verbaasde hem echter niet, ze was tenslotte niet op der mond gevallen, net zoals haar moeder. Maar ze was anders, dat was een ding dat zeker was, iets dat hij had ondervonden tijdens het hele gedoe met Bloodclan. Toch stond hem de manier hoe ze hem aansprak niet aan. Blijkbaar moest ze haar woede uiten en kon ze dit niet op een rustige manier brengen. Hij probeerde te negeren hoe erg het hem ergens deed denken aan Sinclaw, want dit was niet dezelfde kat voor hem. Het was niet degene die ervoor gezorgd had dat zijn zoon dood was. Helaas moest ze daar nu net wel over beginnen. Want ja, het was te veel geweest om een kind te verliezen, maar hij kon hier moeilijk een ander van zijn kinderen voortrekken. Toch voelde hij lichte woede in hem opborrelen bij de woorden van de poes. Hoe kon ze spreken over Southernwolf, terwijl haar eigen moeder de oorzaak ervan was? "En wie heeft daar schuld aan?" Sprak hij ijzig kalm, proberend zijn eigen woede erover te verbergen. Dit was niet wat nu besproken moest worden, hij moest kalm blijven, niet laten zien wat dit eigenlijk met hem deed.
Hij liet zijn blik naar Moonpaw gaan, die ondertussen in elkaar gezakt was onderweg naar de uitgang van het kamp. Genoeg katten leken erop tegen te zijn in wat hij had gedaan, maar zou hij zwak lijken als hij haar nu zou ontbannen? Hij had duidelijk willen maken dat hij niet zou terugdeinzen van een apprentice te verbannen of zelfs zijn eigen kitten. Dit leek echter genoeg te zijn voor nu, ze leken het te begrijpen. "Er lijken nogal wat katten te zijn die anders hierover denken." Begon hij, dit moest hij goed verwoorden wilde hij dit niet als een zwakte laten zien. "Ik kan je niet vertrouwen, dat is een ding dat zeker is, maar gezien er zoveel katten vertrouwen in je lijken te hebben geef ik je nog een laatste kans, maar onder bepaalde voorwaarden." Deze voorwaarden moesten duidelijk zijn. "Je zal een apprentice blijven tot je hebt bewezen loyaal te zijn aan Shadowclan. Gezien je niet te vertrouwen bent zal je niet meegaan naar gatherings tot die tijd en zal je constant in de gaten gehouden worden door een warrior. Zodra je ook maar een fout begaat is je laatste kans verspilt en ben je officieel verbannen." Dat was duidelijk toch? En hij had niet zwak geleken toch? "Niemand heeft hier wat op tegen ga ik vanuit?" Dit zou de laatste kans zijn voor iemand om te spreken en anders was het gedaan.