It will keep us apart.

Het voelde als een soort van heerlijke vrijheid aan om gewoon door het territorium te kunnen rennen zonder zich te bekommeren of BloodClan zich elk moment met haar zaken zou bemoeien. ShadowClan was vrij van BloodClan’s greep en daar wilde ze graag gebruik van maken, hoewel ze het soms ietwat lastig vond om alle voorzichtigheid maar te laten varen en naar plekken te gaan waar ze eigenlijk beter niet kon komen. Zo had ze gehoord van een territorium dat verlaten was en waar Twolegs nu hun intrek hadden genomen. Blijkbaar was het er vroeger heel mooi geweest en waren er zelfs nu nog restanten te zien van hoe het er vroeger was geweest, iets wat Silentpaw graag voor zichzelf wilde ontdekken. Ze wist echter ook wel dat het geen slim idee voor haar was om dat nu te doen. Als haar vader erachter zou komen, zou hij echt woest zijn en eigenlijk had hij er ergens dan ook wel alle reden toe. De zwart-witte kat rende door het woud en besloot dat ze gerust wel een kijkje kon gaan nemen bij Fourtrees, waar StarClan haar zou beschermen en waar vier grenzen samen kwamen. Er was altijd wel een kat van een andere Clan in de buurt, al zou ze niet graag willen dat ze gered moest worden door een kat die niet van haar Clan was. Dat voelde niet bepaald goed aan, zeker niet naar Acornstar toe. Silentpaw duwde de gedachten uit haar hoofd, wat haar eigenlijk vrij makkelijk afging toen ze de enorme eiken voor zich op zag doemen. Gebiologeerd keek ze ernaar en een glimlach ontstond om haar lippen. Dus dit was Fourtrees? Ze was blij dat ze eens was gaan kijken.

Silentpaw’s aandacht werd zodanig ingenomen door het zicht voor haar dat ze in eerste instantie niet in de gaten had dat iemand haar naderde. Pas toen ze een scherpe ThunderClangeur rook, keek ze geschrokken op. Ze zag een eindje verderop een apprentice zitten die ongeveer rond haar leeftijd moest zijn. Omdat Silentpaw vrij groot van bouw was, kon ze vanaf hier al zijn dat ze groter dan hem was. Als hij echt vijandelijk zou reageren, dacht ze wel dat ze hem te baas kon. Dat was echter helemaal niet haar intentie en ze hoopte dat de ThunderClanner daar ook zo over zou denken. Behoedzaam zijnde kwam Silentpaw overeind en liep naar de ThunderClanner toe. Nu dat ze hem opgemerkt had, zou het een beetje rude zijn als ze hem nu zou gaan negeren. “Hallo daar,” begroette ze hem op een zachte, verlegen toon. “Ben je hier al vaker geweest of is dit je eerste keer?” Ze was te verlegen om naast hem te gaan zitten en dus bleef ze op een klein afstandje staan, haar groene blik op hem richtend.