The fun has only just begun little sprout [Territory tour]

Het oranje licht van alweer een zonsopgang als Apprentice wierp enorme kattenschaduwen op de wand van de Apprentice's Den. Rudepaw slaakte een zucht van verlichting. Hij strekte zich uit, de nare dromen van hem afschuddend. Slapen in de Apprentice's Den was hij al snel gewoon geworden, het leven van een Apprentice net iets minder. Zo ook het feit dat hij zijn eerste training ging hebben. Klaarwakker verliet hij zijn gedeelde den. Zijn ambere ogen fixeerde zich meteen op de uitgang van Shadowclan's kamp, het afspreekpunt. Badend in het ochtendgloren stond Bluejay. Het was een raar zicht: zijn grote vriend daar zien staan als zijn mentor. Herinneringen aan vroeger flitste even door Rudepaw's hoofd: de speelgevechten, de vallende sterren aan de hemel, de kleine ruzietjes en al de bijnamen die hij had verzameld van hem als kitten. Hij koesterde de herinneringen, wetende dat de real business nu begon. De jonge kater had zo lang uitgekeken naar zijn Apprentice-tijd en nu ging hij alles geven om zijn training met het hoogste resultaat te volbrengen. Dat was hij verplicht aan Mistflare en Otterflight en hemzelf. Met grote, iets wat pijnlijke passen, liep Rudepaw naar de uitgang van braamstruiken. "Goedemorgen Bluejay." Begroette Rudepaw hem met een enthousiast zwierende staart.

Zoals steeds liet Bluejay de humor niet achterwege en begroette hem met die vreselijke bijnaam. "RudePAW graag." Kaatste hij terug met een grijns op zijn lippen. Ja, hij was toch echt wel een Apprentice nu. Zijn gloednieuwe mentor ging een pootlengte opzij, ten teken dat hij eerst mocht gaan. Nou wat was dit? "nou, ga je gang joch, volgens mij weet je de weg beter dan ik onderhand na die actie van je" Geprikkeld schatte Rudepaw zijn mentor in. Hij zette een pootlengte of twee en keek toen naar Bluejay. "Je bent echt vreselijk, weet je dat?" Antwoordde hij zo neutraal mogelijk. Zijn snorharen trilden toen hij onder de met doornen begroeide tunnel van Shadowclan's kamp doorliep. Hij had werkelijk geen idee waar hij heen ging, maar Bluejay ging heus geen pootlengte te veel zetten die hij niet moest doen. Dus hij kon elke kant op, toch?

"Oh geloof me ik heb het door hoor Rudepaw" Verklaarde Bluejay. Een lichte, onzichtbare glimlach speelde op Rudepaw's lippen. Daar had je het dan, zijn echte naam werd eens gebruikt. De jonge kater had zijn pas wat vertraagd nadat hij onder de doorntunnel was door gegaan. Hij hoorde Bluejay's pootstappen achter hem. Zijn mentor spoorde hem aan om een weg te kiezen en porde hem zachtjes in zijn zij. Het duurde niet langs of Rudepaw koos een richting. "Die kant." Met zijn neus en poot wees hij naar de westelijke richting. Voor zover zijn geheugen hem niet in de steek liet, was dit weg van de Pinewoods. Hij had het wel even gehad met het droge dennenbos. En dus liep hij de richting uit die hij aanwees. Een golf van energie en enthousiasme vulde opnieuw zijn lijf bij het zien van al dat nieuws. Hij was nog maar een tiental pootlengtes verder maar elke lengte die hij aflegde voelde als een uitbreiding van zijn leefomgeving. Een stukje land meer om op te staan! De zwart-witte kater keek even over zijn schouder, zijn glimmende ogen verraadde zijn enthousiasme. Hij hoefde geen woorden te gebruiken om Bluejay te laten zien wat hij van deze tocht vond.

Bluejay grinnikte alleen breed toen Rudepaw hem een enthousiaste blik schonk. Het was een aangename stilte. De Apprentice wierp blikken naar boven en dan weer links van hem. Eigenlijk overal, zodat hij niks kon missen. Bij de start had hij geprobeerd het landschap met zijn details in zijn geheugen op te slaan maar stilaan werd dat onmogelijk. Want hoe groot was het hier!? Hij hunkerde bij elke pas naar meer. En het bleef maar komen. Alleen werd de grond plots wat onvaster. Zomperig. De lange sparren hadden zich gereduceerd tot kleine, prikkelige struiken en nu begonnen deze zelf maar sporadisch op te duiken. Rudepaw's neus rook kruidige geuren, de lucht duidelijk minder zuur en veel vochtiger dan rond het kamp. Bluejay verplaatste zich van zijn zij naar pal voor hem. "Okay kleine vriend" Rudepaw fronste zijn gezicht en wilde langs hem heen kijken. Hij wiegelde wat op zijn poten maar luisterde toen toch aandachtig naar de wijze woorden van zijn mentor. Hij kende het territorium op zijn klauw dus het was het luisteren waard. De grond van deze plek was verraderlijk. Begrepen. Dicht bij Bluejay blijven. Ook begrepen. "Oke, begrepen!" Hief hij zijn kopje hoog op en priemde zijn grote ogen in de strenge ogen van zijn mentor. Hij was het niet gewend om Bluejay zo serieus te zien dus hij wist dat het voor echt was nu.

Nauwkeurig volgde Rudepaw Bluejay's pootstappen. Elke pas die de grote Warrior zette, volgde hij alert. Bluejay bleef op de droge stukken, de donkere poelen van water ontwijkend. Rudepaw wierp af en toe blikken op het water langs zijn flanken. Hoe diep zou het reiken? Tot zijn buik? Zijn schouder? Zou het zo diep zijn als de Swamp Cavern? Daar was hij als kitten in beland en dat was geen pretje geweest. De kater herinnerde zich nog maar al te goed hoe het water hem leek op te slorpen en de bodem onvast had geleken. Rudepaw ving Bluejay's blik toen deze zich glimlachend omdraaide. Een goedkeurende blik lag in zijn ogen. Hij was goed bezig. Rudepaw glimlachte blij, zijn oren enthousiast naar voren. Ze liepen al een tijdje van het ene droge stuk naar het andere toen Jay hem vertelde dat dit de marshlands waren. De routes moest hij ooit in zijn koppie krijgen. Rudepaw knikte, dat ging hem wel lukken. Zeker als ze hier nog vaker kwamen. Bluejay leek daar echter niet blij om te zijn. Dit was duidelijk niet zijn favoriete plekje in Shadowclan. Maar er was nog iets. Slangen. Wahooow! De ogen van de Apprentices vergrootte ze zich en hij hief zich rechter. Er leefden hier echt slangen! "Wat gebeurd er als een slang je te pakken krijgt?" Vroeg Rudepaw ontzet. "Zijn ze écht giftig?"
 

"Wat gebeurd er als een slang je te pakken krijgt?" vroeg de apprentice nieuwsgierig terwijl hij zich hoog op zijn poten hief "Zijn ze écht giftig?".  Kort gleed de kater zijn blik over het gore drasland dat die beesten thuis noemde, dat liet maar weer is zien hoe belachelijk rottig die jonges waren. "Wat gebeurd er?" herhaalde hij de kater zijn eerste vraag terwijl hij zijn kop verlaagde naar die van de apprentice naast hem, zijn ogen wijd open. "Oh geloof me die jongens zijn giftig knul, je bent in no time dood, kaput". En geloof me it ain't pretty kid" legde hij kalm uit, zijn blik serieus terwijl hij deze nogmaals over het gebied om hen heen liet glijden "En kleintjes zoals jij, waar dat gif zo door heen is? Uitkijken doperwt" met een klein duwde tegen de apprentice zijn schouder nam hij zijn afstand weer en stapte hij verder door het moeras, zo snel mogelijk weg hier.

Het moeras was helemaal het tegenovergestelde van het naaldbos waar hij al (iets te vaak) was geweest. Hier stonk het zurig en kleefde het vuile water irritant aan zijn poten. Niks van de geur van dennenappels en schors die in de pinewoods hing. Maar oke, dit was nu eenmaal Shadowclan's territorium. Er waren vast al indringers tegengehouden door deze stinkende waters of... misschien wel katten gestorven! Of door slangen gebeten! "Oh geloof me die jongens zijn giftig knul, je bent in no time dood, kaput". En geloof me it ain't pretty kid" Beaamde Bluejay bloedserieus. Wowww! Dus het was waar! Rudepaw's ogen vergrootte zich terwijl hij met alerte ogen Bluejay's antwoord in zich op nam. Zijn mentor was nog niet uitgesproken of Rude sprong een pootlengte of twee richting Bluejay. Stel dat hij achterop zou geraken en gebeten zou worden! Toen hij bijna pal naast hem naast hem stond, gaf Blue hem een duwtje en vertelde dat slangengif hem sneller zou doden dan bij een Warrior. Zo onopgemerkt mogelijk slikte Rude een brok door zijn keel. Hij moest in no-time Warrior worden, anders ging hij nog dood gaan aan een stomme slangenbeet als hij niet uitkeek. "Nou, dat is een fijn vooruitzicht..." Mompelde hij sarcastisch en wierp twijfelende blikken op de water rond zich. Hoe mysterieus wat er zich allemaal kon afspelen in de reflecterende poelen... Poelen van de hel ja! Hij bibberde even en keek toen weer op naar het alerte gezicht van zijn mentor. "Als ik ooit een indringer tegenkom weet ik waar ik hem door loods hoor!" Riep Rudepaw in een poging stoer te blijven. En hij vervolgde: "Enkel in het westen zijn er marshlands toch?"