Thunder Express

Onderwerp: Thunder Express zo 2 aug 2020 - 23:36

Het naaldbos stond als een donkere schaduw afgetekend tegen de blauwe lucht. Er was geen kat te zien buiten de zwart-witte Apprentice die alert tussen enkele struiken voort stoof. Zijn ademhaling joeg gestaag in zijn borst. Rudepaw wist dat het Thunderpath niet ver was. De stank kroop in zijn neus en het was moeilijker om adem te halen. Alsof er iets giftig in de lucht zat. Daarboven vulde een luid, brommend geluid zijn oren. Hij was hier eerder geweest maar zijn nieuwsgierigheid dreef hem opnieuw richting deze plek. Onder de wirwar van enkele takken, bleef hij staan met zijn buik laag tegen de grond. De zwarte vlakte van het Thunderpath strekte zich enkele vossenlengtes voor hem uit. De kater ging hier netjes blijven zitten. Wantrouwend maar gebiologeerd staarde Rudepaw naar het gevaarte voor hem. Na een poos tilde Rudepaw zijn kop beducht op. Een witte vlek aan de overkant van het Thunderpath contrasteerde fel met het zwarte asfalt. Was dat een kat? Maar de geur die zijn kant op blies, verraadde het al. Windclan.
{ @DAINTYWHIFF & OPEN }

» Topic tracker - Search «

:»:

Onderwerp: Re: Thunder Express ma 3 aug 2020 - 15:24

Daintywhiff had vandaag Shadefeather weten af te schudden. Niet dat ze zijn aanwezigheid erg vond, maar soms wilde ze eens wat me-time. Met me-time dan doelend op het ontdekken van de verschillende territoriums. Hoewel ze als vroeg de les had gekregen dat oversteken niet mocht vond ze het een overtreding waardig om te gaan snuffelen bij anderen. Daarom had ze al een hele dag gespendeerd om naar de grens van Windclan te joggen, ze had immers geen haast, en was ze nu over Thunderclan gebied aan het lopen. Of... was het... nee het waren zeker de boomkatten. De poes volgde de kronkelende grenslijn tot ze niet meer verder kon. Huh? De stinkende walm dat van het pad kwam had ze nog niet eerder opgemerkt. De wind blies van haar weg, maar nu ze er met haar twee voetjes op stond kon ze niet anders. Het benam haar de adem en prikte in haar neus. Beweging aan de overkant deed haar blik verschuiven. Nieuwsgierig spitste ze haar oortjes. Ze wandelde een stukje vooruit. Het zwarte pad voelde warm aan onder haar teentjes, maar toch ook pijnlijk. Het was een vreemd gevoel. Ze kneep haar amandelvormige ogen meer dicht en tuurde naar de overkant. Voor ze kon vaststellen of het een andere kat was of niet deed enorm gebrul het pad helemaal trillen. Geschrokken pinde ze zich vast. Met een enorme snelheid zoefde er iets voorbij. Het gebrul verdween naarmate het verder weg rende.

No Matter What I Do, I Don’t Feel Anything

Onderwerp: Re: Thunder Express wo 5 aug 2020 - 20:45

Het was moeilijk te zien. Maar zijn jonge kijkers zagen wel degelijk een witte poes aan de overkant. En zij leek hem ook te zien. Rudepaw fronste zijn gezicht. Naast de walgende, dikke walm van het doodse pad rook hij Windclan maar de poes stond op Thunderclan territorium. Was hij fout? Had hij de Clan verkeerd opgevangen tijdens Bluejay's verkenningstour? Hij wilde bijna grommen toen de gedachte dat ze een Rogue zou kunnen zijn, zijn gedachte kruisde. Maar dat kon bijna niet. Met haar lange, witte poten stapte de poes op het zwarte pad. Rudepaws staart zwierde gespannen heen en weer en hij trok met zijn oren. Waarom zou ze zo dicht komen? Een luid geluid in de verte deed hem echter opveren en zijn ogen vatte het giganitische, glimmende monster. Rudepaw kroop verstrikt wat verder in het struikgewas, de trillende grond liet hem beven. Met een bliksemsnelle vaart naderde het monster en even leek het alsof het de poes had opgeslokt. Maar toen het wegging, stond ze er nog. Ongedeerd. "Heb je een doodswens?" Riep hij luid om de afstand te overbruggen.

» Topic tracker - Search «

:»:

Onderwerp: Re: Thunder Express za 26 sep 2020 - 21:15

De grond sidderde en beefde nog na. Daintywhiff had geen vin verroerd, maar haar hart hamerde in haar borstkas. Pas toen het puntje waar ze naar getuurd had tegen haar riep leek ze uit haar trance te komen. Daintywhiff keek snel heen en weer. Haar oren draaide met haar mee. Ze wist niet goed waarom ze het deed, maar het volgende moment sprintte ze over het pad. De geur die in haar neus prikte werd zo straf dat er tranen in haar ogen kwamen. Ook de vreemde zwarte grond deed pijn aan haar gevoelige pootkussentjes. Gelukkig was ze in een paar seconden over het pad heen. Ze remde af tot ze bij het struikgewas stond waar de stem vandaan kwam. "Nee, ik ben louter nieuwsgierig." Stond ze nu op onbekend terrein? Ja, maar ze had daarvoor op Thunderclan gebied gestaan dus voor haar was er maar weinig verschil. Het was eerder... spannend!

No Matter What I Do, I Don’t Feel Anything