Don't go chasing waterfalls.

Het begon tegen de middag te lopen. Oakpaw had er al een fikse ochtendpatrouille op zitten en hoewel er niet veel gebeurd was, was hij toch vrij moe. Het vroeg uit zijn nest komen was soms best wel vervelend, maar Oakpaw was te vrolijk en te enthousiast om zich iets van zijn slechte humeur aan te trekken en liep dan meestal ook ronduit kwebbelend met de anderen mee. Hij was natuurlijk stil op de momenten dat hij dat moest zijn, maar hij kon wel gewoon een vrolijk gesprek aangaan met zijn mede-apprentices en dat maakte de patrouille een stuk minder onaangenaam om ’s morgens voor uit zijn nest te komen. De bruine tabby was nu echter vrij van zijn taken en Quietcreek was niet in de buurt om een training te gaan doen, dus liep de apprentice op zijn gemakje in de richting van de watervallen. Hoewel hij liever een rustiger plekje had om te gaan liggen, was het ook weer zo dat hij niet te vroeg in slaap wilde vallen omdat hij anders moeite zou hebben om straks te gaan slapen. En dus ging hij naar de watervallen, waar het harde, kletterende water zou voorkomen dat hij in slaap zou dommelen. Eenmaal aangekomen bij de watervallen koos Oakpaw een willekeurig plekje uit om te gaan liggen en ging zijn lome blik naar het water dat naar beneden viel en hard op het water dat zich daaronder bevond klaterde.

Het duurde niet al te lang eer dat hij gezelschap kreeg. Niet dat Oakpaw dat erg vond; hij vond het juist leuk om een praatje met zijn Clanmates te houden. Zijn grijns werd er enkel maar breder op toen hij de geur van Sagepaw herkende. Ze hadden nog niet veel met elkaar gesproken, maar Oakpaw wist dat ze aangenaam gezelschap kon zijn van andere gesprekken die hij had opgevangen tussen haar en de andere apprentices en dus maakte hij algauw plaats voor haar. “Echt wel,” beaamde hij haar woorden met twinkelende ogen. “Ik zou er wel eens in willen zwemmen, maar ik denk niet dat dat goed afloopt.” Hij grinnikte. “Al denk ik wel dat ik het een paar seconden vol zou kunnen houden voordat ik kopje onder zou gaan,” zei hij vervolgens op een zelfverzekerde toon. “Maar laten we die theorie vooral maar niet testen.” Hij gaf haar een knipoogje en richtte zijn aandacht vervolgens volledig op haar. “Hoe gaat het met jouw training?” vroeg hij nieuwsgierig aan haar.